«Σαν ξαφνική αναλαμπή πέρασε από το μυαλό του μιά εικόνα -καταπλακωμένη στα βάθη της ψυχής από το φορτίο των χρόνων- αφού έτσι έπρεπε να γίνει, σύμφωνα με τη σταθερή άποψη που πρεσβεύει, πως ό, τι καλό κάνεις στη ζωή θα πρέπει να το τυλίγεις στα πέπλα της λήθης και να το εναποθέτεις απαλά εκεί. Γιά να του διατηρήσεις την φρεσκάδα και την αξία, προστατεύοντάς το από την αλλοίωση της επίδειξης και την φθορά της αλαζονείας.
Δεν θυμάται αν συνέβη ακριβώς ανήμερα, ή -μάλλον- λίγες εβδομάδες μετά. Δεν έχει όμως σημασία… Θυμάται το κόκκινο χαλί, τον μακρύ-σχεδόν ατέλειωτο, ανηφορικό δρόμο- τα γδαρμένα γόνατα, που ακόμη διατηρούν τα σημάδια- και την υπέρβαση του ανθρωπίνως δυνατού στα τελευταία μαρτυρικά σκαλιά που ανέβηκε σερνάμενος, σαν καταδρομέας φαντάρος. Με ένα κερί στο χέρι και μιά θερμή ικεσία να του καψαλίζει την καρδιά… Δυστυχώς, όλα επί ματαίω. Και στο βάθος η αχαριστία κι η αγνωμοσύνη…
Και όμως… με το σώμα φορτωμένο με περισσότερα βάσανα και μειωμένες, κατά πολύ, τις αντοχές που θα κάνουν σήμερα την πορεία του δικού του Γολγοθά μαρτυρικότερη, η ψυχή ολοζώντανη θα το επιχειρούσε πάλι. Γιά άλλο σκοπό, άλλη παράκληση και άλλον αποδέκτη. Αλλά με την ίδια θέρμη, την ίδια θέληση, το ίδιο πείσμα… Και πού ξέρεις… Ίσως αυτή τη φορά η Παναγία του κάνει τη χάρη…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου