«Carpe diem».
Είχα πρωτοδεί την ταινία πάρα πολλά χρόνια πριν. Ομολογώ πως με είχε εντυπωσιάσει μεν, αλλά όχι στον βαθμό που θα έπρεπε. Άλλα δεδομένα, άλλες ασχολίες, άλλες προτεραιότητες… «απέστρεψαν την κεφαλή» από το βάθος και την ουσία της. Η χθεσινή «επαναθεώρησή» της -προτροπή πολύ καλής μου φίλης- με συγκλόνισε. Ίσως κάτω από το βάρος και την συναίσθηση των σημερινών συνθηκών και δεδομένων μου. Το έργο ξετυλίγεται στα μέσα του 20ου αιώνος στην Ακαδημία Γουέλτον, κάπου στο συντηρητική πολιτεία του Βερμόντ των ΗΠΑ, όπου κυριαρχούσαν αξίες τύπου… «πειθαρχία», «τιμή» και τέτοια.
Πρωταγωνιστές της ταινίας. Από την μία, ομάδα νεαρών -και υπό διαμόρφωση χαρακτήρος- καταπιεσμένων από τα δεδομένα ενός αυταρχικού πατριαρχικού συστήματος και η υποταγή τους στον οικογενειακό σχεδιασμό. Μία νεοβικτωριανή μημουαπτική -πανίσχυρη και καθωσπρεπεική- δεοντολογία, με απαγορευτική απόκλιση από τους πατριαρχικούς κανόνες. Ευφυής απόδοση του κλίματος, μία ασήμαντη γιά τους πολλούς σκηνή, αλλά πολύ χαρακτηριστική λεπτομέρεια -εύγε στον σκηνοθέτη- η επιμελής και σχολαστικά «ζυγισμένη» τοποθέτηση των παντοφλών από τον πατέρα στην ακριβή θέση του κρεβατιού, πριν πέσει γιά ύπνο! Από την άλλη, ένας νέος καθηγητής λογοτεχνίας, μίλια μπροστά σε νοοτροπία και σκέψη, που προσπαθεί να αφυπνίσει συνειδήσεις, να συγκροτήσει χαρακτήρες, να ενεργοποιήσει προσωπικότητες και να απελευθερώσει προσόντα, στα πλαίσια της προσωπικής αυθυπαρξίας και αυτοδιάθεσης του κάθε σπουδαστή. Σύνθημα το «carpe diem»! Δηλαδή «άδραξε τη μέρα», ή αλλιώς: «άρπαξε την ευκαιρία».
Όπως είναι προφανές, οι πρώτες προσπάθειες σοκάρουν, προκαλούν αντιδράσεις και συνήθως αποτυγχάνουν. Οι δε πρωτοπόροι πληρώνουν την αποτυχία της προσπάθειας με βαρύ τίμημα. Το πιό πολύτιμο που διαθέτουν, τη ζωή τους. Όμως η ζωή δεν σταματά, το ένστικτο λειτουργεί, τελικά, θετικά. Όπως στα αφρικανικά μυρμήγκια τα «μαραπούντα», που κατά μυριάδες πέφτουν στα ποτάμια ώστε με τη θυσία τους, και πάνω στα πτώματά τους, κάποια επερχόμενα να τα διαβούν. Η μοίρα των «πιονέρων».
Ο μαθητής Νήλ του έργου αυτοκτονεί -πετώντας στην ελευθερία- γιά να γλυτώσει από την πατρική τυραννία και ο καθηγητής Κίτινγκ αποπέμπεται από το σχολείο. Όμως η λύση του δράματος δεν επέρχεται και ο σπόρος που έσπειραν έπιασε τόπο, καθώς οι μαθητές της τάξεως -όρθιοι πάνω στα θρανία- τον αποχαιρετούν τιμητικά:
« Oh captain, my captain»!
Το συνταρακτικό αυτό έργο, δεν τρέφω αμφιβολία επ΄ αυτού, «στοίχειωσε» τον καθηγητή Κίτινγκ και οδήγησε στην αυτοκτονία τον ενσαρκωτή του ρόλου Ρόμπιν Ουίλιαμς, στις 11 Αυγούστου του 2014. Φυσιολογική και αναμενόμενη αναζήτηση «διεξόδου», όταν ασφυκτιάς μέσα στο κοστούμι που κάποιοι άλλοι έραψαν γιά σένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου