Θέσεις - Απόψεις
Όσοι είναι παρατηρητικοί καταλαβαίνουν και το περιμένουν και όσοι, τυχόν, δεν το έχουν προσέξει, θα διαπιστώσουν σύντομα πως η «πολιτικάντικη» τακτική, (αφού η έντιμη παλικαρίσια πολιτική έχει πάει, προ πολλού πλέον, περίπατο διεθνώς), όταν θέλει να εφαρμόσει κάποιο «ζόρικο» μέτρο, το κάνει με την πανάρχαια μέθοδο του Μιθριδάτη. Μπολιάζει, λίγο – λίγο, τον ταλαίπωρο λαό, αφήνοντάς τον να συνηθίζει την ιδέα και μετά … του τη ρίχνει κατακέφαλα!. Οι παρεμβάσεις και τα σχετικά μισόλογα των Μπαρόζο και Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν, (του μεγάλου μας φίλου!), περί επιστροφής στην δραχμή είναι τυχαία; Δεν νομίζω!
Επειδή, παρά τις όποιες αισιόδοξες και ενθαρρυντικές, πλην παμπόνηρες καθησυχάσεις μας πλασάρανε οι Ευρωπαίοι και τα εδώ ανόητα τσιράκια τους επί διετία, μέχρι να κλείσουν τα στεγανά τους και να εξασφαλίσουν την πάρτη τους, το γιγαντιαίο ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο σε βάθος χρόνου χιλιετίας, ας προετοιμασθούμε στην ιδέα της «νέας» δραχμής! Με δεδομένο τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας (περίπου μηδενικές) και τις ανταγωνιστικές της ικανότητες (ασήμαντες), οι επιλογές είναι δύο. Ή θα μας κρατάν, συνέχεια, στη ζωή με αλλεπάλληλες «δόσεις» δανεικών, αφού η φοροδοτική ικανότητα του λαού θα συρρικνούται, συνεχώς, κατά γεωμετρική πρόοδο, ή θα μας εξαναγκάσουν σε οικειοθελή αποχώρηση από το ευρώ, κατ' αρχήν, και, μετά, από την Ε.Ε. (Εφ’ όσον, σε λίγο, θα υπάρχει Ε.Ε.). Τα οικονομικά δεδομένα της εποχής συνηγορούν γιά το δεύτερο.
Η οικονομία μας δεν μπορεί ν’ αντέξει ένα σκληρό και ακριβό νόμισμα και η παραμονή μας θα θυμίζει γύφτο σε βασιλική δεξίωση. Επειδή δε, όλη η Ευρώπη ταρακουνιέται, περιθώρια γιά «ελεημοσύνες», δανεικά και τέτοια, δεν υπάρχουν. Η αλληλεγγύη και τα λοιπά παραμύθια της Χαλιμάς αποτελούν στοιχεία γιά περιόδους παχιών αγελάδων, ενώ τώρα οι αγελάδες είναι πετσί και κόκαλο.
Όπως ακούτε, ένας-ένας, οι μεγάλοι μας «εταίροι», μας το φέρνουν, απ’ έξω-απ’ έξω και σε λίγο, η φτωχούλα κι άμυαλη Ελλαδίτσα, που έφαγε χθες το ψωμί του αύριο και καλόμαθε στην αρχή της «ήσσονος προσπαθείας», της βυζαντινολογίας και της ομφαλοσκόπησης, από «Ευρωπαίος εταίρος» θα μετατραπεί σε «ευρωπαία εταίρα». Μεταπηδώντας (και «καταπηδόμενη») από το «δώστε και σώστε» στο «χώστε και σώστε»! Εδώ που φτάσαμε ούτε Παπαδήμοι, ούτε θεοί, ούτε δαίμονες μας σώζουν! «Παπαδήμαινα καημένη…», που λέει και το δημοτικό άσμα.
Όσοι είναι παρατηρητικοί καταλαβαίνουν και το περιμένουν και όσοι, τυχόν, δεν το έχουν προσέξει, θα διαπιστώσουν σύντομα πως η «πολιτικάντικη» τακτική, (αφού η έντιμη παλικαρίσια πολιτική έχει πάει, προ πολλού πλέον, περίπατο διεθνώς), όταν θέλει να εφαρμόσει κάποιο «ζόρικο» μέτρο, το κάνει με την πανάρχαια μέθοδο του Μιθριδάτη. Μπολιάζει, λίγο – λίγο, τον ταλαίπωρο λαό, αφήνοντάς τον να συνηθίζει την ιδέα και μετά … του τη ρίχνει κατακέφαλα!. Οι παρεμβάσεις και τα σχετικά μισόλογα των Μπαρόζο και Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν, (του μεγάλου μας φίλου!), περί επιστροφής στην δραχμή είναι τυχαία; Δεν νομίζω!
Επειδή, παρά τις όποιες αισιόδοξες και ενθαρρυντικές, πλην παμπόνηρες καθησυχάσεις μας πλασάρανε οι Ευρωπαίοι και τα εδώ ανόητα τσιράκια τους επί διετία, μέχρι να κλείσουν τα στεγανά τους και να εξασφαλίσουν την πάρτη τους, το γιγαντιαίο ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο σε βάθος χρόνου χιλιετίας, ας προετοιμασθούμε στην ιδέα της «νέας» δραχμής! Με δεδομένο τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας (περίπου μηδενικές) και τις ανταγωνιστικές της ικανότητες (ασήμαντες), οι επιλογές είναι δύο. Ή θα μας κρατάν, συνέχεια, στη ζωή με αλλεπάλληλες «δόσεις» δανεικών, αφού η φοροδοτική ικανότητα του λαού θα συρρικνούται, συνεχώς, κατά γεωμετρική πρόοδο, ή θα μας εξαναγκάσουν σε οικειοθελή αποχώρηση από το ευρώ, κατ' αρχήν, και, μετά, από την Ε.Ε. (Εφ’ όσον, σε λίγο, θα υπάρχει Ε.Ε.). Τα οικονομικά δεδομένα της εποχής συνηγορούν γιά το δεύτερο.
Η οικονομία μας δεν μπορεί ν’ αντέξει ένα σκληρό και ακριβό νόμισμα και η παραμονή μας θα θυμίζει γύφτο σε βασιλική δεξίωση. Επειδή δε, όλη η Ευρώπη ταρακουνιέται, περιθώρια γιά «ελεημοσύνες», δανεικά και τέτοια, δεν υπάρχουν. Η αλληλεγγύη και τα λοιπά παραμύθια της Χαλιμάς αποτελούν στοιχεία γιά περιόδους παχιών αγελάδων, ενώ τώρα οι αγελάδες είναι πετσί και κόκαλο.
Όπως ακούτε, ένας-ένας, οι μεγάλοι μας «εταίροι», μας το φέρνουν, απ’ έξω-απ’ έξω και σε λίγο, η φτωχούλα κι άμυαλη Ελλαδίτσα, που έφαγε χθες το ψωμί του αύριο και καλόμαθε στην αρχή της «ήσσονος προσπαθείας», της βυζαντινολογίας και της ομφαλοσκόπησης, από «Ευρωπαίος εταίρος» θα μετατραπεί σε «ευρωπαία εταίρα». Μεταπηδώντας (και «καταπηδόμενη») από το «δώστε και σώστε» στο «χώστε και σώστε»! Εδώ που φτάσαμε ούτε Παπαδήμοι, ούτε θεοί, ούτε δαίμονες μας σώζουν! «Παπαδήμαινα καημένη…», που λέει και το δημοτικό άσμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου