Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Το Μαντείο των Δελφών.


Ο τελευταίος χρησμός.



Το Μαντείο των Δελφών
   Γενικώς τα μαντεία ήσαν μιά πάρα πολύ καλή «μπίζνα» της αρχαίας εποχής. Είναι απόλυτα γνωστό και αποδεκτό, πως «οι καιροί αναπλάθουν αλλήλους». Έτσι, ακόμη και σήμερα, την υποτιθέμενη σύγχρονη εποχή με την συσσωρευμένη γνώση χιλιετιών, την υψηλή τεχνολογία των εποπτικών μέσων, την απολάκτιση των προκαταλήψεων και προλήψεων και την εμπειρία της πρακτικής εφαρμογής και συναγωγής απτών αποτελεσμάτων, η πίστη και το εξ αυτής φυσιολογικά προκύπτον δέος προς το άγνωστο και υπερφυσικό, μαζί με την επιθυμία γιά πρόγνωση και, ίσως,  πρόληψη του κακού, αποτελούν έμφυτο συμπαρακολούθημα της ανθρώπινης ψυχής. Οπότε εύκολα γίνεται αντιληπτό το τι θα συνέβαινε τα χρόνια εκείνα!
   Ας μην αυταπατόμαστε κορδακιζόμενοι με τον «αρχαίο ελληνικό πολιτισμό», γιατί, αφ’ ενός ήταν κτήμα των ολίγων, αφού οι περίφημες δημοκρατίες, π.χ. η αθηναϊκή, ήταν προνόμιο και όχι καθεστώς, που αφορούσε μόνο τους ελεύθερους πολίτες, εξαιρόντας δούλους και περίοικους, αφ’ ετέρου η πραγματική μόρφωση ήταν προσπελάσιμη στους ολίγους από τους… ολίγους! Κι αυτό γιά τις πρωτοκλασάτες, επιφανείς και ακμάζουσες πόλεις-κράτη. Αν απομακρυνθούμε λίγο απ’ αυτές, θα συναντήσουμε το χάος της αμάθειας και της δεισιδαιμονίας. Η μυθολογία και οι, όντως, χαριτωμένοι και διδακτικοί, μέσα στα παραβολικά τους πλαίσια, μύθοι το αποδεικνύουν περίτρανα. Συνεπώς είναι πολύ λογικό, οι αντίστοιχες Λίτσες Πατέρα και Δόκτορες Κάμα, (γνωστός αστρολόγος στους παλαιότερους), της εποχής να κάνουν χρυσές δουλειές.

   Δεδομένης της θρησκείας του Δωδεκάθεου, όπου η απόσταση μεταξύ Θεού και Ανθρώπου ήταν σαφώς μικρότερη, αφού όλοι οι αρχαίοι θεοί μαστίζονταν από πάθη και αδυναμίες ανάλογες με εκείνες των ανθρώπων, η θεϊκή βούληση είχε πολύ προσωπικό χαρακτήρα και ήταν προσβάσιμη στον κάθε ενδιαφερόμενο, αρκεί να έκανε την κατάλληλη ενέργεια γιά να του αποκαλυφθεί! Δηλαδή να αποταθεί σε κάποιο Μαντείο και να ζητήσει την θεία άποψη ή συμβουλή, την οποία και ελάμβανε. Εννοείται αφού προηγουμένως…. έπεφτε κανονικά!
   Ανάλογα με τις επιτυχημένες… «μαντεψιές» αναδεικνυόταν και η σπουδαιότητα του Μαντείου, απλωνόταν η φήμη του και αυξάνονταν οι εισπράξεις του!
   Τα σπουδαιότερα Μαντεία του ελλαδικού χώρου ήσαν αυτό του Δία στη Δωδώνη, και των Δελφών, του Φοίβου Απόλλωνα. Δευτερεύοντα Μαντεία ήσαν του Ακραιφνίου στη Βοιωτία και αρκετά διάσπαρτα στις ελληνικές αποικίες, όπως του Κλάρου και των Πατάρων στη Μικρά Ασία και του Άμμωνος Διός στη Λιβύη. (Εκεί που ο ιερεύς προσφώνησε τον προσερχόμενο νεαρό Μεγαλέξανδρο «παιδίον» κι αυτός το εξέλαβε ως «Παι Διός» και …. καμάρωνε, με το ....Γραφείο Τύπου και την Υπηρεσία Προπαγάνδας του να το εκμεταλλεύονται καταλλήλως!
  
   Τα μηνύματα οι θεοί τα έστελνα με διάφορους τρόπους που αποκρυπτογραφούσαν οι … ειδικοί ιερείς και μάντεις. Αυτοί οι τρόποι ήσαν πολλοί και διάφοροι, όπως οιωνοσκοπία, (συμπεράσματα από το πέταγμα και το κρώξιμο των πουλιών οιωνών), η σπλαχνοσκοπία, η νεκρομαντεία, η υδροσκοπία, η καπνομαντεία και πλήθος άλλων που τελειώνουν σε -σκοπία, ή -μαντεία, μεταξύ των οποίων και η γνωστή μας χειρομαντεία! Εννοείται πως αν τότε ήταν γνωστός ο καφές, η καφεμαντεία θα έσκιζε!


