Να τα πούμε; ......

Επικαιρότης


-Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά,
και τρόμος στα νοικοκυριά
κι α-α-αρχή, αρχή-δια νέος χρόνος,
ο Γιωργάκης δεν ξεκολλ’ απ’ το «θρόνος».

-Μας έχει βγει και ο Χριστός,
δεν μας φτουράει ο μισθός,
με-ε-ε αυτά, αυτά που ‘χουν αφήσει
και μας έ-, και μας έχουν κατουρήσει.

- Χοντρο-Βαγγέλας έρχεται,
αδέρφια να προσέχετε
α-α-α-από, από την Εφορία,
μας ξεζού-, μας ξεζούμισαν κυρία.

- Αυξήσεις πάλι στη ΔΕΗ,
τα φώτα πλέον στη «κλειστή»,
γυ-υ-υ-υρίστε στην ασετυλίνη
κι ετοιμά-, ετοιμάστε βαζελίνη.

- Τον Παπαδήμο βάλανε
αφού αυτόν γουστάρανε,
ό-ό- όμως, σας λέω νέτα-σκέτα,
Παπαδή-, Παπαδήμος μαριονέτα.

- Τρων μανιτάρια αλά κρεμ,
συλλάβανε και τον Εφραίμ,
προ-ο-οκά-, προκάλεσαν τον Πούτιν,
άστε μας, χέστε μας μ’ αυτόν τον π… ην.

- Αποπροσανατολισμός,
κορόιδα, πάρτε το αλλιώς
για-α-ατί, σ’ αυτή τη παραζάλη,
θα σας πά-, θα σας πάρουν το κεφάλι.

- Βαστούν χαράτσια στο χαρτί,
και μας τη ρίχνουν σβουριχτή,
χα-α-α-αρτί, χαρτί και καλαμάρι,
μας «φοράν», μας «φοράν» το «παλαμάρι».

- Το καλαμάρι έγραφε,
το χάλι μας κατέγραφε
ο-ο-ο-ο κό-, ο κόσμος δεν σας θέλει
αϊ σιχτίρ, αϊ σιχτίρ, Χοντρο-Βαγγέλη!






Άντε και του χρόνου!.... (Όποιος επιζήσει!).

«Υπόθεση Εφραίμ». Ίντριγκες και αστειότητες!

Επικαιρότης

   Αναντίρρητα, η ισότητα όλων, ανεξαιρέτως, απέναντι στο Νόμο είναι και πρέπει να είναι απόλυτη. Αυτό θεωρείται δεδομένο και αδιαπραγμάτευτο. (Ασχέτως του πώς γίνεται αυτό αντιληπτό στην Ελλάδα!). Καθώς και το ότι οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης θα πρέπει να γίνονται απολύτως σεβαστές, έστω κρινόμενες ή σχολιαζόμενες από την κοινή γνώμη. Αυτό το παραμύθι: «Οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης δεν κρίνονται», καλόν είναι να σταματήσει κάποτε γιατί αποτελεί στρέβλωση της λογικής και μεγάλη, εκ του πονηρού, παρανόηση. Άλλο το «κρίνω» κι άλλο το «σέβομαι». Σε μία ευνομούμενη, πολιτισμένη και μορφωμένη κοινωνία συνυπάρχουν, ωραιότατα, και τα δύο. Η αποδοχή μιάς δικαστικής απόφασης είναι μεν δεσμευτική, αλλά αυτό δεν εμποδίζει το κριτικάρισμά της. Άλλωστε, στη ζωή, όλοι και όλα κρίνονται! Τα πάντα!
   Θα πρέπει να διευκρινιστεί, ώστε να γίνει κατανοητό απολύτως, ότι οι αποφάσεις περί προφυλάκισης ή όχι, δεν «δικάζουν» μία υπόθεση στην ουσία της. Αυτό γίνεται σε μελλοντικό χρόνο, στην τακτική δίκη που ακολουθεί. Το δίδυμο ανακριτής-εισαγγελέας -και σε περίπτωση διαφωνίας, το Συμβούλιο Εφετών- απλώς κρίνει αν ο κατηγορούμενος θεωρείται ύποπτος φυγής ή πιθανολογείται έντονα πως, αν μείνει ελεύθερος, μπορεί να διαπράξει και άλλα, παρόμοια, κακουργήματα! Γι’ αυτό και αποφασίζεται η προφυλάκισή του, ή όχι, ως προληπτικό και αποτρεπτικό μέτρο. Και μέχρις εκεί!
   Εννοείται ότι η λέξη «κατηγορούμενος» δεν σημαίνει τίποτε πριν από την τελική, την τελεσίδικη απόφαση. Αποτελεί έννοια τελείως παρεξηγημένη και, πάρα πολύ κακώς, ο κόσμος στο άκουσμά της τρομάζει, ή προκαταλαμβάνεται. Το να καθίσει κάποιος στο «σκαμνί», δεν λέει τίποτα, εκείνο που μετράει είναι το πώς θα σηκωθεί απ’ αυτό! Γνωρίζω πολλές περιπτώσεις που αθώοι άνθρωποι ταλαιπωρήθηκαν, μεν, άδικα αλλά στο τέλος δικαιώθηκαν και αποδόθηκαν άσπιλοι στην κοινωνία.
   Στην υπόθεση του ηγούμενου Εφραίμ διατάχτηκε προφυλάκιση που, κατά τα προηγούμενα, δεν σημαίνει, οπωσδήποτε, κι ενοχή κατά το κατηγορητήριο. Αυτό θα προκύψει από την προσεχή δίκη, οπότε επ’ αυτού ουδέν σχόλιον. Αν κριθεί ένοχος, ας πάει μέσα, εκατό φορές! Σχολιάζεται όμως η τωρινή, περί προφυλάκισής του, απόφαση.

