Θέσεις - Απόψεις
Λένε μερικοί πως μιά φάρσα που επαναλαμβάνεται συνεχώς καταντάει γελοία «σούπα». Πολύ περισσότερο αν περιέχει και τραγικά στοιχεία, οπότε εξελίσσεται σε τραγέλαφο.
Στο ατέλειωτο, μονότονο μονόπρακτο που παίζεται στη χώρα τα τελευταία χρόνια, οι «αρχηγοί» μας τώρα, ενώ έχουν συμφωνήσει σε όλα, υποταγμένοι αφεύκτως στις επιταγές των δανειστών και της τρόικα, (αν μπορούν, ας κάνουν κι αλλιώς), επιστρατεύουν, έκαστος, τα προσφιλή ιδιοχαρακτηριστικά τερτίπια του και το γνωστό προσωπικό του στυλ. (π.χ. ο κ. Ευφράδειας την κλασσική ανούσια λογοδιάρροια με τις κούφιες, βαρετές παρλαπίπες, του οποίου οι σαπουνόφουσκες, ένεκα γλυστερότητος, μπορούν και να υποκαταστήσουν θαυμάσια την αναγκαία των μέτρων… βαζελίνη, ο «νευρόσπαστος» Σαμαράς την αιδήμονα λιγόλογη, λόγω μεγαλυτέρου φορτίου κι ευθύνης, τακτική κι ο νυσταλέος κ. «Ήξεις-αφίξεις» Κουβέλης τη ράθυμη σιβυλλικότητα με τις περίφημες «κόκκινες» γραμμές του, οι οποίες πλενόμενες με τις γαλαζοπράσινες των άλλων, κατάντησαν εντελώς απροσδιορίστου χρώματος. Κάτι σαν μπερδεμένο και ξεθωριασμένο ουράνιο τόξο!
Όλοι επιστρατεύουν το σύνολο των ικανοτήτων τους και εκτελούν υπέροχες πολιτικές πιρουέτες, τα ονειρώδη pas de deux, (μάλλον για pas de trois πρόκειται) μπροστά στα έκθαμβα μάτια του λαού, προσπαθώντας να μαγέψουν και μπουρδουκλώσουν, με τους θαυμάσιους ελιγμούς τους, και τη βλοσυρή τρόικα, που παρακολουθεί από την εξέδρα, παγερά αδιάφορη, το ελληνικό τσίρκο «Μεντράνο», στο νέο του κακόγουστο πρόγραμμα.
Διαφωνούν, συμφωνούντες, τάχα, και συμφωνούν, δήθεν, διαφωνούντες!
- Πώς να γίνει, ρε παιδιά, πολιτικό «μαγαζί» έχουμε κι εμείς που, με τα τέτοια και με τ’ άλλα, μας το καταντήσανε ανοιχτό ψιλικατζίδικο κι από κόμμα, απόκομμα!
Και τί κατάντια, Θεέ μου, τι εθνικός εξευτελισμός, τρία μόνο κουστουμαρισμένα τροϊκανά ανθρωπάκια, αγέλαστα και βλοσυρά, να τους διαγράφουν μονοκοντυλιά, όλο το γράψε-σβήσε του καλοκαιριού!
- Μηδέν και με τον κηδεμόνα σου! Ξαναγράψτα κι έλα αύριο!
Την μεγαλύτερη όμως απογοήτευση, (και πλάκα μαζί), προκαλεί ο νεοφώτιστος στην α’ εθνική κατηγορία της πολιτικής, ΣΥΡΙΖΑ με τα καμώματα και τις σαχλαμάρες που, κατά καιρούς, εξαπολύουν, (ή τους ξεφεύγουν), τα στελέχη του!
Συνήθως, αυτό λέει η ανέκαθεν εφαρμοσμένη πρακτική, ιδίως σε περιόδους δύσκολων καμπών και ζόρικων αποφάσεων, η αντιπολίτευση θριαμβεύει. Από το βολικό ταμπούρι της εύκολης κριτικής και της λαϊκίστικης δημαγωγίας, κερδίζει τις εντυπώσεις και μαζεύει πόντους δημοφιλίας που μεταφράζονται σε υποθήκες μελλοντικών «ψηφαλακίων».
Ετούτοι εδώ, όμως, προφανώς κατουρημένοι από τη χαρά τους, με το απροσδόκητο τελευταίο αποτέλεσμα, ξεπέρασαν κάθε όριο χαζομάρας και ανευθυνότητος, σε συνδυασμό με την πολιτική απειρία κι ανωριμότητα σε θέσεις ευθύνης και την μέθη που δημιουργεί ο ίλιγγος της εκτόξευσης, έστω προσωρινά, των ποσοστών τους, και έχασαν και τ’ αυγά και τα πασχάλια!
Έτσι ακούμε κατάπληκτοι δηλώσεις που βρίθουν σαχλαμάρας κι ανεδαφικότητος, στηριγμένες σε απωθημένο συμπλεγματικό υπόβαθρο, παρά στην απαιτούσα ρεαλισμό πραγματικότητα. Δυστυχώς, δεν μπορούν να ξεφύγουν από το σύνδρομο του παλιού και μόνιμου, μέχρι πρότινος, 3%.
Οι παλιές, (και συγχωρητέες), ξεκαρδιστικές θέσεις, π.χ. το άμεσο λύσιμο του προβλήματος της ανεργίας που εισηγήθηκε κάποτε ο Τσίπρας, με την «πρόσληψη στο Δημόσιο, όλων των ανέργων», ή το αμίμητο του τέως αρχισυντρόφου Αλαβάνου, «περί απαγορεύσεως εξόδου από τη χώρα σε Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου, όντας Πρωθυπουργός και Υπουργός Οικονομικών», επικαλύφτηκαν από νέες, επικίνδυνες πλέον, μπούρδες που εκτοξεύουν κατά καιρούς, από πιο επίσημες θέσεις τώρα, οι «σοφές» κεφαλές της συριζαϊκής νομενκλατούρας.
Ο μεν χαζούλης Στράτα-Στρατούλης, με το αγαθό, παιδικό μυαλό, αναστατώνει στα καλά καθούμενα τους καταθέτες με τις οικονομικές του κουταμάρες και ο εμβληματικός Μ. Γλέζος, στα όρια του ακαταλόγιστου, λόγω φυσιολογικής «ραμολιμεντοποιήσεως», και με το σύνδρομο της μιζέριας βαθιά ριζωμένο μέσα του, ζητεί πρόσθετη φορολόγηση των γλίσχρων καταθέσεων, λες και δεν μας φτάνει το ξεζούμισμα που υφιστάμεθα, συν τους ανόητους διαξιφισμούς του με τους ανεκδιήγητους Χρυσαυγίτες.
Και, ως άκρον άωτον, βγαίνει κι ο σύντοφος αρχηγός, με το μυαλό άπηχτο ακόμη, κατασαλιωμένος από τα φτυσίματα των Ευρωπαίων αξιωματούχων, που τον αποφεύγουν συστηματικά:
- No, merci, δεν θα πάρω! (Ως δίκαιη ανταπόδοση στο σνομπάρισμα που τους έκανε επί διετία) και δηλώνει «φαν» των όσων φρικτών είδαμε να συμβαίνουν, παλιά, στην Αργεντινή, ζηλεύοντας την τύχη της!
Βεβαίως, (πώς αλλιώς!), κερασάκι στην τούρτα, οι διάφορες συριζαίες γλάστρες, («ξανθές» μέσα κι έξω από το κεφάλι), που παπαγαλίζουν στα κανάλια τις ουτοπιστικές ανευθυνότητες του «μαγαζιού». (Περιέργως, δεν εντόπισα ακόμη τις επίσημες θέσεις της αγαπημένης μου «συνιστώσας», της Ρόζας της ναζιάρας, τις οποίες περιμένω μ’ αγωνία).
Καπάκι σ’ όλο αυτό το μπάχαλο, αλλά και αψευδές δείγμα, της ολοκληρωτικής διάλυσης του κράτους, έρχονται οι χρυσαυγίτες «σερίφηδες με τα μαύρα», με επί κεφαλής το φάντασμα του Αθανασίου Διάκου, (κατ’ άλλους του Οδυσσέα Ανδρούτσου), να επιβάλει το νόμο, εκμεταλλευόμενοι την ανυπαρξία των κρατικών αρμοδίων!
Θεέ και Κύριε! Τι μας επιφυλάσσεις να δούμε ακόμη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου