Θρηνώντας γιά τον χαμό του... Ζακ!

Υπερβολές, υστερίες, αποπροσανατολισμοί και... καπηλεία.

    Το δημοσιοποιημένο βίντεο που δείχνει το αποτρόπαιο λιντσάρισμα του αυταπόδεικτα και αναμφίβολα ληστή του κοσμηματοπωλείου είναι, όντως, ανατριχιαστικό. Ταυτόχρονα και κραυγαλέα αποκαλυπτικό της μεγάλης κατάπτωσης που χαρακτηρίζει σήμερα την ελληνική κοινωνία με βάση την πλήρη αποδιοργάνωση του κοινωνικού ιστού, της απόλυτης ανοχής σε κάθε μορφής παραβατικότητα και της ατιμωρητί επικράτησης της όποιας ιδέας και απιθανότητος κατεβάσει η αποχαλινωμένη γκλάβα του οιουδήποτε. «Ότι του φανεί, του Λωλοστεφανή»! Με όλα τα θεσμοθετημένα όργανα προστασίας του πολίτη να παρακολουθούν, είτε απαθώς, είτε μεροληπτώντας υπέρ της επιθετικής ανομίας και κατά της υποφέρουσας νομιμότητος. Έτσι, μοιραία, η προστασία ζωής, τιμής και περιουσίας του κάθε δυστυχούς καταδυναστευόμενου από το κοινό έγκλημα πολίτη να επαφίεται στην αυτοπροστασία και να εκδηλώνεται -κατά περίπτωση- με βάση τη δική του εκτίμηση του κινδύνου που διατρέχει και την ταχύτητα αντιδράσεώς του, η οποία -συνηθέστατα- είναι ενστικτώδης, καθώς χρόνος μελέτης, εκτίμησης μεγέθους του κινδύνου και ανάλογη ψυχραιμία, δεν υπάρχουν. Συνεπώς η κρατική αβελτηρία και η καλλιέργεια ασυδοσίας και επιείκειας από μία αριστερή ιδεοληπτική αγκύλωση που σφιχταγκαλιάζει το «περιθώριο», καθώς δεν μπορεί να λειτουργήσει προς το συμφέρον του υγιούς μεγάλου τμήματος της κοινωνίας, αποτελούν τον ηθικό αυτουργό του σημερινού εκτραχηλισμού.

   Στο δράμα που παίχτηκε το Σάββατο στο κέντρο της Αθήνας, κατά την προσωπική μου -πάντοτε- γνώμη, η τραγικότερη φιγούρα είναι αυτή του κοσμηματοπώλη. Το θύμα-δράστης, ο ληστής γιά τον οποίον θρηνεί γοερά το απανταχού ελληνικό περιθώριο, παρασύροντας και κάποιους αφελείς και καλοκάγαθους «ψυχοπονιάρηδες»  αστούς, ήταν ένα «μπουμπούκι»! Αναγνωρίζονται  πάνω του όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που διαθέτει ένα ολοκληρωμένο κοινωνικό απόβρασμα. Ναρκομανής, οροθετικός στο AIDS, ομοφυλόφιλος, τραβεστί, ανθέλλην, (διέπρεψε σε κάποια παράσταση της κακιάς ώρας, όπου ντυμένος γυναίκα δήλωνε πως... «η Μακεδονία ανήκει στ’ αρχ...α μας», αριστερός και ψευτοδημοσιογραφών στο... Documento. Αλλά πάνω απ’ όλα ήταν ληστής! Δηλαδή δεν υπάρχει κάποιο κακό χαρακτηριστικό που να μην το διέθετε.

   Αναμφισβήτητα η ανθρώπινη ζωή έχει την αξία της. Όμως, όπως σε όλα τα πράγματα, η αξία αυτή έχει μέγεθος μετρούμενο με το αποτύπωμα που αφήνει κάποιος διαγράφοντας την επίγεια διαδρομή του. Και στην προκείμενη περίπτωση -αντικειμενικά τώρα- αυτή η αξία δεν ήταν δα και τεράστια.

  Προσωπικά πάντα, πιστεύω πως ο θάνατος ενός  τόσο δυστυχισμένου περιθωριακού ανθρώπου μάλλον λύτρωση μπορεί να θεωρηθεί γι’ αυτόν, παρά απώλεια γιά την κοινωνία. Και η μόνη ουσιαστική προστιθέμενη αξία που μπορεί να δοθεί στο μικρό πέρασμά του από τον μάταιο τούτο κόσμο, βρίσκεται στην καπηλεία και εκμετάλλευση που, ασφαλώς, θα του γίνει μετά θάνατο. Βεβαίως, ο τρόπος αποδρομής του δημιουργεί τον -όποιο- οίκτο και όχι αυτή ταύτη η απώλεια. Σίγουρα "η Βενετιά δεν έχασε βελόνι". Ίσα-ίσα που διάφοροι τύποι του φυράματος Βαλλιανάτου, Κουφοντίνα, του αρχιρουβίκονα που ξεχνώ το όνομά του, Culoγλου, κ.λπ.  θα εκμεταλλευτούν μιά χαρά τον θάνατο του Ζακ, θα οργανώσουν τζέρτζελα και -ίσως- κάποιος δήμαρχος να σπεύσει να δώσει, τιμητικά, το όνομά του σε κάποιο δρόμο ή κάποια πλατεία!  Άλλωστε εκλογές έρχονται.

   Επομένως, είναι πολύ λογικοί οι γόοι και κοπετοί που ακολουθούν την ανακοίνωση του θανάτου ενός «τοιούτου» αδάμαντα, από το πάσης φύσεως περιθώριο και παρέλκει εντελώς η όποια ανακοίνωση των αποτελεσμάτων της νεκροτομής. Όλοι δαύτοι απέκτησαν έναν ακόμη «ήρωα» να τιμούν, σπάζοντας, καίγοντας και λεηλατώντας. Ίσως και... «ληστεύοντας» προς τιμήν του. Ενώ εμείς -οι υπόλοιποι, οι απλοί, οι κανονικοί άνθρωποι- απλά θλιβόμαστε, όχι τόσο γιά τον θάνατο του δυστυχούς Ζακ, αλλά για την κατάντια ενός ατόμου που κατέβηκε όλη τη σκάλα του κακού, πριν πεθάνει ατιμωτικά -ως ληστής- και με τραγικό τέλος.

   Σημειωτέον πως όλο αυτό το ολολύζον τώρα και ολοφυρόμενο σκυλολόι δεν θα έδινε δυάρα αν ο ληστής προέκυπτε... χρυσαυγίτης, αλλά θα πανηγύριζε κιόλας. Όπως δεν έδωσε καμμιά σημασία στο θάνατο του Αξαρλιάν, στον φόνο των δύο νεαρών στο Ηράκλειο, στην εκατόμβη στο Μάτι, στους 22 νεκρούς της Μάνδρας.

   Και κάτι ακόμη. Όλος ο... ξεσηκωμός άρχισε μόλις γνωστοποιήθηκε το ποιόν του θύματος-δράστη. Ποιός, όμως, νοιάστηκε γιά τη δίκαιη αγανάκτηση του δράστη-θύματος, του κοσμηματοπώλη; Ποιός αναρωτήθηκε αν και τί αναδουλειές τον μάστιζαν λόγω κρίσεως. Αν και πόσα χρώσταγε σε φόρους, ΦΠΑ, ΕΝΦΙΑ, εισφορές, δίκτυα, οφειλές τρίτων, δάνεια, ...κέρατα, αγγούρια; Ποιός σκέφτηκε τί οικογένεια έχει να ταΐσει και πόσες -ίσως- φορές προσπάθησαν να τον ληστέψουν πάλι στο παρελθόν; Και ποιός ξέρει πως αυτού του είδους τα καταστήματα, κατά κανόνα, δεν ασφαλίζονται λόγω μεγάλου ρίσκου και υψηλών ασφαλίστρων; Ποιός προσπάθησε να μπει στη θέση του όταν έβλεπε να ληστεύεται το βιός του, να μεγαλώνουν τα προβλήματά του και τον ληστή να σπάει τις τζαμαρίες του καταστήματος, προσπαθώντας να δραπετεύσει οπλισμένος. Ο ταλαίπωρος δεν προκάλεσε, δεν έδρασε εν ψυχρώ. Αμύνθηκε και αντέδρασε με βία κόντρα στη βία του επιτιθέμενου και με τον βρασμό ψυχής που δημιουργεί το άδικο και η ζημιά του. Καθένας, προ τέτοιου αιφνιδιαστικού γεγονότος, δεν διαθέτει την πολυτέλεια του χρόνου, την άνεση επιλογής άμυνας, της εκτίμησης επικινδυνότητος του ληστή και τέτοιες παπαρδέλες που μας συνιστούν οι Παρασκευοπουλαίοι, ούτε μπορεί να κάνει τον ψόφιο κοριό, όπως συνιστούν οι «χέστηδες» Τοσκαίοι. Σε τέτοιες περιπτώσεις -και εφ’ όσον διαθέτεις παλληκαριά- σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι κι ορμάς: -«Πίσω κουφ..α, παλιοπ...τη και σου ‘φαγα το γούργουρα»! «Ίτε παίδες Ελλήνων...», που έγραψε ο Αισχύλος στους Πέρσες. Ορμάς και όποιον πάρει ο Χάρος.

   Ψύχραιμα και με πλήρη επίγνωση των λόγων μου, σε ανάλογη περίπτωση θα αντιδρούσα όμοια, μέχρι κάποιοι να με συγκρατήσουν. Γι’ αυτό και θεωρώ απολύτως υπεύθυνο του θανάτου του Ζακ, ανεξαρτήτως νεκροψίας, εκείνο το άθλιο... «φιλοθεάμον» κοινό, το οποίο αντί να επέμβει και να συλλάβει τον ληστή, συγκρατώντας, ταυτοχρόνως, και την δίκαιη οργή του πραγματικού θύματος, παρακολουθούσε από απόσταση ασφαλείας -δείγμα της επικινδυνότητος του ληστή- και...βιντεοσκοπούσαν τα γεγονότα, οι «αρχιχέστες»!

  Τελειώνω παραθέτοντας τί ισχύει στις ΗΠΑ, σε ανάλογες περιπτώσεις. Επειδή η δράση φέρνει αντίδραση, όποιος ξεκάνει εισβολέα εντός του χώρου ιδιοκτησίας του θεωρείται οιονεί αμυνόμενος και απαλλάσσεται με συνοπτικές διαδικασίες. Ανεξαρτήτως αν είναι, ή όχι, οπλισμένος ο δράστης, καθώς τα χέρια αποτελούν αρκετό όπλο. Εδώ, κατά παράβαση της λογικής και του πραγματικού δικαίου, το έγκλημα αντιμετωπίζεται -τώρα- με αριστερόστροφη οπτική και σκοπιμότητα. (Έξω ο πολυδολοφόνος Κουφοντίνας, ο λαϊκός αγωνιστής, έξω ο φονιάς του Φύσσα, γιά να κόψει η Χρυσή αυγή ψήφους από τη ΝΔ, έξω οι ρουβίκονες, και άλλες τέτοιες γελοιότητες και αθλιότητες. Μέσα ο Μαυρίδης, μέσα οι δημοσιογράφοι του "Φιλελεύθερου", που τόλμησαν να θίξουν τον... Μπούλη). Όμως το έγκλημα είναι πάντα έγκλημα και δεν δικαιολογεί οίκτο αλά καρτ. Και οι «πενθούσες» τώρα περιθωριακές ομάδες δεν μπορούν να επικαλούνται... «ρατσισμό», ούτε να σαλπίζουν «συντεχνιακή αντεκδίκηση». Όταν ο αγανακτισμένος κοσμηματοπώλης κλωτσοπατούσε τον Ζακ, μπροστά έβλεπε μόνο έναν ληστή που του κατέστρεφε το βιός και... τίποτε άλλο.