Η ιστορία του καφενείου.

Νοσταλγικές αναδρομές

Το καφενείο του Ζαχαράτου στο Σύνταγμα

  

   Λέγεται, μιά παλιά ιστορία το λέει, πως το πρώτο καφενείο εμφανίστηκε στη Μέκκα. Κάποιος δερβίσης είχε την ιδέα να βράσει σπόρους καφέ και με το αφέψημά τους να σερβίρει τους πελάτες του.
   Αραβία, Αίγυπτος, Συρία διεκδικούν τα πρωτεία στο άνοιγμα καφενείων, ενώ το πρώτο επίσημα γνωστό το άνοιξαν δύο Σύροι στην Κωνσταντινούπολη. Δίπλα στην Αγιά Σοφιά!
   Γρήγορα η ιδέα επεκράτησε και απλώθηκε και στην Ευρώπη. Στο Λονδίνο το πρώτο καφενείο ανήκει σε Έλληνα Μικρασιάτη, ενώ το 1669 ο Τούρκος πρέσβης στο Παρίσι έγραψε ιστορία, προσφέροντας σε καλεσμένους του, μετά επίσημο γεύμα, καφέ! Ένα παχύρρευστο σκουρόχρωμο υγρό, άγνωστο μέχρι στιγμής στους Παριζιάνους, το οποίο τους κατέκτησε αμέσως!
   Λίγο αργότερα, άνοιξε στη Μασσαλία το περίφημο «Café Procope» όπου σύχναζαν, μεταξύ άλλων, ο Βολταίρος, ο Πηρόν, ο Ρουσσώ κι ο Ντιντερό, οι οποίοι απολάμβαναν το καφεδάκι τους και αντάλλασσαν φιλοσοφικές απόψεις με άλλους θαμώνες.
   Στην Ελλάδα το καφενείο κυριολεκτικά λατρεύτηκε. Αρκετά πριν από την Επανάσταση του 1821 υπήρχαν ήδη αρκετά μικρά καφενεία με τούρκικο χαρακτήρα. Το πρώτο, καθαρά ευρωπαϊκού στυλ, καφενείο ήταν το «Πράσινο κλαρί» που είχε λειτουργούσε στην Ιερά Οδό!

   Σήμερα πάντως είναι φανερό πως, παρά την πληθώρα των café, καφέ-μπαρ και όλων των συναφών χώρων, το παραδοσιακό καφενείο δεν αντικαταστάθηκε από κάτι συναφές και «ζει» μόνο σε απομακρυσμένα χωριά. Είναι άγνωστο πού διοχετεύτηκε ο παλιός τόπος συνάντησης των ανδρών με τους φίλους τους. Πού γίνονται οι θαυμάσιες εκείνες πολιτικές συζητήσεις που κρατούσαν ώρες και δεν έβγαζαν… πουθενά! Πού βρίσκονται εκείνα τα παλιά στέκια που τα διαχώριζε το χρώμα των κομμάτων, ή των ποδοσφαιρικών ομάδων των θαμώνων τους. 
   Κάθε αναφορά στην παραδοσιακή μορφή καφενείου φέρνει, μοιραία, και μιά νοσταλγία, όπως και η αναφορά στην Πλατεία Κολιάτσου, που τότε λεγόταν Πλατεία Αυστραλίας και η Κλαυθμώνος…. 25^ης Μαρτίου! Τότε που ο κόσμος ήταν ήρεμος, ήσυχος και ασφαλής και «περιπατούσε» σε μιά Αθήνα όμορφη, γραφική και ανθρώπινη.

   Εποχές που το άγχος της επιβίωσης δεν ήταν ο βραχνάς της καθημερινότητος μας και ο «στιγμιαίος καφές», όχι μόνο άγνωστος αλλά και αδιανόητος! Εποχές όπου βαδίζοντας προς του «Γιαννάκη», ή του «Ζαχαράτου», ανέπνεες το αεράκι που κατέβαινε από τον «Τρελό» κι έσμιγε με την δροσιά που ερχόταν από Πάρνηθα μεριά, εκεί στη διασταύρωση της Γ’ Σεπτεμβρίου με την Πλατεία Όθωνος, όπως λεγόταν τότε η Ομόνοια!

   ΥΓ. Πιθανώς να συνεχίσω. Εξαρτάται από την απήχηση!