   Απερίφραστα, την θεωρώ προσχηματική, άδικη και υποβολιμαία. Ανήκει σ’ εκείνα τα τερτίπια που εκθέτουν ανεπανόρθωτα τη Δικαιοσύνη και αποτελεί έναν ακόμη κρίκο της μεγάλης αλυσίδας των αποδείξεων περί της πλήρους διάλυσης και αποσύνθεσης θεσμών, κοινωνίας και, εν τέλει, ολόκληρου του ελληνικού κράτους.
   Είναι προφανές, μάλλον καταφανές, πως ο γέροντας Εφραίμ, ο οποίος «τσακίστηκε» να γυρίσει από την Ρωσία γιά να παρευρεθεί στην τελευταία φάση των διαδικασιών της «περιπετείας» του, δεν είναι δυνατόν να την «κοπανήσει» και να κρύβεται, φυγόδικος εδώ κι εκεί, σαν κοινός εγκληματίας, διακυβεύοντας το κύρος και τη θέση του, όπως π.χ. ο διαβόητος Ψωμιάδης, ή «Αγαπούλας», προκειμένου ν’ αποφύγει την προφυλάκιση, η οποία, πλην των άλλων, θα τον ηρωοποιήσει, (μάλλον υπερβολικά), αφού η όποια κράτησή του δεν θα πραγματοποιηθεί, λόγω ονόματος, ηλικίας και κύρους, σε συνθήκες Κορυδαλλού ή Γιεντί Κουλέ, αλλά θα του δώσει προσχήματα να μιλάει γιά «σταυρούς μαρτυρίου» και άλλα τέτοια λαϊκίστικα και πονοψυχιάρικα! Εγώ, αν ήμουν ο Εφραίμ, πολύ ευχαρίστως θα το επιθυμούσα, αφού αυτές οι υπερβολικές δικαστικές αστειότητες πιό πολύ θα με «ανέβαζαν», παρά θα με «κατέβαζαν» στην παγκόσμια κοινή γνώμη και θα με καθιστούσαν «νεομάρτυρα» της χριστιανικής πίστης και θύμα πολιτικών παιχνιδιών!
   Επίσης, πολύ γελοίος φαντάζει, γιά την περίπτωση, ο δεύτερος λόγος που δικαιολογεί μιά προφυλάκιση. Δηλαδή την πρόληψη διάπραξης νέων παρεμφερών «κακουργημάτων»! Αν είναι δυνατόν να σταθεί λογικά ένας τέτοιος παραλογισμός!!
   Κοντολογίς, δεν υπήρχε κανένας λόγος να συρθεί, χριστουγεννιάτικα, ο ηγούμενος της Μονής Βατοπεδίου, σε μιά τέτοια περιπέτεια. Όταν μάλιστα δεκάδες άλλοι συγκατηγορούμενοί του γιά την ίδια υπόθεση έχουν, ήδη, απαλλαγεί.

   Επισημαίνεται ότι η όλη ιστορία του, δήθεν, σκανδάλου αυτού, στην ουσία της δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία προσπάθεια αντιπερισπασμού στην πληθώρα των πραγματικών λοβιτούρων του πασοκικού εσμού. Όταν η χώρα όζει από την μπόχα των πάσης φύσεως Τσοχανταρέων, Μαντέληδων, Τσουκάτων, και λοιπών, που «κατασπάραξαν» σε μίζες και απάτες άφθονο δημόσιο χρήμα, αλλά και τόσων άλλων που κάνουν τώρα την «πάπια», μπας και διασωθούν διά της σιωπής, (γιά να μην πάω βαθύτερα στο χρόνο, σε Κουτσόγιωργες, πάμπερς, Κοσκωταίους, Μαυράκηδες κι Αντρέηδες), και όταν οι ίδιοι οι πασόκοι βουλευτές, παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειές τους, δεν μπόρεσαν να βρουν στοιχεία γιά υπουργούς της ΝΔ και αναγκάστηκαν να τους αθωώσουν, ο γέροντας Εφραίμ μας μάρανε!!!
   Εδώ θα πρέπει να τονιστεί η διαφορά μεταξύ αθώωσης και παραγραφής. Ο Μαντέλης κι ο Τσοχαντζόπουλος, λαδιάρηδες όντες, την γλύτωσαν λόγω παραγραφής του αδικήματος. Όμως Ρουσόπουλοι, Δούκες, Κοντοί, ψηλοί και σία, αθωώθηκαν πανηγυρικά!

   Πιστεύω πως η όλη ιστορία, στη γελοιότητά της, αποτελεί μία ακόμη ίντριγκα του βυθιζόμενου πασοκικού σκάφους, έμπνευση του «βαθέως» ΠΑΣΟΚ κι εφαρμογή μέσω του γνωστού «καλλιγωτή» των ψύλλων και των δικαστικών του διασυνδέσεων, προκειμένου να εμψυχωθεί το χαχολικόν πλήρωμά του. Κίνηση αντιπερισπασμού και αποπροσανατολισμού, που την πληρώνει ο Εφραίμ και… η κοινή λογική! Αυτή που λείπει απ’ το πασοκικό χαχολολόι. Όλους όσοι, στη φανατισμένη ανοησία τους, προτιμούν να αποδιαλυθεί η μισοδιαλυμένη χώρα, παρά να γλιτώσει από την «εμπνευσμένη» ηγεσία του προσφιλούς τους… Γιωργάκη και της λοιπής πασοκικής κομπανίας! Ο αείμνηστος Τσώρτσιλ επαληθεύεται και πάλι:
   - Κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει!

Μιά παλιά πρωτοχρονιάτικη ιστορία....

 Κάτι σαν παραμύθι. 

   Ένας φίλος μου έστειλε κάτι επίκαιρο, μιά παλιά πρωτοχρονιάτικη ιστορία. Την αναρτώ ευχαρίστως, ως αντίβαρο στη μιζέρια, την κακογουστιά και την ευτέλεια που αποτέλεσαν αφορμές, έναυσμα και θεματολογία των τελευταίων μου αναρτήσεων. Ξέσπασμα αναζήτησης «καθαρού» αέρα, συγκίνησης και μιάς χαμένης αθωότητος. Μαζί με τις ολόθερμες ευχές μου, αφιέρωμα γιά τις χρονιάρες ημέρες που έρχονται, προς όλους τους αναγνώστες της στήλης.

   Οι εποχές δύσκολες, θυμίζουν στους γηραιότερους χρόνια κατοχικά. Οι μέρες μικρές, χειμωνιάτικες και οι νύχτες μακριές και κρύες, όπως τότε. Το ίδιο σκοτεινές κι οι ψυχές των ανθρώπων. Μελαγχολικά πρόσωπα κυκλοφορούν, σκεφτικά, στους δρόμους της μεγάλης πολιτείας. Η γιορταστική ευωχία, η ανεμελιά και η μαγεία τέτοιων ημερών ίσα που αχνοφαίνεται στη συμπεριφορά τους, χαμένη κι αυτή στο βάθος της μνήμης και πλακωμένη από χιλιάδες, τωρινές έννοιες, αγωνίες, ανασφάλειες. Έδαφος πρόσφορο γιά ν’ αναστηθεί στη μνήμη μιά ξεχασμένη, επίκαιρη ιστορία, που μπορεί να διαβαστεί και σαν παλιό παραμύθι της γιαγιάς… Να θυμίσει κάτι στους παλιούς και να προϊδεάσει τους νέους.

                                              

                                                 ΤΟ ΤΟΠΙ ΤΟΥ ΑΡΟΥΛΗ

  
   Η ιστορία που θα σας διηγηθώ σήμερα και μοιάζει με πρωτοχρονιάτικο παραμύθι, συνέβη πριν πολλά-πολλά χρόνια σε κάποια μεγάλη πόλη της Ελλάδας, που τότε φάνταζε μικρή, στην Αθήνα. Την εποχή εκείνη όλα τα σπίτια ήσαν μικρά, φτωχικά και τις νύχτες σκοτεινά. Τα περισσότερα ήσαν πέτρινα, όπως πέτρινα ήσαν και τα χρόνια που ζούσαν οι άνθρωποι. Η φτώχεια ήταν απλωμένη σαν αόρατο μαγικό δίχτυ απάνω από τις περισσότερες συνοικίες της, όμως οι άνθρωποι τότε, παρ’ όλη τη μιζέρια και την κακομοιριά τους, μπορούσαν να χαμογελούν και η καρδιά τους ξεχείλιζε από καλοσύνη και αθωότητα. Οι γειτονιές ήσαν ήσυχες και ασφαλείς και μόνο οι παιδικές, χαρούμενες κι αμέριμνες, φωνές διατάραζαν την απέραντη σιωπή, γεμίζοντας με ζωή κι αισιοδοξία την ατμόσφαιρα και ζεσταίνοντας τις ψυχές των μεγάλων, που απέβλεπαν στους μικρούς αεικίνητους διαβόλους τους γιά ένα καλύτερο αύριο.
   Οι νύχτες, ιδίως τον χειμώνα, ήσαν σκοτεινές, κατάμαυρες όπως σκοτεινή και μαύρη ήταν κι η ζωή των ανθρώπων. Τότε, στις ατέλειωτες χειμωνιάτικες νύχτες το κρύο ήταν τσουχτερό κι ο παγωμένος αέρας -φαρμάκι- ξύλιαζε το σώμα και μαζί την, ήδη, παγωμένη τους ψυχή. Μόλις ο ήλιος έπεφτε και χανόταν στο βάθος του ορίζοντα, πίσω από το βουνό, ερχόταν βιαστικά η νύχτα κουβαλώντας μαζί της ένα απόλυτο σιωπητήριο στα σπίτια και μιά απέραντη ακινησία στους δρόμους. Τα μικρά, ξύλινα πατζούρια σφάλιζαν βιαστικά γιά να κρατήσουν μέσα, όσο μπορούσαν, τη σπιτική θαλπωρή εμποδίζοντας, κατά το δυνατόν, το άγριο κρύο να μπει και να περονιάσει τα κόκαλα των κατοίκων. 
   Μόλις σκοτείνιαζε έπιαναν δουλειά οι σόμπες του κωκ, του ανθρακίτη, ή των ξύλων, καθώς και τα ταπεινά μαγκάλια που μάζευαν γύρω τους τα μέλη της οικογένειας. Γιά να ζεσταθούν και αποτελειώσουν οι μικροί τη μελέτη των αυριανών μαθημάτων και οι μεγάλοι, μαμάδες, γιαγιάδες, θείες, να καταπιαστούν με τις συνηθισμένες γυναικείες ασχολίες τους. Σίδερο, ράψιμο, μπάλωμα, κέντημα.
   Ο μικρός Αρούλης, μαζί με τα άλλα τρία μικρότερα αδελφάκια του, καθόταν κι αυτός κατάχαμα, πάνω στο παλιό τριμμένο χαλί με τα ζωγραφισμένα ελάφια στην περίμετρο, που σκέπαζε το κέντρο του δωματίου, ενώ ολοτρίγυρα αυτό συμπληρωνόταν από μικρές κουρελούδες που, όλα μαζί, προσπαθούσαν να κόψουν το κρύο που αναδινόταν σαν φαρμακερό φίδι, μέσα από τα τετράγωνα μωσαϊκά πλακάκια με τα οποία ήταν στρωμένο το κεντρικό δωμάτιο του σπιτιού. Ένας μεγάλος χώρος που ήταν σαλόνι, τραπεζαρία, καθημερινό. Ένα δωμάτιο γιά όλες τις χρήσεις. Στο κέντρο του, το μεγάλο μαγκάλι, φτιαγμένο από ένα πελώριο στρογγυλό λαμαρινένιο ταψί, στηριγμένο σε χαμηλό σιδερένιο τρίποδο, είχε μέσα του απλωμένη, πάνω σ’ ένα παχύ υπόστρωμα στάχτης και χόβολης, μιά στρώση πυρήνα ελιάς που σιγοκαιγόταν τριζοβολώντας και λαμπυρίζοντας σκορπούσε ολοτρίγυρα αλλόκοτες, μαγικές φωτεινές ανταύγειες μαζί με τη γλυκιά τoυ ζέστη.
   Οι μικροί, λουσμένοι από το αχνό φως της μεγάλης λάμπας πετρελαίου που την σιγοντάριζαν οι κόκκινες φωτίτσες του μαγκαλιού, ήσαν σκυμμένοι πάνω από τα βιβλία και τα τετράδια, απορροφημένοι στη μελέτη τους, σ’ ένα σκηνικό που θύμιζε κρυφό σχολειό της Τουρκοκρατίας! Έγραφαν, έσβηναν, λογάριαζαν ή σιγοψιθύριζαν συλλαβίζοντας τα μεγάλα γράμματα των αναγνωστικών, έτοιμοι γιά την αυριανή εξέταση της δασκάλας. Όμως το μυαλό του Αρούλη, όσο ζύγωναν οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, τριβελιζόταν από μία και μόνη, την ίδια πάντα, πολύ επίμονη κι ανομολόγητη σκέψη, που πλησίαζε κι αυτή με τις γιορτές σαν … τραίνο. Όπως τα τραίνα που έβλεπε να έρχονται από μακριά, καθώς στεκόταν ανάμεσα στις γραμμές τους, εκεί στη ΒΙΟ, και τα κοιτούσε κατάφατσα που ολοένα μεγάλωναν και μεγάλωναν, καθώς πλησίαζαν βιαστικά, μέχρι που ο μηχανοδηγός να σφυρίξει θυμωμένα γιά να διώξει τον ανόητο μικρό που στεκόταν ασυλλόγιστα κι επικίνδυνα στην πορεία του. Τα μάτια του ήσαν καρφωμένα, σαν μαγεμένα, στις εναλλασσόμενες κόκκινες ανταύγειες κι η σκέψη του κόλλαγε στα κόκκινα ρούχα του αγαπημένου Άγιου, του Άγιου Βασίλη, που του θύμιζε η αναμμένη πυρήνα στο μαγκάλι.
   Η μητέρα στη διπλανή κουζίνα ετοίμαζε, σαν τελευταία ασχολία της ημέρας όπως πάντα, το βραδινό φαγητό. Λιτό και φτωχικό πάντοτε, περιμένοντας τον πατέρα να γυρίσει, ξεθεωμένος, απ' τη δουλειά. Έτσι, όλοι μαζί να κλείσουν τον ημερήσιο κύκλο μ’ ένα βαθύ πιάτο σούπα χυλοπίτες, ή τραχανά, που έφτιαχνε μόνη της το φθινόπωρο, γιά να γεμίζει τις χειμωνιάτικες νύχτες το στομάχι και να ζεσταίνει, συνάμα, το κορμί των μελών της φαμελιάς της. Και μετά, όλοι μαζί τρεχάτοι, να χωθούν κάτω από τις βαριές φλοκάτες των κρεβατιών τους, φορώντας τις πυτζάμες που είχαν προηγουμένως ζεστάνει, ένας-ένας, στη ζεστή ανάσα που έβγαζε το μαγκάλι.

   Τα Χριστούγεννα πλησίαζαν κι έφερναν μαζί τους μιά αλλιώτικη ατμόσφαιρα στο σπίτι. Η μητέρα, αναστατωμένη και φουριόζα, πάντα τέτοιες ημέρες αλαφιαζόταν περισσότερο! Καθαριότητα γενική και ειδικές ετοιμασίες. Μιά μεγάλη λαμαρίνα, δανεική από το φούρνο, γέμιζε με λαχταριστά μελομακάρονα και μυρωδάτους κουραμπιέδες. Λιχουδιές εποχιακές που έρχονταν στο σπίτι γιά λίγες ημέρες και μετά χάνονταν στη λήθη και την νοσταλγία, γιά να ξανάρθουν πάλι του χρόνου, μαζί με τους… καλικάντζαρους! Στο μυαλό των τεσσάρων μικρών διαβόλων της οικογένειας, Χριστούγεννα σήμαινε σχολικές διακοπές και απέραντο παιχνίδι στις οδούς και τις ρούγες της γειτονιάς. Όχι σχολείο, όχι διαβάσματα, όχι πειθαρχία!
   Η ιστορία της γέννησης του μικρού Χριστού στην ταπεινή φάτνη, μιά ιστορία που η καλή θεία Μαρία, με την αργή, ζεστή και λίγο βραχνή, φωνή της διηγιόταν γλαφυρά, ζωντανά και παραστατικότατα, μετέφερε το εκστατικό παιδικό ακροατήριο κατ’ ευθείαν μέσα στη φάτνη της Βηθλεέμ και συγκινούσε μέχρι δακρύων τις τρυφερές ψυχές τους. Γοητευμένοι παρακολουθούσαν την τόσο ζωντανή αφήγηση της θείας και ένοιωθαν, εκστατικοί, να τους ζεσταίνει πιότερο η ανάσα των αλόγων της φάτνης, παρά η χόβολη του μαγκαλιού! Καθώς η διήγηση προχωρούσε το μισοσκότεινο δωμάτιο μεταμορφωνόταν σε φάτνη, έτσι που όλοι περίμεναν ν’ ανοίξει ξαφνικά η
πόρτα και να εμφανιστούν οι τρεις μάγοι με τα δώρα!
   Στην παιδική τους φαντασία και μέσα στην έξαψη της αφήγησης, οι γύρω σκιές εξέφραζαν τους βοσκούς, τον Ιωσήφ, την Παναγία. Και όλοι, μέσα τους, έβλεπαν την αφεντιά τους σαν τον μικρό, νεογέννητο Ιησού! Η μαγεία των στιγμών κατίσχυε των πάντων και κάλυπτε κάθε γωνίτσα της παιδικής ψυχής. Νικούσε την φτώχεια, τη στέρηση, την ανέχεια και τα οδηγούσε, με την αθωότητα της ηλικίας, κατ’ ευθείαν στον ουρανό, να κολυμπούν ανάερα κι ανάλαφρα παίζοντας με τα Χερουβείμ!
   Ο μικρός Αρούλης, ο μεγαλύτερος, ένας μπόμπιρας της 5ης Δημοτικού, ήταν ο πιό προβληματισμένος απ’ όλα τ’ αδέλφια. Οι συγκινητικές αφηγήσεις της θείας Μαρίας δεν σταματούσαν στη γέννηση του Χριστού, αλλά προχωρούσαν, λόγω των ημερών, και στη γοητευτική ιστορία του Άγιου Βασίλη. Του μεγάλου κι αγαπημένου φίλου των παιδιών.
   Και τι δεν έλεγε η θεία Μαρία γι’ αυτόν τον καλοκάγαθο, χοντρούλη Άγιο. Όλο το χρόνο, αποτραβηγμένος στο εργαστήρι του στον βορά, στην παγωμένη κι απρόσιτη Λαπωνία, κάπου στην άκρη του κόσμου, κατασκευάζει μαζί με τους βοηθούς του, τα ξωτικά και τις νεράιδες, χιλιάδες παιχνίδια. Αυτοκινητάκια, τραινάκια, ποδηλατάκια, κούκλες, επιτραπέζια και διάφορα άλλα παιχνίδια, πέρα από κάθε φαντασία και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς τα φορτώνει σ’ ένα μεγάλο έλκηθρο που το σέρνουν δώδεκα δυνατοί τάρανδοι, κάτι σαν τεράστια ελάφια με μεγάλα υπέροχα κι επιβλητικά κέρατα, και ξεκινάει από τα βάθη της Ανατολής, την πατρίδα του την Καισαρεία, να τα μοιράσει στα αγαπημένα του παιδιά! Όμως όχι σε όλα. Μόνο σε όσα εκείνο το χρόνο ήσαν φρόνιμα στο σπίτι και καλοί μαθητές στο σχολείο! Ο Άγιος Βασίλης, σαν Άγιος που ήταν, γνώριζε τα καμώματα όλων των μικρών του φίλων και επιβράβευε πάντοτε τα καλά παιδιά, δίνοντας ταυτόχρονα ένα καλό μάθημα στα άτακτα γιά το τι θα παθαίνουν στη ζωή τους, αν δεν συμμορφωθούν και γίνουν καλοί άνθρωποι.
   Ο Αρούλης πάντα προσπαθούσε να είναι καλό, ευγενικό και υπάκουο παιδί. Πρόσεχε, όσο μπορούσε, να μην κάνει σκανταλιές, να μην στενοχωρεί και θυμώνει τη μητέρα και να είναι καθαρός κι επιμελής στο σχολείο. Προσπαθούσε! Όμως φαίνεται πως δεν τα κατάφερνε πάντοτε γιατί, άθελά του, όλο και κάποια ζαβολιά και αταξία θα έκανε την οποία ο καλός Άγιος, που όλα τα έβλεπε και όλα τα πρόσεχε, την κατέγραφε αμέσως στα κατάστιχά του. Έτσι, κάθε χρόνο μάταια ο Αρούλης περίμενε να του φέρει ο Άγιος εκείνο το δώρο που ποθούσε με όλη τη δύναμη της ψυχής του και που πάντα ανέφερε, ανελλιπώς, στην καθημερινή του προσευχή. Ένα μόνο δώρο λαχταρούσε η καρδούλα του και ένα μόνο ζητούσε, ο μικρός Αρούλης, από τον Άγιο Βασίλη. Ένα και μόνο ένα. Και το ίδιο πάντα! Αυτό που χρόνια έβλεπε να παίζουν κάτι πλουσιόπαιδα στην πάνω γειτονιά, στον Κολωνό, ενώ αυτός και όλη η μικρή παλιοπαρέα του, μόνο στα καλύτερά τους όνειρα έβλεπαν ότι έχουν. Ένα τόπι!
   Ένα ωραίο, μεγάλο τόπι. Ένα τόπι λαστιχένιο, που να πηδάει και να γκελάρει μέχρι εκεί πάνω! Όλοι στη γειτονιά ήξεραν πως αυτό που η μαμά του Ζήση, η μοδίστρα, έφτιαχνε, παραγεμίζοντας με κουρέλια μιά παλιά κάλτσα και ράβοντάς την σφιχτά, μόνο τόπι δεν ήταν, αφού ούτε τη μισή δουλειά του δεν έκανε! Δεν «μπίσταγε» στο χώμα, ούτε κλωτσιόταν σωστά και μακριά! Κι αυτό το κλοτσοσκούφι που έπαιζαν με δαύτο, μόνο ποδόσφαιρο δεν μπορούσε να είναι, αλλά άθλιο σουράβλι.
   - Αχ, και να είχαν ένα αληθινό τόπι! Ένα ολοστρόγγυλο, μεγάλο άσπρο τόπι! Τι ωραίο ποδόσφαιρο θα έπαιζαν. Αν……
   Όμως όλα τα παιδιά στη γειτονιά είχαν φτωχούς γονιούς. Κι ο Στράτος, κι ο Στέλιος κι ο Ζήσης κι ο Νότης, όλοι. Και κανένας δεν μπορούσε ν’ αγοράσει στο παιδί του ένα αληθινό, πραγματικό άσπρο τόπι! Έτσι τα όνειρα και οι ελπίδες του Αρούλη είχαν εναποτεθεί, αποκλειστικά, πάνω στον Άγιο Βασίλη. Μαζί με τα θερμά παρακάλια και τις ικεσίες που κάθε βράδυ, όλο το χρόνο, με βουρκωμένα μάτια του έστελνε.
   - Αχ’, Άγιε μου Βασίλη, σε παρακαλώ, φέρε μου ένα τόπι! Θα είμαι καλό παιδί!
   Αλλά, όπως φαινόταν, οι παιδικές αταξίες ήσαν αναπόφευκτες κι έτσι ο καλός Άγιος, αυστηρός αλλά δίκαιος, του έφερνε μόνο μικρά ή άσχετα δώρα, τιμωρώντας τον γιά όλες τις αταξίες της χρονιάς και αρνούμενος να πραγματοποιήσει την σφοδρή του επιθυμία. Όπως έλεγε η μητέρα, ο σοφός Άγιος Βασίλης, που ήξερε την φτώχεια και τις ανάγκες της οικογένειας, του έφερνε πρακτικά και χρήσιμα δώρα και όχι περιττές πολυτέλειες! Κανένα πουλοβεράκι, τίποτε παπούτσια ή καμιά κασετίνα με μολύβια! Τέτοιες αηδίες, όπως έλεγε μέσα του ο Αρούλης, και ποτέ τόπι! Γι’ αυτό, όταν η μητέρα πήγαινε επίσκεψη, βαρετή καθ’ όλα, στη θεία τη Χαρίκλεια, πέρα από τον Κολωνό, κατά τον Λόφο του Στρέφη, με πολλή χαρά την ακολουθούσε, με την κρυφή ελπίδα να ξεκλέψει λίγη ώρα, να ξεγλιστρήσει από τα φουστάνια των γυναικών κι ανακατωμένος με τους άλλους μπόμπιρες της περιοχής, να κλωτσήσει λίγο ένα πραγματικό τόπι! Με τα γκελ και τα φάλτσα του! Να παίξει αληθινό ποδόσφαιρο, με τα δυνατά σουτ των επιθετικών και τα θεαματικά πλονζόν των τερματοφυλάκων. Στιγμές άφθαστης απόλαυσης! Τι ευτυχία, Θεέ μου!

   Αυτή τη χρονιά, μεγαλύτερος και προσεκτικότερος, είχε βάλλει τα δυνατά του να είναι φρόνιμος και καλός και πίστευε ακράδαντα πως ετούτη τη φορά ο καλός του Άγιος δεν θα είχε καταγράψει πολλά στο μεγάλο βιβλίο με τις παιδικές σκανταλιές, οπότε θα του κάνει, επί τέλους, το χατίρι. Δεν είχε τραβήξει καμιάς γάτας την ουρά, δεν είχε σπάσει με την σφεντόνα κανένα τζάμι γειτόνισσας, δεν είχε στήσει ξόβεργες γιά σπουργίτια και ούτε είχε σουφρώσει με το διχαλωτό καλάμι τα σύκα από τη συκιά του γείτονα, που τα κλαδιά της βρίσκονταν σύρριζα με τη μάντρα της αυλής τους! Ήταν ένα πολύ καλό και φρόνιμο παιδάκι! Και στην τάξη πρώτος. Δέκα με τόνο στον έλεγχο και διαγωγή κοσμιωτάτη! Άρα είχε κάθε δικαίωμα να ελπίζει ότι, επί τέλους, ο Άγιος θα εκτιμούσε την καλή του συμπεριφορά και θα του έφερνε το δώρο που λαχταρούσε. Δεν τον ένοιαζαν τα μεγάλα κουρντιστά αυτοκινητάκια, οι εντυπωσιακές τορπιλάκατοι, οι σβούρες, οι χοντρές γυάλινες γκαζές και, βεβαίως, οι κούκλες. Αυτές τις βλακείες που έπαιζαν, γλυκανάλατα, τα κορίτσια! Αυτός περίμενε ένα μεγάλο, καλοφουσκωμένο και ολοστρόγγυλο τόπι! Άσπρο με κόκκινες και μπλε βούλες, που θα το χτυπάς κάτω και θα γκελάρει ίσαμε τον ουρανό!
   Όσο πλησίαζε η μεγάλη ημέρα, η παραμονή πρωτοχρονιάς, η μέρα που ο Άγιος Βασίλης θα έκανε τη διανομή των δώρων του, τόσο η καρδιά του Αρούλη χτυπούσε όλο και πιό δυνατά. Δυνατότερα κι από το μεγάλο ρολόι στον τοίχο με τον κούκο, που κάθε ώρα έσκαγε μύτη και διαλαλούσε τις ώρες. Τικ-τακ. Τικ-τακ, τικ-τακ! Κούκου! Ολοένα πιό δυνατά, όλο και πιό ανυπόμονα! Είχε βάλει στο μυαλό του μιά πονηριά. Όμως μιά πολύ αθώα πονηριά! Είχε σκεφτεί, το βράδυ που όλοι στο σπίτι θα έπεφταν γιά ύπνο, κουκουλωμένοι κάτω από τις χοντρές φλοκάτες, μπας και γλιτώσουν το κρύο που ερχόταν, σβέλτο και τσουχτερό μόλις έσβηνε η σόμπα και η πυρήνα στο μαγκάλι γινόταν άσπρη στάχτη, και αφού θα άφηνε να περάσει κάμποση ώρα, ώστε να βεβαιωθεί πως ο βαθύς ύπνος τους είχε πάρει όλους στην αγκαλιά του, αυτός θα σηκωνόταν αθόρυβα, θα έπαιρνε μαζί του την κουβέρτα και πατώντας στις μύτες των ποδιών θα έβγαινε στην αυλή κι από εκεί, με τη σιδερένια στριφογυριστή σκάλα, γραμμή γιά την ταράτσα!
   Μέρες πριν, είχε καταστρώσει το καταπληκτικό του σχέδιο, πιστεύοντας πως, στην απίθανη περίπτωση που ο Άγιος Βασίλης, καταλογίζοντάς του κάποια αταξία που ο ίδιος έκανε ακούσια, χωρίς να το καταλάβει, δεν τον υπολόγιζε και φέτος στα καλά παιδιά και δεν σκόπευε να του ικανοποιήσει την παραγγελία, όταν θα τον έβλεπε, περνώντας από ψηλά, να τον περιμένει με τόση αγάπη και τόση λαχτάρα μέσα στο κρύο, σίγουρα θα συγκινιόταν, θα τον συγχωρούσε και θα του έδινε κι εκείνου το τόπι που καρτερούσε τόσα χρόνια! Σίγουρα, όλο και κάποιο τόπι θα περίσσευε του Άγιου. Είναι αδύνατον να μην είχε σκεφτεί να έχει και κάποια παιχνίδια ρεζέρβα, γιά κάποια καλά παιδιά, που μέσα στους πολλούς μπελάδες και τις φούριες των ημερών τα είχε ξεχάσει! Και ο ίδιος ήξερε καλά πως ο Άγιος Βασίλης, ποτέ μα ποτέ, δεν άφησε παραπονεμένο κανένα, πραγματικά καλό παιδάκι! Άρα απόψε, ο Αρούλης είχε πάρα πολλές πιθανότητες.
   Από τις διηγήσεις της θείας Μαρίας, ο Αρούλης ήξερε πως το έλκηθρο του Άγιου Βασίλη ερχόταν από την ανατολή, γι’ αυτό και διάλεξε γιά να κουρνιάσει τη γωνία του στηθαίου με το πλυσταριό. Ήταν σχετικά απάνεμο και αντίκριζε, φάτσα, την εκκλησία του Άι Γιώργη, που όπως έδειχνε η μικρή πυξίδα που ήταν κολλημένη στη σφυρίχτρα που του είχε χαρίσει ο θείος ο Σταύρος στα γενέθλιά του, ήταν στη μεριά της ανατολής.
   Μόλις έσβησε κι η τελευταία λάμπα και στο σπίτι απλώθηκε απόλυτη σιωπή που την διέκοπτε μόνο κάποιο απότομο, στιγμιαίο, ροχάλισμα του κουρασμένου πατέρα, ο Αρούλης εφαρμόζοντας το σχέδιό του, βγήκε με τις πιτζάμες, τα παντοφλάκια και τη βαριά φλοκάτη, διπλωμένη στην πλάτη, στην ταράτσα. Κούρνιασε στη γωνία που είχε διαλέξει και διπλοκουκουλώθηκε με την κουβέρτα, όντας απόλυτα σίγουρος πως ο καλοκάγαθος Άγιος θα εντόπιζε αμέσως τον μικρό σκούρο όγκο στην γωνιά της ταράτσας και θα καταλάβαινε ποιός τον περίμενε με αγωνία κάτω από την φλοκάτη. Τα μάτια του δεν ξεκολλούσαν από τον ουρανό, εκεί στο βάθος του ανατολικού ορίζοντα και περίμενε!
   Ναι, όσο το σκεφτόταν τόσο σιγουρευόταν πως το κόλπο του θα έπιανε. Ήταν απόλυτα σίγουρος και περίμενε να φτάσουν τα μεσάνυχτα! Πίστευε στον Άγιο Βασίλη και την ιστορία του, ακριβώς όπως τους την διηγιόταν η θεία Μαρία, η οποία τα ήξερε καλά αυτά, αφού κάθε μέρα τριγύριζε από εκκλησία σε εκκλησία. Πίστευε με όλη τη δύναμη της ψυχής του και αδιαφορούσε γιά όσα, κάτι κακόπιστα και άτακτα παλιόπαιδα, διέδιδαν στο σχολείο. Ότι, δήθεν, δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης, ότι όλα είναι φαντασίες και παραμύθια των μεγάλων γιά να κρατούν τα παιδιά φρόνιμα όλη τη χρονιά και πως τα δώρα τα αγόραζαν οι γονείς από τα παιχνιδάδικα της οδού Αιόλου! Ήξερε πως όλα αυτά ήσαν κακοήθειες, ζήλιες και δικαιολογίες όλων εκείνων των άτακτων παιδιών που ο Άγιος Βασίλης αγνοούσε με το δίκιο του. Έτσι ήθελαν, από ζήλια και φθόνο, να κλονίσουν την πίστη των καλών στον Άγιο και να τα παρασύρουν στις αταξίες τους! Όχι, ο Αρούλης δεν τα δεχόταν αυτά. Δεν θα του την έσκαγαν οι πονηροί. Πίστευε στο καλό, την καλοσύνη, τις καλές πράξεις και στον Άγιο Βασίλη που τις επιβραβεύει με τα δώρα του! Και απόψε, σε λίγες ώρες, θα τους το απόδειχνε.