Πυθία εν δράσει

   Σίγουρα δημοφιλέστερο όλων ήταν το Μαντείο των Δελφών, αφού οι ιερείς του ήσαν και οι πλέον καπάτσοι και μπαγάσηδες! Εκεί το «μαγαζί» δούλευε ως εξής. Μιά ιέρεια, μεγάλης κατά κανόνα ηλικίας, που είχε τον ιερατικό τίτλο «Πυθία», (το Πυθία δεν αποτελούσε όνομα, η κάθε Πυθία είχε δικό της), καθισμένη σ’ ένα τρίποδο μασούσε φύλλα δάφνης, ενώ σε κάποιο σκεύος που κρατούσε καίγονταν κάποιες ουσίες των οποίων ο αναθρώσκων καπνός  την «μαστούρωνε» και πέφτοντας σε καταληψία, έβγαζε διάφορες κραυγές, συνήθως άναρθρες, τις οποίες παρευρισκόμενος ιερεύς αποκρυπτογραφούσε και κατέγραφε δημιουργώντας τον «χρησμό», που αποτελούσε και την απάντηση του Απόλλωνα στο τεθέν ερώτημα του πελάτη!
   Η πονηριά, αλλά και η επιτυχία του Μαντείου στηριζόταν στην ικανότητα διατύπωσης της απάντησης αυτής κατά τέτοιο τρόπο, ώστε η Πυθία να πέφτει πάντα…. μέσα! Γι' αυτό και καθιερώθηκε κάθε διφορούμενος λόγος να λέγεται «χρησμός»!
   Κλασσικότερος, και χαρακτηριστικότερο δείγμα τέτοιου  χρησμού, είναι ο εξής περίφημος: «ΗΞΕΙΣ ΑΦΗΞΕΙΣ ΟΥK ΕΝ ΠΟΛΕΜΩ ΘΝΗΞΕΙΣ»! Η μετάφραση στα νεοελληνικά είναι «ΘΑ ΠΑΣ ΘΑ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ». Εδώ η πονηριά βρισκόταν στο κόμμα! Αν το έβαζες πριν από το ΟΥK, δεν θα πέθαινες στον πόλεμο και θα γύριζες ζωντανός. Αν το έβαζες μετά, δεν θα γύριζες αλλά θα πέθαινες στον πόλεμο!
   Βέβαια, με τα χρόνια και τη προϊούσα αφύπνιση του λαού, τα Μαντεία έχασαν την αίγλη και τις… πιένες τους, παρέμειναν όμως σε λειτουργία μέχρι της πτώσεως του Δωδεκαθέου και την μάταια τελευταία προσπάθεια αναστύλωσής του από τον Αυτοκράτορα Ιουλιανό, ο οποίος, ακριβώς γι’ αυτό, απεκλήθη «Παραβάτης».

   Επειδή στη ζωή, (και τον έρωτα!), σημασία έχει ο «πρώτος» και ο «τελευταίος», στην ιστορική πορεία του Μαντείου των Δελφών, ο μεν πρώτος χρησμός δεν διεσώθη, γιά τον τελευταίο όμως ερίζουν δύο! Ο ένας, με Πυθία την Νικάνδρα, λέει:
   « ΕΣΤ’ ΗΜΑΡ ΟΤΕ ΦΟΙΒΟΣ ΠΑΛΙΝ ΕΛΕΥΣΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΣ ΑΕΙ ΕΣΕΤΑΙ»! (Θα ’ρθει μέρα που ο Απόλλων θα επιστρέψει και θα μείνει γιά πάντα!).
   Ο χρησμός αυτός, που πολύ θυμίζει το «Πάλι με χρόνια, με καιρούς, πάλι δικά μας θα ΄ναι», που άκουγα από τη γιαγιά μου και θα ακούγεται γιά πάρα πολλές διαδοχικές γιαγιάδες, θεωρείται κάλπικος και μηδέποτε δοθείς. Άλλωστε πιό πιθανό φαντάζει, έτσι όπως πάνε τα πράγματα,  να επαληθευθεί κάποιος αντίστοιχος των Τουρκισών γιαγιάδων γιά την.... Τριπολιτσά, παρά των δικών μας γιά την.... Κωνσταντινούπολη!
   Ωστόσο, αν αναφέρεται στον ποδοσφαιρικό Απόλλωνα Αθηνών και την επιστροφή του στην Α΄ Εθνική, ο χρησμός έχει κάποια πιθανότητα επαλήθευσης!

   Ο δεύτερος επίσης αμφισβητούμενος χρησμός, μετά βεβαιότητος, δεν δόθηκε ποτέ από  Πυθία  στον Ορειβάσιο, γιατρό του Ιουλιανού, όπως φημολογείται, αλλά θεωρείται χριστιανικό κατασκεύασμα γιά να τελειώνουνε με την υπόθεση Δωδεκαθέου και τους νοσταλγούς του. Αυτός έλεγε τα εξής απελπιστικά και ξεκάθαρα:
   «ΕΙΠΕΤΕ ΤΩ ΒΑΣΙΛΕΙ, ΧΑΜΑΙ ΠΕΣΕ ΔΑΙΔΑΛΟΣ ΑΥΛΑ, ΟΥΚΕΤΙ ΦΟΙΒΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΛΥΒΗΝ, ΟΥ ΜΑΝΤΙΔΑ ΔΑΦΝΗ, ΟΥ ΠΑΓΑΝ ΛΑΛΕΟΥΣΑΝ. ΑΠΕΣΒΕΤΟ ΚΑΙ ΛΑΛΟΝ ΥΔΩΡ».
   Δηλαδή «Πέστε στον βασιλιά, πως γκρεμίστηκαν τα περίπλοκα ανάκτορα και  ο Φοίβος Απόλλων δεν διαθέτει (πλέον) ούτε καλύβα, οι μάντισες δεν έχουν φύλλα δάφνης, (να μασήσουν), ούτε (υπάρχει) ρέουσα πηγή. Και το νερό που κυλούσε στέρεψε». Κοντολογίς, ξέχνα το!



19 σχόλια:

  1. "να τελειώνουνε με την υπόθεση Δωδεκαθέου και τους νοσταλγούς του".

    Δυστυχώς εδώ θα διαφωνήσω μαζί σου.

    Τώρα αρχίσαμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αν προσέξεις καλά τη διατύπωση και τα συμφραζόμενα, το "τελειώνουνε" αφορά το "εκεί και τότε" και δεν απηχούν δικές μου θέσεις. Δηλαδή αναφέρομαι στην κατασκευασμένη προσπάθεια, μέσω ανύπαρκτου χρησμού, αποκοπής των κοινωνιών της εποχής από το Δωδεκάθεο και την προσχώρησή τους στη νέα θρησκεία.
    Όσον αφορά τις προσωπικές μου απόψεις -απόλυτα υποκειμενικές- επί του τεράστιου θέματος "Δημιουργός - Δημιουργία", διατυπώνονται πολύ καθαρά στην τελευταία μου ανάρτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Mα λέω και εγώ.

    Έξυπνος άνθρωπος είναι, δεν κατάλαβε το έγκλημα του Χριστιανισμού κατά της ανθρωπότητας;

    Σε όλα αυτά απαντά ο διδάσκαλος Λιαντίνης:

    http://www.youtube.com/watch?v=x2DzL5fBWg8

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. τα μαντεία ήσαν μιά πάρα πολύ καλή «μπίζνα» της αρχαίας εποχής;

    ΜΠΙΖΝΑΔΌΡΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΑΠΑΤΕΏΝ Ο ΜΈΓΙΣΤΟΣ ΠΛΟΎΤΑΡΧΟΣ;



    ΜΠΙΖΝΑΔΌΡΟΙ ΤΑ ΓΡΑΦΟΥΝ ΑΥΤΆ;

    •Έπου Θεώ
    •Νόμω πείθου
    •Θεούς σέβου
    •Γονείς σέβου
    •Ηττώ υπέρ δικαίου
    •Γνώθι μαθών
    •Ακούσις νόει
    •Σ΄ αυτόν ίσχε
    •Φρονεί θνητά
    •Εσίαν τίμα
    •Άρχε σε αυτού
    •Φίλοις βοήθει
    •Θυμού κράτει
    •Φρόνησιν άσκει
    •Πρόνοιαν τίμα
    •Όρκω μη χρώ
    •Φιλίαν αγάπα
    •Παιδείας αντέχου
    •Καλόν το λέγε
    •Ψέγε μηδένα
    •Επαίνει αρετή
    •Πράττε δίκαια
    •Φίλοις ευνόει
    •Εχθρούς αμύνου
    •Ευγένειαν άσκει
    •Κακίας απέχου
    •Κοινός γίνου
    •Ίδια φύλαττε
    •Αλλοτρίων απέχου
    •Εύφημος ίσθι
    •Άκουε πάντα
    •Φίλω χαρίζου
    •Χρόνου φείδου
    •Όρα το μέλλον
    •Ύβριν μίσει
    •Ικέτας αιδού
    •Υιούς παίδευε
    •Έχουν χαρίζου
    •Δόλου φοβού
    •Ευλόγει πάντας
    •Φιλόσοφος γίνου
    •Όσια κρίνε
    •Γνούς πράττε
    •Φόνου απέχου
    •Εύχου δυνατά
    •Σοφοίς χρω
    •Ήθος δοκίμαζε
    •Λαβών απόδος
    •Υφορώ μηδένα
    •Τέχνη χρω
    •Ο μέλλεις δος
    •Ευεγερσίας τίμα
    •Φθόνει μηδενί
    •Φυλακήν πρόσεχε
    •Ομοίοις χρω
    •Διαβολήν μίσει
    •Δικαίως κτω
    •Aγάθους τίμα
    •Κριτήν γνώθι
    •Γάμους κράτει
    •Τύχην νόμιζε
    •Εγγύην φεύγε
    •Πάσι διαλέγου
    •Ελπίδα αίνει
    •Δαπανών άρχου
    •Κτώμενος ήδου
    •Αισχύνην σέβου
    •Χάριν εκτέλει
    •Ευτυχίαν εύχου
    •Τύχην στέργε
    •Ακούων όρα
    •Εργάζου κτητά
    •Έριν μίσει
    •Όνειδος έχθαιρε
    •Γλώσσαν ίσχε
    •Ύβριν αμύνου
    •Κρίνε δίκαια
    •Xρώ χρήμασι
    •Αδωροδόκητος δοκίμαζε
    •Αιτιώ παρόντα
    •Λέγε ειδώς
    •Βίας μη έχου
    •Αλύπως βίου
    •Ομίλει πράως
    •Φιλοφρόνει πάσιν
    •Υιοίς μη καταθάρρει
    •Γλύττης άρχε
    •Σ΄ αυτόν ευ ποιεί
    •Ευπροσήγορος γίνου
    •Αποκρίνουν εν καιρώ
    •Αμαρτάνων μετανόει
    •Οφθαλμού κράτει
    •Βολεύου χρήσιμα
    •Επιτέλει συντόμως
    •Φιλίαν φύλαττε
    •Eυγνώμων γίνου
    •Ομόνοιαν δίωκε
    •Άρρητα μη λέγε
    •Το κρατούν φοβού
    •Καιρόν προσδέχου
    •Έχθρας διάλυε
    •Γήρας προσδέχου
    •Επί ρώμη μη καυχώ
    •Ευφημίαν άσκει
    •Απέχθειαν φεύγε
    •Πλούτι δικαίως
    •Δόξαν μη λείπε
    •Κακίαν μίσει
    •Κινδύνευε φρονύμως
    •Χρησμούς θαύμασε
    •Ους τρέφεις αγάπα
    •Aπόντι μη μάχου
    •Πρεσβύτερον σέβου
    •Νεώτερον δίδασκε
    •Πλούτω απίστει
    •Σε αυτόν αιδού
    •Μη άρχε υβρίζων
    •Προγόνου στεφάνου
    •Επι νεκρω μη γέλα
    •Ατυχούντι συνάχθου
    •Χαρίζου ευλαβώς
    •Εξ ευγενών γέννα
    •Επαγγέλου μηδενί
    •Τύχη μη πίστευε
    •Τελεύτα άλυπος
    •Μέτρον άριστον
    •Αδικείαν μίσει
    •Ευσέβειαν φύλαττε
    •Ηδονής κραττείν
    •Βίαν μηδέν πράττειν
    •Τέκνα παιδεύειν
    •Μη θρασύνου
    •Νόμοις πείθου
    •Μελέτει το παν
    •Γαμείν μέλλον καιρόν γνώθι
    •Μη επί παντί λύπου
    •Πίνων αρμόζες
    •Πέρας επιτελεί μη αποδειλιών
    •Το συμφέρον θηρώ
    •Θνήσκε υπερ Πατρίδος
    •Τω βίω μάχου
    •Ευ πάσχε θνητός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Α', το πουλάκι μου! 'Αργησες να φανείς κι ανησύχησα!
    Στη σκέψη σου βιάζεσαι. Βιάζεσαι πολύ και κάνεις λάθη.
    Σου θυμίζω κάτι που σίγουρα γνωρίζεις καλά: "Μην προτρεχέτω η γλώττα της διανοίας".

    Αυτά ως εισαγωγή. Πάμε τώρα στο "ψαχνό" που θα το καταλάβεις εύκολα, αφού κι εσύ είσαι έξυπνο άτομο:

    α) Το "μπίζνα" δεν σημαίνει, επ' ουδενί, κομπίνα, απάτη, αμάκα. Σημαίνει επιχείρηση που βγάζει λεφτά. Κι αυτό με τα μαντεία ήταν αδιαμφισβήτητο. Θα ξέρεις ότι στο μαντείο των Δελφών υπήρχε θησαυροφυλάκειο, κάτι σαν Τράπεζα, ας πούμε.
    Αυτό, δηλαδή μπίζνα, κάνουν άλλωστε και όλα τα ιδιωτικά Νοσοκομεία. Έχεις ακούσει μήπως στο "Ωνάσειο", π.χ. πόσα πληρώνεις γιά να... σωθείς, σε μιά εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς;
    Κι όμως προσφέρουν... ζωή, το υπέρτατον αγαθό!
    β) Αν κάνεις τον κόπο και διαβάσεις την ανάρτησή μου στις 23/2/2012, ("Ευκαιρία γιά λίγο φως στο απέραντο γκρίζο"), θα δεις τις απόψεις μου περί του Θείου και τον διαχωρισμό Θεού - θρησκείας.
    γ) Επειδή εικάζω, μάλλον εκ του ασφαλούς, ότι σου "ρίχνω" αρκετά στα χρόνια, επίτρεψέ μου μία προτροπή. Απόβαλε τον φανατισμό. Ο καλύτερος τρόπος να χάσουμε το δίκιο μας είναι να το διεκδικούμε άκομψα, φανατισμένα και εκτός διαλόγου, με "τσιτάτα".
    Η αρχαία φιλοσοφία, την οποίαν ασπάζεσαι, τουλάχιστον όσο κι εγώ, χαρακτηριζόταν από νηφαλιότητα και συζήτηση.

    Και τελειώνω με την παρατήρηση. Εγκλήματα κάνουν όλες οι θρησκείες, ανάλογα με τις εκάστοτε σκοπιμότητες, ο Δημιουργός - Θεός, ποτέ! Αυτός όντας σοφός κι επικυρίαρχος, δεν τα χρειάζεται! Είναι πέραν και πάνω όλων!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. 1ον. Δεν είμαι πουλάκι σου.

    Απαιτώ τον σεβασμό που οφείλεις να μου αποδώσεις.

    2ον. Η ειρωνία δεν προσδίδει κύρος και ανωτερότητα στις απόψεις σου.

    3ον. Η λέξη "μπίζνα" είναι υβριστική και σφόδρα υποτιμιτική για ένα μαντείο που υπήρξε η πεμπτουσία του Ελληνικού κόσμου.
    - όσο και άν προσπαθείς να υποτιμήσεις και να δικαιολογήσεις το ΟΓΚΩΔΕΣ ολίσθημά σου.

    4ον. Αν θέλεις να επιχειρηματολογήσεις απέφυγε τις παραπομπές. Δεν θα μπώ στον κόπο να τις αναζητήσω.

    5ον. Τα περί "φανατισμού" σου τα επιστρέφω.

    6ον. Η ηλικία δεν κάνει κάποιον σοφό.

    7ον. Δημιουργό - Θεό δεν είχαν οι Έλληνες και Εγκλήματα δεν κάνουν όλες οι θρησκείες.

    8ον. Οι θεοί των Ελλήνων ούτε Δημιουργοί είναι, ούτε τέκτονες.



    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Φίλε με τον "θυμόν ψυχής" και τη θέρμη υποστήριξης των απόψεων, χαίρε.

    1) Το "πουλάκι" είναι έκφρασις συμπαθείας και οικειότητος που δημιουργείται από την, έστω, δι' αλληλογραφίας γνωριμία. Αν σ' ενοχλεί το παίρνω πίσω. Σαν έκφραση την χρησιμοποιώ συχνά και, εν ουδεμία περιπτώσει, δεν προδίδει έλλειψη σεβασμού σε πρόσωπα και απόψεις.
    Με όσους δεν σέβομαι, απλώς, δεν ασχολούμαι ματαιοπονών. Άλλο διαφωνία, άλλο σεβασμός.
    2) Συγχέεις το χιούμορ με την ειρωνεία. Το πρώτο προδίδει γνώση και αυτοπεποίθηση, το δεύτερο αδυναμία. Βάζεις στο παιχνίδι της αντιπαράθεσης των απόψεων μία παράμετρο που γιά μένα είναι και ανύπαρκτη και απαράδεκτη. Την, δήθεν, ανωτερότητα των θέσεων και ιδεών. Άλλο αντιπαράθεσις απόψεων και άλλο διαμάχη γι' αυτές. Γιά μένα "μηκέτι καιρός" γιά διαμάχες.
    Η φιλοσοφία μου σταματά στην ανταλλαγή ιδεών, χωρίς απαιτήσεις επιβολής, χωρίς "αυθεντίες" και χωρίς φανατισμούς. Απλή "περιέργεια" γνώσης της "απέναντι" θέσεως και αφορμή εσωτερικής διεργασίας. Και μέχρις εκεί.
    3) Απορώ γιατί σ' ενοχλεί τόσο πολύ η λέξη "μπίζνα". Ως έκφραση αν την έβλεπες αγγλικά γραμμένη, (business), σίγουρα δεν θα σ' ενοχλούσε. Ως έννοια τώρα, αν σκεφτείς έναν λόγο του Δημοσθένη, (...δει δη χρημάτων, ω άνδρες Αθηναίοι, και άνευ τούτων ουδέν εστι των δεόντων...) και αν αναλογιστείς το κόστος λειτουργίας ενός τεράστιου, γιά τα δεδομένα της εποχής, μηχανισμού, όπως ήταν ένα μαντείο, ίσως βάλεις λίγο ρεαλιστικό νερό στο ιδεαλιστικό σου κρασί. Δυστυχώς ο κόσμος προχωρεί με ρεαλιστικά κριτήρια επιβίωσης και ανάπτυξης, (prima vivere e poi filosofare). Η υπεροχή του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, εκεί ακριβώς έγκειται. Στην καλλιέργεια και του.... πνεύματος. Επειδή έχω επισκεφθεί πολλές φορές το μαντείο των Δελφών κι έχω ανιχνεύσει όλα τα κτίσματα, σου ομιλώ μετά λόγου γνώσεως. Εξ άλλου ο τρόπος οργάνωσης των τελετουργικών μιας θρησκείας δεν αποτελεί παρά το μέρος παρουσιάσεώς της στο κοινό. Καθόλου υποχρεωτικό στοιχείο αξιοπιστίας της.
    Αυτό πάλι το ολίσθημα, και μάλιστα ΟΓΚΩΔΕΣ(!), πού το βρήκες και από πού προκύπτει; Μήπως πρόκειται για ογκώδη βερμπαλισμό; Όπως και η άποψη πως "ένα μαντείο αποτελεί την πεμπτουσία του Ελληνικού κόσμου"! Αν ήταν έτσι, τότε τι θα πρέπει να ήταν ο Όμηρος, ο Σωκράτης, Ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Φειδίας, ο Αλέξανδρος, ο..., ο....
    (Εδώ οφείλω να σου παρατηρήσω πως στον "βρασμό ψυχής" που σε διακατείχε όταν έγραφες το σχόλιό σου, έκανες ένα ορθογραφικό λάθος που δεν στο καταλογίζω, παρά σαν αβλεψία, αφού λίγο μετά το διόρθωσες. Αυτό χωρίς ίχνος ειρωνείας και μην σπεύσεις να παρερμηνεύσεις. Απλή τελειομανία μου στον γραπτό λόγο).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. 4) Προφανώς, ως "επιχειρηματολογία" νοείται η κατάθεση επιχειρημάτων, οπότε η παραπομπή σε άλλο σημείο που αυτές βρίσκονται αναγεγραμμένες, γίνεται γιά την οικονομία χώρου και χρόνου. Επί της ουσίας, αν δεν μάθω τις απόψεις του άλλου και δεν τον "γνωρίσω" πως να αποφανθώ και τί να του απαντήσω; Με αυτά που γράφεις καταργείς τους όρους ενός διαλόγου, άρα και τον ίδιο. Άλλωστε αυτό που σε παρέπεμψα ήταν λίγο δίπλα και αποτελούσε σκέψεις και διάλογο με φιλοσοφικό ενδιαφέρον. Στη βάση των ιδεών και όχι των ιδεοληψιών και ακριβώς γιά το θέμα που συζητάμε. Η αναφορά μου, πάντως, είχε χαρακτήρα προτροπής και όχι υποχρεώσεως. Η επιλογή δικαίωμά σου, αναφαίρετο.
    Εδώ, στην 4η παρατήρησή σου, αισθάνομαι την ανάγκη να σημειώσω πως διέπραξες ένα, όντως, ΟΓΚΩΔΕΣ γραμματικό ολίσθημα, εντελώς απαράδεκτο γιά άτομο που αγαπά και σέβεται την αρχαία ελληνική γραμματεία. Πίστεψε, το λέω πολύ σοβαρά, με ενόχλησε, με στενοχώρησε και με απογοήτευσε πάρα πολύ, γιατί στην όλη σου συγκρότηση διαβλέπω άνθρωπο διαφορετικό από τον συρμό του χυδαίου όχλου. Περιμένω να το βρεις μόνος σου και να το διορθώσεις, αποκαθιστάμενος στην συνείδησή μου ως ισότιμος, μορφωμένος και αντάξιος συνομιλητής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. 5) Αυτό το αντιπαρέρχομαι άνευ σχολίου. Όποιος γνωρίζει γραφή και ανάγνωση, βλέπει και κρίνει. Άλλο πράγμα η αυστηρότης και άλλο ο φανατισμός.
    6) Αλίμονο, ναι! Ισχύει, πέρα γιά πέρα. Την απόδειξη θα την καταλάβεις μόνος σου, όταν άλθει το πλήρωμα του χρόνου. Κάποτε, τα ίδια μ' εσένα πρέσβευα κι εγώ.
    7) Εδώ σε πιάνω αρκετά ακατατόπιστο. Το θέμα είναι τεράστιο. Γιά την οικονομία του χρόνου, σου αναφέρω μόνο την περίπτωση της Ιφιγένειας. Θυσία στους θεούς γιά να... ξεθυμώσουν κι αφήσουν ελεύθερους τους ανέμους. Και αν αυτό σ' ενδιαφέρει ν' ακούσεις, βεβαίως ο Χριστιανισμός έκανε πάρα πολλά εγκλήματα, (π.χ. Ισαβέλλα η Καθολική, Ιερά Εξέτασις, Ιβάν ο Τρομερός, Ερρίκος ο Η', κ.λπ., κ.λπ.). Αν μελετήσεις θρησκείες θα καταλάβεις τη διαφορά τους με τον Δημιουργό-Θεό. Όλες αποτελούν την κοσμική εξαργύρωση του Θείου, ανθρώπινα δημιουργήματα που υπόκεινται σε πολιτικές σκοπιμότητες. (Κοσμική εξουσία του Πάπα, του Δαλάι Λάμα, διαίρεσις των αρχαίων θεών κατά τον Τρωικό πόλεμο, κ. α.)
    8) Και την Δημιουργία ποιός την έκανε; Το Σύμπαν πως κατεσκευάσθη; Αν οι αρχαίοι θεοί δεν ήσαν Δημιουργοί, όπως ισχυρίζεσαι, τότε κάποιος άλλος είναι. Μεγαλύτερος, ισχυρότερος και δημιουργικότερος αυτών. Άρα....

    Όπως βλέπεις, το να σκεφτώ, προβληματιστώ και γράψω όλο αυτό το κατεβατό γιά χάρη σου, αποδεικνύει πως όχι μόνο δεν σε υποτιμώ. ειρωνεύομαι και περιφρονώ, αλλά απολαμβάνω τον διάλογο, ασχέτως συμφωνίας ή διαφωνίας. Γι' αυτό βάλε το σπαθί στο θηκάρι και βγάλε μπροστά τη σκέψη σου. Αν αντέχεις την συζήτηση και την "άλλη άποψη". Εγώ, πάντως, είμαι εδώ και το μπορώ. Και, κυρίως, "γηράσκω δ' αεί πολλά διδασκόμενος".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. 8) Και την Δημιουργία ποιός την έκανε; Το Σύμπαν πως κατεσκευάσθη; Αν οι αρχαίοι θεοί δεν ήσαν Δημιουργοί, όπως ισχυρίζεσαι, τότε κάποιος άλλος είναι. Μεγαλύτερος, ισχυρότερος και δημιουργικότερος αυτών. Άρα....


    Προς το παρόν απαντώ μόνον στο 8 λόγω ελλείψεως χρόνου.

    Ηράκλειτος ο Εφέσιος

    " κόσμον τόνδε, τον αυτόν απάντων, ούτε τις θεών ούτε άνθρώπων εποίησεν, αλλ' ην αεί και έστιν και έσται πυρ αείζωον απτόμενον μέτρα και αποσβεννύμενον μέτρα."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αν μελετήσεις θρησκείες θα καταλάβεις τη διαφορά τους με τον Δημιουργό-Θεό.

    Εννοείς τον ΜΑΤΣ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μάλιστα! Έχουμε και λέμε:
    - Δεν θεωρώ, επ' ουδενί, ως θέσφατον και a priori αποδεκτό, παν ό,τι ελέχθη από τους αρχαίους. Με την ίδια λογική φρονώ πως, άπαντες και άπαντα, θα πρέπει να υποβάλονται στη βάσανο της λογικής και της κριτικής.
    Πιστεύω, νομοτελειακά, πως η αρχαία πραγματικότητα, πέραν της σοφίας, (κατ' απολύτως φυσικό τρόπο και λόγο), βρίθει και από αφέλεια και απλοϊκότητα. Εφ' ω και δεν εκστασιάζομαι με το παραμικρό, με μόνο επιχείρημα την αρχαϊκή του προέλευση, και δεν "χάφτω" το οτιδήποτε, πριν το περάσω από το δικό μου κριτικό "φίλτρο". Είτε αρχαίο, είτε μεσαιωνικό, είτε νεώτερο. Ενδεικτικά σου λέω πως οι σπουδαίοι τραγικοί συγγραφείς, (και κωμικοί), ευρισκόμενοι προ σεναριακού αδιεξόδου εφευρίσκουν τον.... "από μηχανής Θεό"! Αυτό αποτελεί δείγμα αδυναμίας και πεπερασμένου ορίζοντα, τουλάχιστον στο επίπεδο της μάζας. Αν μάλιστα σκεφθείς πως εδραία πεποίθηση ήταν πως πέραν των Ηρακλείων στηλών υπάρχει η καταβόθρα κι ο όλεθρος, θα συμπεράνεις πως φωτισμένα πνεύματα, π.χ. Δημόκριτος δεν χαρακτήριζαν το μορφωτικό και κοινωνικό άπαν της εποχής. Όπως, π.χ., και ο διάχυτος μύθος της, δήθεν, αθηναϊκής δημοκρατίας, η οποία στην ουσία της επρόκειτο για καθαρή ολιγαρχία. (περίοικοι, δούλοι).
    Συνεπής με τα ανωτέρω, θεωρώ εντελώς παράλογη και αλυσιτελή την ρήση του Ηράκλειτου, " ..αλλ' ην αεί...", (χωρίς να ακυρώνω συνολικά τη σοφία του ανδρός). Όμως τέτοιες απόψεις αντίκεινται στο αξίωμα "δράσις - αντίδρασις", "αίτιον-αιτιατόν", ή όπως λένε οι σύγχρονοι κουλτουριαρέοι "ντετερμινισμός". Αυτό το "πυρ το αείζωον" ποιός το άναψε;

    - Επειδή, όντως, έχω ασχοληθεί αρκετά με την μελέτη των θρησκειών, (μονοθεϊστικών και πολυθεϊστικών), ακριβώς γι' αυτό τις διαχωρίζω από την έννοια του Θεού! Ο Θεός είναι άναρχος, (α - αρχή), αιώνιος, διαχρονικός, πραγματικός, απροσδιόριστος και, ως έννοια,ασύλληπτος από τον ανθρώπινο νου.
    Οι τέκτονες, (μασόνοι), για να μην εμπλέκονται με θρησκευτικούς φανατισμούς και διαμάχες, προσφυώς και ορθότατα τον αποκαλούν "Μέγας Αρχιτέκτων Του Σύμπαντος", (αυτό που εσύ σωστά εννοείς με το ΜΑΤΣ), προκειμένου να χωρέσουν στην τεκτονική, (την όποια), όλοι οι ετερόδοξοι.
    Τον Θεό μπορείς να τον νοιώσεις ακροθιγώς, μόνον αν αναλογιστείς το τεράστιο δημιούργημα που λέγεται Σύμπαν και μπορείς να τον αντικρύσεις, αν είσαι έτοιμος γι' αυτό, στα αθώα μάτια μιας αδέσποτης σκυλίτσας, ή σ' ένα ταπεινό κυκλάμινο που φυτρώνει στην άκρη κάποιου γκρεμού!

    Αυτά, προφανώς, δεν αποτελούν προπαγανδιστικό ή προσηλυτιστικό θρησκευτικό κήρυγμα, αφού δεν αναφέρομαι σε καμία θρησκεία και καμία σκοπιμότητα. Απηχούν προσωπικές σκέψεις που στοχεύουν, κατ' ευθείαν, στην κορυφή του... προβληματισμού. Χωρίς πάθος και χωρίς φανατισμό. Άχρωμα, άοσμα και άγευστα! Και όποιος θέλει σκέπτεται όπως θέλει και πιστεύει ό,τι θέλει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Απαντώ ελλειπτικώς λόγω ελλείψεως χρόνου.

    "το ον είναι αγέννητο"

    Ένας πια μόνο λόγος για οδό απομένει: ότι είναι. Και υπάρχουν σημάδια σ᾽ αυτή την οδό πάμπολλα, ότι το ον είναι αγέννητο και άφθαρτο, όλο και μοναδικό, ακλόνητο και πλήρες. Ούτε ποτέ ήταν ούτε θα είναι, γιατί είναι τώρα όλο μαζί, ένα, συνεχές. Γιατί ποια γέννησή του θα αναζητούσες; Από τα πού και προς πού να αυξήθηκε; Ούτε θα σ᾽ αφήσω από το μη ον να πεις ή να σκεφτείς· γιατί δεν είναι δυνατό να πεις ή να σκεφτείς ότι δεν είναι. Ποια ανάγκη θα το έκανε αργότερα ή νωρίτερα να αυξηθεί, ενώ θα είχε αρχίσει από το τίποτε; Επομένως, πρέπει είτε να είναι εντελώς είτε να μην είναι καθόλου.

    Παρμενίδης, απόσπ. 8.1-11

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αυτό για το τεράστιο δημιούργημα του ΜΑΤΣ που λέγεται Σύμπαν

    στα αθώα μάτια μιας αδέσποτης σκυλίτσας,

    ή σ' ένα ταπεινό κυκλάμινο

    Όσο για τα πάθη και τους φανατισμούς, δεν θα τα βρείς στους ακολουθώντας τα πατρώα σεβάσματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Οριοθετώντας τη λέξη "φανατισμός", αν εννοούμε την μετά θέρμης υποστήριξη των απόψεών μας, τότε ως γεγονός είναι απόλυτα θεμιτό. Την θεωρώ πράξη υγιή και εποικοδομητική. Εφ' όσον βέβαια, (απολύτως αναγκαία προϋπόθεση), συνοδεύεται από ανάλογη και τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία.
    Αν όμως τίθεται.... έτσι (!), εδραζόμενη στην ίδια λογική που τοποθετείται, π.χ. η ... φίλαθλος ένταξη σε κάποια ομάδα, ή στην γοητεία που μας ασκεί κάτι και, έκτοτε, το ακολουθούμε τυφλά και με πάθος, τότε το πράγμα αλλάζει.

    Οι σύγχρονες φιλοσοφικές τοποθετήσεις, στηριζόμενες οπωσδήποτε στην εδραία βάση της αρχαίας φιλοσοφίας, (εξ ου και κλασσικής), έχουν αναμειχθεί και έχουν αφομοιώσει, με το πέρασμα του χρόνου, πλήθος βελτιώσεων, αναθεωρήσεων και προσθηκών. Κάτι που θεωρείται και νομοτελειακό, αλλά και χρήσιμο επακόλουθο της Ζωής και της Φύσης. ("Πάντα ρει". Ηράκλειτος).
    Αλίμονο αν δεν συνέβαινε στη Δημιουργία αυτό, θα φορούσαμε ακόμη σανδάλια και χλαμύδες και θα κυκλοφορούσαμε με κάρα και άρματα.
    Συνεπώς η προσκόλληση, άκριτα κι αδιαπραγμάτευτα, στην δεδομένη άγνοια, την τεχνολογική ατέλεια και την αντιεπιστημονική ιδεοληψία εκείνων των χρόνων, αποτελεί οπισθοδρομική καθήλωση και πνευματική αγκύλωση. Π.χ. Μπορεί ο Ιπποκράτης να υπήρξε ο πατέρας της Ιατρικής επιστήμης κι ο Γαληνός κάποιο ...εγγόνι της, όμως επ' ουδενί δεν θα εμπιστευόμουν τον ... προστάτη μου στα χέρια τους, ούτε και την αλλαγή κεφαλής μηριαίου οστού της συζύγου μου!

    Γιά τον Παρμενίδη τώρα. Είναι προφανώς άστοχη και έωλη η θεωρία του, η οποία πολεμήθηκε ακόμη και επί της εποχής του! Στηρίζεται, εντελώς αυθαίρετα κι αναπόδεικτα στο κάποιο "ε ί ν α ι" , το οποίο θεωρεί δεδομένο, υπαρκτό και άναρχο! Και απαξιοί, ή μάλλον αδυνατεί, να ερμηνεύσει το "γ ι α τ ί" και το "π ό θ ε ν" της γένεσης αυτού του "ε ί ν α ι", που αποτελεί αγωνιώδες ζητούμενο!
    Η ατέλεια της θεωρίας του είναι προφανής και αλίμονο αν "τρέχαμε" αβασάνιστα πίσω από κάθε αρχαία ρήση, θεωρώντας την, υποχρεωτικά, ως "σέβασμα", με μόνο κι αποκλειστικό επιχείρημα το ότι.... "είναι αρχαίο, άρα θέσφατο"!

    Διαθέτοντας, αποκλειστικά και μόνο, τον κοινόν νου, αρνούμαι να στέρξω σε οτιδήποτε εκφεύγει των ορίων της λογικής μου. Δεν παρασύρομαι και δεν εκστασιάζομαι εύκολα στο κάθε ... έτσι! Επειδή...... έτσι!
    Πιστεύω στην, δι' επιχειρημάτων, αποδεικτική διαδικασία και λογική αντιπαράθεση, ως τη μόνη γόνιμη κι εποικοδομητική μέθοδο διαλόγου. Όπου η επίκληση αποφθεγμάτων, περικοπών, αποσπασμάτων και..."τσιτάτων", επικουρικόν ρόλο παίζουν μόνο και δεν αποτελούν, αυτοτελώς, αμάχητη επιχειρηματολογία.
    Το κάθε "το είπε ο Τάδε", ή "το είπε ο Δείνα", (από μόνο του), δεν μου αρκεί γιά στοιχειοθέτηση απόψεων. Σκέτο αποτελεί ένδεια και αδυναμία προσωπικής κρίσης και τοποθέτησης. Ολοκληρωμένης και τεκμηριωμένης. Αρνούμαι τα... "χάπια", ακόμη και τα ... χρυσά!

    Υ.Γ. Αυτή η συνεχής επίκληση της ... έλλειψης χρόνου, κάπως μου... μυρίζει και μου θυμίζει τον ... "βήχα του ψάλτη". Εύχομαι να λαθεύω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Σε πληροφορώ πως δεν είμαι συνταξιούχος, γι αυτό και υπάρχει έλλειψη χρόνου.

    Θα μπορούσα να κάθομαι εδώ και να μην κάνω άλλη δουλειά για να σου απαντάω σε κάθε καλυμμένη προσβολή προς τα πατρώα, με την μορφή του προβληματισμένου ελευθερο-σκευτόμενου.

    Γνωρίζω μάλιστα έναν ελευθερο... που χρησιμοποιεί την τεχνική "πας μη άθεος είναι φανατικός"

    Ο πατήρ μου ήτο χειρούργος και στο διπλανό του ιατρείο στεγάζετο είς άλλος ελευθερο-σκευτόμενος από την μέση ανατολή που ονομάζετο Χιράμ Αμπίφ.

    Αυτός ο Χιράμ Αμπίφ είπε μιά φορά στον πατέρα μου: "τους ρουφιάνους να φοβάσαι. Εμένα με κατέστεψαν τρείς. Ο Jubela, ο Jubelo, και ο Jubelum ".


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. "θα φορούσαμε ακόμη σανδάλια και χλαμύδες"

    Ναι φοράμε ακόμη σανδάλια και χλαμύδες, είτε σας αρέσει είτε όχι.

    ΕΦΘΑΣΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΦΩΝΑΞΟΥΜΕ "ΑΡΚΕΤΑ ΠΙΑ!" ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΛΟΙΔΩΡΗΣΑΝ, ΕΙΡΩΝΕΥΤΗΚΑΝ, ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣΑΝ, ΕΒΡΙΣΑΝ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΕΙΔΩΣ ΚΑΚΟΛΟΓΗΣΑΝ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Εύχομαι να σε προλάβω συνταξιούχο γιά να τα λέμε συχνότερα, πιό συγκροτημένα και λιγότερο σκόρπια.

    Επί του παρόντος αυτό που μ' ενοχλεί περισσότερο είναι τα ορθογραφικά λάθη σου. Πιστεύω πως προϊόντος του χρόνου, όταν και αν εξευρεθεί τέτοιος, το πράγμα θα διορθωθεί. Θα καταλαγιάσουν οι "φούριες", (όλες), και οι "σκέψεις" διά διαχωριστούν από τα "σκεύη".

    Τώρα γνώρισες, πέραν του γνωστού σου "ελεύθερου", (δεν ξέρω που και πώς εκείνος ...ελευθεριάζει), και έναν που σκέπτεται ελεύθερα, επιμένοντας...φανατικά, στην άρνηση των πάσης φύσεως φανατισμών! Έναν αποδεχόμενο την απεριόριστη ελευθερία της σκέψεως, (μετά των σχετικών διαφορών απόψεων), και απολακτίζοντα πλήρως τη μισαλλοδοξία. Πάντως ο φανατισμός, ως πλατυτάτη έννοια, χωράει πολλές εκφάνσεις, όχι μόνο ως θρησκευτικό πεδίον δράσης.

    Ο δικός μου πατέρας ήταν εκδότης - βιβλιοπώλης και στο διπλανό μαγαζί του στεγαζόταν ο Μήτσος Ροζάνης, ο παπουτσής. Μέγας μάγκας Μεταξουργιώτης και σπουδαίος λαϊκός φιλόσοφος και θυμόσοφος.

    Εμένα με κατέστρεψε μία Ζαμπέλλα! Παλιά θυρωρός και καθαρίστρια του γραφείου μου, που το ξέχασε μιά φορά ανοιχτό και μου ξάφρισαν την τσάντα με χρήσιμα έγγραφα, ταυτότητες και κλειδιά. Κάτι που τρόμαξα να αντικαταστήσω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Επάνω που συνέτασσα το προηγούμενο σχόλιό μου, με πρόλαβες! Άρα επανέρχομαι.

    Κατ' αρχήν, εκείνο το "σας αρέσει δεν σας αρέσει" αποπνέει οσμήν πεισματικής εμμονής, σε βαθμό φανατισμού. Σίγουρα όμως όχι νηφαλιότητα και, έστω, απαρχήν υποτυπώδους επιχειρηματολογίας. Μοιάζει με παιδιάστικο πείσμα, στην αυθαίρετη λογική του..."έτσι μου γουστάρει"!

    Τα σανδάλια μου αρέσουν κι εμένα και τα φορώ πάντα το καλοκαίρι. Αν όμως τολμήσω να βάλω χλαμύδα, θα μου φορέσουν αμέσως.... ζουρλομανδύα και θα με στείλουν στο Δαφνί! Εσύ είσαι απολύτως ελεύθερος να το τολμήσεις!
    Πιθανόν, λόγω πατρικής συναδελφικότητος με ψυχιάτρους, εσένα να στην χαρίσουν, όμως εγώ δεν έχω τέτοιες... πιθανότητες.

    Όσο γιά την πατριωτική έκρηξη, ειλικρινά δεν μπορώ να την εδράσω κάπου! Ίσα-ίσα, που εμείς οι σύγχρονοι, κλασσικά ανάξιοι κι ανίκανοι απόγονοι, κατασπαταλούμε την "προίκα" που μας κληροδότησαν ... "εκείνοι" οι οποίοι χαίρουν άκρας εκτιμήσεως παγκοσμίως.
    Όπως έχω αναρτήσει, κατ' επανάληψη, θλίβομαι βαθύτατα γιά την καπηλεία του "καλού ονόματος" των αρχαίων και προτιμώ, χίλιες φορές, αντί να υπερηφανεύομαι εγώ γιά τους προγόνους μου, να ήταν δυνατόν να υπερηφανεύονται οι δικοί μου απόγονοι γιά μένα! Κάτι που μάλλον χλωμό μοιάζει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή