Αναζητώντας το φάρμακο της λογικής και του μέτρου, που καταπολεμά το... φαρμάκι της τρέλας.

  

   Αναντίρρητα, ένας ακόμη γύρος παραλογισμού καλύπτει τον πλανήτη.  Δεν λέω πρωτοφανής, γιατί στα βάθη των αιώνων τέτοια φαινόμενα επανεμφανίζονται στα πλαίσια της αέναης κυκλικής κίνησης που διέπει το Σύμπαν. Απλώς, η συχνότητα τα κάνει να ξαφνιάζουν, ιδίως  του... ξεχασιάρηδες μεγάλους και τους αγέννητους μικρούς,  οι οποίοι... «απουσίαζαν» από την προηγούμενη εμφάνισή τους. Οι ιστορικοί, όμως, γνωρίζουν καλά.

   Σήμερα βιώνουμε -συσσωρευμένα- απίθανα πράγματα με διαβολική σύμπτωση προσπτώσεως όλων μαζί. Στην Αμερική αναζωπυρώνεται ο μηδέποτε εξαφανισμένος ρατσισμός με τον απίθανο Τραμπ στο τιμόνι -ίδιες οι μούτες του με του αλήστου μνήμης κοκορόφτερου και κοκορόμυαλου Μουσολίνι-  τον απίθανο φίλο του Τσίπρα που το θεωρούσε διαβολικό, μεν, αλλά γιά... καλό!  Και βεβαίως, ταλαιπωρούμεθα από την ανεγκέφαλη ντόπια αριστερίλα, που σπεύδει να διαδηλώσει κατά της... Αμερικής  γιά την καταπίεση, λέει,  των... μαύρων, ώστε να τρομάξει και ν’ αλλάξει μυαλά ο Τραμπ. Αφού απόσωσαν τα προβλήματα και δεν έχουμε κανένα πλέον δικό μας, αποφασίσαμε ν’ ασχοληθούμε με τα καμώματα των Αμερικανών! Αυτά μας μάραναν τώρα.

   Ο κορωνοϊός, αν και πνέει τα λοίσθια και έχει πεσμένο το Ro κάτω του 1, εν τούτοις, δεν λέει να ξεψυχήσει. Σαν την γραφειοκρατία κατάντησε κι αυτός, ανίκητος.

   Ο Τούρκος, πάλι,  στριμωγμένος από πλήθος προβλημάτων καταφεύγει στην γνωστή, προσφιλή και σίγουρη «έξοδο κινδύνου», προκειμένου να εδραιώσει την καρέκλα του που τρίζει. Και υποδαυλίζει συνεχώς τον ψευτοκαυγά με τους Έλληνες. Από διαίσθηση, πολύ φοβάμαι τούτο τον γύρο της ελληνοτουρκικής διένεξης. Μακάρι να πέσω έξω!

   Και μέσα στη τούρλα του Σαββάτου, βγαίνει κι άχαρος συριζάριος Χαρίτσης και κατηγορεί την κυβέρνηση πως δεν έχει, λέει, στρατηγικό... «σχεδιασμό»! Και προφανώς δεν έχει αφού της λείπει ο... Καρανίκας! Το άνεργο -τέως γκαρσόνι- «πράμα», που ήταν επί κεφαλής του συριζαρέικου... «στρατηγικού σχεδιασμού», που έκανε τον Ερντογάν... "νταντά"! (Τρομάρα μας!!!).

   Έτσι, αποστρεφόμενος την κεφαλή από τον όζοντα ζόφο, ψάχνοντας ανακάλυψα έναν -ας πούμε- ύμνο της αγάπης και τον καταθέτω, ίσα γιά να «γλυκάνω» λιγάκι το κλίμα!

   «Μιά φορά κι έναν καιρό γεννήθηκε μιά αγάπη. Κοινότοπη φαινομενικά, σαν όλες τις αγάπες της ρουτίνας. Την πολέμησαν, την συκοφάντησαν, την κυνήγησαν... Κι εκείνη τρόμαξε και κρύφτηκε. Διάλεξε γιά κρυψώνα της την καρδιά και χώθηκε, φυλακισμένη και βουβή, στα βάθη της. Την σκέπαζε η ζέστη της, την έτρεφε το αίμα της, την νανούριζαν οι χτύποι της. Κι εκείνη λούφαζε ήσυχη, υπομονετική και σιωπηλή, καιροφυλακτώντας μισοναρκωμένη. Ώσπου μιά μέρα -θεόσταλτη ή τυχαία-  άκουσε μιά  φωνή να την καλεί: «Αγάπη, ξύπνα, ήρθε η ώρα να βγεις έξω»! Κι εκείνη άκουσε και υπάκουσε. Άνοιξε μάτια, ανακλαδίστηκε, έδιωξε τη νάρκη και βγάζοντας μιά κραυγή θριάμβου και ανακούφισης πετάχτηκε σαν λάβα. Και κατάκαψε τα πάντα...».

   Προσπαθώ να θυμηθώ ποιός το έγραψε, αλλά δεν τα καταφέρνω. Ρενέ μυρίζει, αλλά μάλλον δεν είναι δικό της. Η μπορεί και ναι...