Βίοι παράλληλοι κι απολύτως… ελληνικοί.

Σχολιασμοί

   Μέγας σάλος σηκώθηκε ξαφνικά από την αμφισβήτηση της ελληνικότητος του συμπαθούς, αν και αρκετά ιδιόρρυθμου και δύστροπου, θηριώδους μπασκετμπολίστα Σοφοκλή Σκορτσιανίτη. Το απετόλμησε το, επίσης ιδιόρρυθμο και δύστροπο, στέλεχος της Χρυσής Αυγής, ο κ. Παναγιώταρος. Ο λόγος είναι, είπε, πως η γενική εξωτερική εμφάνιση του αθλητή δεν συμφωνεί ή, γιά την ακρίβεια, απέχει πολύ, από τα παραδεδεγμένα ελληνικά σωματοδομικά πρότυπα. Το λάθος, γιά να μην πω ολίσθημα, του επίσης συμπαθούς Χρυσαυγίτη είναι προφανές και ολοφάνερο. Και εξηγούμαι.

   Κατ’ αρχήν οι σωματικές ομοιότητες του μαύρου "Ηρακλή" με το σύνολον της μαχητικής εμπροσθοφυλακής της Χρυσής Αυγής είναι εντυπωσιακές και σχεδόν, απόλυτες. Αν μάλιστα ο αθλητής κοντοκουρευτεί και μπερδευτεί ανάμεσα στην κοινοβουλευτική τους ομάδα, π.χ. σε μιά αναμνηστική φωτογραφία, το αποτέλεσμα θα δείχνει ένα εντελώς ομοιογενές σύνολο. Η διαφορά του χρώματος της επιδερμίδας δεν αποτελεί πρόβλημα. Είναι ένα γεγονός τυχαίο, γι’ αυτό και παραπλανητικό. Απλώς, θα μπορεί να εκληφθεί ο Σοφοκλής, ως …. αποτυχών βουλευτής της Χρυσής Αυγής εν μέσω εκλεγέντων. Πασπαλισμένος με φούμο, το γνωστό παραδοσιακό υλικό, το δηλωτικό εκλογικής αποτυχίας!

   Η καθαρότης και τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της φυλής στον αθλητή, και όλη την ομάδα, παρουσιάζεται ανάγλυφη και είναι οπωσδήποτε πασιφανής.

   Κατά τα λοιπά, απορώ με την ένσταση του κ. Παναγιώταρου, περί της ελληνικότητας του παίκτη, αφού κάνοντας την εξής απλή μα καθοριστική σύγκριση  -από τη μία ο Σκορτσιανίτης με τον Παναγιώταρο, δίπλα-δίπλα, και από την άλλη ο Ερμής του Πραξιτέλη κι ο Έφηβος των Αντικυθήρων, πλάι-πλάι-  είναι σαφής η ομοιότης του σωματότυπου. Όλοι ολόιδιοι. Φτυστοί! Αν μάλιστα ο Πραξιτέλης είχε τη φαεινή έμπνευση να φτιάξει τον Ερμή του από μαύρο αιγυπτιακό βασάλτη, αντί γιά λευκό πεντελικό μάρμαρο, τότε θα μπορούσαμε, αναφερόμενοι στον Σκορτσιανίτη, να ισχυριστούμε πως πρόκειται γιά πιστό του αντίγραφο. Πού είναι το πρόβλημα; Κάτι ανάλογο δεν συμβαίνει με τα μαύρα αγάλματα του Τούθμωση, του Σέσωτρη, του Τουταγχαμών και της Κλεοπάτρας! Τι δηλαδή, στο χρώμα θα τα χαλάσουμε; Αφού το παιδί παίζει στις Εθνικές μας από 12 χρόνων, πάει και τελείωσε! Είναι Έλλην. Σαν τον Κρεάνκα, τον Ακάκιο Κακιασβίλι, τον Ηλιάδη, τον Ρότσα, τον αλήστου μνήμης ... Πολέτι και τόσα άλλα ελληνόπουλα της διασποράς. Δηλαδή με επιχειρήματα κουτά και μαχητά!

   Χωρίς να παραγνωρίζεται και η πιθανότητα μαυρίσματος από την συνεχή και έντονη ηλιοθεραπεία, ή να κόλλησε λίγο, ....στην κατσαρόλα, ή να πήρε φώς κατά την εμφάνιση στη γέννα!

   Συνεπώς και αμάχητα, η ελληνικότητα του "Big Σόφο", από τα γενικά του χαρακτηριστικά, προκύπτει, τουλάχιστον όση και του κ. Παναγιώταρου, ο οποίος, κατ’ αποκλειστικές πληροφορίες της στήλης,  κλήθηκε κι αυτός, μαζί με τα υπόλοιπα μπρατσωμένα παληκάρια του, στις Εθνικές ομάδες του … κατς και του σούμο!
   
   Και γιά να σοβαρευτούμε, ο Σοφοκλής Σκορτσιανίτης είναι Έλληνας, πατεντάτος και όχι γιαλαντζί, όχι γιατί παίζει σε ελληνικές εθνικές ομάδες από 12 ετών, ή οτιδήποτε άλλο, αλλά γιατί ο πατέρας του είναι Έλληνας. Aκριβώς όσο και οι λαοπρόβλητοι ηγέτες μας Ανδρέας Γεωργίου Παπανδρέου, Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου και τόσοι άλλοι. Τόσο απλά!

Εορτασμοί γιά τα πανηγύρια και τα μυαλά …στα κάγκελα!

Επικαιρότης

   Η λέξη εορτή, (γιορτή) και τα παράγωγά της , (εορτάζω, εορτασμός, κ.λπ.), είναι σαφής και υποδηλώνει ημέρα μνήμης κάποιου γεγονότος του παρελθόντος, (π. χ. Επέτειος του «ΟΧΙ), ή αφιερώνεται σε κάποιο που τελείται τώρα, (Γιορτή του κρασιού), ή προς τιμή κάποιου, (Ημέρα της μητέρας).

   Ειδικά οι εθνικές επέτειοι έχει καθιερωθεί να συνοδεύονται από σχετικές παρελάσεις. Είτε στρατιωτικές, προς τόνωση του εθνικού φρονήματος, της εθνικής υπερηφάνειας και του αισθήματος ασφάλειας του παρόντος, είτε μαθητικές προς επίδειξη των άλκιμων νιάτων, που αποτελούν την ελπίδα και το μέλλον του τόπου.

   Η συμμετοχή ή απλά η παρακολούθηση αυτών των εκδηλώσεων προϋποθέτει την ομόθυμη, αυθόρμητη και ελεύθερη συμμετοχή όλων των πολιτών. Αφού, υποτίθεται, σφυρηλατούν την εθνική ενότητα και παραμερίζουν, έστω και προσωρινά, τις όποιες πολιτικές διαφορές και αντιπαλότητες υπάρχουν. Με δεδομένο πως το νόημα και αντικείμενο της όλης υπόθεσης θα πρέπει να είναι και να εκλαμβάνεται ως κοινού συμφέροντος.

   Σ’ αυτή τη γενική λιγική και πρακτική υπακούουν και πορεύονται όλα τα ελεύθερα κράτη που οργανώνουν χαρούμενες παρελάσεις. Ακόμη κι εκείνα με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, θαυμάζονται γιά τη σιδηρά πειθαρχία όλων των μετεχόντων σ' αυτές, που ανταγωνίζεται επιτυχώς την αυστηρότητα και ακρίβεια των σχηματισμών τους.

   Δυστυχώς στην Ελλάδα, τη χώρα του παραλογισμού και της υπερβολής, η γνωστή διεθνιστική παράταξη που αισθάνεται αλλεργία και μόνο στο άκουσμα της λέξης «εθνικός» και των παραγώγων της, εκμεταλλευόμενη τη γενική δυσαρέσκεια και κατάθλιψη που βασιλεύει στη χώρα, βρίσκει άλλη μία ευκαιρία κατεδάφισης των θεσμών και κανόνων που εξασφαλίζουν την, παρά τα όσα προβλήματα, στοιχειωδώς εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας και ξεσαλώνει άλλη μία φορά, καταπατώντας μαζί με τη λογική και κάθε έννοια έννομης τάξης. Αυτή τη φορά, λέει, ήθελε … λαϊκή παρέλαση και ξεσήκωσε πάλι τους οπαδούς της προς τη γνωστή κατεύθυνση του …μπάχαλου!

   Αυτές οι αξιοθρήνητες παρελάσεις, πέραν από τη μελαγχολία που γεννά το θέαμα της περιφρούρησής τους με χιλιάδες αστυνομικά όργανα, με καγκελόφρακτους δρόμους και πεζοδρόμια και πλήρη απουσία θεατών, προκαλεί οργή και θυμό σε κάθε σώφρονα Έλληνα. Προσπαθώ να φανταστώ τι παραπάνω μέτρα ασφαλείας θα ελαμβάνοντο, αν αντί του ελληνικού στρατού παρέλαυνε, χθες, στους δρόμους της Θεσσαλονίκης ο τουρκικός, ως κατακτητής!

   Επί τέλους, αυτή η παρωδία των δήθεν «παρελάσεων» χωρίς εθνικό παλμό, χωρίς ενθουσιασμό και χωρίς εθνική ομοψυχία, με το λαό βαθιά διχασμένο και τη χώρα διεθνώς διασυρόμενη από τη γελοιότητα του θεάματος που παρουσίαζει και των μηνυμάτων που εκπέμπει, θα πρέπει να τελειώνει. Πιό πολύ ζημιά γίνεται παρά όφελος. Τουλάχιστον ας ανασταλεί γιά όσο καιρό ο τόπος τελεί υπό αναστάτωση. Με τους συριζαϊκούς αυτοσχεδιασμούς παρελάσεων και τους τρομοκρατημένους επισήμους να φτύνουν το κόρφο τους, παρακαλώντας να τελειώνει μια ώρα αρχύτερα η δοκιμασία τους, το πράγμα δεν έχει νόημα. Αποτελεί ανούσια αγγαρεία και όχι εθνική υποχρέωση.

   Ας παραμείνει μόνο, γιά μεν τη Θεσσαλονίκη η Pride Parade, με επικεφαλής τον Δήμαρχο και το σκουλαρικάκι του, (αλά Σκάρλετ Γιόχανσον) και γιά την Αθήνα η κλασσική πλέον πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία, προς τιμήν των …..«χιλιάδων» νεκρών του Πολυτεχνείου!

   Βαθιά επηρεασμένος από το καβαφικό «Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις…..», αν πέρναγε απ’ το χέρι μου θα σταματούσα τις παρελάσεις!

   Αυτή την άνοστη σούπα που γευόμαστε σήμερα, μαζί με την ομελέτα χωρίς αυγά, που λέγεται εορτασμός εθνικής επετείου! Και θα έμενα με τη νοσταλγία των παιδικών αναμνήσεων. Κοντά παντελονάκια και μικρές χάρτινες σημαιούλες που κουνούσαμε με μανία κι ενθουσιασμό στο πέρασμα των αρμάτων και στις χαμηλές, εκκωφαντικές πτήσεις των αεροπλάνων, στημένοι, μπροστά-μπροστά, στην άκρη του πεζοδρομίου, κάπου στην αρχή της οδού Πανεπιστημίου. Και τότε το φαγητό στο σπίτι ήταν λιτό και λιγοστό. Όμως το φρόνημα περίσσευε. Μαζί με την πίστη για ένα καλύτερο μέλλον.

Αστείες σοβαρότητες και σοβαρές αστειότητες.

Επικαιρότης

   Δεν υπάρχει χειρότερη μορφή βλακείας, από εκείνη του βλάκα που αυτοπερνιέται γιά έξυπνος. Και «κορδακίζεται» και φανφαρονίζει σκορπίζοντας κρυάδες, εξυπνακιδισμούς και σαχλές φάρσες που τις θεωρεί σάτιρα και υψηλής διανόησης «χιούμορ». Και καλά, οι κρυάδες αυτού του καραγκιόζη στους θερινούς καύσωνες κάπως αντέχονται. Όμως τώρα που κρυώνει ο καιρός μπορούν να σταματήσουν. Θα υποστούμε ευχάριστα την απουσία του κάθε Μουλαρι(ν)ού και της σαχλαμάρας του.

   Η στήλη δεν φημίζεται γιά ιδιαίτερες συμπάθειες προς την, επίσης, αμετροεπή, έξαλλη και αλλοπρόσαλλη πολυλογού της κλαδικής του ΚΚΕ Εκάλης. Και μάλλον δεν λυπήθηκε ιδιαίτερα από το απαράδεκτο δημόσιο σφαλιάρισμα που υπέστη, δικαίως αλλά απρεπώς, από τον αναλόγου ποιότητος Χρυσαυγίτη κάφρο. Γεγονός που δεν θα έπρεπε να συμβεί.

   Όμως η στα καλά καθούμενα επιχειρηθείσα «πλακίτσα» στο στούντιο, από τον αχαλίνωτο κρυόμπλαστρο «χιουμορίστα», όπου εφιλοξενείτο ως καλεσμένη άλλης εκπομπής, δεν «καταπίνεται» με τίποτε.

   Ό κάθε καλεσμένος σ’ ένα στούντιο θα πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται με σεβασμό, ως φιλοξενούμενος, και να του επιτρέπεται να διατυπώνει ελεύθερα τις απόψεις του. Αυτός, άλλωστε, είναι κι ο σκοπός της πρόσκλησης. Όχι ο προπηλακισμός, ή ο εξευτελισμός του, καθ’ οιονδήποτε τρόπο. Αν δεν τον «γουστάρεις», δεν τον καλείς! Αφού στο μικρόκοσμό μας οι θέσεις όλων είναι γνωστές σε όλους και ξέρεις, εκ των προτέρων, τι θα πει και πώς θα κινηθεί. Άρα, αν δεν τον αντέχεις μην τον προσκαλείς. Στοιχειώδεις κανόνες ήθους και φιλοξενίας, αλλά και οι κώδικες καλής συμπεριφοράς απαγορεύουν τη χρήση τέτοιων άνοστων και κακόγουστων «αστείων.

   Δυστυχώς ο ΣΚΑΙ, εν ονόματι του πλουραλισμού και της πολυφωνίας, έχει κατακλυστεί από πλήθος ανόητων, ασήμαντων, αγράμματων και αμετροεπών συνεργατών με απύλωτα στόματα και αχαρακτήριστες συμπεριφορές, οι οποίοι το μόνο που προσφέρουν είναι λαϊκισμός εν αφθονία και κακής ποιότητος χιούμορ, μαζί με το απαράδεκτο αλλά έντεχνα διαχεόμενο πολιτικό δηλητήριο κάποιων.

   Γι’ αυτό και στις δημοσκοπήσεις πατώνει, παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες μερικών αξιόλογων, όντως, συνεργατών του, π.χ., κ. Παπαχελάς, κ. Ακριβοπούλου, κ.α.,  να τον κρατήσουν σε κάποιο επίπεδο.

   Εν προκειμένω, ιδιαίτερη μνεία αξίζει το γεγονός της επιτυχούς επιλογής του κ. Τατσόπουλου γιά την παρουσίαση της σειράς «1821» καθώς και θερμά συγχαρητήρια πρέπουν στο επιλέξαντα αυτόν, κ. Αλαφούζο. Ο κ. Τατσόπουλος με την εν γένει ευπρεπή συμπεριφορά του και το πλούσιο λαχαναγορίστικο λεξιλόγιό του, (δημόσια μπινελίκια διάφορα), αφ’ ενός δικαιώνει κάποιες φήμες οι οποίες ομιλούν περί παραφθοράς του ονόματός του, διά της απαλείψεως του δεύτερου γράμματος σ, αφ’ ετέρου αποδεικνύει πως η συμπαθέστατη και γραφικότατη τάξη των παλαιών καραγωγέων, όχι μόνο δεν εξηφανίσθη ένεκα της τεχνολογικής εξέλιξης της εποχής, αλλά εις πείσμα των καιρών, όχι μόνο υπάρχει, αλλά και  εκπροσωπείται στο ελληνικό Κοινοβούλιο!

   Εκείνο όμως που εντυπωσιάζει περισσότερο και αξίζει να κρατηθεί από την γελοία αυτή ιστορία της…. «επιτυχημένης» φάρσας, είναι η δημόσια κατάρρευση της, δήθεν, «τσαμπουκαλούς» Ελληνίδας Πασιονάριας! Αλίμονο, αν ένας λαϊκός ηγέτης, ένας πολιτικός ταγός «σπάει» και καταρρέει με δυό χαστούκια και μπροστά σε δυό γαντοφορεμένες γροθιές που, δήθεν, τον απειλούν! Προσπαθώ να φανταστώ την γλωσσού και δυναμική Λιάνα μας ενώπιον πραγματικά σοβαρών κινδύνων και κρίσιμων αποφάσεων και τρέμω στην ιδέα διαχείρισής τους απ’ αυτήν!

   Αλίμονο, θέλει «αρετή και τόλμη η ελευθερία», θέλει κότσια και τσαγανό η πολιτική! Όχι θρασίμια «φλωράκια» και καπετάνισες του γλυκού νερού, όλο λόγια, που στο πρώτο μπαμ! λυγίζουν και βάζουν τα κλάματα. Και, προ πάντων, η σημερινή δύσκολη συγκυρία θέλει υπεύθυνους διαχειριστές των τυχών μας, αγωνιστές που να «μασάνε» σίδερα και όχι τα ψεύτικα είδωλα του τηλεοπτικού γυαλιού, χώρου όπου μπερδεύονται η αναγνώριση με την αναγνωρισιμότητα, ο χρυσός με τον μπρούτζο και η βούρτσα με την π…..!

   Όση ψυχρολουσία απετέλεσε η βλακώδης φάρσα, άλλο τόσο σοκ προκάλεσε η κατάρρευση και αποδόμηση ενός ακόμη πολιτικού μύθου, ο οποίος ξέρει μόνο να «τσιρίζει» στα εύκολα και στα κανάλια. Κρίμα. Η περίπτωση Κανέλλη επιβεβαιώνει το: «Ώδινεν όρος και έτεκε μυν»!

Η ελληνική ιδιαιτερότητα και άλλα επετειακά.

Επικαιρότης

   Όπως γίνεται πάντοτε, ιδίως στα τελευταία χρόνια, θα φουντώσει πάλι η ανόητη διαμάχη γιά το ποιός, επί τέλους, είπε το περίφημο «ΟΧΙ» στον Ιταλό πρέσβη, απαντώντας στο ιταμό κι απρόκλητο τελεσίγραφο του Μουσολίνι, το δραματικό πρωινό της 28ης Οκτωβρίου του ’40.

   Η ιδιότυπη ελληνική αριστερά, πρωτοπορούσα από όλες τις αριστερές παρατάξεις του υπόλοιπου πολιτισμένου κόσμου, μπερδεμένη και αγκυλωμένη μόνιμα στα συμπλέγματα της ήττας της στον Εμφύλιο, (γεγονός που δεν της επιτρέπει να χειριστεί αποτελεσματικά, λογικά και ψύχραιμα τα μεγάλα προβλήματα του σήμερα), θα επαναλάβει τη γνωστή κουταμάρα, με τον ίδιο ή και μεγαλύτερο φανατισμό. Με τον ίδιο βλακώδη τρόπο που, σε τελευταία ανάλυση, αποδυναμώνει το μεγαλειώδες φρόνημα του ελληνικού λαού την ιστορική εκείνη εποχή και την ομόθυμη ηρωική του απόφαση ν’ αντισταθεί, και να θυσιαστεί, αν χρειαστεί, αγωνιζόμενος κατά υπέρτερου αντιπάλου, παλεύοντας γιά το δίκιο του, αλλά και «υπέρ βωμών και εστιών». Κάτι που είχε μάθει να κάνει ανέκαθεν, όταν οι συνθήκες το απαιτούσαν.

   Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, αν ερωτάτο εκείνο το ξημέρωμα, στις 3 η ώρα, θα έδινε ακριβώς την ίδια απάντηση. Όμως, όπως και να έχει το πράγμα, το «ΟΧΙ» το είπε πρώτος ο Μεταξάς, ως ο κατ' εξοχήν αρμόδιος και υπεύθυνος. Και αυτό είναι που μετράει, είτε αρέσει, είτε όχι σε κάποιους ανιστόρητους και ανεγκέφαλους «προοδευτικάριους θολοκουλτουριαρέους»!

   Όσα «ΟΧΙ» κι αν αντέτασσε ο ελληνικός λαός δεν θα είχαν καμία πρακτική αξία, αν ο Μεταξάς έλεγε «ΝΑΙ» στον Γκράτσι, εκείνο το χάραμα της 28ης Οκτωβρίου. Μέχρι να ξυπνήσει ο κόσμος και να καταλάβει καλά-καλά τι συμβαίνει, οι Ιταλοί θα είχαν φτάσει στην Πάτρα και η Ελλάδα θα είχε πέσει αμαχητί!

   Η σημερινή δυστυχής συγκυρία δίνει την ευκαιρία ενός πολύ χαρακτηριστικού παραδείγματος-υποδείγματος συνετής σκέψης και τοποθέτησης πάνω στο θέμα αυτό.

   Ας πάρουμε το περίφημο «Μνημόνιο». Ανέκαθεν, από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης του, αν ο λαός ερωτάτο θα απαντούσε, στη συντριπτική του πλειοψηφία, με ένα πελώριο «ΟΧΙ». Όμως αυτός που είχε την ευθύνη, ως πρωθυπουργός, είπε «ΝΑΙ»! Και, βεβαίως, εκείνου η γνώμη -γνώμη του ενός- βάρυνε περισσότερο από τη γνώμη ενός ολόκληρου λαού. Και το μνημόνιο πέρασε!  Άρα......;

   Αυτά τα αναφέρω, όχι γιά ν’ αντιπολιτευθώ το υπεύθυνο μειονεκτικό παιδί που αποφάσισε τότε έτσι, (δεν είναι της παρούσης), αλλά γιά να καταδείξω την ισχύ των ηγετών στη λήψη των μοιραίων αποφάσεων. Αυτές θα πρέπει είτε να τους πιστώνονται, αν είναι θετικές, είτε να τους χρεώνονται, αν είναι αρνητικές. Ανεξαρτήτως του υπολοίπου βίου και πολιτείας τους.

   Ο Μεταξάς, ως κυβερνήτης της χώρας, μπορεί να βαρύνεται με πολλά αρνητικά και κυρίως την αντιδημοκρατική και αυταρχική του διακυβέρνηση, όμως πιστώνεται και με αρκετά θετικά, όπως τις εργασιακές ρυθμίσεις που έκανε στη χώρα, (πολύ της μόδας εσχάτως), και με κορυφαίο, βεβαίως, τη λεβέντικη στάση του στην ιταλική πρόκληση.

   Ο σωστός και ψύχραιμος πολίτης ανεξαρτήτως φρονημάτων οφείλει, πρώτα από όλα, να πληροφορείται σωστά και έγκυρα και να διαμορφώνει το πολιτικό του «πιστεύω» βάσει των πραγματικών κοινωνικών αναγκών, μην αφήνοντας να παρασύρεται από μεμονωμένες και τοπικού χαρακτήρα συναισθηματικές φορτίσεις, οι οποίες μπορεί και να «σκηνοθετούνται» έντεχνα, προκειμένου να αγγίξουν το «θυμικό» του γιά να τον κερδίσουν. Κάτι που συμβαίνει κατά κόρον με την ελληνική αριστερά και τον απλό αγνό, αλλά αμόρφωτο και παραπληροφορημένο λαό, τον οποίο «κουρντίζει» συνεχώς με κατά κανόνα ψεύτικες και ωραιοποιημένες, πλην απατηλές κι ουτοπικές υποσχέσεις και προσδοκίες μιάς εικονικής πραγματικότητος, διαστρεβλώνοντας, συνάμα, και ιστορικά γεγονότα.

   Χαρακτηριστικό δείγμα η γραμμή της αριστεράς στην υπόθεση της στάσης και των οδηγιών του, τότε, Γ. Γραμματέα του ΚΚΕ. Στην πραγματικότητα, ο Ζαχαριάδης, κρατούμενος στις φυλακές και αιφνιδιασμένος από την κήρυξη του πολέμου, έδωσε αμέσως εντολή στους Έλληνες κομμουνιστές να συμμετάσχουν στον πόλεμο. Κατόπιν, όμως, ωριμότερης σκέψης απέστειλε δύο επιστολές με τις οποίες τους καλούσε να μην πάρουν μέρος σ’ ένα πόλεμο που «ξεκαθαρίζονται λογαριασμοί δύο ιμπεριαλιστικών δυνάμεων», εννοώντας την Αγγλία και Ιταλία!
   Μετέπειτα η ηγεσία της Αριστεράς, μη μπορώντας ν’ αμφισβητήσει το γεγονός, αφού υπήρχαν έγγραφα, είχε την ιδέα, όντως διαβολική, ν’ αλλάξει τη σειρά των εντολών.

   Δηλαδή πρώτα μην πολεμάτε τους Ιταλούς, αλλά μετά…. απάνω τους! Κι επειδή «προς γαρ το τελευταίο εκβάν, έκαστον των προ υπαρξάντων κρίνεται», …. να ’μαστε κι εμείς συνέταιροι, ως ηγεσία, στη δόξα του «ΟΧΙ»!

   Σήμερα, ο αριστερός δεν θα πρέπει να είναι «αριστερός» επειδή ο παππούς του εξορίστηκε στη Μακρόνησο, ούτε ο δεξιός να είναι «δεξιός» επειδή ο δικός του παππούς σφάχτηκε και πετάχτηκε στην πηγάδα του Μελιγαλά! Τέτοια κριτήρια δεν είναι ούτε οικονομικά, ούτε πολιτικά, αλλά αποτελούν στείρες και συντηρητικές αγκυλώσεις στο παρελθόν που δείχνουν πνευματική υστέρηση και αδυναμία επεξεργασίας των σύγχρονων κοινωνικοοικονομικών δεδομένων και προβλημάτων. Κάτι που οφείλουν όλοι να εκτιμούν ψύχραιμα, να επεξεργάζονται και, βάσει της υποκειμενικής αυτής επεξεργασίας, να τοποθετούνται. Δηλαδή ό,τι ακριβώς, και δυστυχώς, δεν συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας!

   Καλό, και κυρίως χρήσιμο, είναι ο κόσμος να γνωρίζει την πραγματική ιστορική «αλήθεια» και να μην παρασύρεται από την χαλκευμένη ή κατασκευασμένη. Από εκεί και πέρα ας κρίνει κι ας αποφασίζει ελεύθερα κι ανεπηρέαστα. Ούτως ή άλλως η ευθύνη των αποφάσεων βαρύνει αυτόν που τις παίρνει και διαρκεί εσαεί.

Ο «χαρισματικός» Αντώνης Σαμαράς και ο κοινός νους.

Θέσεις - Απόψεις

   Πολλοί θεωρούν εξαιρετικά δύσκολη τη θέση του σημερινού πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, λόγω της πληθώρας, του όγκου και του βάρους των προβλημάτων που αντιμετωπίζει. Λάθος τεράστιο!

   Ουδέποτε, από τη στιγμή που έσπασε η φούσκα της αμέριμνης πλάνης και ξεχύθηκε το μολυσματικό περιεχόμενο του αποστήματος της κρίσης στην ελληνική κοινωνία, δεν βρέθηκε πρωθυπουργός της χώρας σε καλύτερη θέση. Και εξηγούμαι:

   - Κατ’ αρχήν δεν βαρύνεται, καθ’ οιονδήποτε τρόπο με την δημιουργία ή τη διαχείριση της κρίσης, μέχρι τον Ιούνιο που πήρε στα χέρια του, υπεύθυνα, την διακυβέρνηση της χώρας. Έως τότε ό,τι ελέγετο από οιονδήποτε πολιτικό, (και ελέχθησαν πολλά, ποικίλα και από παντού), τα πήρε παραμάζωμα η λαίλαπα της τρόικα και της αδήριτης ανάγκης, ως «έπεα πτερόεντα» και κανείς δεν τα θυμάται.  Κατά το κλασσικό, «ανάγκαν και θεοί πείθονται» και το νεώτερο «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού», εκείνο που μετράει δεν είναι το τι λες έξω από το χορό, αλλά το πώς χορεύεις μέσα σ’ αυτόν.

   - Ο ελληνικός λαός γνωρίζει πλέον το πρόβλημα σε όλη του την έκταση και ένταση. Γνωρίζει το πώς και από ποίους δημιουργήθηκε, ως ελληνικό extra large μέσα στην γενικότερη παγκόσμια κρίση, και αντιλαμβάνεται ότι η θεραπεία απαιτεί μακρόχρονα, δυσάρεστα και δυσβάστακτα αντιλαϊκά μέτρα, μαζί με την άρδην αλλαγή του παλιού φθαρμένου και διεφθαρμένου μοντέλου διοίκησης. Και μάλιστα όχι γιά βέβαιη διάσωση, αλλά γιά πιθανότητα διάσωσης! Γι’ αυτό και στην συντριπτική του πλειοψηφία ανέχεται, έστω με έντονη δυσφορία, την ασφυκτική κατάσταση, με μόνο αντίβαρο την ελπίδα βελτίωσης της κατάστασης. Και παρακολουθεί τις εξελίξεις μουδιασμένος, σιωπηλός και με κρατημένη την ανάσα.

   - Η τρικομματική κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά είναι η πρώτη που, γιά πρώτη φορά από την έναρξη της κρίσης, διαπραγματεύεται σοβαρά, σθεναρά και υπεύθυνα με τους δανειστές της χώρας. Όμως οι δυνατότητές της είναι περιορισμένες. Όπως κάθε φορά που αντιπαρατίθενται ένας ισχυρός δανειστής με έναν αδύναμο δανειζόμενο. Η θέση του δεύτερου είναι, εξ ορισμού, μειονεκτική. Εξαθλιωμένος και στα όρια αντοχής του, (κατά δήλωση Σαμαρά, τα δημόσια ταμεία στραγγίζουν στις 16 Νοεμβρίου), είναι πλησιέστερα στον όρο «ικέτης», παρά «ισότιμος συνομιλητής». Και αυτά τα περί εθνικής αξιοπρέπειας και επίδειξης μαγκιάς και παλικαριάς είναι γιά ηρωικά παιδικά μυθιστορήματα και αφελείς ακροατές. Και όπως βλέπουμε, η σώφρων αριστερά, (φαίνεται υπάρχει και τέτοια), το κατανοεί και απλώς «κουνιέται» λιγάκι, γιά την τιμή των όπλων και κατά το λαϊκό, «η σεμνή παρθένος παραδίδεται… αρνουμένη»!

   - Σε κάθε περίπτωση, ο Σαμαράς προσωπικά θα βγει κερδισμένος απ’ αυτή την ιστορία. Με το ταμπελάκι του «αξιόπιστου» πρωθυπουργού (που, ουσιαστικά, του κρέμασε η αναξιότητα και αναξιοπιστία του μειονεκτικού αυτιστικού παιδιού που κυβερνούσε τότε τη χώρα και τόσο αβασάνιστα -εν μία νυκτί- μας έβαλε στο «τρυπάκι» του μνημονίου και από την μία συμφωνούσε και υπέγραφε πως θα εφήρμοζε κατά γράμμα τις υποδείξεις των δανειστών-εταίρων, ενώ από την άλλη αδρανούσε και δεν έκανε τίποτα), το παλεύει προσπαθώντας να σώσει, ό,τι μπορεί να σωθεί!

   Προσκρούοντας φυσιολογικά στην εσωτερική αντίδραση των κυβερνητικών του εταίρων, οι οποίοι έχουν ποδοπατήσει, αναγκαστικά, όλες τις θεσμικές κομματικές τους αρχές, θυσιάσει τα ιδεολογικά τους ταμπού και παραμερίσει όλες τις… κόκκινες γραμμές που κατά καιρούς έβαζαν, (λες και είναι κινητά σήματα Τροχαίας), και είναι πολύ λογικό κάπου να «κλωτσάνε», έχει τελικά ν’ αντιμετωπίσει δύο ενδεχόμενα. Ή προχωρεί αταλάντευτος και προσαρμοζόμενος στα κελεύσματα της τρόικα και μέσω ψήφου εμπιστοσύνης στη Βουλή συνεχίζει την προσπάθεια διάσωσης, ξεπερνώντας απλώς έναν ακόμη «κάβο». ή καταψηφίζεται και πέφτει!

  

   Στη πρώτη περίπτωση, ακόμη κι αν αποτύχει η νέα συνταγή «διάσωσης» και τα πράγματα χειροτερέψουν, όπερ και το πιθανότερο, αφού και το πρόγραμμα είναι αδύνατον να βγει και πριν από κάθε «ανάπτυξη» της χώρας απαιτείται «αφύπνιση» του λαού, κάτι που όπως φαίνεται αργεί ακόμη, η ευθύνη θα βαρύνει ακέραια την σκληρή τρόικα και τους άτεγκτους εντολείς της. Ο Σαμαράς θα έχει το άλλοθι πως αγωνίστηκε σθεναρά και έπεσε ηρωικά προ υπέρτερου αντιπάλου. Κάτι σαν τον Σπαρτιάτη Λεωνίδα!

   Στη δεύτερη, την ακόμη χειρότερη περίπτωση, η χώρα θα πέσει στα χέρια της Αριστεράς στερούμενη πλέον οιασδήποτε συνδρομής από την Ε.Ε. («Άει σιχτίρ, σας βαρεθήκαμε πιά, θα πούνε), και ο τόπος θα βρεθεί στο έλεος του άπειρου και  άμυαλου νεαρού κ. Τσίπρα, του πονοψυχιάρη κ. Στράτα-Στρατούλη, των οργισμένων «ξανθών νιάτων», της κ. Δούρου, (μέσα κι έξω κεφαλής), της κ. Κωνσταντοπούλου, (μέσα), και την εκδικητική μανία των αλλοπρόσαλλων «συνιστωσών» του ΣΥΡΙΖΑ που τώρα, ευφυέστατα, λουφάζουν «ακονίζοντας» μαχαίρια και αναμένοντας την μεγάλη ώρα του ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών! Δηλαδή θα βρεθούμε στο απόλυτο χάος και το απόλυτο κενό! Σε μιά τέτοια, απευκταία περίπτωση, η διακυβέρνηση Σαμαρά θα φαντάζει σαν γλειφιτζούρι σε παιδάκι, «δόση» σε στερημένο χρήστη και «ροζ τηλέφωνο» σε βιτσιόζο ναυαγό! Με μόνο πιθανό κέρδος την απομυθοποίηση της δημαγωγικής ρητορείας εκείνων των κομμάτων, ιδίως αριστερών, που «αντιτίθενται» στα πάντα, χωρίς να «τίθενται» πουθενά και τη μελαγχολική, καθυστερημένη, διαπίστωση, «στερνή μου γνώση….»!

   - Τελικά, στη σημερινή παγκόσμια πραγματικότητα, όπου η σπάνις ισχυρών πολιτικών προσωπικοτήτων είναι πέραν από αισθητή και το μέγεθος των προβλημάτων μεγαλώνει αυτή την αίσθηση, ο Αντώνης Σαμαράς, χωρίς να χρειαστεί να «καταθέσει» ιδιαίτατη ευφυΐα και αρκούμενος στην επίδειξη κοινού νοός, αν συνεχίσει να προβάλλει την σταθερότητα των απόψεών του με την ίδια σοβαρότητα και λιτότητα στον δημόσιο λόγο και μετρημένες εμφανίσεις στο γυαλί, έχει πολλές πιθανότητες να συμπεριληφθεί στη χορεία των μεγάλων ηγετών της Ελλάδος! Κοίτα φίλε μου πώς τα φέρνει καμμιά φορά η μοίρα!

   Σε αντίθεση, οι πολιτικοί του αντίπαλοι είναι, ούτως ή άλλως και από χέρι, χαμένοι. Αν τον διατηρήσουν στην πρωθυπουργία θα τους «κλέψει» την, όποια και αν, δόξα υπάρξει στο μέλλον και αν τον ρίξουν, θα χρεωθούν το κόστος του επερχόμενου μπάχαλου! Χώρια που θα τους βαρύνει πάντοτε η αρχική συμφωνία συγκυβέρνησης με την κεντροδεξιά.

   Οι στιγμές είναι κρίσιμες, όλα κρέμονται σε μια κλωστή και ο καιρός θα δείξει. Πάντως οι οιωνοί γιά τον Σαμαρά προσωπικά, είναι άριστοι. Μακάρι και γιά τη χώρα! 

Ονειρεμένες πολιτείες

Θέσεις - Απόψεις

   Έχουμε και λέμε.

   - Η Υγεία αποτελεί ακρογωνιαίο παράγοντα της ανθρώπινης ύπαρξης. Άρα της οικογένειας, της κοινωνίας, του Κράτους. Συνεπώς, δεν συζητείται, ως το υπ’ αριθμ.1 κοινωνικό αγαθό θα πρέπει να παρέχεται αφειδώς και σε άριστη ποιότητα και αποτελεσματικότητα από το Κράτος. Απ’ άκρου σ’ άκρο, ντόπιους και ξένους, ασφαλισμένους και μη. Χωρίς γενόσημα φάρμακα, ράντζα ή ελλείψεις υλικών και νοσηλευτικού προσωπικού όλων των βαθμίδων στα νοσοκομεία και λοιπές «μαϊμουδιές» και κουτοπονηριές. Βασικό, λοιπόν, αίτημα το «Δωρεάν υγεία γιά τον λαό»! Και μάλιστα 5 αστέρων.

   - Αμέσως μετά έρχεται η Παιδεία. Λαός απαίδευτος είναι ξύλο απελέκητο! Και βέβαια ένα τόσο απαραίτητο συστατικό προόδου θα πρέπει να παρέχεται απολύτως δωρεάν από το Κράτος! Χωρίς σχολεία τι θα έχουν να καταλαμβάνουν οι μαθητές; Χωρίς θρανία τι θα έχουν να σπάνε οι καταληψίες και χωρίς βιβλία τι θα καίνε στο τέλος της κάθε χρονιάς, οι «φωστήρες». Χωρίς «εκλεγμένους» από την πλειοψηφία της «ερυθράς» μειοψηφίας, (αφού η αντίστοιχη «μαύρη» δεν έχει ακόμη οργανωθεί στο χώρο), πως θα λειτουργήσει το Πανεπιστήμιο; Πως θα πορευτεί χωρίς διοίκηση, χωρίς τον πρύτανή του; Που μπορεί να μην είναι και πολύ αναμετρήσιμος με αυτόν του London School of Economics, πάντως γιά τη διοίκηση του Royal Theater σκίζει.

   - Μετά οι συγκοινωνίες. Πώς είναι δυνατόν αυτό το βασικότατο αγαθό, δηλαδή η μετακίνηση του εργαζόμενου λαού να είναι αντικείμενο εμπορίου και κερδοσκοπίας και να αναγκάζουν έτσι τον λαό, αμυνόμενο, να μετατρέπεται σε «παράνομο επιβάτη», (το «λαθρεπιβάτης» απαγορεύεται διά ροπάλου, λόγω των γνωστών προοδευτικών αντιλήψεων και της αποφυγής αισχρών συνειρμών με το πρώτο συνθετικό του). Χώρια που με την κατάργηση όλων των μηχανισμών εκδόσεως εισιτηρίων κι ελέγχων αυτών επιτυγχάνεται τεράστια οικονομία στο Κράτος.

   - Ακολουθεί το νερό. Τόσα έχουν γραφτεί γι’ αυτό, ως την πιθανότερη αιτία του επόμενου παγκοσμίου πολέμου! Το πολυτιμότερο και πιό απαραίτητο στοιχείο γιά την ύπαρξη και διατήρηση της ζωής! Όσο δεν νοείται ζωή χωρίς νερό, άλλο τόσο δεν νοείται η εμπορευματοποίηση αυτού του αγαθού. Λοιπόν, νερό τζάμπα! Τελεία και παύλα! Και οικονομία λόγω κατάργησης διαδικασιών μέτρησης της κατανάλωσης!

   - Στην ίδια μοίρα έρχεται το ρεύμα. Δεν νοείται σύγχρονη πολιτισμένη κοινωνία χωρίς ηλεκτρική ενέργεια. Χωρίς ηλεκτρικό πέθαναν όλα. Το λέει, άλλωστε, κι ο... Φωτόπουλος, που κάθε τόσο απειλεί να κλείσει τον διακόπτη και να νεκρώσει τα πάντα! Άρα, τέρμα οι λογαριασμοί της ΔΕΗ. Ρεύμα γιά το λαό, τζάμπα. Πάρε κόσμε! Κρατική παροχή! Χώρια το πρόσθετο όφελος που θα προκύψει γιά τον λαό, αφού δεν θα μπορεί ο κάθε Βενιζέλος να πιάνεται και να ρίχνει χαράτσια!

   - Εννοείται πως τα πάσης φύσεως διόδια των εθνικών οδών που παρακωλύουν την ελεύθερη διακίνηση του λαού, θα καταργηθούν εξ ορισμού.

   Η στήλη, γιά να μη θεωρηθεί συντηρητικών αρχών, αφού πρωτοπορεί πάντα σε ρηξικέλευθες προοδευτικές ιδέες, προχωρεί και επεκτείνει το πράγμα. Προτείνει λοιπόν:

- Όλοι οι άνεργοι να προσληφούν στο δημόσιο και να μισθοδοτούνται ανεξαρτήτως προσφοράς εργασίας.

- Ελεύθερη διακίνηση και διανομή όλων των ειδών διατροφής και γενικώς όλων των προϊόντων αξιοπρεπούς διαβίωσης του λαού. Π.χ. έχεις το βράδυ καλεσμένους σπίτι να δείτε μαζί στην TV το ματσάκι; Στέλνεις τη κυρά στο παρακείμενο σούπερ μάρκετ και παίρνει 5-6 κατεψυγμένες πίτσες, καμιά 15/αριά Άμστελ, τζάμπα γιατί «έτσι μας αρέσει» και κάνεις το παρτάκι σου, μιά χαρά!

   Βέβαια, όλα τα παραπάνω απαιτούν μιά μικρή κι επουσιώδη λεπτομέρεια. Κάποιος θα πρέπει να δουλεύει και να πληρώνει γιά όλα αυτά τα ωραία και εύκολα. Τιποτένια πράγματα, θα μου πείτε, ανάξια λόγου! Κάτι θα γίνει. Η κυβέρνηση ξέρει, μωρέ! Μ’ αυτά θ’ ασχολούμαστε!

   Τώρα αν σε κάποιον όλα αυτά φαίνονται αστεία, ουτοπικά ή και γελοία, ας κοιτάξει λίγα χρόνια πίσω του, στα χρόνια της αφθονίας, της σπατάλης, της ανεμελιάς, αλλά και τις, σχετικά πρόσφατες,  εξαγγελίες των ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. Αν το κάνει, θα καταλάβει πολλά. 

   Έτσι θα εξηγήσει και το σημερινό «τσούξιμο» του… λογαριασμού. Όλες αυτές τις λαϊκές κατακτήσεις που μας έπεισαν πως αποτελούν «κεκτημένα δικαιώματα» κι εμείς, ως κλασικοί «λωτοφάγοι», το πιστέψαμε. Χάψαμε το δόλωμα, βολευτήκαμε απίθανα γιά κάμποσα χρόνια αλλά τώρα που μας βγαίνουν ξινά κι από τη μύτη, τώρα μας κάνουν και… κλαίμε.

   Δικαιολογίες τύπου «όχι εγώ, αυτός», με εύκολα αναθέματα και αποενοχοποιήσεις, («μα εγώ δεν έκλεψα, γιατί να πληρώσω»), δεν πιάνουν. Η ευθύνη της ελληνικής κοινωνίας λογίζεται ως συλλογική και όλοι θα πληρώσουμε. Άλλωστε -νομοτέλεια κι αυτή- αναπόφευκτα, μαζί με τα πολλά ξερά καίγονται και μερικά χλωρά.

   Μόνη ηθική ικανοποίηση, άνευ όμως σοβαρού υλικού αντικρίσματος αφού το πουλάκι πέταξε, η αποκάλυψη και το «κράξιμο», (μαζί με την φυλακή, εννοείται), κάποιων από τους επιτήδειους, που έστησαν το εγκληματικό τσιμπούσι τους στην πλάτη του μόνιμου «κορόιδου», του ταλαίπωρου λαού.

Η μεγαλειώδης χθεσινή διαδήλωση!

Επικαιρότης

   Ο ελληνικός λαός, σώφρων και νοήμων, και κατά την προσφιλή του συνήθεια, διαδήλωσε χθες, σύσσωμος και «ειρηνικά», την αντίθεσή του στα μέτρα λιτότητας που μας επιβάλλουν, αφ’ ενός, η άτεγκτη αιμοδιψής τρόικα και, αφ’ ετέρου, η ανάλγητη ντόπια κυβέρνηση της μειοδοσίας και των λακέδων της. Αντιδρώντας και στον περιορισμό της αργοκίνητης μα καλοπληρωμένης και «καλολαδωμένης» κρατικής μηχανής και την φαλκίδευση του ρόλου των πανίσχυρων αργόσχολων κρατικοδίαιτων συνδικάτων.

   Βασικό, λογικό και κυρίαρχο αίτημα, η επάνοδος στην προ του 2009 όλβια κατάσταση!

   Προ των δικαίων αυτών αιτημάτων, κατά των μέτρων που αδίκως μας επιβάλλονται και της ακατάλυτης ισχύος του ρητού «οργή λαού, φωνή Θεού», συνέβησαν και θα συμβούν τα εξής αναπόφευκτα.

   - α) Ως διά μαγείας τα δημόσια ταμεία ξεχείλισαν από ευρώ και από Δευτέρας αναμένεται ο πολλαπλασιασμός μισθών και συντάξεων.

   - β) Η άμεση επαναπρόσληψη όλων, ανεξαιρέτως, των απολυθέντων. Και από τον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα.

   - γ) Η ελαχιστοποίηση των πάσης φύσεως φόρων, εισφορών και χαρατσίων και η διατήρηση μόνο του φόρου τιμής προς την αγωνιστικότητα των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ και λοιπών συνδυασμών κεφαλαίων αρχικών, μη ρητώς κατονομαζομένων, αλλά και μεμονωμένων ηρωικών αγωνιστών της αντιτροϊκανικής αντίστασης, όπως π.χ. του κ. Καμμένου και του τσουρουφλισμένου από τα δακρυγόνα κ. Τέρενς του Γρήγορου.

   - δ) Οι Ευρωπαίοι εταίροι άρχισαν να εκλιπαρούν την Ελλάδα να δεχθεί μία πολυετή επιμήκυνση του μνημονίου, μεταξύ 20/ετίας και βάλε, ενώ συζητεί σοβαρά και το αίτημα της «κοντής» γ. γραμματέως του κοντού, πλέον, ΚΚΕ, περί ολοσχερούς διαγραφής του ελληνικού χρέους:

   - Δεν πληρώνουμε, ρε! Δεν γουστάρουμε! Ό,τι έγινε, έγινε. Ψωμί κι αλάτι!

   - ε) Στα πλαίσια της αναπόφευκτης «ανάπτυξης», οι υποψήφιοι επενδυτές, (οι μεν ξένοι άρχισαν ήδη να συνωστίζονται στα σύνορα, οι δε ντόπιοι ανοίγουν τα σεντούκια τους), ενθαρρυμένοι από τη δυναμικότητα και ζωντάνια των Ελλήνων κουκουλοφόρων σπεύδουν να επενδύσουν συμβάλλοντας στην ανάπτυξη του τόπου. Απόλυτη προτεραιότητα στους ομογενείς των ΗΠΑ, με τα 600 δις $ και οι υπόλοιποι, ένας- ένας και μη σπρώχνεστε!

   Για τις χαμένες εργατοώρες και το βούκινο των ξένων πρωτοσέλιδων, ας μη γίνεται λόγος. Με μικρολεπτομέρειες θ’ ασχολούμαστε τώρα! Το πολύ-πολύ η ανάκαμψη και η ανάπτυξη θ’ αργήσουν κατά μία μέρα. Και τι έγινε;

   Βεβαίως, όλα αυτά συμβαίνουν με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή να τρίβουν ικανοποιημένοι τα χέρια τους. Ο μεν πρώτος γιατί η χώρα κάνει ένα ακόμη βήμα προς τον γκρεμό, οπότε ξερογλείφεται εντονότερα γιά το φρούτο της εξουσίας που ωριμάζοντας του’ρχεται ταχύτατα, ενώ η δεύτερη γιατί αποτελώντας τη μόνη έντονη αντίδραση προς τον ΣΥΡΙΖΑ, βλέπει τις τάξεις της να πυκνώνουν!

   Μερικές ακόμα τέτοιες «μεγαλειώδεις» κινητοποιήσεις, χωρίς νόημα και αποτέλεσμα, και η βάρκα θα κάτσει, καλά-καλά, στα βράχια. Και όπως ακούγεται η επόμενη προετοιμάζεται!

Το ελληνικό πρόβλημα σε δύο τόμους. Σύνοψη με απλά λόγια.

Θέσεις - Απόψεις

   Η δεινή οικονομική θέση της χώρας αποτελεί σύνθετο και πολύπλοκο πρόβλημα, που ενεργώντας σαν καταλύτης έβγαλε στην επιφάνεια και πλείστες άλλες δομικές και λειτουργικές παθογένειες, που για χρόνια ροκάνιζαν τα σωθικά κράτους και κοινωνίας. Το πρόβλημα αυτό θα μπορούσε να αποτυπωθεί σε ένα δίτομο βιβλίο.

   Ο α’ τόμος να περιέχει όλα τα αίτια και τις εξελίξεις που έφτασαν το δημόσιο χρέος στα ουράνια και τον ελληνικό λαό στα βάθη των ωκεανών. Δηλαδή μία καταγραφή-απογραφή του παρελθόντος και της πορείας της μέχρις εδώ. Τα γραφόμενα στον τόμο αυτόν έχουν περισσότερο ιστορική σημασία και διδακτική χρησιμότητα, (γιά μελλοντική αποφυγή κακής επανάληψης), παρά πρακτική εφαρμογή και συνταγή άμεσης  λύσης.

   Περιλαμβάνει τα του δημόσιου χρέους και τις, όχι απόλυτα κατανοητές από το πλατύ κοινό, μεθοδεύσεις και διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ για την καταπολέμησή του. Εκεί ακούγονται διάφορα κουφά και θεωρητικά, καθώς και προβλέψεις γιά το …. 2020 και το 2025. Μάλλον όχι πολύ σοβαρές κουβέντες, αφού ζούμε στιγμές που δεν γνωρίζουμε, καλά-καλά, τι θα μας ξημερώσει αύριο!

   Στον β’ τόμο υπάρχει το …. ζουμί! Αυτός αφορά την καθημερινότητά μας και την αγωνία επιβίωσής μας.

   Είναι γνωστό και απολύτως κατανοητό πως ο μεγάλος ασθενής της υπόθεσης είναι ο δημόσιος τομέας. Εκεί γεννιούνται τα ελλείμματα, οι πελατειακές σχέσεις διαπλοκής και εκεί φωλιάζει η κακοδιαχείριση και σπατάλη του δημοσίου χρήματος. Προστατευόμενα όλα κάτω από τον μανδύα του φαύλου συνδικαλισμού, του κομματικού κράτους και της διάχυτης καθολικής διαφθοράς.

   Φυσικόν είναι, όλο αυτό το σαθρό οικοδόμημα να χρήζει κατεδάφισης και ανασύστασης. Και μέχρις εδώ καλά. Όμως διάχυτο επίσης είναι το ερώτημα γιατί ο ιδιωτικός τομέας να μπαίνει στο κρεβάτι του Προκρούστη και να σαλαμοποιείται κάθε λίγο και λιγάκι, συρρικνούμενος απελπιστικά, ενώ όλοι ομιλούν ταυτοχρόνως περί επενδύσεων, ανάκαμψης και άλλες τέτοιες αερολογίες; Όταν κάθε μέτρο που λαμβάνεται είναι προφανές πως φέρνει αντίθετο του προσδοκώμενου αποτέλεσμα και πως ό,τι μέτρο εξαγγέλλεται σπρώχνει την οικονομία ακόμη προς τα κάτω. Δεν μπορεί παρά, αυτό το αντιφατικό γαϊτανάκι κάτι να σημαίνει και κάπου ν’ αποσκοπεί.

   Οι τροϊκανοί και όλοι οι οικονομικοί αρμόδιοι παρατρεχάμενοι της Ευρώπης και της Ελλάδος, ούτε άσχετοι είναι, ούτε τρελάθηκαν! Γι’ αυτό και όταν ανοίγει σχετική συζήτηση με τα πιό πάνω ερωτήματα, (από κάποιους λογικώς απορούντες), όλοι αυτοί οι κύριοι το γυρίζουν στο…. καλαματιανό! Κι έτσι επίσημη απάντηση δεν υπάρχει, ούτε καταγράφηκε ποτέ! Το επιχειρεί η στήλη.

   Ζητούμενο, πέραν του όποιου συσσωρευμένου χρέους και της τύχης του, είναι το να σταματήσει η χώρα να παράγει ελλείμματα. Και προς αυτό το αποτέλεσμα κατατείνουν όλα τα μέτρα. Δηλαδή να καταναλίσκουν οι πολίτες της, το πολύ, ό,τι παράγουν. Και επειδή δεν παράγουμε πλέον τίποτε, αφού προ αρκετών χρόνων σταματήσαμε τους παραγωγικούς μας μηχανισμούς και το ρίξαμε στον μεταπρατισμό και την υψηλή επίβλεψη των εργαζομένων μεταναστών, που σε λίγα χρόνια πήραν στα χέρια τους όλα τα χειρωνακτικά και παραγωγικά επαγγέλματα, μέχρι να πάρει ξανά εμπρός η «μηχανή» και ν’ αρχίσει κι ο Έλληνας να παράγει, το βιοτικό μας επίπεδο θα πέφτει συνέχεια, μέχρι να πιάσουμε πάτο! Όταν συμβεί αυτό, αφού στο μεταξύ θα έχουν εξανεμισθεί και τα πάσης φύσεως αποθέματα με την άγρια φοροαφαίμαξη και αφού απογυμνωθούν οι εργαζόμενοι από κάθε είδους «κεκτημένο» δικαίωμα, (δίκαιο ή καταχρηστικό), αφού καταλυθούν όλες διατάξεις που διέπουν τις εργασιακές σχέσεις και διαλυθούν, μαζί με το αμαρτωλό, δήθεν, κοινωνικό πρόσωπο του κράτους, όλα τα διεφθαρμένα συνδικάτα και όλες οι καταβόθρες-συνεταιρισμοί, αφού οι μισθοί και συντάξεις ίσα που θα μας επιτρέπουν να ζούμε, χωρίς διαιτολόγους και ινστιτούτα αδυνατίσματος, τότε και μόνο τότε, θα χαλαρώσουν οι φόροι, (αφού δεν θα υπάρχουν ούτε εισοδήματα, ούτε φοροδοτική δυνατότης), τότε και μόνο τότε, θα πέσουν οι τιμές των προϊόντων, (αφού τα εισαγόμενα θα εκλείψουν από την αγορά τα εισαγόμενα και τα νεοπαραγόμενα ελληνικά θα βρουν χώρο προβολής και κατανάλωσης) και τότε θα πέσουν κι οι τιμές των τιμολογίων των ΔΕΚΟ, (με την δραματική μείωση της κατανάλωσης αλλά και του σημαντικού περιορισμού του κόστους λειτουργίας τους).

   Μιά νέα, κούτσα-κούτσα, σεμνή και διακριτική επανεκκίνηση της μηχανής που λέγεται Ελλάδα και κάθε ημέρα που θα ξημερώνει θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη, αφού δεν θα μπορεί να είναι χειρότερη! Τότε θ’ αναστηθεί και η ελπίδα. Μέχρι τότε, όμως, δεν αποκλείεται να δουν οι νεώτεροι και ξαναδούν οι παλαιότεροι τουμπανιασμένα, από πείνα, πτώματα στο δρόμο!

   Με τη χώρα, πιθανότατα εκτός ευρώ, (κάτι που δεν θα χειροτερέψει την ήδη κακή κατάσταση), και ίσως κι εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, που μάλλον θα έχει δυσμενείς επιπτώσεις και θα μακρύνει το χρόνο της ανάκαμψής της. Μακάρι να λαθεύω!

Ριζάρειοι vs ΣΥΡΙΖΑριοι : 0 – 0

Επικαιρότης

   Το θέμα δημιουργεί θεάματα εκπάγλου καλλονής!

  Ρασοφόροι με καλυμμαύχι αλά Ρασπούτιν και λάμψη τρέλας στο μάτι να ποδοπατούν, χοροπηδώντας, θεατρικές αφίσες, ή να υψώνουν τον σταυρό, λες και έχουν απέναντι τον Δράκουλα και τον ξορκίζουν! Και από την άλλη «βουλευτάδες», απ’ αυτούς που, αφού παρά λίγο δεν έγινε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, χάθηκε και γιά εκείνους η ευκαιρία να γίνουν, πιθανότατα, -μπρρρρρρ- Υπουργοί Παιδείας και Πολιτισμού! Ένα φανατισμένο ακροδεξιό παπαδαριό κόντρα στο αφηνιασμένο κουλτουροαριστερό αληταριό! Αποτέλεσμα; Σημειώσατε Χ. Όπου το Χ εκτός της έννοιας της ισοπαλίας εκφράζει και την έννοια της απόλυτης διαγραφής!

   Όσο βλακώδης είναι η υπερασπιστική τακτική του… έργου, άλλο τόσο, και μάλιστα περισσότερο, είναι κι η καταγγελτική του. Με φωνασκίες, οχλοκρατικές διαδηλώσεις και… πετροπόλεμο δεν προασπίζεται η πίστη κανενός. Η πίστη, όταν υπάρχει μέσα μας, τίποτε και κανείς δεν μπορεί να την κλονίσει, ιδίως αρρωστημένα πονήματα, σεξουαλικά ιδιότροπων δημιουργών, αλλά ούτε και θα την ισχυροποιήσει ένας αφιονισμένος μισοαγράμματος παπάς ή κάποια κακομούτσουνη και ανοργασμική υστερική θεούσα.

   Η ομοφυλοφιλία αποτελεί χαρακτηριστικό φαινόμενο όλων των εμβίων, όχι μόνο του ανθρώπου, και έχει κάθε δικαίωμα στην ύπαρξη, την ελεύθερη έκφραση και την τέχνη. Και άλλοτε το κάνει έξοχα, (π.χ. Όσκαρ Ουάιλντ, Τέννεσυ Ουίλιαμς, Μάνος Χατζηδάκις, Κάρολος Κουν), και άλλοτε χοντροκομμένα, κακόγουστα και άκομψα, όπως λ.χ. ο κ. Τέρενς Μακ Νάλι, που το μόνο που επιδιώκει είναι να ταρακουνήσει την κοινωνία, πετροβολώντας βασικές της αξίες. Και το επιτυγχάνει με τις αηδίες του!

   Η υπόθεση αυτής της σαχλαμάρας, που υποτίθεται εκφράζει θεατρικό έργο υψηλής τέχνης και υψηλής διανόησης και, ταυτόχρονα, σπονδή στην ελευθερία της έκφρασης, δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Λέγεται «Corpus Christi», (Το σώμα του Χριστού), και είναι προϊόν νοσηρής φαντασίωσης του ομοφυλόφιλου Αμερικανού συγγραφέα. Το έργο πρωτοανέβηκε, προ χρόνων, στην Αμερική και πέρασε σχεδόν απαρατήρητο από το θεατρόφιλο κοινό, με μόνο του χαρακτηριστικό τον σχετικό ντόρο και τις διαμαρτυρίες της εκκλησίας, αφού απευθυνόταν, βασικά, στο ομοφυλοφιλικό κοινό.

   Αντικειμενικά σαν έργο αποτελεί «πατάτα», ανάξια λόγου και η όποια σημασία του απεδόθη εγένετο λόγω της εμπλοκής του Χριστού και των μαθητών του στα σεξουαλικά φρονήματα του συγγραφέα και της αρκετά μεγάλης μερίδος «ομοφρόνων» του. Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι εποχές έχουν απελευθερώσει πλήρως την έκφραση. Χωρίς να το κρίνω και κατακρίνω, αφού πιστεύω απόλυτα στην ελευθερία του ατόμου και την ελεύθερη διακίνηση του πνεύματος και του …. σώματός του.

   Η Αμερική, ως χώρα της απόλυτης ελευθερίας, συχνά εκτρέπεται προς την ελευθεριότητα, αλλά μόνο στον λόγο και την έκφραση. Γιά την πράξη, περιφρουρεί αυστηρά την δημόσια αιδώ και επιτρέπει ελευθεριότητες μόνο σε κλειστούς χώρους, όπου τύποι σαν τον κ. Μακ Νάλι μπορούν να ξεφουρνίζουν άνετα, ό,τι τους κατεβάζει η γκλάβα.

   Εδώ, στη χώρα των άκρων και της υπερβολής, το μέτρο κι ο κοινός νους χάνονται, με το παραμικρό, πίσω από τον φανατισμό και την πολιτική εκμετάλλευση.

   Τελικά, οι έννοιες «δημοκρατία» και «δημοκρατικό δικαίωμα» είναι τόσο παρεξηγημένες αφού αποκτούν μεγάλη διασταλτική υπόσταση και ερμηνεία ώστε να χωρούν μέσα τους ΣΥΡΙΖΑρέους και Χρυσαυγήτες, ταυτοχρόνως! Με το ιδεολογικό μπαϊράκι, αλλά και το τσαμπουκαλίκι ενός εκάστου.

   Μέχρι τώρα η αριστερή θολοκουλτούρα και ψευτοδιανόηση της τεμπέλικης αραχτής και της φραπεδιάς του καναπέ, μονοπωλούσε αυτά τα δικαιώματα, ιδίως στα θέματα των πνευματικών ιδρυμάτων και της υπόθεσης της λαθρομετανάστευσης, που τα έχουν καταντήσει συγκοινωνούντα δοχεία, ενώ από πλευράς μόρφωσης παράγουν… τούβλα. Μία και μόνη παρακολούθηση δελτίου ειδήσεων οιουδήποτε καναλιού το πιστοποιεί.

   Τώρα όμως που η θεσμοθετημένη από χρόνια εκλεπτυσμένη «προοδευτική» βία απέκτησε κουτσαβάκικο, μάγκικο αντίπαλο, με την εμφάνιση της μπαστουνόβλαχης Χρυσής Αυγής, το πράγμα αποκτά νέο ενδιαφέρον και νέο πεδίον δράσης λαμπρό.

   Μέσα στο μαύρο χάλι της φτώχειας και της δυστυχίας μας, άρτον μπορεί να στερηθούμε, θέαμα όμως θα έχουμε μπόλικο! Γιά να διασκεδάζουμε την πείνα μας και να κουνάμε μελαγχολικά το κεφάλι. Τουλάχιστον όσοι εξ ημών αισθάνονται, όντως, απόγονοι κάποιου Περικλή, κάποιου Σωκράτη και, ιδίως, κάποιου Αριστοφάνη, (έστω επί το χυδαιότερο).

   Αλίμονο, σε καιρούς σήψης και αποσύνθεσης δεν μένει τίποτε απρόσβλητο. Όλα λειώνουν, όλα σαπίζουν μέσα στον βόρβορο που κατακλύζει τη χώρα μας και διαλύει τον κοινωνικό ιστό της, αργά και σταθερά. Κάτι σαν γάγγραινα, σαν λέπρα.

   Ξαναγυρίζοντας στο διαβόητο «Corpus Christi», οι αντιδράσεις όλων των Εκκλησιών, όλων των δογμάτων είναι απόλυτα δικαιολογημένες, καθ’ όσον ο Χριστός κι οι μαθητές του εμφανίζονται σαν μιά ομοφυλοφιλική κομπανία, κάτι που σαν άποψη προσβάλλει βάναυσα το θρησκευτικό αίσθημα δισεκατομμυρίων πιστών, οπότε και η αντίδραση της ελληνικής εκκλησίας δεν είναι αδικαιολόγητη και δεν αποτελεί σκοταδιστικό σύμπτωμα, αλλά ενέργεια απόλυτα δικαιολογημένη. Ο δε παραλληλισμός με άλλες περιπτώσεις, π.χ. Καζαντζάκη, Λασκαράτου, Ροΐδη, που επικαλούνται ορισμένοι άθεοι θολοκουλτουριαρέοι είναι τελείως άστοχος. Ο όποιος σκοταδισμός βρίσκεται στην εξαλλότητα της αντίδρασης κάποιων, των οποίων το μέγεθος του εγκεφάλου είναι αντιστρόφως ανάλογο με εκείνο των «ποντικιών» των μπράτσων τους. (Λέγε με τάγματα καταδρομών Χρυσής Αυγής).

   Όσο γιά το κατ’ εμέ, ομολογώ πως αυτό το ανοσιούργημα ελάχιστα με ενόχλησε. Έχοντας ακούσει καθημερινά στο δρόμο χιλιάδες «χριστοπαναγίες», θα ήταν πολύ υποκριτικό να δηλώσω προσβεβλημένος από κάτι που διαδραματίζεται μακριά μου! Χωρίς να το βλέπω και χωρίς να το ακούω. Πολύ, όμως, με ενόχλησε ο τύπος με την αγοραία συμπεριφορά και τις περιθωριακές αντιλήψεις περί Θεού και… Κολοκοτρώνη που περιέρχεται τα κανάλια γιά να το υποστηρίξει, αναδεικνυόμενος σε ισάξιο και αντάξιο …. συνομιλητή του εκλαμπρότατου κ. Παναγιώταρου. Απορώ που στον δαίμονα τον ξετρύπωσε ο Αλαφούζος και το έφερε να «κοσμήσει» την, ούτως ή άλλως, ατυχήσασα σειρά «1821».

   Πάντως, όλο αυτό το τζέρτζελο που δημιούργησε ο αήθης «πόλεμος των άκρων» αποτελεί την καλύτερη διαφήμιση γι’ αυτό το ασήμαντο θεατρικό σκουπίδι. Όποιος διαθέτει 16 ευρώ γιά πέταμα και χρόνο γιά κατασπατάληση, ας σπεύσει ν’ απολαύσει μιά βλακώδη σαχλαμάρα, όπου μιά ανόητη μακρυμαλλούσα αδελφούλα-σοπράνο, τη μία λικνίζεται σαν άχαρο ρομποτάκι και την άλλη ακινητοποιείται γιά ώρα, σαν άγαλμα, εν μέσω ενός συνόλου κοντοκουρεμένων ομοφυλοφίλων που κινούνται η ακινητοποιούνται στη σκηνή ασυνάρτητα, τρέχοντας εδώ κι εκεί και πετώντας, από καιρού σε καιρό, και κάποια κοτσάνα, βαθέως, δήθεν, νοήματος. Τρέξε κόσμε, χάρμα ιδέσθαι!

Σκοταδισμός, made in Greece.

Επικαιρότης

   Η Βλακεία έχει πολλά παιδιά, αφού πάει με πολλούς. Με τον Φανατισμό έχει δύο δίδυμα, τον Σκοταδισμό και την Αγκύλωση, (πνευματική εννοείται).

   Προσφιλές ενδιαίτημα του πρώτου οι θρησκευτικές προκαταλήψεις και της άλλης οι πολιτικές.

   Οι ισλαμικές χώρες, και ιδίως οι αραβικές , κατέχουν σίγουρα το παγκόσμιο ρεκόρ του θρησκευτικού φανατισμού, αφού τα καθεστώτα τους τον υποθάλπουν και τον καλλιεργούν, εφ’ όσον έτσι εξασφαλίζουν την επιβίωση και διαιώνισή τους.

   Δυστυχώς, κάποιοι ανεγκέφαλοι στη Δύση, ενεργούντες είτε προβοκατόρικα, είτε από αφελή εκτίμηση της ελευθερίας της έκφρασης, «τσιγκλάνε» κάθε λίγο και λιγάκι τη θρησκευτική ευαισθησία των μουσουλμάνων, προκαλώντας την οργισμένη αντίδραση των πλέον φανατικών «κάφρων» εξ αυτών, οι οποίοι αποτελούν καθόλου ευκαταφρόνητη μερίδα.

   Με γνώμονα αυτό το ευκόλως δημιουργούμενο μπάχαλο, θρησκευτικής αφορμής κι αφετηρίας, οι ημέτεροι θολοκουλτουριαρέοι άθεοι και μηδενιστές, της αριστερής, βεβαίως, διανόησης τέκνα, δεν ήταν δυνατόν ν’ απουσιάσουν από το πάρτυ!

   Ανέβασαν, λοιπόν, σε κάποια σκηνή ένα «υψηλής» δραματικής τέχνης θρησκευτικό τερατούργημα θέλοντας να «εκφράσουν» και να «εκφραστούν» μέσα απ’ αυτή τη σαχλαμάρα.

   Η στήλη θεωρεί πως έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν, μαζί με ό,τι άλλο κατέβει από τη γκλάβα τους, σε κλειστό, εννοείται, χώρο όπου όποιος επιθυμεί, μπορεί και πρέπει να εισέρχεται και να το παρακολουθεί ελεύθερα, άπαξ και το γουστάρει! Η οιαδήποτε αντίθετη άποψη μπορεί να εκδηλώνεται διά της αποστροφής της κεφαλής και της περιφρόνησης.

   Η οργάνωση διαδήλωσης «αντιφρονούντων» γιά την παρεμπόδιση της παράστασης, απλώς «αυγατίζει» τη σαχλότητα και δίνει λαβές γιά άσκοπες κι ανόητες συγκρούσεις με το μεγάλωμα του κύκλου της βλακείας. Η συμμετοχή σ’ αυτές μερίδας αφιονισμένου παπαδαριού και οι εικόνες κάποιων ωρυόμενων παπάδων να κλωτσοβολάνε σαν αφηνιασμένα μουλάρια αφίσες, καθώς και η παρουσία των μυγιάγγιχτων εθναμυντόρων χρυσαυγητών, απλά ολοκληρώνει το όμορφο σκηνικό της χαζομάρας.

   Όσο γιά τη σοβαρότητα κι αξιολογότητα του έργου και της παράστασης, αρκεί να αναφερθεί πως την πρεμιέρα ετίμησαν με την εκλεκτή τους παρουσία, τόσον η κ. Ρεπούση, (η βουλευτής-ιστορικός που πρώτη διέγνωσε τον συνωστισμό των Ελλήνων στην προκυμαία της Σμύρνης, το 1922, αφού εμείς άλλα πιστεύαμε), και ο κ. Τσατσόπουλος, (ο βουλευτής-ιστορικός ο οποίος πρώτος αντελήφθη πως ο Κολοκοτρώνης ήταν γκαίυ -ίσως από τον συνειρμό του ονόματος- επαληθεύοντας, έτσι, το πανελληνίως θρυλούμενο πως η μουστάκα αποτελεί τον φερετζέ του π… τη!)

Γιά το καθ’ ημάς τώρα. Γιατί, άραγε, θα πρέπει να θίγεται το «δικό μας» θρησκευτικό συναίσθημα, επειδή κάποιοι ανόητοι μαζεύονται σ’ ένα θεατράκι όπου κάνουν και λένε ό,τι τους καπνίσει. Ο Αριστοτέλης έλεγε πως, εν απουσία του, επιτρέπει και να τον λιθοβολούν!

Επίσκεψη Μέρκελ. Το τελευταίο σημείο αντιπαράθεσης.

Επικαιρότης

   Η μεγαλύτερη ικανοποίηση γιά κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο που, τρόπον τινά, εκφέρει δημόσιο λόγο είναι η διαπιστωμένη επαλήθευση του λόγου του. Ένα γεγονός που αυξάνονται οι πιθανότητες να συμβεί, αν ο διατυπούμενος λόγος στερείται οιασδήποτε σκοπιμότητος και είναι «ακαπέλωτος», κυρίως πολιτικά και κομματικά.

   Δυστυχώς, και το πιό αυτονόητο πράγμα, ιδίως σε κρίσιμες περιόδους, τοποθετείται πίσω από τους παραμορφωτικούς φακούς της πολιτικής εκμετάλλευσης οπότε το προκύπτον μήνυμα στρεβλώνει και προβάλλεται ανάλογα.

   Τέτοιο σύμπτωμα αποτελεί η ακροδεξιά αντίδραση βίας, σαν καθυστερημένη αλλά φυσιολογική αντίδραση στην πολύχρονη αντίστοιχη ακροαριστερή, τάχα «δημοκρατική», βία που μονοπωλεί τα «κεκτημένα δικαιώματα», (αλήθεια ποιά;), στο χώρο της παιδείας και της δουλειάς και αγκαλιάζει, εργολαβικά και προστατευτικά, την υπόθεση της λαθρομετανάστευσης. Της μεγαλύτερης βόμβας που μπήκε ποτέ στα θεμέλια του έθνους και του κράτους!

   Η αριστερά, πολύ λογικά και πολύ φυσικά, στηρίζει την ιδεολογική, την εκλογική και, άρα, την ουσιαστική της δύναμη στις φτωχές και εξαθλιωμένες μάζες. Όσο μεγαλύτερη δυστυχία, τόσο το καλύτερο! Κατά συνέπειαν, το ίδιο φυσικά και εύλογα, τυρβάζει γιά τη μετατροπή της δεξαμενής της εκλογικής της πελατείας σε …πισίνα, μετά λίμνη και τέλος σε ωκεανό, ει δυνατόν! Δώσε φτώχεια, μιζέρια και δυστυχία στον ΣΥΡΙΖΑ και πάρ’ του τη ψυχή! Συνεπώς, είναι απόλυτα φυσιολογικό ν’ αντιδρά λυσσαλέα στην επίσκεψη της «μαντάμ» Μέρκελ στη χώρα και στον απώτερο στόχο της κυβέρνησης που είναι αυτή η ρημάδα, αλλά και πολυπόθητη δόση των 31 δις, άνευ της οποίας η Ελλάδα θ’ αναβάλλει ακόμη και τα … Χριστούγεννα, αφού θα έχει μείνει… ταπί!

   Η επίσκεψη Μέρκελ, σαφώς χωρίς άμεσο συσχετισμό με τη ζωοδότρα, (αμάν, μας σκάσατε. Φέρτε τη να πάει στο διάολο!), δόση, έχει τεράστια σημειολογική σημασία τη στιγμή αυτή, αφού δεν θα γινόταν ποτέ, αν η χώρα πήγαινε, με τελεσίδικη ευρωπαϊκή απόφαση, στην καρμανιόλα. Σίγουρα εκφράζει κάποια μεταστροφή απόψεων και κάποια αλλαγή του κλίματος προς το καλύτερο γιά την Ελλάδα.

   Εννοείται πως κάτι τέτοιο δεν αρέσει καθόλου στον κ. Τσίπρα και τους συντρόφους του, που ήδη οργάνωσαν θορυβώδη υποδοχή, αφού τους χαλάει τα σχέδια εξαθλίωσης.

   Η στήλη, με πλήρη επίγνωση του τι γίνεται στο χώρο του και τι επιδιώκεται με την σημερινή κι αυριανή βαβούρα, εισηγείται μιά διαβολική διαμαρτυρία και απορεί πως ξεφτέρια όπως ο καλοκάγαθος κ. Στράτα – Στρατούλης και οι λοιπές, εντός κι εκτός κεφαλής, «ξανθές» δεν το σκέφτηκαν ακόμη.

   Αντί να διασαλευτεί η τάξη με τους πάσης φύσεως κουκουλοφόρους, μολότωφ, δακρυγόνα και λοιπά πολυφορεμένα κι αναποτελεσματικά συμπαρομαρτούντα, θα μπορούσε να οργανωθεί παράλληλη πορεία με αυτή της Γερμανίδας Καγκελαρίου, σε όλη τη διαδρομή της. Με 4Χ4, Καγιέν, Μερτσέντες, (κυρίως 300 και άνω), BMW. Λέξους και ό,τι, τέλος πάντων πολυτελές όχημα διατίθεται στις τάξεις του, τα οποία θα φέρουν, υποχρεωτικά, σχάρα οροφής και επ’ αυτής, αναλόγως, σκι χιονιού ή γουίντσερφ θαλάσσης.

   Από τα ανοιχτά παράθυρα των παρελαυνόντων, αργά-αργά, οχημάτων, υψωμένες γροθιές με Ρόλεξ, Πατέκ-Φιλίπ, Βασερόν-Κονσταντέν και τέτοια, θα σημαδεύουν απειλητικά τους ουρανούς, ενώ από τα παράθυρα, αναπεπταμένες σημαίες του κόμματος θα κυματίζουν περήφανα στον γαλάζιο αττικό ουρανό.

   Τα πεζοφόρα τμήματα, με επί κεφαλής τον ηρωικό σκύλο «Λουκάνικο», δεμένο με μιά μακριά αλυσίδα από λουκάνικα Φραγκφούρτης, ντυμένα με λινά, λόγω εποχής, κοστούμια οι κύριοι, (ζιβάγκο, πουκάμισα με ανοιχτά πέτα), ή απλό κάζουαλ αρρενωπό ντύσιμο, ενώ οι «ξανθές» -μέσα κι έξω- κυρίες θα τους συνοδεύουν με μακριές τουαλέτες και έξωμες εσθήτες, συνοδευμένες από κατάλληλα ενδυματολογικά αξεσουάρ. (Μινκ, τσιντσιλά ή έστω ρενάρ. Όλα γνήσια, τα οικολογικά απαγορεύονται!).

   Μουσικές και χοροί, με επαναστατικά τραγούδια , («Το ΕΑΜ, μας γλίτωσ’ απ’ την πείνα», «Βροντάει ο Όλυμπος, αστράφτει η Γκιώνα» και,  το πολύ, μέχρι επαναστατικά του Θεοδωράκη) θα συνοδεύουν την ωραία εκδήλωση, ενώ η σαμπάνια, (Ντομ Περινιόν και μόνο), θα ρέει άφθονη και θα κάνει το επίκαιρο «Οκτόμπερφεστ» να μοιάζει με τσιγγάνικο ραβαϊσι!

   Αν ο ΣΥΡΙΖΑ χειριστεί την υπόθεση κάπως έτσι, θεωρείται βέβαιον πως η μαντάμ Μέρκελ, όχι μόνο θα σκυλιάσει, όχι μόνο θα σκάσει από τη ζήλεια της, αλλά βλέποντας την μεγάλη και διάχυτη ευμάρεια και την πατροπαράδοτη κιμπάρικη ελληνική υποδοχή που της επιφυλάξαμε, όχι μόνο δεν θα συγκατατεθεί στο να πάρουμε … δόση, αλλά θα μας ζητήσει και… δανεικά, από πάνω!

   Έτσι ασκείται σήμερα η μοντέρνα πολιτική. Όχι ντουντούκες, κουκούλες, μολότωφ και άλλες τέτοιες απαίσιες, αναχρονιστικές και βάρβαρες εκδηλώσεις.

   Τ' ακούτε εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ!!!! 

«Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται».

Γιά γέλια και γιά κλάματα

   Η στήλη ουδέποτε «τσίμπησε» από τις τελευταίες κουταμάρες που κυκλοφορούν, τάχα σοβαρά, περί των 600 δις δολαρίων που μάζεψαν οι ομογενείς μας σε ΗΠΑ και Καναδά και τα οποία μας περιμένουν, εναγωνίως, γιά να μας σώσουν! Να αγοράσουν το χρέος μας και να λύσουν κάθε μας οικονομικό πρόβλημα, αλλά εμείς οι ηλίθιοι… κωλυσιεργούμε και κάνουμε τσαλίμια κι αντί ν’ αρπάξουμε τη μοναδική αυτή ευκαιρία του αμερικανικού πακτωλού, «σφάζουμε» μισθωτούς και συνταξιούχους γιά μόλις 2-3 …. ψωροδις ευρώ! Και όχι τίποτε άλλο, μ’ αυτά και τα άλλα, στο τέλος θα τους «θυμώσουμε» και θ’ αποσύρουν την προσφορά!

   - Α’, έτσι είσαστε λοιπόν, παλιοκαθίκια; Ε’, κι εμείς, πρίτς! Δεν έχει «κοκό»!

   Ακριβώς όπως έγινε μ’ εκείνον τον αξούριγο κοντόχοντρο «σαλιάρη» με τις σαγιονάρες, που επειδή τον προσβάλλαμε, (με γιαούρτια, ντομάτες και τέτοια υποτιμητικά), πίεσε τον φίλο του τον Σαουδάραβα… πρίγκιπα κι απέσυρε την προσφορά γιά αγορά του Παναθηναϊκού. Και βλέπετε πως βολοδέρνει τώρα το «τριφύλλι», χωρίς τα πετροντάλαρς του «πρίγκηψ»!

   Επειδή η παράκρουση χτύπησε σήμερα και καλό φίλο της στήλης, ο οποίος προβληματίζεται κι αγωνιά γιατί δεν …. σπεύδουμε να σωθούμε τσεπώνοντας το προσφερόμενο παραδάκι, κρίνω σκόπιμο να ξεμπερδεύουμε, μιά και καλή, με τους νέους Τσάκες και τη μπουρδολογία που μας προέκυψαν, αιφνιδίως, εξ εσπερίας και παίζουν με τον πόνο και την κακομοιριά μας.

   Ας υποθέσουμε ότι παίρνουμε στα σοβαρά την υπόθεση και την υποβάλλουμε στη βάσανο του ελέγχου.

   Πρώτο και βασικό ερώτημα. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσο πολλά χρήματα σε χέρια ομογενών, ώστε από κάποιο, προφανώς, περίσσευμα να μπορεί να μαζευτεί τέτοιο δυσθεώρητο ποσό; (600 δις).

   Προ ολίγων ημερών δημοσιεύτηκε ο κατάλογος των πλουσιοτέρων ανθρώπων των ΗΠΑ. Ο πρώτος ομογενής που φιγουράρει στον κατάλογο αυτόν κατέχει περιουσία 4 δις! Υποθέτοντας πως τα διαθέτει όλα υπέρ της σωτηρίας του … έθνους και βγαίνει να ζήσει το υπόλοιπο του βίου του με ένα ακορντεόν και ένα απλωμένο καπέλο, στην 5η Λεωφόρο και 34η Οδό, γωνία, και κάτι ανάλογο κάνουν κι όλοι μαζί οι …. δευτεροκλασάτοι πλούσιοι της λίστας, ζήτημα είναι αν μαζεύονται 9-10 δις δολάρια! Τα υπόλοιπα 590, που διάβολο βρέθηκαν;

   Μα τόση, τέλος πάντων, αφέλεια και βλακεία ενέσκηψε στην «ομορφότερη χώρα του κόσμου που κατοικείται από τον πιό έξυπνο λαό του κόσμου, που όταν εκείνος έχτιζε Παρθενώνες οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια….. κ.λπ., κ.λπ»! Ή μήπως, η απελπισία και η λόρδα που μας πλάκωσε ξαφνικά, μας κάνει να βλέπουμε αντικατοπτρισμούς «σωτηρίας», όπως τα καταπονημένα καραβάνια στη Σαχάρα!