Σκέψεις πάνω στην τελευταία φορολογική λαίλαπα.

Θέσεις - Απόψεις

   Παραδείγματα, πίνακες και αριθμοί δεν χρειάζονται. Το θεωρώ περιττό αφού τον τελευταίο καιρό τα διάφορα ΜΜΕ, έντυπα κι ηλεκτρονικά, μας κατακλύζουν κατά κόρον με δαύτα!

   Χωρίς ειδικές πανεπιστημιακές γνώσεις και με απλή λογική γίνεται εύκολα κατανοητό, πως η εξαγγελλόμενη «φοροαναρρόφηση» και του επομένου έτους, στην καλύτερη περίπτωση επιτυχίας, δεν θ’ αφήσει περιθώρια επιβίωσης σε εκατομμύρια Έλληνες. Θα «στεγνώσει» τους πάντες και τα πάντα!

   Ειδικά οι επιχειρηματίες, επαγγελματίες και μικροβιοτέχνες θα «στραγγίξουν» τελείως, αφού η αγοραστική δύναμη υπαλλήλων, συνταξιούχων και, φυσικά, των ανέργων θα τους μειώσει δραματικά τους τζίρους, μέχρι μηδενισμού. Η ύφεση θα εξακοντιστεί σε δυσθεώρητα ύψη και μαζί με την γιγαντωνόμενη ανεργία θα επιφέρουν στην αγορά την απόλυτη νέκρα. Τα απολύτως απαραίτητα κι αυτά ίσως!

   Επειδή είναι εντελώς βέβαιον πως τα «τσακάλια» του Υπουργείου Οικονομικών είναι αδύνατον να κινούνται μεταξύ βλακείας και άγνοιας, θα πρέπει ν’ αναζητηθεί μιά λογική απάντηση στο ερώτημα:

   - Μα γιατί; Αφού ξέρουν πως τα μέτρα είναι αδιέξοδα, γιατί ενεργούν έτσι; Πού αποσκοπεί η τελευταία ομοβροντία μέτρων, το αναπόφευκτο ατελέσφορο των οποίων θα φέρει και νέα, σκληρότερα, μετά νέα, και πάλι νέα, κ.ο.κ!

   Η στήλη φρονεί, και αρκετές ενδείξεις συνηγορούν σ΄ αυτό, πως η οικονομική ηγεσία της Κυβέρνησης πιστεύει ακράδαντα στην ύπαρξη αποθεμάτων στους «μπεζαχτάδες» της ελληνικής κοινωνίας. Και στην καύση αυτών των λιπών αποβλέπει! Γνωρίζει πολύ καλά πως τα εναπομένοντα ψιχία των τωρινών εισοδημάτων είναι αδύνατον να συντηρήσουν στοιχειωδώς τον κοσμάκη, ο οποίος θα καταφύγει στην ανάλωση όσων διαθεσίμων αποταμιεύσεων κατέχει. Είτε από τις τράπεζες, το εξωτερικό, ή κάτω από το…. στρώμα!

   Τα τζίνια του Υπουργείου, να είστε σίγουροι, γνωρίζουν πολύ καλά το συνολικό ύψος του συσσωρευμένου «λίπους» και παρακολουθούν πολύ προσεκτικά την…. καύση του. Και όσο τα συνεργεία των Δήμων δεν μαζεύουν τουμπανιασμένα πτώματα από τους δρόμους, το πόδι από το γκάζι των «νέων μέτρων» δεν πρόκειται να σηκωθεί! Μέχρις ότου η χώρα να φέρει την παραγωγή και την κατανάλωσή της, ίσα βάρκα, ίσα νερά!

   Η συμπεριφορά όλων των κομμάτων, με εξαίρεση το ΚΚΕ που ζει στον κόσμο του, το αποδεικνύει. Μηδέ του ΣΥΡΙΖΑ εξαιρουμένου, όλοι ξέρουν, καταλαβαίνουν και φέρονται αναλόγως. Με απόλυτα δικαιολογημένη παράμετρο πως το κάθε πολιτικό «μαγαζάκι» θα πρέπει να διατηρήσει και την πελατεία του, ταυτόχρονα, χρησιμοποιώντας ό,τι ψέμα διαθέτει πρόχειρο, προς τούτο. Μέχρι κι ο Τσίπρας κατάλαβε, επί τέλους, που πάει το πράγμα κι άρχισε τις γλύκες και τις ρεβεράντζες με τους Ευρωπαίους εταίρους.

   Προσωπικά πιστεύω πως το επιδιωκόμενο είναι η ταχύτατη προσγείωση του επιπέδου διαβίωσης των Ελλήνων στα πλαίσια της δεκαετίας του ’50, που θυμάμαι πολύ καλά. Τόσο αντέχει η πραγματική οικονομία γιά να μπορέσει να κοιτάξει πάλι προς τα πάνω. Από εκεί θ’ αρχίσουμε και βλέπουμε! Και όσο πιό γρήγορα παραταχτούμε σ' αυτήν την αφετηρία, λιγνοί, στυλάτοι, χωρίς περιττά… κιλά και με μπόλικη όρεξη γιά δουλειά, τόσο το καλύτερο. Τα 4Χ4, οι αστακομακαρονάδες και τα ινστιτούτα αδυνατίσματος κομμένα!

   Θυμηθείτε τις χαριτωμένες ιστορίες του Σουλτάνου που διέτασσε τον βεζύρη να βάζει συνέχεια φόρους και του Χότζα με τον χωριάτη που ένοιωθε άβολα στο μικρό του δωμάτιο κι αυτός τον προέτρεπε να βάζει μέσα, ένα κάθε μέρα, και τα ζώα του, ώστε μόλις τα 'βγαλε να νοιώσει... πασάς από άνεση! Μας ταιριάζουν γάντι! 

Οι Έλληνες … Νταγιάκ!

Επικαιρότης

   Το Βόρνεο είναι ένα από τα μεγαλύτερα νησιά του κόσμου, το 3ο, νομίζω. Κάπου στα βάθη του ζουν απομονωμένες από τον γύρω κόσμο και, φυσικά, τον πολιτισμό κάποιες ομάδες φυλών, οι Νταγιάκ. Διαθέτουν δική τους κουλτούρα και δικό τους τρόπο ζωής, μακριά από τα σύγχρονα κρατούντα. Με τα δικά τους ήθη κι έθιμα και τους δικούς τους κανόνες δικαίου και…. διατροφής!

   Μικρόσωμα, ήρεμα ανθρωπάκια, ζαρωμένα και κακομούτσουνα, που από νεαρής ηλικίας σπάνια διατηρούν ακέραια την οδοντοστοιχία τους. Μοιάζουν πολύ φιλειρηνικοί και φιλήσυχοι, καθώς η επίσκεψη και συζήτηση με όλο το οικογενειακό τσούρμο μέσα στην καλύβα, καθισμένοι όλοι κατάχαμα, εξελίσσεται σε πολύ φιλικούς τόνους. Ενδιαφέρουσα και πρόσχαρη.

   Ώσπου το βλέμμα μου πέφτει ψηλά, στην περίμετρο της καλύβας, όπου φιγουράρουν κρεμασμένα, το ένα δίπλα στο άλλο, πλήθος από μικρά μαύρα κεφαλάκια, μεγέθους γροθιάς. Η πρώτη εντύπωση στέλνει την σκέψη στην πατροπαράδοτη ινδονησιάνικη επιτηδειότητα στις καλές τέχνες, μεταξύ των οποίων και το σκάλισμα του ξύλου, αφού το μαύρο χρώμα των μινιατουρίστικων κεφαλών, παρέπεμπε ευθέως στον έβενο, που αφθονεί στο νησί.

   Η έμφυτη περιέργεια κι η δίψα γιά γνώση κάθε ιδιόμορφου και ιδιότροπου νίκησε την, επίσης, έμφυτη άπωση, αηδία και τρόμο σε κάθε μακάβριο συναπάντημα. Τα κεφαλάκια, μου εξήγησαν, ήσαν μουμιοποιημένα κατάλοιπα… αυθεντικών ανθρώπων. Ό,τι περίσσεψε δηλαδή, αφού οι… κάτοχοί τους εκολατσίστηκαν κανονικότατα από την… πρόσχαρη οικογένεια που, αφελέστατα, φυσικότατα και πολύ πρόσχαρα, μου περιέγραφαν τα… κατορθώματά τους στο κυνήγι των θυμάτων, τη σύλληψη, τον αποκεφαλισμό, το μαγείρεμα και, τελικά, την επεξεργασία μετατροπής του κεφαλιού τους σε…. μπιμπελό!! Το κύρος κι η εκτίμηση της κάθε οικογένειας στο χωριό είναι ευθέως ανάλογα με το πλήθος των ανηρτημένων κεφαλών στην καλύβα τους!
   Με την τρίχα κάγκελο σκαρφάλωσα και είδα από κοντά το περίτεχνο αποτέλεσμα! Μιά θαυμαστή και πανάρχαια τεχνική κονιορτοποιεί τα κόκαλα του κρανίου, χωρίς να το καταστρέψει εξωτερικά. Με μακριές λαβίδες κι έξοχη χειρουργική δεινότητα «αδειάζουν» το περιεχόμενο, και σαν παλιό δερμάτινο πουγκί, το γεμίζουν πυρωμένη άμμο. Έτσι προκύπτει το κατάμαυρο, συρρικνωμένο κεφαλάκι, του οποίου η περαιτέρω παραμόρφωση μπερδεύεται και χάνεται μέσα στη γενική ασχήμια των φυλών. Μακάβριες καρικατούρες!

   Τώρα θα μου πείτε, γιατί θυμήθηκα αυτή την εποχή τέτοιες ανατριχιαστικές εικόνες;

   Μήπως όλα αυτά τα κανιβαλίστικα που βγαίνουν σήμερα στη φόρα, (τυχαία, άραγε;), οι χυδαίες κι αγοραίες ανταλλαγές ύβρεων και απειλών, εκατέρωθεν, με λαχαναγορίτικες εκφράσεις, μεταξύ των αμαρτωλών συγκοινωνούντων δοχείων πολιτικής, δημοσιογράφων και τρωκτικών, αποτελεί απλή σύμπτωση, ή μήπως η μνήμη οδηγείται από κάποιον υποσυνείδητο συνειρμικό συσχετισμό;

   Υ.Γ. Γιά μιά ακόμη φορά, μέσα στον βόρβορο που συνεχώς αποκαλύπτεται απειλητικός, δηλητηριώδης και αποδιοργανωτικός του όποιου πολιτικού στοιχείου από το σάπιο, συνολικά, σύστημα που μπορεί να στέκεται ακόμη όρθιο και του πλήρους αποχαυνωτικού αποπροσανατολισμού του παραπαίοντος λαού, στην όζουσα διαπλοκή των πολιτικών με τους μεγαλοεκδότες και μεγαλοεργολάβους, έλαμψε η ευπρεπής μεγάλη κυρία της δημοσιογραφίας Κυρία Κατερίνα Ακριβοπούλου. Μορφωμένη, σοβαρή, εύστοχη και ακέραιη δημοσιογράφος. Γι’ αυτό και αλεξικέραυνο όλων των κεραυνών και μύδρων της φαυλότητος του συναφιού της και όχι μόνο.

«Μωραίνει Κύριος, ον βούλεται απωλέσαι…»

Επικαιρότης

   Ποτέ μου δεν συμφωνούσα με το θεσμό της απεργίας, ως μέσον διεκδίκησης. Πάντα τον θεωρούσα έναν εκβιαστικό τρόπο εκπλήρωσης δικαίων, έστω, αιτημάτων. Πίστευα μόνο στο διάλογο και την συνεννόηση και όχι στη σύγκρουση, πράγμα που πίστευα ότι είναι εφικτή σε κάθε πολιτισμένη κοινωνία, κάτι το ουτοπιστικό, όπως προκύπτει, γιά την ελληνική.

   Όσο δε, θυμάμαι εαυτόν, (δυστυχώς πολύ καλά και επί μακρότατο διάστημα), οι πλείστες των απεργιών ήσαν καταχρηστικές και άδικες. Με παράλογους ή μαξιμαλιστικούς στόχους και έξαλλες ή εγωιστικές συντεχνιακές αναφορές.

   - Τα ταξικά οικονομικά μου αιτήματα να ικανοποιηθούν και…. «γαία πυρί μιχθήτω»!

   Έτσι παρακολούθησα την Αθήνα να στενάζει, κατ’ επανάληψη, κάτω από τόνους σκουπιδιών γιά το δίκαιο, έστω, χατίρι μιάς χούφτας εργαζομένων, τα κρητικά αγροτικά προϊόντα να σαπίζουν στα φορτηγά, επειδή οι ναυτεργάτες…. διεκδικούν και πάει λέγοντας.

   Παλαιότερα, όταν το παιχνίδι παιζόταν πιό κομψά και πιό υποκριτικά, οι απεργοί «κατέβαζαν» μιά μακριά λίστα «θεσμικών», τάχα, αιτημάτων και στο τέλος έβαζαν και 1-2 οικονομικά. Όταν η κυβέρνηση τους ικανοποιούσε τα τελευταία, η απεργία λυνόταν αυτόματα και όλα τα προηγούμενα πετιόνταν στα σκουπίδια!

   Βέβαια, γιά να μην χαρακτηριστώ υπερβολικός κι απόλυτος, σε κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις, μιά απεργία είναι και θεμιτή και σκόπιμη, π.χ. η πανεργατική στην Κατοχή, ή κάποιες ανάλογες, όταν ψυχορραγούσε η Χούντα!

   Τον σημερινό, όμως, απεργιακό καταιγισμό ομολογώ πως δεν τον καταλαβαίνω και τον θεωρώ, πέρα για πέρα, ανόητο, ατελέσφορο και αυτοκαταστροφικό. Θυμίζει εκείνον που έκοψε τα….. του γιά να τιμωρήσει τη γυναίκα του! Αφού είναι πασίγνωστο πως σε όλα, ανεξαιρέτως, τα κρατικά -και ιδιωτικά- ταμεία δεν υπάρχει… σάλιο! (Όπως είπε κάποτε κι ο "Ξανθόπουλος" της πολιτικής, το παιδί του λαού, Ανδρ. Λοβέρδος).

   Κατά συνέπειαν κάθε απεργιακή διεκδικητική κινητοποίηση καθίσταται, εκ των πραγμάτων, μάταια αφού σκοντάφτει στην καταλυτική «ένσταση του Μενίππου». (Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος). Και διακόσια χρόνια να απεργούν οι πάντες, κανείς δεν πρόκειται να πάρει μία! Από πού;

   Απλά, χάνονται ώρες εργασίας, μειώνεται η εθνική παραγωγή, οι πολύτιμες εξαγωγές, η ανταγωνιστικότητα, η αξιοπιστία, η προσδοκία ανάκαμψης! Όλα πάνε πίσω και η κατάσταση γίνεται χειρότερη. Τουλάχιστον οι κινητοποιήσεις αν στόχευαν στη μείωση των αποδοχών των μελών του συστήματος διοικήσεως, όλων των βαθμίδων, κάποιο νόημα θα είχαν.

   Τελικά, από όλο αυτό το «μακελειό», ποιός ωφελείται; Ποιός σκοπός εξυπηρετείται, αν μη τι άλλο, παρά η, και με τη βούλα, πτώχευση της χώρας και επιστροφή της σε εθνικό νόμισμα.

   Όσο δύσκολη κι αν είναι η κατάσταση και όσο επώδυνα τα μέτρα, τέτοιες ενέργειες την κάνουν χειρότερη, αφού είναι αδύνατον να την βελτιώσουν! Στην κατάσταση που έχει περιέλθει ο τόπος μία μόνο λέξη έχει ουσιαστική αξία και χρησιμότητα. Η λέξη «δουλειά»!

   Γιά μία ακόμη φορά αποδεικνύεται ο εγωισμός, ο φαβοριτισμός, η έλλειψη αλληλεγγύης και η αδιαφορία του ενός γιά τον άλλον. Σήμερα όλοι την πάρτη τους βλέπουν και στο βόλεμά τους προσβλέπουν. Δυστυχώς! Ο θάνατός σου η ζωή μου.

   - «Εγώ να γλιτώσω, εγώ να προηγηθώ, αφού είμαι ο καλύτερος, ο χρησιμότερος, ο…., ο….., ο περιούσιος και συ κόψε το σβέρκο σου!

   Αυτό το μπαράζ των επερχόμενων απεργιών είναι βλακώδες! Ναι βλακώδες, όπως βλακώδες είναι κάθε τί που φέρνει αντίθετο αποτέλεσμα από το επιδιωκόμενο. Η απελπισία και η απόγνωση δεν επαρκούν, ως δικαιολογία.

   Επόμενο βήμα, ο κανιβαλισμός. Καλομελέτα κι έρχεται!

Χαράς ευαγγέλια και "Μπεν μιξτ"!

Γιά γέλια, (πικρά), και γιά κλάματα, (γοερά)

   Γράφτηκε στον τύπο κι «έπαιξε» στα κανάλια πως του λοιπού τα έκτροπα στα συλλαλητήρια διαμαρτυρίας και τις διάφορες συγκεντρώσεις θα αντιμετωπίζονται, όχι με αύρες δακρυγόνων, αλλά με ισχυρές αντλίες νερού!

   Η στήλη χαιρετίζει την ρηξικέλευθη απόφαση του Υπουργείου Δημ. Τάξης που αναβαπτίζει τις πολύτιμες υπηρεσίες του προς τον πολίτη, (πρώτα αυτός, πάντα), και δίνει άλλη μία απόδειξη της σοβαρότητας, αλλά και αποτελεσματικότητας με την οποία εκτελεί τα καθήκοντα και τον θεσμικό του ρόλο, ο αρμόδιος Υπουργός κ. Ν. Δένδιας.

   Όμως, καλά τα «χαιρετίσματα» και οι καλές υποδοχές του μέτρου, αλλά και μερικές χρήσιμες οδηγίες προς υποψήφιους διαδηλούντες δεν βλάπτουν, δεδομένου ότι αναμένεται θύελλα συλλαλητηρίων και μεγάλη χρήση του νεοεισηγμένου στην καθημερινότητά μας μηχανήματος-καταβρεκτήρα.

   Ένας καλός τρόπος αντιμετώπισης του αναμενόμενου καταβρέγματος θα ήταν η ομόθυμη συμμετοχή του λαού σ’ αυτές τις εκδηλώσεις με … μαγιό! Αφού ο καιρός, όπως δείχνει τουλάχιστον, κρατάει ακόμη γιατί να μην μετατρέψουμε την όποια μεγαλειώδη πορεία, λιγάκι κάπως σαν τις όμορφες καρναβαλίστικες παρελάσεις, μετατρέποντας και την Αθήνα σε Ρίο διαρκείας! Αν μάλιστα υιοθετηθεί η παραλιακή, ως κατ’ εξοχήν χώρος….πορείας και διαμαρτυριών, τότε η Κοπακαμπάνα θα χλομιάσει και θα σκάσει από τη ζήλια της, η δε χώρα θ’ αποκτήσει μία ακόμη πρωτοτυπία, τουριστική ζήτηση και τιμητική αναγραφή στις σελίδες του έγκριτου βιβλίου ρεκόρ Γκίνες!

   Συνιστάται ένθερμα στις συμμετέχουσες όμορφες το μπικίνι και στις, εξ αυτών, ιδιαίτατα χυμώδεις το τάγκα ή το στρινγκάκι, (εννοείται σε τόπλες, πάντοτε, ανσάμπλ). Περιττό να τονιστεί πως οι άσχημες, οι γριές και, εν γένει, όσες κυρίες τυγχάνουν συμπαθείς μεν, αλλά δεν «βλέπονται» με τίποτε, θα πρέπει να προσέρχονται του λοιπού στις συγκεντρώσεις με… νιτσεράδα. Αυτές τις κίτρινες ολόσωμες φαρδιές πλαστικές φορεσιές με την κουκούλα που φορούν οι ψαράδες καβουριών, στ’ ανοιχτά της χερσονήσου της Καμτσιάκα.

   Επίσης η συμπαθής τάξη των λαθρομεταναστών, οι οποίοι έχουν να δουν νερό από τότε που πέρασαν κρυφά τον Έβρο, θα μπορούν να επωφεληθούν προσερχόμενοι, βάζοντας σε κάθε τσέπη από λίγο Tide, Omo, ή κάποιο, τέλος πάντων, απορρυπαντικό, (με μπλέ, πράσινους και… ροζ κόκκους), που εγγυάται την αστραφτερότητα των ρούχων τους, με την απαραίτητη προσθήκη Soupline, γιά το «μαλάκωμα». Με το πρώτο μπουγέλωμα το απορρυπαντικό θα διαλύεται στο νερό και η πίεση της μάνικας θα πλένει και θα διώχνει τη συσσωρευμένη λέρα! Χώρια που θα μπορούν να ξεγλιτσιάσουν, μαζί με τα ρούχα, και το κορμί τους, δημοσία δαπάνη.

   Τέλος, επειδή αναμφιβόλως, υπάρχουν και αρκετοί ντόπιοι «γλίτσηδες», (σιγά που θα τους παραλείψω και θα εκτεθώ να με πουν ρατσιστή οι προδευτικάριοι, αναφερόμενος μόνο σε ξένους άπλυτους!), που όταν βλέπουν νερό βγάζουν αλλεργικά σπυράκια, θα έχουν κι αυτοί μιά θαυμάσια ευκαιρία δωρεάν λουτρού, όπως γινόταν παλιά στη Ομόνοια, στα δημόσια λουτρά που υπήρχαν, δίπλα στο «Κοτοπούλη».

   Με τον τρόπο αυτόν η συμμετοχή σε μία διαδήλωση θα μετατρέπεται σε ένα πολύ όμορφο πανηγυράκι όπου μπορεί να συμμετέχει και όλη η οικογένεια. Θα μπορούν οι μεγάλοι, άφοβα και χωρίς κίνδυνο ασφυξίας, να παίρνουν μαζί και τα μικρά τους, (με όλα τα παπάκια, τα σωσίβια και τα μπρατσάκια τους), γιά να κάνουν όλοι μαζί … πλίτσι-πλίτσι!

   Και γιά να μην κατηγορηθώ γιά μονομέρεια συστάσεων, δεν θα ήταν καθόλου άσχημη ιδέα να ρυθμίζεται η θερμοκρασία του εκτοξευόμενου νερού, τώρα που έρχεται χειμώνας, ανάλογα με την εξωτερική. Είπαμε να διαλύουμε τους διαδηλωτές, αλλά όχι και να τους πουντιάζουμε. Πού ακούστηκε, αυτό κι αν είναι τελείως αντισυνταγματικό!

   Όσο γιά τη στήλη, γνωστή από την θεσμική της αντίθεση στις πάσης φύσεως ομαδικές οχλοκρατικές εκδηλώσεις, αυτή τη φορά προβληματίζεται ιδιαίτερα. Αν, όπως προτείνει, ο ελληνικός λαός, ψυχή τε και σώματι, (το σώμα γυμνό, ή έστω ημίγυμνο), ανταποκριθεί στα κελεύσματά της και προτάσσοντας στήθη, γλουτούς, κ.λπ κάλλη και «προσόντα», κατέβει έτσι στον αγώνα, η στήλη θα το ξανασκεφτεί σοβαρά και πιθανόν ν’ αναθεωρήσει. Το πρώτο προσεχές συλλαλητήριο θα καθορίσει την περαιτέρω στάση της.

Επί του πιεστηρίου.

Γιά γέλια, (πικρά), και γιά κλάματα, (γοερά).

   Κατ’ αποκλειστικές πληροφορίες της στήλης, οι συνταξιούχοι απεφάσισαν να κατέλθουν, από Δευτέρας, σε απεργία διαρκείας! Οι άνεργοι, οι οποίοι εκλήθησαν να συμμετάσχουν συμπαριστάμενοι, το σκέφτονται χωρίς να το αποκλείουν. Το συνδικαλιστικό τους όργανο θα αποφασίσει σύντομα. Κομβικό σημείο η παράταση του ωραρίου εργασίας. Καταβάλλονται, πάντως, μεγάλες προσπάθειες και ασκούνται πιέσεις να πεισθούν να συμμετάσχουν.

   Αν συμβεί αυτό και επιτύχει, (κάτι το απολύτως σίγουρο), η συνδυασμένη απεργιακή κινητοποίηση, θα γίνει χαμός! Είναι βέβαιον πως η χώρα θα συγκλονιστεί συνθέμελα, η κυβέρνηση θα πέσει αμέσως και οι σκληροί Ευρωπαίοι δανειστές θα ξανασκεφτούν, έντρομοι, όχι μόνο την «επιμήκυνση», (από 10 χρόνια και βάλε, αφού γιά την άμεση καταβολή της πολυπόθητης δόσης των 31,5 δις, ούτε λόγος να γίνεται πως δεν θα «πέσει» ατάκα), αλλά και την πιθανότητα οριστικής και πλήρους διαγραφής ενός σημαντικού μέρους τους χρέους μας. (Κάτι γιά 62 με 74%, λέγεται)!

   ΥΓ. Η στήλη περνάει φοβερό λούκι και γι’ αυτό, σαν το καλύτερο φάρμακο, θυμήθηκε το «γέλα παλιάτσο….». Μιά διέξοδος είναι κι αυτή.

Απεργία, ανεργία, απεργία!»

Επικαιρότης

   «Απεργία, με λαχτάρα να σε νοιάζομαι

     ανεργία, δυστυχώς, να σε μοιράζομαι

     ……………………………………….

   Το παλιό, γνωστό και χαριτωμένο τραγουδάκι του άρχοντα φοροφυγά τροβαδούρου, θα μπορούσε κάλλιστα να τραγουδιέται, σήμερα, έτσι!

   Μέσα στο απόλυτο μπάχαλο, σήμερα πληροφορήθηκα το εξής καταπληκτικό.

   Κατά το Σύνταγμα και τον όρκο τους, οι δικαστικοί δεν μπορούν να απεργήσουν. Έχουν απεκδυθεί του σχετικού δικαιώματος που έχουν όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, ως προϋπόθεση διορισμού τους.

   Γι’ αυτό, τι λέτε πως σοφίστηκαν οι «υπηρέτες (και υπηρέτριες) της Θέμιδος;

   Σαν τους καλόγερους του Ροΐδη που βάφτισαν το κρέας φακές, για να μην αμαρτήσουν τρώγοντάς το τη Σαρακοστή, έτσι κι οι κ.κ. Δικαστές, βάφτισαν την απεργία «στάση εργασίας», η οποία θα αρχίζει μία ώρα μετά την επίσημη έναρξη των δικών, (έναρξη 9.00 π.μ. και στάση 10.00 π.μ.!), και ουσιαστικά απεργούν, αφού η πρώτη ώρα αναλίσκεται στις εκφωνήσεις των υποθέσεων!

   Τα πελώρια ερωτήματα που ανακύπτουν είναι:

   Όταν οι θεματοφύλακες του Νόμου τον παραβιάζουν κατάφωρα με ντρίπλες και κολπάκια, τι θα πρέπει να κάνουν οι απλοί πολίτες που ελέγχονται απ’ αυτούς;

   Και, το κυριότερο, με τέτοια καμώματα των εκφραστών της Τρίτης Εξουσίας, υπάρχει περίπτωση σωτηρίας της χώρας;

Τα σκαμπίλια κι οι κρανιοεγκεφαλικές επιπτώσεις τους!

Γιά γέλια και γιά κλάματα

   Παρακολούθησα την Παρασκευή, (όσο άντεξα δηλαδή), σε πρωινή εκπομπή, την πληθωρική συντρόφισσα Λιάνα. Ναι, εκείνη την εκπρόσωπο της τοπικής του ΚΚΕ Εκάλης!

   Όπως πάντα ήταν ποταμός και με άψογα, κυριολεκτικά, ελληνικά. (η αλήθεια νά λέγεται, οποθενδήποτε προερχομένη!).

   Σε γενομένη ερώτηση του σχολιαστή γιά το φόνο του πρέσβη των ΗΠΑ στη Λιβύη, η συντρόφισσα απογειώθηκε, σαν Σογιούζ προ Πούτιν!

   Προσπάθησα, επιστρατεύοντας όσες νοητικές δυνάμεις μου απέμειναν, να την παρακολουθήσω, αλλά στάθηκε αδύνατον!

   Ιδίως όταν άρχισε τις γεωπολιτικές και κοινωνικοπολιτικές της σαλάτες με εκείνες τις θεσπέσιες λεκτικές φιοριτούρες και τα περίπλοκα υπονοούμενα, που μόνο αυτή ξέρει να ξεφουρνίζει με θολοκουλτουριάρικο ύφος, (ατιμούλι!, τύφλα να ’χουν ο κ. Ευφράδειας κι ο «σανοπώλης-υιός», μαζί), με μπέρδεψε και έκανε όλα τα λαμπάκια του μυαλού μου ν’ αναβοσβήνουν με μανία!

   Δεν το άντεξα και άλλαξα κανάλι. Με τη διαπίστωση πως η μοιραία συνάντησή της με τον γνωστό αλάστορα της ακροδεξιάς, τον μέγα εθναμύντορα Ηλία, υπήρξε μοιραία και δυσμενώς καθοριστική γιά το μέλλον όλων μας.

   Γι’ αυτήν, βασικά, λόγω της βαριάς διάσεισης που της προκάλεσε η πολιτισμένη «ιδεολογική» τους διαμάχη και της ανήκεστου βλάβης, που είχε μεν  ανέκαθεν, αλλά επιδεινώθηκε από την «πειστικότητα της δεξιάς» …. «κροσσέ-επιχειρηματολογίας» του Λιάκου!

   Γιά μας τους υπόλοιπους δε, άκρως βασανιστική, αφού το ν’ αντέξεις τη ρητορεία της Λιάνας, (όσο και να το κάνεις), πάντα ήθελε κάποια ψυχική αντοχή. Σκέψου τώρα!

Μπενάκη, Παπούλιας, πολλή παρανόηση και ολίγος… Μπρεχτ!

Σχολιασμοί

   Χθες έλαβα ένα email. Από τη γνωστή διαδικασία της φιλικής περιφοράς και διάδοσης μηνυμάτων. Αρχική «πηγή» και πρώτος διακινητής μία κύρια, άγνωστη σε μένα, γιά την οποία θα στοιχημάτιζα πως είναι «ξανθιά», (τουλάχιστον στο εσωτερικό της κεφαλής), η οποία διακατεχόταν από παλλόμενο πατριωτισμό, μπόλικη συγκίνηση γιά όσα εθνικά και πατροπαράδοτα απόλλυνται και διά ταύτα….. θρήνος και κοπετός! Και βεβαίως ιερά αγανάκτηση, συνοδευμένη και από ολίγο μπρεχτικό μοιρολόι και θούριο μαζί!

   «Είδα το παιδί στο αναπηρικό καρότσι να ορθώνεται.

    Είδα το φάσκελο του έφηβου στους κομισάριους. 

    Είδα τους νέους ν' αποστρέφουν το βλέμμα απ' την εξέδρα του καίσαρα.

    Είδα το πένθος στα άσπρα πουκάμισα.

    Είδα τη σημαία να ατενίζει το λαό.

    Είδα στις μπάντες με μαύρες κορδέλες

    Είδα την απόγνωση να γίνεται οργή,

    την οργή να παίρνει στόμα,

    το στόμα να καταριέται και ν' απαιτεί.

    ΕΠΕΛΑΣΗ, ΠΑΡΕΛΑΣΗ, ΠΡΟΕΛΑΣΗ».

   Αιτία, όχι κανένα νέο αγωνιστικό σάλπισμα της Παπαρήγα ή του Μιχαλολιάκου, (έστω και του Καμμένου), αλλά το ανασυρθέν όψιμα στη μνήμη της, λογύδριο της κ. Μπενάκη, τότε Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων, (2005), προς τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Παπούλια.

   Μεταξύ άλλων στην προσφώνησή της, η κ. Μπενάκη έλεγε, στο περίπου, και τα εξής:

   «…τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν. Τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές, καθώς θα μπορούν να προστατεύονται αλλά και να παραβιάζονται, από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων. Η δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμαστεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης, κ.λπ., κ.λπ…….»

   Θυμάμαι πως και τότε αφέθηκε, είτε αθέλητα, είτε συγγνωστά γιά λόγους λαϊκισμού και πολιτικής σκοπιμότητος, (δηλαδή προσπορισμού πολιτικού οφέλους), να πλανάται μιά περίπου προδοτική και μειοδοτική θέση, όπως προφανώς διαφαίνεται στο κείμενο -αν αυτό διαβαστεί αποσπασματικά-  της Προέδρου της Βουλής!

   Θυμάμαι επίσης, πως πρωτεργάτης του τότε ντόρου υπήρξε ο πολύς «γιός του σανοπώλη» κ. Γ. Καρατζαφέρης, ο οποίος με «τα τέτοια και τα άλλα» τερτίπια του κατάφερε να εκμηδενίσει το κόμμα του και από υποψήφιος, (κατά το ίδιο), Πρωθυπουργός και στυλοβάτης της Βουλής, να βολτάρει τώρα απ’ έξω και να ταΐζει τα περιστέρια της με σπόρους, αφού σανοί δεν πωλούνται πλέον!

   Εν πάση περιπτώσει και γιά την αποκατάσταση της αλήθειας, ή πληροφόρηση σε όσους δεν γνωρίζουν τίποτα σχετικώς, η κ. Μπενάκη με τα λόγια της εκείνα αναφέρονταν, αιθεροβατούσα όπως προκύπτει σήμερα, όχι στην Ελλάδα, αλλά σ’ ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση και την εκπλήρωση, (προσδοκία κι ευχή της ομιλούσης), της ιδέας που εμπνεύστηκαν οι οραματιστές του σχεδίου γιά ενιαίο κράτος της Ενωμένης Ευρώπης. Προϊόν σκέψης και απόφασης των μεγάλων ηγετών της εποχής, όπως Αντενάουερ, Ντε Γκωλ, Ντε Γκάσπερι, Σπάακ και σια. Ένα όνειρο που, αν και όταν, συνέβαινε θα μετέτρεπε τα ευρωπαϊκά κράτη σε Ηνωμένες Πολιτείες Ευρώπης, χωρίς εθνικά σύνορα και χωρίς ανταγωνιστικούς εθνικισμούς, αλλά με ενιαία οικονομική πολιτική και ενιαία ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Γεγονός που θα άλλαζε άρδην την πορεία και τη μοίρα της Γηραιάς Ηπείρου. Ένα όνειρο που θα απέτρεπε, οπωσδήποτε, τη σημερινή κρίση και θα προλάβαινε πολλά δεινά !

   Έναντι αυτού, βλέπουμε να γίνεται τώρα το ακριβώς αντίθετο, πράγμα σύνηθες γιά περιόδους ισχνών αγελάδων. Καθένας, και πολύ λογικό, κοιτάει την πάρτη του, οπότε  πιθανότερες φαντάζουν οι διασπάσεις, λόγω εθνικιστικών προτεραιοτήτων, παρά οι συνενώσεις.

   Ήδη οι Καταλανοί στην Ισπανία ξεσηκώθηκαν και…. έπεται συνέχεια!

Σαν κάτι να πάει να γίνει....!

Επικαιρότης

   Γιά πρώτη φορά, όπως διαπιστώνεται, από το σκάσιμο της φούσκας της δανεικής ευδαιμονίας της χώρας και της μετατροπής της χρυσής άμαξας της Σταχτοπούτας-Ελλάδος σε κολοκύθα, μιά ελληνική κυβέρνηση διαπραγματεύεται, επί τέλους, τόσο σοβαρά, τόσο σκληρά και τόσο υπεύθυνα με τους πιστωτές της χώρας. Κι αυτό είναι το μόνο παρήγορο φωτεινό σημάδι μέσα στην απόλυτη μαυρίλα που μας περιβάλλει.

   Με μπροστάρη την σοβαρή μετριοπαθή δεξιά, που ιστορικά, (γιά όσους ξέρουν και διδάσκονται από την Ιστορία), πάντοτε στα δύσκολα έβγαζε τα κάστανα απ΄ τη φωτιά, πλαισιωμένη από το ΠΑΣΟΚ, (που γέννησε το πρόβλημα), και το μετριοπαθέστερο και λογικότερο κομμάτι της αριστεράς, την ΔΗΜΑΡ, (ευτυχώς, υπάρχουν κι αριστεροί στον τόπο που περπατούν στη γη και δεν ίπτανται στην ουράνια σφαίρα της ουτοπίας), ως το απαραίτητο «φρένο» και εκφραστή των πραγματικών λαϊκών συμφερόντων, στα πλαίσια του εφικτού, και όχι των κραυγαζουσών μαξιμαλιστικών συντεχνιών και των φαύλων αρχιτεμπέληδων συνδικαλισταρέων του γλυκού νερού και του τρυφηλού βίου.

   Στα πλαίσια αυτής της επελθούσης, εν είδει επιφοίτησης, σοβαρότητος, είδαμε με μεγάλη έκπληξη το «νευρόσπαστο» Σαμαρά να εκτελεί με αέρινη μαεστρία θαυμάσια τριπλά «τόλουπ», ως άλλος Νιζίνσκυ, τον ευτραφή κ. Ευφράδεια, (παρά το βάρος του), να μετατρέπεται σε, ανώτερο του Νουρέγιεφ, αιθέριο εκτελεστή αλλεπάλληλων τέλειων διπλών «άξελ», αφθάστου ωραιότητος και χάρμα ιδέσθαι, και τον νυσταλέο κ. «Ήξεις-αφίξεις» να υποδύεται την Πυθία, (μόνο η χλαμύδα του λείπει), και να βγάζει συνεχώς χρησμούς, πατώντας ταυτόχρονα γκάζι κι αμπραγιάζ, ως δείγμα υψηλής πολιτικής! Και όλοι μαζί, εφαρμόζοντας το σοφό «ανάγκαν και θεοί πείθονται», (μόνο τα Εξάρχεια επιμένουν στο κλασσικό και τετριμμένο «ανάρχαν και θεοί πείθονται»), να προσπαθούν να πετύχουν τον τριπλό στόχο.

   Δηλαδή, να φέρουν την εκτροχιασμένη χώρα σε κάποιο λογαριασμό, να πείσουν τους Ευρωπαίους δανειστές και τους μπροστάρηδές τους τροϊκανούς να χαλαρώσουν τη θηλιά και να πέσει, επί τέλους, η πολυπόθητη ζωογόνος δόση των 31 δις, που συνεχώς κυνηγάμε ανεπιτυχώς, όπως ο σκύλος την ουρά του!

   Βεβαίως, η στήλη δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει την κολοσσιαία συμβολή στις διαφαινόμενες σχετικές επιτυχίες, (απ’ ολότελα καλή κι η Παναγιώτενα, έναντι της εποχής του χαζού παιδιού, με τα περίστροφα στο τραπέζι και τις άλλες τέτοιες σαχλαμάρες), των γιγάντων της πολιτικής, π.χ. του αριστοτέχνη της διπλωματίας κ. Αβραμόπουλου, του Πρύτανη του ελληνικού πολιτισμού κ. Τζαβάρα, (αλήθεια, ποιός είναι ο τύπος και που βρέθηκε εκεί;), της πολιτικής πριμαντόνας με το βαρύ όνομα και τα πανάλαφρα προσόντα κ. Φώφης της Γεννηματά, (η έτσι εκφορά του ονόματος αποτελεί παγκόσμια πασοκική ευρεσιτεχνία, ως γνήσια λαϊκή έκφραση ενός τίμιου λαϊκού κόμματος, π.χ. Κίμος ο Κουλούρης, Βαγγέλης ο Βενιζέλος, κ.λπ.) και του σοφού κ. Χατζησωκράτη, του επονομαζόμενου και «ο Έλλην Κομφούκιος» ή, κατ’ άλλους, «ο Έλλην Ναστραντίν Χότζας»!

   Ωσαύτως, ας μην παραγνωρίζεται και ο αποφασιστικός ρόλος της αντιπολίτευσης, ιδίως της αξιωματικής, όπου το 15/λές του πολιτικού νηπιαγωγείου που λέγεται «ΣΥΡΙΖΑ να μάθουμε στου κασίδη το κεφάλι», ήτοι οι Τιτάνες πολιτικοί, (κρατήστε ονόματα!): Στράτα-Στρατούλης, Λαφαζάνης, Γλέζος, οι λαλίστατες «Ξανθές» (πολλές και διάφορες), κ.λπ. Μεσσίες, οι οποίοι με τα ποδηλατάκια, τα πατίνια και τις «μπάρμπες» τους και με επί κεφαλής τον μικρό Αλέξη και την καραμούζα του να σαλπίζει έφοδο κατά της «μαντάμ» Μέρκελ και σία, έχουν τρέψει σε άτακτη φυγή τους αιμοδιψείς Ευρωπαίους τοκογλύφους!

   - Πίσω κουφ… ες και σας φάγαμε!

   Οπωσδήποτε, η ελάσσων αντιπολίτευση δεν υστερεί. Η συμβολή της ρητορικής δεινότητος των κ.κ Μαρκόπουλου, (σύγχρονη ελληνική εκδοχή του Κικέρονος) και Ζώη, (που ’σαι Λυσία γιά να δεις πως προασπίζονται οι «αδύνατοι», όχι με μπούρδες σαν τις δικές σου!), των «Ανεξαρτήτων Ελλήνων, ανεξαρτήτως μυαλού», στην διαφαινόμενη εθνική επιτυχία, θα πρέπει να τονιστεί ιδιαιτέρως!

    Εκείνο όμως  που λείπει από το καυτό προσκήνιο και δημιουργεί σημαντικότατο και δυσαναπλήρωτο κενό, με την εκκωφαντική απουσία του, είναι το, κατ’ εξοχήν, κόμμα του λαού, (όλα τα άλλα δεν είναι!), το ΚΚΕ. Αλλά η απουσία του κρίνεται ως απόλυτα δικαιολογημένη, αφού πέραν της οργάνωσης του, ακρογωνιαίας σημασίας ετήσιου Φεστιβάλ του, (πάντα γιά τα πανηγύρια το κόμμα αυτό), της προσεχούς αποκατάστασης των Μπρέζνιεφ, Μαλένκωφ και Μπουλγκάνιν, προέκυψε αιφνιδίως και το θέμα του τηλεοπτικού σταθμού 902, που κλείνει υπακούοντας στους καταραμένους καπιταλιστικούς νόμους της αγοράς, (no money, no honey!). Αλλά μην φανταστείτε πως οι εργαζόμενοι εκεί θα πεταχτούν στον δρόμο με τον συνήθη απεχθή καπιταλιστικό τρόπο.

   - Παιδί μου δεν βγαίνω και κλείνω. Φαλίρισα! Πάρε την νόμιμη αποζημίωσή σου και άμε στην ευχή της Παναγίας. Καλή τύχη!

 Όοοοοχι, εδώ θα ληφθεί….. μέριμνα! Ποιά; άγνωστο! Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευ ’το και ζήσε Μάη μου….!

   Με πιό ωραία δικαιολογία, γιά το λουκέτο του σταθμού, το ότι οι «καπιταλίστες» διαφημιζόμενοι του την έφεραν μπαμπέσικα και δεν του έδιναν να «παίξει»  διαφημίσεις! Δηλαδή, αυτοί οι ελεεινοί αστοί, δεν υπήκουσαν στην προτροπή του Λένιν να τους δώσουν το σκοινί, με το οποίο θα τους….κρεμάσουν. Τέτοια καθίκια είναι! Όπότε, «και συ τέκνον Βρούτε, πέσε λοιπόν Καίσαρ»!

   Άφησα τελευταίους τους «εθναμύντορες» της Χρυσής Αυγής. Νομίζω σκόπιμο θα ήταν να κλειστεί κάποιο «ραντεβού», εκεί έξω απ’ τη Βάρκιζα, προς Λαγονήσι μεριά, ή στον κλασσικό «στίβο» ευγενικής επίλυσης διαφορών της Λεωφ. Λαυρίου, κατόπιν ευγενικής παραχώρησης των κάφρων φιλάθλων Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού, και συναντηθούν σε «φιλικό» ματς με τους αντίστοιχους κάφρους της απέναντι όχθης, με τα βαρύγδουπα ονόματα της σαχλαμάρες, π.χ. «Πυρήνες της φωτιάς» και όλα τα ανάλογα βλακόμετρα που θέλουν ν’ «αλλάξουν τον κόσμο». Μόνοι τους και κατά το δοκούν.

   Υπάρχουν σοβαρότατες πιθανότητες, μετά το ματς, να γλιτώσουμε, μιά και καλή, κι από τους δύο!

Ο χορός της φαρσοκωμωδίας καλά κρατεί!

Θέσεις - Απόψεις

   Λένε μερικοί πως μιά φάρσα που επαναλαμβάνεται συνεχώς καταντάει γελοία «σούπα». Πολύ περισσότερο αν περιέχει και τραγικά στοιχεία, οπότε εξελίσσεται σε τραγέλαφο.

   Στο ατέλειωτο, μονότονο μονόπρακτο που παίζεται στη χώρα τα τελευταία χρόνια, οι «αρχηγοί» μας τώρα, ενώ έχουν συμφωνήσει σε όλα, υποταγμένοι αφεύκτως στις επιταγές των δανειστών και της τρόικα, (αν μπορούν, ας κάνουν κι αλλιώς), επιστρατεύουν, έκαστος, τα προσφιλή ιδιοχαρακτηριστικά τερτίπια του και το γνωστό προσωπικό του στυλ. (π.χ. ο κ. Ευφράδειας την κλασσική ανούσια λογοδιάρροια με τις κούφιες, βαρετές παρλαπίπες, του οποίου οι σαπουνόφουσκες, ένεκα γλυστερότητος, μπορούν και να υποκαταστήσουν θαυμάσια την αναγκαία των μέτρων… βαζελίνη, ο «νευρόσπαστος» Σαμαράς την αιδήμονα λιγόλογη, λόγω μεγαλυτέρου φορτίου κι ευθύνης, τακτική κι ο νυσταλέος κ. «Ήξεις-αφίξεις» Κουβέλης τη ράθυμη σιβυλλικότητα με τις περίφημες «κόκκινες» γραμμές του, οι οποίες πλενόμενες με τις γαλαζοπράσινες των άλλων, κατάντησαν εντελώς απροσδιορίστου χρώματος. Κάτι σαν μπερδεμένο και ξεθωριασμένο ουράνιο τόξο!

   Όλοι επιστρατεύουν το σύνολο των ικανοτήτων τους και εκτελούν υπέροχες πολιτικές πιρουέτες, τα ονειρώδη pas de deux, (μάλλον για pas de trois πρόκειται) μπροστά στα έκθαμβα μάτια του λαού, προσπαθώντας να μαγέψουν και μπουρδουκλώσουν, με τους θαυμάσιους ελιγμούς τους, και τη βλοσυρή τρόικα, που παρακολουθεί από την εξέδρα, παγερά αδιάφορη, το ελληνικό τσίρκο «Μεντράνο», στο νέο του κακόγουστο πρόγραμμα.

   Διαφωνούν, συμφωνούντες, τάχα, και συμφωνούν, δήθεν, διαφωνούντες!

   - Πώς να γίνει, ρε παιδιά, πολιτικό «μαγαζί» έχουμε κι εμείς που, με τα τέτοια και με τ’ άλλα, μας το καταντήσανε ανοιχτό ψιλικατζίδικο κι από κόμμα, απόκομμα!

   Και τί κατάντια, Θεέ μου, τι εθνικός εξευτελισμός, τρία μόνο κουστουμαρισμένα τροϊκανά ανθρωπάκια, αγέλαστα και βλοσυρά, να τους διαγράφουν μονοκοντυλιά, όλο το γράψε-σβήσε του καλοκαιριού!

   - Μηδέν και με τον κηδεμόνα σου! Ξαναγράψτα κι έλα αύριο!

   Την μεγαλύτερη όμως απογοήτευση, (και πλάκα μαζί), προκαλεί ο νεοφώτιστος στην α’ εθνική κατηγορία της πολιτικής, ΣΥΡΙΖΑ με τα καμώματα και τις σαχλαμάρες που, κατά καιρούς, εξαπολύουν, (ή τους ξεφεύγουν), τα στελέχη του!

   Συνήθως, αυτό λέει η ανέκαθεν εφαρμοσμένη πρακτική, ιδίως σε περιόδους δύσκολων καμπών και ζόρικων αποφάσεων, η αντιπολίτευση θριαμβεύει. Από το βολικό ταμπούρι της εύκολης κριτικής και της λαϊκίστικης δημαγωγίας, κερδίζει τις εντυπώσεις και μαζεύει πόντους δημοφιλίας που μεταφράζονται σε υποθήκες μελλοντικών «ψηφαλακίων».

   Ετούτοι εδώ, όμως, προφανώς κατουρημένοι από τη χαρά τους, με το απροσδόκητο τελευταίο αποτέλεσμα, ξεπέρασαν κάθε όριο χαζομάρας και ανευθυνότητος, σε συνδυασμό με την πολιτική απειρία κι ανωριμότητα σε θέσεις ευθύνης και την μέθη που δημιουργεί ο ίλιγγος της εκτόξευσης, έστω προσωρινά, των ποσοστών τους, και έχασαν και τ’ αυγά και τα πασχάλια!

   Έτσι ακούμε κατάπληκτοι δηλώσεις που βρίθουν σαχλαμάρας κι ανεδαφικότητος, στηριγμένες σε απωθημένο συμπλεγματικό υπόβαθρο, παρά στην απαιτούσα ρεαλισμό πραγματικότητα. Δυστυχώς, δεν μπορούν να ξεφύγουν από το σύνδρομο του παλιού και μόνιμου, μέχρι πρότινος, 3%.

   Οι παλιές, (και συγχωρητέες), ξεκαρδιστικές θέσεις, π.χ. το άμεσο λύσιμο του προβλήματος της ανεργίας που εισηγήθηκε κάποτε ο Τσίπρας, με την «πρόσληψη στο Δημόσιο, όλων των ανέργων», ή το αμίμητο του τέως αρχισυντρόφου Αλαβάνου, «περί απαγορεύσεως εξόδου από τη χώρα σε Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου, όντας Πρωθυπουργός και Υπουργός Οικονομικών», επικαλύφτηκαν από νέες, επικίνδυνες πλέον, μπούρδες που εκτοξεύουν κατά καιρούς, από πιο επίσημες θέσεις τώρα, οι «σοφές» κεφαλές της συριζαϊκής νομενκλατούρας.

   Ο μεν χαζούλης Στράτα-Στρατούλης, με το αγαθό, παιδικό μυαλό, αναστατώνει στα καλά καθούμενα τους καταθέτες με τις οικονομικές του κουταμάρες και ο εμβληματικός Μ. Γλέζος, στα όρια του ακαταλόγιστου, λόγω φυσιολογικής «ραμολιμεντοποιήσεως», και με το σύνδρομο της μιζέριας βαθιά ριζωμένο μέσα του, ζητεί πρόσθετη φορολόγηση των γλίσχρων καταθέσεων, λες και δεν μας φτάνει το ξεζούμισμα που υφιστάμεθα, συν τους ανόητους διαξιφισμούς του με τους ανεκδιήγητους Χρυσαυγίτες.

   Και, ως άκρον άωτον, βγαίνει κι ο σύντοφος αρχηγός, με το μυαλό άπηχτο ακόμη, κατασαλιωμένος από τα φτυσίματα των Ευρωπαίων αξιωματούχων, που τον αποφεύγουν συστηματικά:

   - No, merci, δεν θα πάρω! (Ως δίκαιη ανταπόδοση στο σνομπάρισμα που τους έκανε επί διετία)  και δηλώνει «φαν» των όσων φρικτών είδαμε να συμβαίνουν, παλιά, στην Αργεντινή, ζηλεύοντας την τύχη της!

   Βεβαίως, (πώς αλλιώς!), κερασάκι στην τούρτα, οι διάφορες συριζαίες γλάστρες, («ξανθές» μέσα κι έξω από το κεφάλι), που παπαγαλίζουν στα κανάλια τις ουτοπιστικές ανευθυνότητες του «μαγαζιού». (Περιέργως, δεν εντόπισα ακόμη τις επίσημες θέσεις της αγαπημένης μου «συνιστώσας», της Ρόζας της ναζιάρας, τις οποίες περιμένω μ’ αγωνία).

   Καπάκι σ’ όλο αυτό το μπάχαλο, αλλά και αψευδές δείγμα, της ολοκληρωτικής διάλυσης του κράτους, έρχονται οι χρυσαυγίτες «σερίφηδες με τα μαύρα», με επί κεφαλής το φάντασμα του Αθανασίου Διάκου, (κατ’ άλλους του Οδυσσέα Ανδρούτσου), να επιβάλει το νόμο, εκμεταλλευόμενοι την ανυπαρξία των κρατικών αρμοδίων!

   Θεέ και Κύριε! Τι μας επιφυλάσσεις να δούμε ακόμη!

Αλληλεγγύη, σύμπνοια και άλλα παραμύθια!

Σκέψεις

   Λένε πολλοί πως η κρίση, κάθε κρίση, γεννά ευκαιρίες. Στη λογική του «ουδέν κακόν, αμιγές καλού». Όμως, όπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα, έτσι κι αυτή η μεγάλη αλήθεια υπόκειται σε παρερμηνείες, διαστρεβλώσεις και αλά κάρτ τοποθετήσεις, κατά το δοκούν, που συνηθέστατα έχουν πολιτική διάσταση και κομματική σκοπιμότητα. Η ανθρώπινη ιδιοτέλεια, κουτοπονηριά και μπαμπεσιά δουλεύει στο φουλ, ιδίως όταν τα πράγματα στραβώνουν πολύ, προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της.

   Η πρώτη και βασική ευκαιρία που γεννά μιά μεγάλη και γενική κρίση, όπως η παρούσα, είναι η ευκαιρία ενδοσκόπησης, απολογισμού και αλλαγής πλεύσης, όταν και όπου διαπιστώνεται το λανθασμένο της προηγούμενης. Αυτό αποτελεί και ζητούμενο και ευκταίο.

   Όμως έναντι αυτού, του απολύτως λογικού και χρήσιμου, τί βλέπουμε να γίνεται;

   Η κάθε τάξη, η κάθε κοινωνική ομάδα, το κάθε συνδικάτο, η κάθε συντεχνία, η κάθε τοπική κοινωνία αλλά και το κάθε μεμονωμένο άτομο, προβάλλει τα δικά του δίκαια, τις δικές του προτεραιότητες, τις δικές του απαιτήσεις. Όλοι, και έκαστος ξεχωριστά, διαγκωνίζονται στην υπερπροβολή της «ιδιαιτερότητος» των δικών του «πολύτιμων» υπηρεσιών και της «ανώτερης» κοινωνικής προσφοράς και ζητούν από την πολιτεία, ως πιο ίσοι από τους υπόλοιπους…. ίσους, να «σκύψει» πάνω από το δικό τους πρόβλημα και να ικανοποιήσει το δικό τους δικαιότερο… «δίκιο»!

   Έτσι παραγνωρίζεται πως και η μεγαλύτερη μηχανή έχει ανάγκη και το μικρότερο εξάρτημά της, χωρίς το οποίο δεν μπορεί να λειτουργήσει.

   Δυστυχώς η μακρά περίοδος καλοπέρασης, της πνευματικής ραστώνης, της ήσσονος προσπαθείας, των 4χ4 με τα αχρησιμοποίητα πέδιλα του σκι και της φιγούρας στην οροφή, της αραχτής και αδικαιολογήτως πανάκριβης φραπεδιάς, της χρήσης «ανταλλακτικών» εργατικών χεριών από χώρες του τρίτου κόσμου, των «εορτοδάνειων»  και «διακοποδάνειων» και της «δανεικής»… αστακομακαρονάδας, απονεύρωσε κάθε διάθεση παραγωγικής εργασίας και απονέκρωσε κάθε έννοια κοινωνικής αλληλεγγύης. Το «εμείς» διαλύθηκε και χάθηκε διυλιζόμενο μέσα στο «εγώ» και το αρχαίο σύνθημα, ο άριστος των οιωνών, το «αμύνεσθαι περί πάτρης», υπέστη μικρόν αναγραμματισμό, (λόγω και της γενικής αγραμματοσύνης που επικρατεί στη χώρα), και το «πάτρης» έγινε «πάρτης»!

   Όμως με τέτοια μυαλά και τέτοιες συμπεριφορές, πώς μπορεί να πάει ο τόπος μπροστά;

   Θυμάμαι, από στενότατο συγγενικό πρόσωπο που εργαζόταν στην Εθνική Τράπεζα, πως τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και μέχρι να στρώσει η ελληνική οικονομία, οι αμοιβές στην Τράπεζα, από διευθυντή μέχρι κλητήρα, ήσαν όλες ίδιες! Μισθός με το κεφάλι και όχι με τη θέση! Σκοπός η επιβίωση και οι ανάγκες κοινές γιά όλους.

   Η στήλη εύχεται να μην φτάσουμε σε τέτοιες καταστάσεις, όμως αν χρειαστεί ας μην αποκλείεται κι αυτό και καλό θα είναι, σε κάποιο πίσω μέρος του μυαλού μας, να υπάρχει σαν απώτερο ενδεχόμενο. Σκόπιμο είναι να συνηθίζουμε και σε μιά τέτοια ιδέα, γιά να μην ξαναπιαστούμε πάλι «μωρές παρθένες». Ο μιθριδατισμός έχει και τα καλά του!

   Πάντως, εδώ που έχει φτάσει η κατάσταση της χώρας, (στο απόλυτο μηδέν), οι ιδεολογίες μοιάζουν απογυμνωμένες από δυνατότητες εναλλακτικής λύσεως, («Δει δη χρημάτων….»), και οι πολιτικές κόντρες και αντιπαλότητες φαντάζουν, τουλάχιστον, αστείες, αφού η ίντριγκα, το ψεύδος κι η ιδιοτέλεια είναι προφανείς. Οι δε πολιτικοί εμπίπτουν, ως συμπαθής… «κοινωνική συνομοταξία», στην ίδια προαναφερθείσα χορεία που διαγκωνίζεται κι αυτή γιά τα… δικαιώματά της!

   Εκείνο που, τραγικά, λείπει από τη σύγχρονη Ελλάδα, είναι η τάξη των εθνικών ευεργετών. Άτομα σαν τον Σίνα, τον Αβέρωφ, τον Βαρβάκη, κ.λπ., των οποίων η πατριωτική φλόγα έδωσε παράδειγμα και κίνητρο προσφοράς και ο παράς τους μαγιά αναγέννησης.

   Σημείο κι αυτό των καιρών, όπου η ύλη επικρατεί, κατά κράτος, του πνεύματος και το συναίσθημα συντρίβεται από την αδιαφορία και το ατομικό συμφέρον. Κρίμα!