Το πιό κάτω κείμενο μου το έστειλε ένας πολύ αγαπημένος συμμαθητής, συνάδελφος και φίλος. Το ήξερα από πολλά χρόνια πριν, θυμάμαι πως το είχα ξαναδιαβάσει. Όμως τώρα -εν όψει των προφασιστικών... "διερευνητικών" της πλάκας με τους Τούρκους- αναβαπτίζει την συγκίνηση που ένοιωσα τότε, όταν το πρωτοδιάβασα, και την ξαναζώ πάλι ακριβώς την ίδια.
Οπότε, αφήνω την πάντοια διεθνιστική αριστερίλα στην γραικύλη ανεμελιά της και τα θερμά κείμενα υποστήριξης των πάσης φύσεως Κουφοντινέων και όλων των... "κουφών" και "κουλών" που μας κατακλύζουν και το αναδημοσιεύω γιά όσους... τυχόν σκέπτονται σαν τους πρωταγωνιστές εκείνου του περιστατικού, αλλά και γιά όσους μπορούν να συγκινηθούν όπως... καλή ώρα....
"Ο ΚΑΣΤΑΝΑΣ
Ήμουν στο Ναυτικό το 1952 και βρισκόμουνα στη Πλατεία Κλαυθμώνος, όχι όπως είναι σήμερα. Οι νεότεροι δεν γνωρίζουν πάρα πολλά από τα παλιά και απορούν οπόταν ακούν ορισμένα γεγονότα του τότε.
Εκείνη τη στιγμή έπεφτε ο ήλιος και θα γνωρίζετε ότι με τη δύση του, γίνεται υποστολή της σημαίας. Τότε το Υπουργείο Ναυτικού ήταν εκεί και η σημαία κυμάτιζε ακόμα στο κτήριο. Σήμερα είναι άλλες υπηρεσίες του Ναυτικού.
Τότε πάντα κάθε πρωί, θα θυμούνται οι παλιοί, γινόταν έπαρση σημαίας και σταματούσαν τα πάντα, όπως και στη δύση του ηλίου όταν γινόταν υποστολή. Ήταν στιγμές ωραίες, απίθανες που ζούσαν τότε οι άνθρωποι. Το άγημα αποδόσεως τιμών στο χώρο του, και ακούμε το σαλπιγκτή να δίνει το σύνθημα γιά την υποστολή της σημαίας. Το άγημα παρουσιάζει όπλα. Ο αξιωματικός χαιρετά και παίζεται ο Θούριος. Όλοι οι παριστάμενοι εκεί και οι περαστικοί, όπως και εγώ, σταθήκαμε σε στάση προσοχής. Αποδίδοντας με αυτό τον τρόπο την τιμή στο ιερό μας σύμβολο, στη γαλανόλευκη σημαία. Τη στιγμή που ο αρμόδιος αξιωματικός χαιρετά, η ματιά του πέφτει λοξά και βλέπει κάτι παράξενο, και η ψυχή του ταράζεται, μ' αυτό που θα σας πω παρακάτω.
Τελειώνοντας η διαδικασία της υποστολής της σημαίας, οι διαβάτες συνεχίζουν τον δρόμο τους, ενώ εγώ, από συνήθεια, παρέμεινα λίγο ακόμα. Τότε βλέπω τον νεαρό αξιωματικό να κατευθύνεται θυμωμένος πρoς έναν γεροδεμένο πλανόδιο καστανά. Βλέπετε τότε η πλατεία ήταν κενή και στις γωνίες ήταν πάντα στιλβωτές (λούστροι) και καστανάδες, που μας λείπουν τώρα. Και του είπε : "Γιατί δεν σηκώθηκες όρθιος γιά να τιμήσεις τη σημαία μας; Δεν έχεις φιλότιμο κ.λπ". Ο άνθρωπος έμεινε βουβός, ενώ εγώ παρακολούθησα έντρομος και φοβερά συγκλονισμένος το τί έγινε. Μετά βλέπω τον καστανά πως έγινε κατακόκκινος και πως άρχισε να τρέμει. Ήθελε να φωνάξει, αλλά τον είδα με έκπληξη να συγκρατείται, σκύβοντας το κεφάλι του και να αρχίσει να κλαίει με λυγμούς. Όμως συνήλθε γρήγορα, σκούπισε τα δάκρυά του και με τη δύναμη των χεριών του (που ήταν γερά) στύλωσε το σώμα του δυνατά, έσπρωξε τον πάγκο με τα κάστανα μπροστά και φώναξε με όλη την ψυχή του στον νεαρό αξιωματικό δυνατά -"Πώς να σηκωθώ κύριε; Της τα έδωσα της Πατρίδας μου και τα δύο". Και σηκώνοντας τα μπατζάκια του παντελονιού, φάνηκαν δύο πόδια, κομμένα πάνω από το γόνατα. Και ξανάρχισε να κλαίει. Ο κόσμος όπως και εγώ γύρω του έκλαιγε κι αυτός και χειροκροτούσε, όμως περισσότερο από όλους έκλαιγε ο νεαρός αξιωματικός. Έχουν περάσει περίπου 60 χρόνια. Ποιός ξέρει τί να γίνεται τώρα εκείνος κι αν ζει. Εκείνη τη στιγμή πάντως έγινε κάτι το αλησμόνητο, μιά φοβερή σκηνή. Ο αξιωματικός σκύβει, αγκαλιάζει και φιλά τον καστανά και στη συνέχεια στέκεται ευθυτενής μπροστά στον ήρωα, φέρνει το δεξί χέρι στην άκρη του γείσου του πηλικίου του και τον χαιρετά στρατιωτικά. Του απονέμει "τας κεκανονισμένας τιμάς" που δεν μπόρεσε εκείνος, τυπικά, να αποδώσει στη σημαία μας, γιατί της χάρισε τα δύο πόδια του στα βορειοηπειρώτικα βουνά μας. Γιά να μπορεί να κυματίζει σήμερα ψηλά η κυανόλευκη, σε λεύτερη πατρίδα. Και οι άλλοι, οι πολλοί, να μπορούν να πηγαίνουν με γρήγορο βήμα στην ειρηνική απασχόλησή τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι περνούν μπροστά από έναν ήρωα του αλβανικού μετώπου, τον Έλληνα ήρωα πολεμιστή, όποιο επάγγελμα και να 'χει.
Άλλοι δεν μιλούν, άλλοι όμως ειρωνεύονται. Γι' αυτό οι νέες γενιές πρέπει να μάθουν, να διδαχθούν από την οικογένεια και από το Σχολείο γιά το Έπος του 1940.
Γιά το καλό της Πατρίδας μας."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου