Τελικά, ποιοί μας καίνε και γιατί;

«Ουκ εά με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον»!

Το… μαράζι του Θεμιστοκλή, καθαρά ελληνικό χαρακτηριστικό, δεν λειτουργεί μόνον προς την θετική κατεύθυνση. Αποτελεί έναν προσθετέο από το συνονθύλευμα που διακρίνει, ενίοτε, τον παρορμητικό -κάποτε και αυτοκαταστροφικό- χαρακτήρα της φυλής. Αυτόν που γέννησε ήρωες, προδότες, ή -σε ορισμένες περιπτώσεις- ταυτοχρόνως και τα δύο. Αυτόν που «έφτιαξε» Μιλτιάδηδες, Λεωνίδες, Αλκιβιάδηδες, Μεγαλέξανδρους, Δημάρατους, Εφιάλτες, Θεμιστοκλήδες, Κολοκοτρώνηδες, Μαυρομιχαλαίους, Ζαχαριάδηδες και… ού συμμαζεύεται. (Σημ. Ο τελευταίος γιά να μην παραλείψουμε και νεότερα παραδείγματα, αφήνοντας την Ιστορία, όταν γίνει κατασταλαγμένη, ν΄ ασχοληθεί με τα σύγχρονα… «φρούτα»).

Συνεπώς, ο επί -1 πολλαπλασιασμός της εμμονής γιά προβολή εγωισμού, εξουσιολαγνείας και αλαζονείας, είναι αναπόφευκτο να οδηγεί και σε τεράστιες καταστροφικές ενέργειες., όταν δεν είναι ικανός, όντας σπιθαμιαίος και ανίκανος, να τις κάνει… «δημιουργία».

Άκριτα, επιπόλαια, ή… διαβολικά μελετημένα και εκτελεσμένα, που μπορούν να οδηγήσουν, είτε σε σχετικά ανώδυνα αποτελέσματα, όπως ο εξοστρακισμός του Αριστείδη, είτε σε περιορισμένης εκτάσεως εθνικά πλήγματα, όπως η καταδίκη του Σωκράτη, η δολοφονία του Καποδίστρια, κ.λπ., μέχρι σε μεγάλης εκτάσεως εθνικές καταστροφές. Π. χ. ο διχασμός που έφερε την Μικρασιατική καταστροφή και, τελευταία, η απόκρυψη από τον Ζαχαριάδη στους οπαδούς του των Συμφωνιών της Μόσχας και της Γιάλτας, με τις οποίες «διεμοίρασαν» οι μεγάλοι την Ευρώπη. Έτσι, η άγνοια του πού… «κατεκυρώθη» η Ελλάδα οδήγησε –εντελώς άδικα, άσκοπα και ανόητα- στην τελευταία εμφύλια σφαγή.

Οπωσδήποτε, οι 102 χαμένες ζωές στο Μάτι -μαζί με τους 22 πνιγμένους στην Μάνδρα- αποτελούν ένα αρνητικό… τρόπαιο, που δεν... «εά καθεύδειν» κάποιους σύγχρονους μικρούς Ηρόστρατους.

Η μακρά περίοδος καύσωνος που μαστίζει την χώρα, θα μπορούσε να γίνει η κατάλληλη ευκαιρία. Η έγκαιρη προειδοποίηση από την ΕΜΥ γιά τα επερχόμενα ακραία φαινόμενα, θα μπορούσε να δώσει την κατάλληλη προθεσμία γιά οργάνωση και προετοιμασία της πολυπόθητης… ρεβάνς.

Λίγο πριν, (3/8) το απόγευμα, εδόθη το σύνθημα και, έκτοτε, πάνω από 150 εστίες πυρκαγιάς ξέσπασαν και πυρπολούν, ανελέητα, την χώρα, απ΄ άκρου σε άκρον. Με αυτονόητο ερώτημα: Τυχαίο;

Η έντονη, μανιασμένη, χαιρέκακη και ολοκληρωτική αντίδραση κάποιων… γιά τα πάντα, ενορχηστρωμένη ομαδικά από κάμποσα αλήτικα φερέφωνα -έντυπα και ηλεκτρονικά- δεν δημιουργούν, απλώς, υπόνοιες. Οι τελευταίες ακρότητες, λοιδορίες και ανόητοι βερμπαλισμοί μετά του πασίγνωστου «κατοπτρικού» καταλογισμού στον αντίπαλο των δικών μας ελαττωμάτων, δεν εγείρουν, πάλι απλώς, υποψίες, αλλά παγιώνουν βεβαιότητες. Προσωπικά, ουδ΄ επί στιγμήν αμφέβαλα, (τώρα πλέον εμπέδωσα), και δεν θεωρούσα την προηγηθείσα άγρια ρητορική ως… ένδειξη, αλλά με αγωνία ανέμενα το "πότε", κατά τους καβαφικούς… «βαρβάρους». Με παγιωμένες απόψεις, θεωρώντας ως προκαταβολικές αποδείξεις και ασφαλείς προφητείες τα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν.

Το μόνο ευτύχημα…, «δυστύχημα» γιά άλλους, πως σ΄ αυτό το ημίχρονο του λυσσαλέου αγώνος το σκορ εξακολουθεί να είναι: 0 – 102! Έτσι, δεν αμφιβάλλω καθόλου γιά κάποια μελλούμενα και περιμένω ακόμη μεγαλύτερες προσπάθειες γιά ανατροπή αυτού του σκορ. Ή έστω γιά κάποια μείωση, σε προσεχή… ημίχρονα, παρατάσεις και… πέναλτις.

«Οι πυρκαγιές απέθαναν, ζήτω οι πυρκαγιές»!