Άργησα ν΄ ασχοληθώ με το κλείσιμο της επίγειας διαδρομής του τεράστιου συνθέτη. Όχι γιατί με αιφνιδίασε ο θάνατός του ως γεγονός, αφού το περίμενα και μάλλον άργησε, καθώς το προσωπικό του ενδιάμεσο μήκος μεταξύ των δύο μαύρων οπών -μιάς από την οποία ερχόμαστε και αυτής στην οποία καταλήγουμε- που κατά Καζαντζάκη λέγεται «ζωή» υπήρξε εξαιρετικά μακρύ, ώστε να προλάβει να τον κουράσει και βασανίσει. Το πρώτο, από το μαρτύριο της μοιραίας φθοράς της σάρκας και το δεύτερο από την συντριβή των νεανικών του ονείρων και την απογοήτευση που φέρνει η ματαιότητα των αγώνων και η κατάρρευση όλων όσων πίστεψε και προδόθηκε από την απομυθοποίηση που αποκάλυψε την χάρτινη ουτοπία τους και την, ως επακόλουθο, με πάταγο κατάρρευσή τους.
Προσωπικά βιώματα μου εξηγούν απόλυτα, και με συμπτώματα αντιγραφής καρμπόν, τις ύστατες δηλώσεις και επιθυμίες του.
Έτσι, μέσα στον καταιγισμό της τιμητικής υπενθύμισης και -εν είδει μνημοσύνου- αναμετάδοσης πλείστων έργων και συνεντεύξεών του, περίμενα -πλην ματαίως- να ακούσω και το συναναρτόμενο τραγούδι, το οποίον κατ΄ εμέ -και της δικής μου προσπάθειας κατάδυσης στα άδυτα της ψυχής και των μύχιων πόθων του- θα μπορούσε να εκφράσει, σαν μία μουσική μονοκοντυλιά, τον Ιδεολόγο, τον Αγωνιστή, τον Δημιουργό και, πάνω απ΄ όλα, τον Άνθρωπο Μίκη. Το είχα συμπεράνει, από διαίσθηση, και εκφράσει πολύ καιρό πριν, σε μιά αποτυχημένη προσπάθεια και απέλπιδα επιλογή της δικής μου ζωής. Και περίμενα πως κάποιος, κάπου, κάπως, θα σκεφθεί όμοια. Δυστυχώς δεν το είδα, οπότε καταθέτω -με απέραντο σεβασμό, θλίψη και κατά την προσωπική μου άποψη- μία μονοσήμαντη και συνοπτική αποτύπωση της ιδιοφυίας που λεγόταν Μίκης Θεοδωράκης. Ένα τραγούδι που πιστεύω πως αγκαλιάζει και θα μπορούσε να συνοψίσει, και εκφράσει επιγραμματικά, ολόκληρη την τεράστια μουσική του παραγωγή.
Είναι από το έργο «Χαιρετισμοί», γραμμένο το 1982, σε στίχους του αδελφού του Γιάννη, με ερμηνεύτρια τη Δήμητρα Γαλάνη. Επική προειδοποίηση και τραγική, αλλά μάταιη, παρότρυνση : «Μη με προδώσεις»….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου