« Έχει ο καιρός γυρίσματα»

"Ο Μπερτόλδος και ο υιός αυτού Μπερτολδίνος"

   Η στήλη είναι γνωστή γιά την μετριοπάθειά της. Ανέκαθεν, δε, διακήρυσσε την αντιπάθειά της στη... «συμπαθή» τάξη των πολιτικών και την πολιτική εν γένει. Με ιδιαίτατη αηδία και περιφρόνηση στους παντός είδους επαγγελματίες γυμνοσάλιαγκες αναρριχητές, που αρχίζοντας από αφισοκολλητάδες, ή κωλογλείφτες συνδικαλισταρέοι εξελίσσονται σε παρασιτικά κομματόσκυλα πρώτης γραμμής. Ντενεκέδες στα γράμματα -ιδέ τον νυν υπναλέο Ιπποπόταμο, ο οποίος έφτασε να «ιππεύσει», ως υπουργός, την Παιδεία και τα δημόσια... «σκολειά»- και αιώνιοι τεμπελχανάδες φοιτητές και ανεπάγγελτοι, που μπορούν να φθάσουν μέχρι... πρωθυπουργοί! 

   Με το που άνοιξε τα μάτια της στο πραγματικό νόημα της ζωής, αντελήφθη σύντομα πως αν δεν κουνήσεις το χεράκι σου κι αν δεν στύψεις το μυαλουδάκι σου, ψωμί τίμιο δεν πρόκειται να φας.

   Ασχολούμενος με την πολιτική, σε οποιαδήποτε βαθμίδα και πλην τρανταχτών εξαιρέσεων, θα μένεις εσαεί, είτε απλό και λιγούρικο κομματόσκυλο, λακές της καρπαζιάς, είτε θ’ ανέβεις ως αριβίστας την κομματική ιεραρχία, μισούμενος απ’ όσους ξέρουν τί κουμάσι είσαι και χειροκροτούμενος από όσους δεν σε ξέρουν. Γενικώς ο πολιτικός καριερισμός θέλει ειδική ιδιοσυστασία, θράσος, πονηριά, ανεντιμότητα -σε φτύνουν και λές ψιχαλίζει- και μεγάλη... κοιλιά. Προσόντα που η στήλη δεν διαθέτει.

   Προσωπικά, μεγαλώνοντας κατάλαβα πως οι πάσης φύσεως βαρύγδουποι... «...ισμοί», αν δεν «τρως καλά» από την καπηλεία τους ως πονηρός ελιτιστής, είναι γιά τους τεμπέληδες θιασώτες τους και τους αφελείς φανατικούς. Η πραγματική Πολιτική αποτελεί το εμβρυουλκό της Οικονομίας, η οποία αποτελεί το κυρίαρχο συστατικό και παράγοντα προόδου κάθε κοινωνίας. Γι’ αυτό και τα φρονήματά μου κατευθύνονται, απ’ ευθείας, στο... «ψητό». Είναι οικονομικά και όχι πολιτικά. Πιστεύω στην ελεύθερη δράση, τον υγιή ανταγωνισμό, την άμιλλα και, κυρίως, στη «μείζονα προσπάθεια», αντιπαθώντας κάθε τί που λέγεται... «μαζικό» και «μυρίζει» ράθυμο κρατισμό, ψυχικό καταναγκασμό, ιδιοτελή συνδικαλισμό, σοσιαλισμό της «κονόμας» και την μεγάλη μπλόφα της αριστερής «προοδευτικότητος». Η πραγματική «πρόοδος» αρχίζει από τα σίγουρα, σταθερά και μετρημένα βήματα του αστικού συντηρητικισμού και όχι τις αερολογίες των ονειροπόλων και αιθεροβαμόνων. (Ιδέ και σύγκρινε την αστική Γαλλική Επανάσταση με αυτή των Ρώσων μπολσεβίκων. Πώς εξελίχτηκε η πρώτη, που έφερε τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και πώς γκρεμίστηκε με πάταγο η δεύτερη, αφού σκόρπισε πόνο, αίμα, ανελευθερία και μιζέρια). 

   Συνεπής προς τα ανωτέρω, ποτέ δεν υπήρξα μέλος οιουδήποτε κόμματος και ποτέ δεν σήκωσα κομματική σημαία. Υποστήριζα πάντοτε, με την ψήφο μου και μόνο, το εκάστοτε ισχυρότερο αστικό κόμμα εξουσίας, όταν και εφ’ όσον εκείνο περιείχε στις προδιαγραφές του τις δικές μου οικονομικές απόψεις και προδιαγραφές. Έτσι, δικαιούμαι να ισχυριστώ πως, π.χ. εγώ δεν ήμουν ποτέ με τον Σαμαρά, (γιά να φέρω σύγχρονο παράδειγμα), αλλά ο Σαμαράς ήταν μαζί μου, Μέχρι την ώρα που επέβαλε τον ΕΝΦΙΑ.

   Η σημερινή κυβέρνηση, μακράν η χειρότερη από όλες τις μεταπολεμικές και εντεύθεν, (η στήλη ως «παλιά καραβάνα» αρχίζει το μέτρημα από Τσαλδάρη, Κλικλή και Πλαστήρα), οδηγεί τη χώρα, με μαθηματική ακρίβεια, σε ολική καταστροφή και πλήρη διάλυση, συνεπής προς τις κομμουνιστικές ιδεοληψίες και αγκυλώσεις της. Αυτό το έχει αντιληφθεί μέχρι κι ο βασικός υπαίτιος, ο υπερφίαλος ολετήρας αριστερός ηγετίσκος, που -απεγνωσμένα- εγκαταλείπει την αλαζονική του ρητορεία, ρίχνοντας γέφυρες συνεννόησης και συνδιαλλαγής με όλη την αντιπολίτευση. Προφανώς γιά να την συμπαρασύρει στο μοίρασμα ενός πελώριου πολιτικού κόστους που, ήδη, έστριψε στη... γωνία και επέρχεται ταχύτατα γιά «μετωπική». Μη ξεχνώντας την μακρόχρονη, συστηματική, στείρα και μονολιθική άρνηση των πάντων που τον έφερε στην εξουσία και αγνοώντας την πρόταξη του εθνικού συμφέροντος έναντι κάθε μικροπολιτικής λογικής, η συσσωρευμένη αγανάκτηση κατά του φαύλου κυβερνητικού σχήματος είναι τόσο μεγάλη, ώστε αντιτίθεμαι έντονα σε κάθε σκέψη, έστω και απλής συζήτησης με τον κουτοπόνηρο, ξεδιάντροπα φαύλο και μικροσυμφεροντολόγο εσμό που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ. Ποιός μπορεί να ξεχάσει τις απειλές Τσίπρα κατά παντός υποψήφιου επενδυτή, πως θα χάσει τα λεφτά του επενδύοντας στην Ελλάδα. Ποιός δεν θυμάται το οργίλο ύφος του ηγετίσκου στο περίφημο: «Μην τολμήσετε να δεσμεύσετε τη χώρα με υπογραφές, γιατί θα περάσετε από ειδικό δικαστήριο», λίγους μήνες προ των εκλογών. Ποιός ξεχνά το : «Και τη μάνα μου να προτείνει ο Σαμαράς γιά Πρόεδρο Δημοκρατίας, εγώ θα την καταψηφίσω»! 

   Κατόπιν των -πολύ νωπών γιά να ξεχαστούν- ανωτέρω, στοιχειώδης ανθρώπινη λογική επιβάλλει σε όλο το φάσμα της αντιπολίτευσης, την εξής στάση: «Μάγκα, όπως έστρωσες θα κοιμηθείς. Έσπειρες ανέμους και τώρα θα θερίσεις θύελλες. Βγάλε τα πέρα μόνος σου. Το πολιτικό κόστος και το λαϊκό ανάθεμα, όλο δικό σου. Παλιοψεύταρε»!