Καθυστερημένο requiem γιά τη Σόχα μου που έφυγε.

Μιά λύτρωση γι’ αυτήν και μιά, ακόμη, θλίψη γιά μένα.

Η "Σόχα" είναι το άσπρο σκυλάκι που φαίνεται πίσω

Η «Σόχα», βαφτισμένη έτσι γιά ειδικούς λόγους, υπήρξε ένα δυστυχισμένο πόιντερ που από κακή της τύχη βρέθηκε στα χέρια των περίοικων Ρομάων, πιό γνωστών ως Τουρκογυφταρέων του κερατά, που δεν άφησαν άκλεφτη ιδιοκτησία γιά ιδιοκτησία στην περιοχή. Την είχαν ως κυνηγετικό εργαλείο γιά να τους ξετρυπώνει... «σκαντζοχοίρια», που αποτελούν εκλεκτό και νόστιμο μεζέ γιά τα εκλεκτισμένα ρομάικα γούστα.

Κάποια στιγμή, κάπου 5 χρόνια πριν, πεινασμένο, σκελετωμένο, ταλαιπωρημένο, άρρωστο και απελπισμένο από την τουρκογυφτέικη περιποίηση και φροντίδα, βγήκε στους δρόμους ζητιανεύοντας γιά λίγο φαγάκι και λίγη στοργή. Έπεσε στην πλώρη μου, ως αδέσποτη, και εννοείται τα βρήκε -σε μεγάλη ποσότητα- στο κτήμα μου. Μαζί και με συστηματική και συνεχή θεραπεία του καλααζάρ, από το οποίο ήταν προσβεβλημένη.

Επίσης εννοείται πως δεν ήξερα την προέλευσή της -πώς ήταν, άλλωστε, δυνατόν να ξέρω- το έμαθα όμως όταν μετά από 2-3 μήνες και αφού το φουκαριάρικο σκυλάκι είχε αναλάβει πλήρως μετά εντατική και δαπανηρή θεραπεία, (με κάποιο σιρόπι ημερησίως γιά έναν μήνα και μετά -πρωί, βράδυ- ένα Zylapoor), και υπερτροφία, οπότε έγινε ένα τρισχαριτωμένο, ευγενικό και υπάκουο πλάσμα.

Ξαφνικά, ένα παρατεταμένο κουδούνισμα στην εξώπορτα και οι αλαλαγμοί στο θυρομεγάφωνο με έφερε -άρον, άρον- ενώπιον καμμιάς τριανταριάς τουρκογυφταρέων, διαφορετικών ηλικιών και των δύο φύλων, οι οποίοι απαιτούσαν να τους δώσω την... «Λίζα», που τους... «έκλεψα»!!! Διαολισμένος γιά το θράσος, και δεδομένου ότι έτρεφα ένα σκυλίσιο κοπάδι τους εξήγησα πως δεν είχα καμμία αντίρρηση να τους δώσω την... Λίζα τους, αρκεί να μου πληρώσουν τα χρήματα που ξόδεψα σε ιατρικές δαπάνες γιά την σκυλίτσα, βάσει αποδείξεων που διέθετα, οπότε το γυφταριό έφυγε άπρακτο και βρίζοντας.

Γιά να μην τα πολυλογώ, σε κοντά έναν μήνα, το σκυλί εκλάπη μαζί με 150 μέτρα περιφερειακού χαλκοσωλήνα, ολόκληρο το αρδευτικό δίκτυο του κτήματος!

Παρά την κινητοποίησή μου και τις αναφορές μου στο αστυνομικό τμήμα -σκοτώθηκαν ν’ ασχοληθούν- η «Σόχα» μου χάθηκε γιά τρία περίπου χρόνια, μέχρις ότου «ξαναχτύπησε» την πόρτα μου. Το ίδιο -και χειρότερα- εξαθλιωμένη, με τους γυφταρέους να την ψάχνουν πάλι! Οπότε, αφού την «ανέστησα» πάλι, την έκρυβα από την πλαϊνή ανοιχτή θέα, απομονώνοντάς την από τους υπόλοιπους κοπρίτες μου.

Τελικά -και απροσδόκητα- η «Σόχα» μου έφυγε ήρεμα ένα βράδυ. Πιθανόν να είχε εκμετρήσει τα χρονάκια της, ή το καλααζάρ να είχε λειτουργήσει σαν σαράκι μέσα της. Πριν μιά εβδομάδα πέταξε απελευθερωμένη από τους διώκτες και δυνάστες της γιά να συναντήσει όλο το υπόλοιπο... κοπριταριάτο που γνώρισε κοντά μου και που είχαν φύγει νωρίτερα και στην ώρα τους.

Προσωπικά μου προβλήματα καθυστέρησαν αυτήν την ανάρτηση, που θεωρώ ως ελάχιστο αφιέρωμα-κατευόδιο στη μνήμη της.

Όταν η μειονεξία, το σύμπλεγμα και η βιολογική βλακεία επιστρατεύονται γιά άσκηση αντιπολίτευσης.

 Καθ' οδόν από τον "Homo errectus" στον "Homo sapiens".

   Είναι γνωστόν και πολλάκις αποδεδειγμένο πως σύσσωμη η αριστερά -το περιέχον αντί του περιεχομένου-  δεν διακρίνεται γιά την ευφυΐα της, γιατί απλούστατα, κανείς ευφυής δεν τερματίζει τον βίο του ως «αριστερός». Πλην, ίσως, των καιροσκόπων, που και αυτοί προκύπτουν από συμφεροντολογική τακτική καιροσκόποι.

   Παρ’ όλα αυτά, έστω και ένα μικρό κουκούτσι μυαλό -αν υπήρχε- στο επιτελείο της «Κουμουντούρου», θα ήταν αρκετό γιά να χτυπήσει καμπανάκι κινδύνου στο ιερατείο της και κάποια από τις... «τάσεις» να βγει από το λήθαργο που έχουν περιέλθει και να αντιληφθούν πως η παρατεταμένη ηλίθια τακτική του «πυρ ομαδόν» στην κάθε κυβερνητική πρωτοβουλία και απόφαση, με στείρο πεισματικό γεροντοκορισμό, απλά αποδυναμώνει την αξιοπιστία τους και φαλκιδεύει τη σοβαρότητα και τις προοπτικές τους. Το «όχι σε κάθε ναι και το «ναι» σε κάθε κυβερνητικό όχι, συγγνώμην, αλλά δεν αποτελεί...αντιπολιτευτικό σχήμα, παρά έναν προβλέψιμο Θίασο Σκιών με έναν καράβλαχο Μπαρμπαγιώργο-Πολάκη, έναν κουτοπόνηρο Μορφωνιό-Κατακούτελο και μπόλικα φερέφωνα-αρχολίπαρα γλειφτρόνια. Με έναν Χατζατζάρη-Τζαναμπετόπουλο, έναν «Σπίθα» γιά... σπόκμαν και διάφορα λαθρόβια έντυπα-λιβελλογράφους, ασήμαντης κυκλοφορίας, να πλαισιώνουν θλιβερά τον πρωταγωνιστή Καραγκιοζάκο του.

   Με αιχμή του δόρατος την κομματική «Aurora» σε διατεταγμένη υπηρεσία να δίνει τον τόνο και τα σλόγκαν, (τελευταίο μότο... το επίθετο: «εγκληματικός/η/ο») που κυκλοφορούν σε κάθε... «στέλεχον» με φέιγ-βολάν, ο θλιβερός Σπίθας με την αστεία φάτσα βγαίνει στα κανάλια και ψελλίζει διάφορα ανιαρά, από τα οποία το μόνο διακριτό και κατανοητό είναι η κατηγόρια κατά Μητσοτάκη στην τελευταία φράση!Αφήνοντας την εργολαβία κατά Μαρέβας -άνανδρο και ανέντιμο συριζαρέικο στόχο- στο έγκυρο νεοαυριανικό «Δοκουμένδο», το οποίο ανεκάλυψε... «ύποπτη καθυστέρηση της Μαρέβας να ευχηθεί περαστικά» στο νοσούν από κορωνοϊό Τσιπρόπουλο!

   Με τη μανιώδη αυτή αντιπολιτευτική τακτική, δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε αν τους δούμε να υποστηρίξουν μέχρι και τον Ερντογάν, αρκεί να πλήξουν τον Μητσοτάκη! (Ο Ζουρλάρης υπάρχει πάντα στην φαρέτρα τους!).

   Βεβαίως, το ότι δεν βρίσκεται ουδείς νοήμων στα λαγούμια της Κουμουντούρου να τους εξηγήσει πως με τέτοιας ποιότητος αντιπολίτευση προκοπή δεν γίνεται, αποτελεί θείο δώρο γιά την απ’ εδώ πλευρά, αρκεί να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την αναγούλα που μας προκαλούν τα αφελή τους τερτίπια και να συνειδητοποιήσουμε πως, κατά βάθος, θα πρέπει να ευχόμαστε να συνεχίσουν αντιπολιτευόμενοι τόσο ποιοτικά και μ’ αυτό το ύφος και ήθος. Γιατί αποκλείεται η πλειοψηφία του ελληνικού λαού να διαθέτει τόσο χαμηλό IQ, ώστε να «συντονίζεται» με υποστηρικτές αρχιτρομοκρατών, αρχιδολοφόνων, ληστών, μπαχαλάκηδων και πάσης φύσεως περιθωριακών τύπων και να «τσιμπούν» δολώματα που τους ρίχνουν οι διάφοροι αμόρφωτοι χοντροΦίληδες, Καρανίκες, Γιαβρουμογλέοι, κ.λπ. μπουμπούκια σαν το εικονιζόμενο.

«To εμβόλιο και ένας τυπικός αριστερός Έλληνας»!

 Αντιπολιτευτικές ιστορίες απ’ τον καιρό της πανδημίας.

   Καλούνται να εμβολιαστούν ένας Άγγλος, ένας Γερμανός, ένας Αμερικάνος κι ένας Έλληνας.

   Πάει πρώτος ο Άγγλος.

   -Δεν εμβολιάζομαι, λέει.

   -Μα Κύριε το εμβόλιο θα χορηγηθεί ειδικά στους τζέντλεμεν !!..

   -Α΄, εντάξει τότε. Και εμβολιάστηκε.

    Ακολουθεί ο Γερμανός.

   -Δεν θέλω να εμβολιαστώ, τονίζει εμφατικά.

   -Μα Κύριε, είναι διαταγή!

   -Α΄, εντάξει αλλάζει. Και εμβολιάστηκε.

    Ακολουθεί ο Αμερικανός.

   -Ούτε να το συζητάτε, τους το ξεκόβει εξαρχής.

   -Μα Κύριε γιατί, εδώ εμβολιάστηκε ο γείτονας σας.

   - Α΄ εντάξει τότε. Και εμβολιάστηκε.

    Ακολουθεί ο Έλληνας.

   -Μακριά από μένα, ούτε κατά διάνοια.

   - Μα Κύριε το εμβόλιο θα χορηγηθεί ειδικά στους τζέντλεμεν.

   -Χέστηκα! Δεν μ’ ενδιαφέρει.

   - Μα είναι διαταγή!

   -Σιγά που θα υπακούσω στις διαταγές σας.

   - Δεν βλέπετε που το έκανε ο γείτονας σας;

   -Και λοιπόν; Μου είναι αδιάφορο.

   -Μα τέλος πάντων, από πού έρχεστε εσείς; Τί εθνικότητας είσαστε;

   -Είμαι Έλληνας!

   - Έλληνας; Α΄, εντάξει τότε, κανένα πρόβλημα. Έτσι κι αλλιώς δεν συμπεριλαμβάνεστε στον κατάλογο προς εμβολιασμό, δεν το δικαιούστε.

   -ΤΙ;;;  ΔΕΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΙ; ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ; ΕΜΒΟΛΙΑΣΤΕ ΑΜΕΣΩΣ ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΣΑΣ ΠΑΡΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΣΗΚΩΣΕΙ!!!

   Και εμβολιάστηκε και ο Έλληνας!

 

   ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ ΚΑΙ Ο ΝΟΩΝ ΝΟΗΤΩ....

 

 

Γιά να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.

Το πιό κάτω κείμενο μου το έστειλε ένας πολύ αγαπημένος συμμαθητής, συνάδελφος και φίλος. Το ήξερα από πολλά χρόνια πριν, θυμάμαι πως το είχα ξαναδιαβάσει. Όμως τώρα -εν όψει των προφασιστικών... "διερευνητικών" της πλάκας με τους Τούρκους- αναβαπτίζει την συγκίνηση που ένοιωσα τότε, όταν το πρωτοδιάβασα, και την ξαναζώ πάλι ακριβώς την ίδια.

Οπότε, αφήνω την πάντοια διεθνιστική αριστερίλα στην γραικύλη ανεμελιά της και τα θερμά κείμενα υποστήριξης των πάσης φύσεως Κουφοντινέων και όλων των... "κουφών" και "κουλών" που μας κατακλύζουν και το αναδημοσιεύω γιά όσους... τυχόν σκέπτονται σαν τους πρωταγωνιστές εκείνου του περιστατικού, αλλά και γιά όσους μπορούν να συγκινηθούν όπως... καλή ώρα....

"Ο ΚΑΣΤΑΝΑΣ

Ήμουν στο Ναυτικό το 1952 και βρισκόμουνα στη Πλατεία Κλαυθμώνος, όχι όπως είναι σήμερα. Οι νεότεροι δεν γνωρίζουν πάρα πολλά από τα παλιά και απορούν οπόταν ακούν ορισμένα γεγονότα του τότε.

Εκείνη τη στιγμή έπεφτε ο ήλιος και θα γνωρίζετε ότι με τη δύση του, γίνεται υποστολή της σημαίας. Τότε το Υπουργείο Ναυτικού ήταν εκεί και η σημαία κυμάτιζε ακόμα στο κτήριο. Σήμερα είναι άλλες υπηρεσίες του Ναυτικού.

Τότε πάντα κάθε πρωί, θα θυμούνται οι παλιοί, γινόταν έπαρση σημαίας και σταματούσαν τα πάντα, όπως και στη δύση του ηλίου όταν γινόταν υποστολή. Ήταν στιγμές ωραίες, απίθανες που ζούσαν τότε οι άνθρωποι. Το άγημα αποδόσεως τιμών στο χώρο του, και ακούμε το σαλπιγκτή να δίνει το σύνθημα γιά την υποστολή της σημαίας. Το άγημα παρουσιάζει όπλα. Ο αξιωματικός χαιρετά και παίζεται ο Θούριος. Όλοι οι παριστάμενοι εκεί και οι περαστικοί, όπως και εγώ, σταθήκαμε σε στάση προσοχής. Αποδίδοντας με αυτό τον τρόπο την τιμή στο ιερό μας σύμβολο, στη γαλανόλευκη σημαία. Τη στιγμή που ο αρμόδιος αξιωματικός χαιρετά, η ματιά του πέφτει λοξά και βλέπει κάτι παράξενο, και η ψυχή του ταράζεται, μ' αυτό που θα σας πω παρακάτω.

Τελειώνοντας η διαδικασία της υποστολής της σημαίας, οι διαβάτες συνεχίζουν τον δρόμο τους, ενώ εγώ, από συνήθεια, παρέμεινα λίγο ακόμα. Τότε βλέπω τον νεαρό αξιωματικό να κατευθύνεται θυμωμένος πρoς έναν γεροδεμένο πλανόδιο καστανά. Βλέπετε τότε η πλατεία ήταν κενή και στις γωνίες ήταν πάντα στιλβωτές (λούστροι) και καστανάδες, που μας λείπουν τώρα. Και του είπε : "Γιατί δεν σηκώθηκες όρθιος γιά να τιμήσεις τη σημαία μας; Δεν έχεις φιλότιμο κ.λπ". Ο άνθρωπος έμεινε βουβός, ενώ εγώ παρακολούθησα έντρομος και φοβερά συγκλονισμένος το τί έγινε. Μετά βλέπω τον καστανά πως έγινε κατακόκκινος και πως άρχισε να τρέμει. Ήθελε να φωνάξει, αλλά τον είδα με έκπληξη να συγκρατείται, σκύβοντας το κεφάλι του και να αρχίσει να κλαίει με λυγμούς. Όμως συνήλθε γρήγορα, σκούπισε τα δάκρυά του και με τη δύναμη των χεριών του (που ήταν γερά) στύλωσε το σώμα του δυνατά, έσπρωξε τον πάγκο με τα κάστανα μπροστά και φώναξε με όλη την ψυχή του στον νεαρό αξιωματικό δυνατά -"Πώς να σηκωθώ κύριε; Της τα έδωσα της Πατρίδας μου και τα δύο". Και σηκώνοντας τα μπατζάκια του παντελονιού, φάνηκαν δύο πόδια, κομμένα πάνω από το γόνατα. Και ξανάρχισε να κλαίει. Ο κόσμος όπως και εγώ γύρω του έκλαιγε κι αυτός και χειροκροτούσε, όμως περισσότερο από όλους έκλαιγε ο νεαρός αξιωματικός. Έχουν περάσει περίπου 60 χρόνια. Ποιός ξέρει τί να γίνεται τώρα εκείνος κι αν ζει. Εκείνη τη στιγμή πάντως έγινε κάτι το αλησμόνητο, μιά φοβερή σκηνή. Ο αξιωματικός σκύβει, αγκαλιάζει και φιλά τον καστανά και στη συνέχεια στέκεται ευθυτενής μπροστά στον ήρωα, φέρνει το δεξί χέρι στην άκρη του γείσου του πηλικίου του και τον χαιρετά στρατιωτικά. Του απονέμει "τας κεκανονισμένας τιμάς" που δεν μπόρεσε εκείνος, τυπικά, να αποδώσει στη σημαία μας, γιατί της χάρισε τα δύο πόδια του στα βορειοηπειρώτικα βουνά μας. Γιά να μπορεί να κυματίζει σήμερα ψηλά η κυανόλευκη, σε λεύτερη πατρίδα. Και οι άλλοι, οι πολλοί, να μπορούν να πηγαίνουν με γρήγορο βήμα στην ειρηνική απασχόλησή τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι περνούν μπροστά από έναν ήρωα του αλβανικού μετώπου, τον Έλληνα ήρωα πολεμιστή, όποιο επάγγελμα και να 'χει.

Άλλοι δεν μιλούν, άλλοι όμως ειρωνεύονται. Γι' αυτό οι νέες γενιές πρέπει να μάθουν, να διδαχθούν από την οικογένεια και από το Σχολείο γιά το Έπος του 1940.

Γιά το καλό της Πατρίδας μας."

«Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας».

Οι σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας κυρίως κατά, και μετά, τον Β’  Παγκόσμιο Πόλεμο. 

"Αmele tamburu"

   Πλησιάζοντας στην έναρξη των... «διερευνητικών» συνομιλιών με την γείτονα, σύμμαχο(;) και «άσπονδη» φίλη Τουρκία, καλό και σκόπιμο θα ήταν να μάθουμε κάποια πράγματα που από προσωπικό «σκάλισμα» και πολύτιμη συνδρομή ενός καλού φίλου συγκέντρωσα. Και όταν ενημερωθείτε, υποθέτω πως οι προσδοκίες σας γιά επίλυση των διαφορών των δύο χωρών θα ταυτιστούν με τις δικές μου. Ό,τι και να λέμε, ό,τι και να κάνουμε ο Τούρκος θα παραμένει πάντα ίδιος κι απαράλλαχτος

   Η εξιστόρηση αρχίζει από τα Χριστούγεννα του 1942: Η Ελλάδα γονατισμένη κάτω από την Ναζιστική Κατοχή βιώνει τον χειρότερο λιμό από την εποχή της Αρχαιότητας, με χιλιάδες νεκρούς από πείνα στα περισσότερα μεγάλα αστικά κέντρα.   

   Η Τουρκία από τον Ιούνιο του 1941 είχε υπογράψει «σύμφωνο φιλίας» με τη Ναζιστική Γερμανία, και ένα χρόνο αργότερα (Ιούνιος 1942) εμπορική συμφωνία για την τροφοδοσία των Ναζιστικών δυνάμεων με τα απαραίτητα για την κατασκευή όπλων μέταλλα (ιδίως το πολύτιμο χρώμιο).

   Όσοι παρακολουθούν διαχρονικά την πορεία της Τουρκίας από το κίνημα των Νεότουρκων (1908) μέχρι σήμερα, θεωρούν, πως όλες ανεξαιρέτως οι διαχρονικές, αποφασιστικές ενέργειες της Τουρκίας διαθέτουν κάποια ιδιαίτερα κοινά χαρακτηριστικά: Είναι ύπουλες, (πισώπλατες), μεθοδευμένες και θρασύτατες  γενόμενες συνήθως εκ του ασφαλούς και μέσα σε ένα ήδη διαμορφωμένο πλαίσιο, το οποίο θεωρούν ότι παρέχει την «κατάλληλη ευκαιρία». Αν αποτύχουν, δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα, να κάνουν μιά «στροφή 180 μοιρών».

   Ο Ισμέτ Ινονού είχε ήδη μυριστεί την «κατάλληλη ευκαιρία» προκειμένου, να εξοντώσει όσους Έλληνες, Αρμένιους και Εβραίους είχαν καταφέρει να επιβιώσουν στην Κωνσταντινούπολη και ζούσαν ακόμα στην Τουρκία, όπως ακριβώς ένας καρχαρίας μυρίζεται το ανθρώπινο αίμα από κάποιο ναυάγιο. Ολόκληρος ο πλανήτης ήταν απασχολημένος με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα βρισκόταν σε πόλεμο, και η Τουρκία, κρυμμένη πίσω από την επιτήδεια «ουδετερότητα» αλλά και το «σύμφωνο φιλίας» με την Ναζιστική Γερμανία, που ήταν ήδη έτοιμο από τις αρχές του 1941, είχε λυμένα τα χέρια της. Άρα, υπήρχε η «κατάλληλη ευκαιρία».

   Έτσι τον Μάιο του 1941, λίγες μόλις εβδομάδες μετά την Γερμανική εισβολή στην Ελλάδα, η οποία είχε ξεκινήσει από τις 6 Απριλίου 1941, η Τουρκία κήρυξε, σκόπιμα, γενική επιστράτευση των μη Μουσουλμάνων νέων, ηλικίας από 20 έως 45 ετών. Όλη η αφρόκρεμα της μη Μουσουλμανικής νεολαίας της Κωνσταντινούπολης οδηγήθηκε στα βάθη της Ανατολής με στόχο την φυσική της εξόντωση. Η οξύτατη διαφωνία του δίδυμου Iσμέτ Ινονού - Σουκρού Σαράτσογλου (πρωθυπουργός) με τον στρατάρχη Φεβζί Τσακμάκ, ο οποίος φοβόταν τις πιθανές συνέπειες μιας νέας γενοκτονίας, δεν επέτρεψε την εν ψυχρώ εκτέλεση των επιστρατευμένων, έτσι η επιστράτευση περιορίστηκε μόνο στην εκτέλεση καταναγκαστικών έργων. Ο πρόεδρος Ισμέτ Ινονού όμως δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος. Κάλεσε τον πρωθυπουργό Σουκρού Σαράτσογλου και του ανέθεσε το έργο της «οικονομικής ή φυσικής εξόντωσης» των μη μουσουλμανικών πληθυσμών με «όπλο» έναν έκτακτο φόρο περιουσίας, που θα ήταν τόσο εξωφρενικός, ώστε καθώς οι «υπόχρεοι» θα αδυνατούσαν, να πληρώσουν, στην συνέχεια θα τους δινόταν η... μεγαλόψυχη «ευκαιρία», να τον εξοφλήσουν με καταναγκαστική εργασία! Υπολογίζεται, ότι η μη εξόφληση του φόρου που επιβλήθηκε σε κάθε Έλληνα, Αρμένιο ή Εβραίο αλλά δεν κατέστη δυνατό να πληρωθεί, συνεπάγετο καταναγκαστική εργασία διακοσίων έως τριακοσίων ετών προκειμένου να εξοφληθεί!

   Ο Τούρκος πρωθυπουργός δεν έχασε χρόνο. Σχεδίασε προσεκτικά τα βήματα, που έπρεπε να γίνουν ένα προς ένα. Πρώτα, έπρεπε να προετοιμαστεί το κατάλληλο κλίμα στο εσωτερικό της Τουρκίας. Ο τουρκικός Τύπος άρχισε σταδιακά να εξαπολύει μιά εκστρατεία μίσους και φανατισμού εναντίον των μη Μουσουλμάνων (Έλληνες, Αρμένιοι, Εβραίοι). Όλα τα δεινά της Τουρκίας φορτώνονταν στις πλάτες των μειονοτήτων και, εννοείται, στην οικονομική ευημερία που απολάμβαναν. Μετά, ανασύρθηκε ένας νόμος, που είχαν ετοιμάσει το 1914 οι Νεότουρκοι γιά την «ανάπτυξη της τουρκικής οικονομίας» με πλιάτσικο των Χριστιανικών περιουσιών της Τουρκίας. Ξεσκονίστηκε, συμπληρώθηκε, καθαρογράφτηκε και παρουσιάστηκε από τον υφυπουργό οικονομικών Εσάτ Τεκελί στον πρωθυπουργό Σαράτσογλου. Ο τελευταίος ζήτησε από τον σεσημασμένο γιά σφαγές άμαχων Ελλήνων, τον διαβόητο Φουάτ Αγκραλί, την δημιουργία ενός μικρού διευθυντηρίου, που θα εφάρμοζε το νόμο. Μέλη του ορίστηκαν οι Faik Ökte, (έφορος Κωνσταντινούπολης) και Mumtaz Tarham τους οποίους ο Fuat Agrali παρουσίασε στον Τούρκο πρωθυπουργό με τα εξής λόγια: -«Αυτά τα δύο παλληκάρια (!) θα εφαρμόσουν το νόμο μας στην Κωνσταντινούπολη και στην Σμύρνη». Το επόμενο βήμα ήταν η μυστική συνεδρίαση του κυβερνώντος Λαϊκού Κόμματος, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Τούρκος πρωθυπουργός έδωσε εγγυήσεις, πως ο νέος νόμος γιά τον έκτακτο φόρο περιουσίας, το «βαρλίκι», στην πράξη θα εφαρμοστεί μόνο στις μειονότητες!... Εξήγησε ότι έπρεπε, γιά τα μάτια, να υπάρχει και ένας φόρος γιά Τούρκους, αλλά αυτός θα ήταν μικρός και συμβολικός, ούτως ώστε  να τηρηθούν στοιχειωδώς τα προσχήματα. Αμέσως μετά, η Τουρκική Βουλή ψήφισε σε μιά συνεδρίαση το Νόμο 4305 με 17 άρθρα, στις 12 Νοεμβρίου 1942. Ο Νόμος 4305 διαχώρισε με επίσημο, ρατσιστικό τρόπο τους φορολογούμενους σε τέσσερις κατηγορίες: Μουσουλμάνους, Γκιαούρηδες (Έλληνες, Αρμένιοι, Εβραίοι), όσους άλλαξαν την πίστη τους και έγιναν μουσουλμάνοι (Donme) και τέλος όλους τους ξένους υπηκόους. Καθορίστηκαν επιτροπές με έξι μέλη, που όριζαν το ποσό του φόρου γιά κάθε φορολογούμενο την οποία αποτελούσαν δύο εφοριακοί, δύο μέλη Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που ήταν φανατισμένα μέλη του Λαϊκού Κόμματος, και δύο Μουσουλμάνοι -μέλη του Εμπορικού Επιμελητηρίου της Κωνσταντινούπολης.

    Στο βιβλίο «Η συμφορά του φόρου Βαρλίκι (Varlık Vergisi Faciası)», ο έφορος Κωνσταντινούπολης Faik Ökte μάς περιγράφει με ποιόν τρόπο οριζόταν το ποσό του φόρου, αφού πρώτα εξεταζόταν ο φάκελος του «θύματος» και βεβαιώνονταν το θρήσκευμα και η εθνικότητα του: Πόσο θα πληρώσει αυτός; 500.000 λίρες πρότεινε ένα μέλος της επιτροπής. Όχι, όχι. 1.000.000 λίρες, αντιπρότεινε ένα άλλο. Πείτε ένα ενδιάμεσο ποσό να τελειώνουμε, επενέβαινε ένας τρίτος. Και έτσι, αν σε έναν Χριστιανό φορολογούμενο επιβαλλόταν 5.000 λίρες φόρος γιά ένα μικρό κατάστημα, στον Μουσουλμάνο του διπλανού ίδιου ακριβώς καταστήματος επιβαλλόταν φόρος μόνο 5 λιρών!.... Το ποσό του φόρου, που επιβαλλόταν δεν επιδεχόταν καμμία έφεση. H προθεσμία πληρωμής ορίστηκε σε 15 ημέρες. Τυχόν καθυστέρηση πληρωμής γιά τη μεν πρώτη εβδομάδα σήμαινε πρόστιμο 1%, γιά τη δεύτερη 2%  κ.ο.κ. Μετά την παρέλευση ενός μηνός ακολουθούσε κατάσχεση της ακίνητης περιουσίας, σύλληψη και εκτόπιση σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας του ιδιοκτήτη, με ημερήσια «αμοιβή»... 2 λιρών, η οποία θα «συμψηφιζόταν» με την οφειλή του εκτοπισθέντος!

   Οι φορολογικοί κατάλογοι δημοσιεύτηκαν από τις τουρκικές Αρχές τις παραμονές των Χριστουγέννων του 1942. Ο πανικός απλώθηκε στην έντρομη μειονότητα, που γέμισε όλες τις εφημερίδες με αγγελίες πώλησης ακινήτων Ελλήνων, Αρμενίων και Εβραίων. Σύμφωνα με όσα έχει καταγράψει σε βιβλίο του ο Faik Ökte, έφορος της Κωνσταντινούπολης,  στο τέλος του 1942 έψαχναν απεγνωσμένα γιά αγοραστή, μέσα από αγγελίες σε εφημερίδες, 8 εργοστάσια, 7 στοές σε κεντρικά σημεία, 80 πολυκατοικίες, 230 σπίτια, 97 μαγαζιά και 190 οικόπεδα! Όπως ήταν φυσικό, οι τιμές κατρακύλησαν αμέσως με αποτέλεσμα, να ξεπουλιούνται ολόκληρες περιουσίες γιά ένα κομμάτι ψωμί. Όσοι δεν κατάφεραν να εξοφλήσουν τον φόρο, που τους επέβαλαν οι τουρκικές Αρχές άρχισαν να βλέπουν, μετά την 7η Ιανουαρίου 1943, τα ονόματα τους στις εφημερίδες. Η περιουσία τους κατάσχονταν και οι «υπόχρεοι» οδηγούνταν σε καταναγκαστικά έργα στο Άσκαλε, που θεωρείται η Σιβηρία της Ανατολής, ώστε να επισπευστεί η φυσική τους εξόντωση κάτω από δύσκολες καιρικές συνθήκες και την καταναγκαστική εργασία, που ξεκινούσε από τις 5 το πρωί και τέλειωνε στις 7 το απόγευμα.

   Τον Σεπτέμβριο του 1943 η γνωστή Αμερικανική εφημερίδα «New York Times» δημοσίευσε ένα άρθρο γιά την πισώπλατη μαχαιριά της Τουρκίας, και τότε η Τουρκική Εθνοσυνέλευση, χωρίς καθυστέρηση, αποφάσισε την άμεση διαγραφή των φόρων, που δεν είχαν εισπραχθεί ακόμα! Τρεις μήνες αργότερα (Δεκέμβριος 1943) αποφασίστηκε η διάλυση των Ταγμάτων Εργασίας (amele tamburu) και η επιστροφή των «οφειλετών» στα σπίτια τους. Όσοι άντεξαν τις κακουχίες και κατάφεραν να επιστρέψουν, ήσαν κυριολεκτικά αγνώριστοι. Από τους 1.229 πλούσιους μειονοτικούς, που δεν μπόρεσαν να πληρώσουν τον υπερβολικό φόρο και βρέθηκαν στα Τάγματα Εργασίας, ένας στους τρεις δεν κατάφερε να γυρίσει. Πλήθος από μαρτυρίες καταγράφουν συγκλονιστικές λεπτομέρειες μιάς ακόμα μαύρης σελίδας στην ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας. Ο νόμος 4305 καταργήθηκε οριστικά στις 15 Μαρτίου 1944, όταν ο Ρωσικός στρατός έφθασε νικητής στα σύνορα της Ρουμανίας και η Τουρκία προσπάθησε, να εξαφανίσει τα ίχνη του αποτρόπαιου εγκλήματος, που είχε ήδη διαπράξει.

   Συμπέρασμα: Η μελέτη και η πλήρης γνώση των ιστορικών γεγονότων, που σημάδεψαν -και σημαδεύουν- την σύγχρονη πορεία Ελλάδας και Τουρκίας, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί κήρυγμα μίσους προς την απέναντι όχθη του Αιγαίου. Αντίθετα, είναι ένα χέρι φιλίας μόνιμα απλωμένο, με ειλικρίνεια και αμοιβαίο σεβασμό, που δίνει ελπίδα στις επόμενες γενιές να πετύχουν κάποτε αυτό, που οι παλαιότερες δεν κατάφεραν. Η μελέτη όμως και η πλήρης ιστορική γνώση αποτελεί εθνική υποχρέωση, γιατί κάθε λήθη του κακού είναι άδεια γιά την επανάληψή του. Και η Τουρκία στις ημέρες μας, με εξωπραγματικές νεο-Οθωμανικές φαντασιώσεις και αξιώσεις, αποτελεί έναν μεγάλο κίνδυνο γιά την σταθερότητα, την ασφάλεια και την ειρήνη σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια. Σε ό,τι, πάντως, μας αφορά δεν υπάρχει πιό καταλυτικό και πιό ισχυρό όπλο των Ελλήνων εναντίον των προβληματικών μας γειτόνων, από την πλήρη γνώση της ιστορίας μας!

 Τέλος, μία σημαντική λεπτομέρεια: Μόλις η ήττα των Γερμανών κατέστη βεβαία, η Τουρκία έσπευσε «να κηρύξει τον πόλεμο στην Γερμανία»! (23 Φεβρουαρίου 1945), όταν η χώρα αυτή έπνεε, πλέο, τα λοίσθια. Δηλαδή ό,τι είχε κάνει και η Ιταλία κατά της Γαλλίας, μόλις αυτή κατέρρευσε από τα γερμανικά «πάντσερς» και μπήκε λίγα χιλιόμετρα μέσα της -μέχρι την Μεντόν-  προφανέστατα, γιά να βρεθεί, μεταπολεμικά - όπως και η Τουρκία- στο στρατόπεδο των «νικητών»!

 

 

 

Όταν η αλητεία γεννά κακουργήματα...

Και πώς αυτό μπορεί να κοπεί... μαχαίρι.

 

   Κάποτε, στα μέσα της δεκαετίας του ’70, είχα απέναντι από το γραφείο μου ως ενοικιαστή έναν καλό φίλο, συμμαθητή και συνάδελφο,  τον Κώστα Φ. (ο οποίος, δυστυχώς, έχει αποδημήσει).

   Ο Κώστας μόλις είχε γυρίσει από κάποια χρόνια εργασίας στην Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας και συχνά, όταν κι οι δυό ευκαιρούσαμε, μου εδιηγείτο διάφορα που συνέβαιναν εκεί, στα οποία υπήρξε αυτόπτης μάρτυς. Από απίθανα έως τρελλά και εξωφρενικά. Π.χ. γιά δημόσιες  εκτελέσεις με αποκεφαλισμό  κάθε Παρασκευή σε κεντρική πλατεία και διάφορα άλλα... "ευχάριστα", όπως τον ακρωτηριασμό του χεριού ενός ταλαίπωρου Γερμανού γιατρού, του οποίου η περιπέτεια άρχισε όταν η γυναίκα του έχασε ένα δαχτυλίδι που έβγαλε από το χέρι στο μπάνιο της και μετά, όταν το αναζήτησε, δεν το βρήκε! Ο γιατρός, αγνοώντας τον ισλαμικό νόμο, έσπευσε και κατήγγειλε το γεγονός στην Αστυνομία, η οποία «γράπωσε» την Υεμενίτισα υπηρέτριά του,  την οποία -αφού την ξυλοφόρτωσε αρκούντως- «έχρισε» ένοχη και με τον μπαλντά... χραπ! της έκοψε το χέρι, παρά τις διαμαρτυρίες του γιατρού, ο οποίος φώναζε πως συγχωρεί την υπηρέτρια, ακόμη κι αν είχε κλέψει το δαχτυλίδι. Η ιερατική αστυνομία, εκεί οι αστυφύλακες είναι και... παπάδες, δεν χαμπάριαζε τίποτα! Κλέβει χέρι, κόψει χέρι!

   Λίγες ημέρες μετά τον ακρωτηριασμό της φουκαριάρας, σε ένα απόμακρο σημείο του μπάνιου η γυναίκα του γιατρού βρήκε το χαμένο δαχτυλίδι κι εκείνος έκανε ένα  ακόμη μοιραίο λάθος. Πήγε οργισμένος στην Αστυνομία, ανακοίνωσε πως βρήκε το δακτυλίδι και τους επέπληξε γιατί βιάστηκαν κι έκοψαν άδικα το χέρι της μικρής υπηρέτριας, που αυτός είχε συγχωρήσει!

   Αποτέλεσμα: Ο γιατρός συνελήφθη γιά ψευδή καταμήνυση και ως υπαίτιος ακρωτηριασμού αθώας -άλλο αν δήλωνε πως συγχωρεί την δήθεν... «κλέφτρα»- καταδικάστηκε σε... ακρωτηριασμό του ίδιου χεριού που έκοψαν από την υπηρέτρια! Παρ’ όλο τον θόρυβο που δημιουργήθηκε και τις πιέσεις της Γερμανικής Πρεσβείας που μπήκε στη μέση, το μόνο που πέτυχαν όλες οι προσπάθειες ήταν το χέρι να κοπεί μεν, αλλά... με χειρουργικές διαδικασίες, από το σημείο που κόπηκε και της Υεμενίτισας. Δηλαδή αναισθητικά, ναρκώσεις και χειρουργό, αντί δημίου! Εννοείται πως το ζευγάρι των Γερμανών, μετά απ’ αυτό,  γύρισε αμέσως -τρέχοντας και βρίζοντας- στη Γερμανία, με ένα χέρι λιγότερο!

   Άλλη περίπτωση τώρα. Δύο τύποι, κι αυτοί Υεμενίτες, αποφάσισαν να σκοτώσουν και ληστέψουν έναν Σαουδάραβα ταξιτζή, που πίστευαν πως είχε στην τσέπη του πολλά χρήματα. Και αυτό έκαναν. Του ζήτησαν να τους πάει σε κάποιο σημείο στην έρημο, όπου αυτός που καθόταν πίσω έβγαλε περίστροφο και τον πυροβόλησε στο κεφάλι. Οι ληστές, νομίζοντας πως ήταν νεκρός, του πήραν όσα λεφτά είχε στις τσέπες, τον πέταξαν έξω και γύρισαν πίσω με το ταξί, το οποίο εγκατέλειψαν στην άκρη της πόλης. Όμως ο ταξιτζής επέζησε, κατήγγειλε τη ληστεία και η Αστυνομία συνέλαβε τους δράστες. Αποτέλεσμα: Στο ίδιο σημείο, στο ίδιο ταξί  και από την ίδια γωνία ένας, ένας οι ληστές καθισμένοι στη θέση του οδηγού, πυροβολήθηκαν με ίδιο όπλο στο ίδιο σημείο του κεφαλιού τους! Δυστυχώς όμως γιά δαύτους δεν είχαν την τύχη του ταξιτζή και έμειναν στον τόπο!

   Τώρα θα με ρωτήσετε πώς μου ήρθε και θυμήθηκα όλα αυτά τα φρικιαστικά, μαζί με μιά περίφημη ρήση του Τσώρτσιλ: «Και βέβαια είμαι κατά της θανατικής ποινής. Υπό μία προϋπόθεση όμως. Να την καταργήσουν πρώτοι οι... δολοφόνοι»!!! 

   Νομίζω πως η αιτία που ερέθισε τη μνήμη μου βρίσκεται στην αποτρόπαιη βιντεοσκοπημένη σκηνή του ανηλεούς ξυλοδαρμού -μέχρι θανάτου σκοπούμενη, πιστεύω- του ταλαίπωρου υπαλλήλου του Μετρό, όπου ο ισλαμικός νόμος θα ταίριαζε γάντι στην περίπτωση. Μάλιστα, ως παλαιός ποδοσφαιριστής του Ορφέα Κολωνού και του ΑΠΟ Ψυχικού, σπεσιαλίστας στο πέναλτυ -και παρά την ηλικία μου- ευχαριστότατα θα δεχόμουν να συμμετάσχω, ως εκτελεστής αντίστοιχης ποινής, κατά των ανθρωπόμορφων τεράτων που τώρα... κλαψουρίζουν γιά ελαφρυντικά, δικαιολογίες και μετάνοιες.

   Και κάτι ακόμη. Mία μομφή, γιά όσους παρατηρούσαν -έκπληκτοι αλλά αδρανείς- το συντελούμενο έγκλημα και αντί να βιντεοσκοπούν, ή να φωνάζουν αποτρεπτικά, δεν σκέφτηκαν να τραβήξουν το χερούλι του alarm, ώστε να σταματήσει το τραίνο, να ανοίξουν οι πόρτες, να συλληφθούν, επί τόπου, οι δράστες και να εξασφαλιστεί το αυτόφωρο. Γιατί τώρα, με τον συριζαρέικο ποινικό κώδικα... χαιρετίσματα και «καλά κρασά»!

ΥΓ. Και κάτι σχετικό με την χθεσινή μου ανάρτηση. Οσμίζομαι -και μακάρι να πέσω έξω- πολιτικές "ουρές" και σκοπιμότητες στην υπόθεση βιασμού της Μπεκατώρου. Τα πολιτικά κεσάτια κάποιων διαβολικών αριστερών εγκεφάλων είναι ικανά μόνο στο να στήνουν "ιστορίες" σαν εκείνες με τις άδειες τηλεοπτικών σταθμών, (Καλογρίτσας, κ.λπ.), Πετσίτηδες, Νovartis, και τέτοια. Γι' αυτό... υπομονή. Μην αφήνετε να σας παρασύρει βιαστικά το συναίσθημα. Περιμένετε, παραμένοντες σκεπτόμενοι...

 

«Έγκλημα και τιμωρία».

 Υπόθεση βιασμού Σοφίας Μπεκατώρου.

 

   Δεν νομίζω πως υπάρχει σώφρων άνθρωπος με ηθικές αρχές και στοιχειώδεις κοινωνικές ευαισθησίες που να μην «ταρακουνηθεί» από την ιστορία της γνωστής Ολυμπιονίκου της ιστιοπλοΐας. Όμως, ακριβώς αν είναι παρατηρητικός και σώφρων, θα πρέπει να τον προβληματίσουν κάποια σημεία της αναφοράς της ίδιας της παθούσης.

   Χωρίς περιστροφές, «σάλτσες» και συναισθηματικές κορώνες επισυνάπτω, αρχικά και επακριβώς, τμήμα των δηλώσεών της και υποσημειώνω ορισμένα σημεία που με προβληματίζουν και μου δημιουργούν -αυτόματα- κάποια ερωτήματα:

    «Κάποια στιγμή όπως μιλάγαμε με τον Χ γύρισα και με φίλησε (1). Εγώ πάγωσα, δεν ήξερα πως να αντιδράσω, δεν περίμενα ποτέ να κάνει μία τέτοια κίνηση.

   Γιά μένα ο Χ αντιπροσώπευε το πατρικό πρότυπο, ήταν ένας άνθρωπος που επιτέλους δε μας πολεμούσε μέσα στην Ομοσπονδία και ήθελε το καλό μας, σκέφτηκα. Συνέχισα να προχωράω με ταχύτερο ρυθμό κάνοντας πως δεν κατάλαβα ότι συνέβη, αν και του το ανέφερα λέγοντας του ότι δεν περίμενα ποτέ μία τέτοια κίνηση του.

   Φτάνοντας στο ξενοδοχείο μας, στο ασανσέρ πριν πάει στο δωμάτιο του, μου ζήτησε να τον ακολουθήσω (2). Εγώ αρνήθηκα και πήγα να κλείσω την πόρτα. Εκείνος πάντα ευγενικά και με χαμόγελο με ρώτησε αν τον φοβάμαι και τότε του απάντησα πως όχι, αλλά ότι δεν υπήρχε λόγος να πάω μαζί στο δωμάτιο του (3).

   Εκείνος προσπαθώντας να με πείσει, με διαβεβαίωσε ότι δεν πρόκειται να κάνει κάτι ερωτικό απλά να συζητήσουμε. Ήξερε όμως πώς να μου μιλήσει και πώς να με ηρεμήσει και να με κάνει να ρίξω τις άμυνες μου (4).

   Και όταν αυτό έγινε, τότε άρχισε να ασελγεί εις βάρος μου. Προσπάθησε να τον απωθήσω, να του δείξω ότι δεν υπάρχει αμοιβαία επιθυμία, θεωρώντας ότι θα το σεβαστεί.

   Του είπα όχι, του επανέλαβα ότι δεν θέλω να προχωρήσω και εκείνος με ψεύτικα γλυκόλογα έλεγε ότι δεν είναι τίποτα κάνοντας χιούμορ. Έλεγε ότι θα σταματήσει αν δεν το θέλω,(5) όμως δε σταμάτησε ό,τι κι αν του έλεγα. Κλαμένη και ντροπιασμένη έφυγα από το δωμάτιο όταν αυτός ολοκλήρωσε και σηκώθηκε από πάνω μου.(6).....

   Και τώρα οι δικοί μου προβληματισμοί και οι απορίες που προκύπτουν από τα λόγια της ίδιας της παθούσης, επεξεργασμένες από την κοινή λογική:

   -(1): Προφανώς, όπως προκύπτει από την συνέχεια των δηλώσεων, ο παλιάνθρωπος εκμεταλλευτής την φίλησε εκτός ξενοδοχείου. Άρα οι προθέσεις του της έγιναν γνωστές.

   -(2): Στο δωμάτιο του τύπου μπήκε εκούσια μόνη της, δεν την έβαλε διά της βίας. Δεν μπορώ να φανταστώ την Σ. Μ. ως μία κοπέλα... σαν αθώα «Κοκκινοσκουφίτσα», η οποία όπως δηλώνει στο τέλος είχε και δεσμό με συναθλητή της, να μην μπορεί να διακρίνει τις προθέσεις ενός κακού «λύκου» που την οδηγεί στη φωλιά του κι εκείνη τον «ακολουθεί» εκούσια.

   -(3): Δεν εύρισκε λόγο για να μπει στο δωμάτιο ενός τύπου που λίγο πριν είχε εκδηλώσει σαφώς και εμπράκτως τις προθέσεις του, αλλά... μπήκε! Αν δεν ήθελε μπορούσε να μην μπεί. Και αν εκείνος επιχειρούσε να την χώσει διά της βίας, μπορούσε να τον απειλήσει πως... «Θα βάλω τις φωνές», οπότε όλα θα τελείωναν εκεί.

   -(4): Μέσα στο δωμάτιο, αφού μπήκε πλέον, αναφέρει πως ο βιαστής της -προφανώς «μάστορας» του είδους, την «ηρέμησε και της «έριξε» τις άμυνές της! Πώς άραγε;;;;;;

   -(5): Όταν λέει μιά γυναίκα... «σταμάτησε ΕΔΩ δεν θέλω», προϋποτίθενται κάποια... «προηγούμενα» που απλά τα... ήθελε ή τα επέτρεπε. Π.χ. ξεγυμνώματα, ξάπλωμα στο κρεβάτι, προκαταρτικά της ερωτικής πράξεως, τα οποία θα μπορούσαν να, οπωσδήποτε, αποφευχθούν. Είτε με ξεκάθαρη άρνηση εξ αρχής, είτε με ένα χαστούκι, είτε με φυγή και κλείσιμο με πάταγο της πόρτας, είτε με ένα στεντόρειο... «βοήθεια» που θα σήκωνε το ξενοδοχείο στο πόδι!

   -(6): Κοντολογίς. Κατανοώ έναν βιασμό σε μιά απόμερη άκρη, μιά ερημιά με το θύμα γδαρμένο, δαρμένο, ανίσχυρο και καταματωμένο από την προφανή μυϊκή υπεροχή ενός κτηνώδους βιαστή, όμως δεν μπορώ να τον δεχτώ σε ένα ξενοδοχείο όπου διαμένει ολόκληρη ομάδα σε διπλανά δωμάτια και αυτός γίνεται στα... μουγκά!

   Ας με συγχωρήσουν οι αναγνώστες των προβληματισμών μου, αλλά πιστεύω πως κάπως αλλοιώς διαδραματίστηκε αυτό το δράμα, (γιατί περί δράματος πρόκειται), με αρχιπρωταγωνιστή και θύτη ένα ανθρώπινο κτήνος που εκμεταλλεύτηκε θέση, κατάσταση, πείρα και αδυναμία σθεναρής αντιστάσεως μιάς νεαρής κοπέλας που αντιμετώπισε την όλη υπόθεση -από την αρχή μέχρι τέλους- με εντελώς λανθασμένο τρόπο. Πιστεύω δε πως οπωσδήποτε θα έχει βιάσει και άλλες κοπέλες κάνοντας κατάχρηση του πόστου του στην Ομοσπονδία. Και, τέλος, δεν θεωρώ εντελώς συμπτωματικό τον χρόνο και τον τρόπο που η Ολυμπιονίκης Σοφία διάλεξε για να κοινοποιήσει αυτή την υπόθεση. Νομίζω πως τόσο η Δικαιοσύνη, όσο και η Ομοσπονδία,  επιβάλλεται να ξεκαθαρίσουν την «κόπρο» του οίκου της δεύτερης, αποδίδοντας «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ»! Επέστη ο καιρός.  Όμως δεν θα πρέπει, επ ουδενί, να παραγνωριστεί ένας νομικός όρος που αναφέρεται στο... "συντρέχον πταίσμα του παθόντος".

 

«Ορνιοθοσκαλίσματα μνήμης»

Από το απώτατο και βασανιστικό παρελθόν.

Συνήθως, σε ώρες μοναξιάς και περισυλλογής, η μνήμη αποδεσμεύεται από τη συνείδηση και τρέχει απελευθερωμένη όπου -και όπως- εκείνη θέλει. Όταν η προδιάθεση εμπεριέχει χαρά και ευφορία θα στραφεί σε ευχάριστες στιγμές και όταν η θλίψη κυριαρχεί θα «ανασκάψει» και μπουρδουκλωθεί σε ό,τι δυσάρεστο την «πόνεσε». Προσωπική καταφυγή -μία από τις πολλές- σε κάτι τέτοιες στιγμές κατάθλιψης και εσωτερικού αδιέξοδου είναι μιά βραδιά σε μία, ας την πούμε μπουάτ, στην Λισσαβώνα και συγκεκριμένα στην μία από τις δύο καρδιές της νυχτερινής της ζωής, το Bairro Alto, (η άλλη είναι η Alfama).

Συνόδευα, ως μόνος αρχηγός, ένα πολυπληθές ειδικό γκρουπ 152 (!) ατόμων, συνεργατών-πωλητών γνωστής ασφαλιστικής εταιρείας οι οποίοι είχαν πετύχει πωλήσεις-στόχο που τους εξασφάλιζε συμμετοχή σε εκδρομή στην Πορτογαλία. Ένα βράδυ, εξουθενωμένος από κούραση και μπαϊλντισμένος από τις φροντίδες του γκρουπ, ζήτησα από την ντόπια ξεναγό να με συνοδέψει σε ένα εστιατόριο, αυθεντικό όμως και όχι τουριστικό, όπου οι ντόπιοι απολαμβάνουν τη μυσταγωγία της «δικής» τους μουσικής, των «fados». Και μάλιστα στον υπέρτατο βαθμό αυθεντικότητος! Η κοπέλα, εκτιμώντας το ενδιαφέρον μου με ενημέρωσε πρώτα επί μακρόν και με εμύησε στο νόημα και την τελετουργία της όλης διαδικασίας, που δεν είναι καθόλου απλή, όσο την «εισπράττουν» τουριστικά οι... αμέριμνοι αμύητοι ξένοι.

Έτσι έμαθα πως τα «fados» είναι μελαγχολικά τραγούδια στα οποία κυριαρχούν ο έρωτας, η θλίψη και ο θάνατος. Τραγουδιούνται με τεράστιο πάθος, κυρίως από γυναίκες μεσήλικες και... χοντρές! Αμακιγιάριστες, ντυμένες απλά και με σκουρόχρωμα ρούχα και χωρίς μικρόφωνο σε μικρά εστιατόρια, όπου την ώρα του τραγουδιού δεν ακούγεται κιχ από τους θαμώνες, ούτε σερβίρουν οι σερβιτόροι. Εκεί είχα την τιμή και την χαρά να απολαύσω και γνωρίσω μία από τις μεγαλύτερες ιέρειες των fados, την Maria Armanda, η οποία μου χάρισε κι ένα CD της, το οποίο φρόντισα και αναπαρήγαγα σε πολλά αντίγραφα, χαρίζοντάς το σε φίλους.

Από το You Tube επισυνάπτω ένα χαρακτηριστικό τραγούδι, το «Confesso», δυστυχώς όχι το πιό συγκλονιστικό που με συγκίνησε -και συγκινεί- και είναι το «Rosa enjeitada», που δεν βρίσκεται στο You tube. (Aυτό αναζητήσετε το με άλλη τραγουδίστρια).

Στο «Confesso» αναγνωρίζω πλήρως ό,τι έζησα τότε -πάνω από 20 χρόνια πριν- πιθανότατα στον ίδιο χώρο. Εύχομαι, ακούγοντας την Μαρία, να συγκινηθείτε το ίδιο!

Μαθήματα υψηλής πολιτικής στρατηγικής.

 Τραμπ(ουκ)ισμοί και Τσιπρισμοί. (Σε "Δόγμα Καρανίκα")

-                                                         Χέρι, χέρι... στη δόξα τραβούν

   Κάπου στα Κάτω Πετράλωνα υπάρχει η οδός Αγαθοδαίμονος, κάθετος στην οδό Πειραιώς. Την θυμόμουν από κάποια οικοδομή που είχα εκεί παλιά. Τότε ο εντυπωσιασμός από την φαινομενική αντίφαση που έκρυβε το όνομα, μου πέρασε γρήγορα, καλυμμένος από την επείγουσα καθημερινότητα που έτρεχε. Προ λίγων χρόνων, η επίσκεψη Τσίπρα στην Αμερική μου ξανάφερε τον συνειρμό στο νου. Είχε λιβανίσει, θυμάμαι, ο δικός μας μικρούλης λαϊκιστάκος τον Αμερικανό πρύτανη του όρου, με το εξής αριστερό ευρηματικό, αλλά εμετικό, γλείψιμο:

   -«Ο Πρόεδρος Τραμπ, μπορεί να φαίνεται κάποτε διαβολικός, αλλά αυτό είναι γιά... καλό σκοπό», είχε δηλώσει στις κάμερες ο αθεόφοβος, προφανώς υπερήφανος γιά το ευφυολόγημά του!!!

   Ανέτρεξα, αύθις, στις πηγές μου και διαπίστωσα πως ο Αγαθοδαίμων ήταν θεότητα της ελληνικής μυθολογίας. Προστάτης των αγρών, των αμπέλων αλλά και πνεύμα της γονιμότητας και ευφορίας. Φύλακας των πόλεων και της ευδαιμονίας τους. Πολλές φορές ταυτιζόταν με τον ίδιο τον Δία και για σύμβολα του είχε τον φαλλό και τον όφι. Κάποιες άλλες φορές απεικονιζόταν κρατώντας πότε το Κέρας της Αμάλθειας και πότε στάχυα.

   Επειδή -όσο κι αν προσπαθήσεις να κρυφτείς- στο τέλος αναδύεται πάντοτε ο πραγματικός σου χαρακτήρας και έρχεται αναπόφευκτα στο φως, ανάγλυφη, η προσωπικότητά σου -ιδίως αν αποτελείς δημόσιο πρόσωπο-οπότε η δράση σου φωτίζεται ολόπλευρα από τα φώτα της δημοσιότητος με τα λόγια και τα έργα σου να "ξεψαχνίζονται", αλησμόνητα, στο διηνεκές.

   Πάντως -και νομοτελειακά- στο τέλος η γελοιοποίηση αποτελεί κοινή μοίρα όλων των απανταχού λαϊκιστών. Είτε μικρών και ασήμαντων, είτε «μεγαλόσχημων» και τάχα σπουδαίων. Έτσι, τώρα παρακολουθούμε την θλιβερή αποκαθήλωση και των δύο. Και του μεγάλου Αμερικανού και του μικρού ημέτερου. Πονηρή, αλλά χαρακτηριστική και αξιοπρόσεκτη, μιά σύμπτωση. Αμφότεροι, μετά 4/ετές μεσουράνημα, μένουν με τον "φαλλό"... στο χέρι!

 

Κόντρα στα χίλια προβλήματα και τις μύριες αναποδιές.

Καλή χρονιά με τύχη και όσα απ' αυτήν συνεπάγονται...

Κατ' αρχήν ολόκληρη η Ενάτη του Μπετόβεν, σήμα κατατεθέν δικό μου κάθε τέτοια εποχή, και γιά όσους δεν... την αντέχουν ολόκληρη, τουλάχιστον ας ακούσουν το φινάλε από τη χορωδία Λαρίσης.