«Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε…»!

 Μιά συγκίνηση που ήρθε ξαφνικά από πολύ μακριά, σε τόπο και χρόνο.

Αρχίζω ανάποδα, προσπαθώντας να συνέλθω από την κατάπληξη και την αναστάτωση που μου έφερε ένα χθεσινοβραδυνό τηλεφώνημα. Ένα τηλεφώνημα -που γιά την ανεύρεση του αριθμού μου χρειάστηκε να κινητοποιηθεί ολόκληρη… Πρεσβεία, η δανέζικη- και ποιός ξέρει γιά πόσο ακόμη θα με κρατήσει άυπνο.

Απαντώντας στην κλήση, μιά εμφανώς γερασμένη φωνή, η οποία όμως κρατούσε ακόμη τη γλύκα, τη λεπτότητα και την ευγένειά της, με ηλέκτρισε:

-« Hallo, «daling». How are you? Do you remember me?

Εκείνο το… «daling», με το παραλειπόμενο «r» του σωστού «darling», με συγκλόνισε και με γύρισε αυτόματα, πάνω από μισόν αιώνα πίσω! Ήταν η Κάριν, η πρώτη μου σύζυγος!

Με τις πρώτες κουβέντες, αντί η ένταση να υποχωρήσει γιγαντώθηκε. Χθες συμπληρώθηκαν 55 χρόνια ακριβώς από την 31η Ιουλίου του 1966, όταν η Κάριν επιβιβάστηκε στο αεροσκάφος της SAS, γιά μιά ολιγόχρονη απουσία στην Κοπεγχάγη -σοβαροί λόγοι το επέβαλαν τότε- χωρίς, όμως, να την ξαναδώ ποτέ. Αντιξοότητες, αποπεράτωση σπουδών, στράτευση, χούντες, οικογενειακό σαμποτάζ, θεοί και δαίμονες συνωμότησαν γιά να πεθάνει ένας έρωτας και να διαλυθεί άδοξα ένας πολιτικός γάμος, που τελέστηκε κάποιο συννεφιασμένο πρωινό -27/12/1965- στο Δημαρχείο της μικρής δανέζικης πόλης Roskilde, ενώπιον ενός κατσούφη γραφειοκράτη δημοτικού υπαλλήλου.

Η Κάριν -ανέκαθεν πολύ τρυφερή και ρομαντική - ποτέ δεν ξέχασε αυτήν την ημέρα, μαζί με πλήθος άλλες, σημαδιακές αλλά ξεχασμένες από μένα λεπτομέρειες, τις οποίες μου θύμισε. Φρέσκιες σαν να τις έζησε χθες! Ακόμη και όταν -μετά την ολιγόχρονη ελληνική «λαίλαπα» που μπήκε κι αναστάτωσε τη ζωή της το καλοκαίρι του ΄65, αλλά αναγκαστικά τέλειωσε άδοξα ύστερα από ένα σχεδόν χρόνο – ξαναγύρισε, τρία χρόνια μετά, στον ευγενικό παιδικό της έρωτα -τον Κνουτ- που διακριτικά και υπομονετικά την περίμενε να γυρίσει κοντά του και έζησαν μαζί ολόκληρη ζωή. Όμως η μνήμη της, όπως με πολλή συγκίνηση διαπίστωσα, έμεινε «αγκυροβολημένη» στους μόλις 10 μήνες που ζήσαμε μαζί στην Ελλάδα.

Είπαμε πολλά, πάρα πολλά, με την γυναίκα που μου εμπέδωσε την άποψη πως: «η όποια πραγματική ομορφιά μιάς γυναίκας φαίνεται το πρωί, μόλις ξυπνήσει». Και η Κάριν ξυπνούσε ομορφότερη από όσο έδειχνε όλη την υπόλοιπη ημέρα!

Μου ζήτησε φωτογραφίες και προθυμοποιήθηκε να μου στείλει δικές της. Με κάποια πρόφαση το αρνήθηκα. Δεν θέλω κι άλλη απομυθοποίηση, δεν θα την άντεχα. Προτιμώ τα πέπλα του χρόνου να καλύπτουν διακριτικά παλιές ξεχασμένες και καταχωνιασμένες ομορφιές, από τις οποίες παραμένει η νοσταλγία, το «άρωμα» και επιθυμώ να με συγκλονίζει η αναλλοίωτη «ιδέα» της ύπαρξης τους. Φανατικός, γαρ, οπαδός των πλατωνικών απόψεων, αρνούμαι πεισματικά ν΄αποδεχθώ την αριστοτελική -αναγκαστικώ αιτίω- μεταβλητότητα.

Το μόνο που της υποσχέθηκα, καθώς ο Κνουτ έχει «φύγει» προ χρόνων από την ζωή κι εκείνη μένει μόνη, και δυσκίνητη, στο μικρό πυργάκι στο Borup, μόλις περάσει η φούρια του κορωνοϊού, να πάω να την επισκεφτώ. Μόνο και μόνο γιά να ξαναδώ εκείνα τα πελώρια, γελαστά, γαλάζια παιδιάστικα μάτια, που ανέβλυζαν αγάπη και τρυφερότητα.

Και να δείτε που θα πάω. Η σταθερότητα των αισθημάτων, που προκύπτουν αθάνατα και αναλλοίωτα, αν και καταπλακωμένα από τον χρόνο και την ρουτίνα της καθημερινότητος, δεν μπορεί παρά να συγκινούν όλους. Ακόμη και τους πιό σκληρούς. Πόσο μάλλον τους… όχι!