   Ένας χειμωνιάτικος, μα καθαρός ουρανός, γεμάτος αστέρια φώτιζε πολύ την κατασκότεινη γειτονιά, παρ’ όλο που δεν φαινόταν πουθενά το φεγγάρι. Όλος ο κόσμος κοιμόταν, περιμένοντας να ξημερώσει ο καινούριος χρόνος και μόνο, πού και πού, κάποιο μακρινό γαύγισμα έσπαγε τη σιωπή και τρόμαζε, ξαφνικά όπως ακουγόταν, τον κουκουλωμένο Αρούλη, που γιά πρώτη του φορά έμενε τόσο αργά έξω στην ταράτσα και μάλιστα χειμωνιάτικα. Οι μόνες υπαίθριες διανυκτερεύσεις γινόντουσαν κάποιες πολύ ζεστές καλοκαιριάτικες νύχτες, όπου ολόκληρη η οικογένεια, στρωματσάδα ο ένας δίπλα στον άλλο, αναζητούσε στον ύπνο τη δροσιά της ταράτσας. Όμως τώρα, τα πράγματα ήσαν τελείως διαφορετικά. Όσο περνούσε η ώρα τόσο το κρύο γινόταν όλο και πιό δυνατό, σε βαθμό που η φλοκάτη δεν μπορούσε, πλέον, να το σταματήσει. Κουλουριαζόταν όλο και περισσότερο μέσα της, μικραίνοντας το κορμί του και χουχούλιαζε με την ανάσα τις χούφτες του
προσπαθώντας να ζεστάνει τα παγωμένα του δάχτυλα που, λίγο-λίγο, έπαυε να τα αισθάνεται.
   Ήταν αδύνατον να προσδιορίσει πόσος χρόνος είχε περάσει και πόσος απέμενε μέχρι το πέρασμα του Άγιου Βασίλη. Το μόνο που καταλάβαινε καλά ήταν το πώς θα ένοιωθε ο νεογέννητος Χριστός, γυμνός και μικρός, μέσα στην παγωμένη φάτνη, ζεσταμένος μόνο με την ανάσα λίγων αλόγων, μιά βδομάδα νωρίτερα!  Γιά να φύγει, ούτε λόγος. Καμία δύναμη και κανένα κρύο δεν θα τον έκανε να εγκαταλείψει την ταράτσα γυρίζοντας στο ζεστό του κρεβάτι. Θα έμενε εκεί περιμένοντας τον Άγιο Βασίλη. Ο κόσμος να χαλάσει! Αφού ήταν απόλυτα σίγουρος ότι απόψε θα τον συναντούσε. Όσο κι αν αργούσε αυτός, όσο κρύο κι αν έκανε. Θα έμενε και έναν ολόκληρο χρόνο, αν χρειαζόταν. Πάει και τελείωσε!
   Δεν ήξερε πιά αν ο χρόνος κυλούσε, ή είχε σταματήσει εντελώς. Ούτε κι αν προχωρούσαν οι ώρες στο ρολόι του τοίχου. Εκείνο που καταλάβαινε μόνο ήταν ότι, σιγά-σιγά, είχε πάψει να αισθάνεται τα πόδια του, που είχαν παγώσει. Το ίδιο όπως και τα χέρια του, που ήταν αδύνατον πλέον να ζεστάνει με την ανάσα του. Δεν ήξερε αν κι αυτή έβγαινε ζεστή ή κρύα! Μόνο η καρδιά του χτυπούσε ακόμη και ένιωθε τον αργό της χτύπο, συνεχώς και αργότερο. Καταλάβαινε πως δουλεύει ακόμα, όπως και τα μάτια του που έμεναν καρφωμένα στην ανατολή, πάνω από τον τρούλο του Άι Γιώργη και περίμεναν ανυπόμονα.
   Ξάφνου, καθώς το βλέμμα του είχε θολώσει αρκετά από το κρύο, ένα άστρο του φάνηκε σαν να κουνιόταν λίγο. Ναι, ναι!, ένα άστρο είχε ξεκολλήσει από τον ουρανό και πλησίαζε προς την ταράτσα με μεγάλη ταχύτητα. Καθώς σίμωνε γινόταν όλο και πιό μεγάλο, όλο και πιο φωτεινό! Σε βαθμό που τον θάμπωνε. Ο Αρούλης μισόκλεισε τα μάτια γιά ν’ αντέξουν το εκτυφλωτικό φως. Όταν μπόρεσε να διακρίνει καθαρά πάλι, είδε ένα μεγάλο έλκηθρο να κατεβαίνει στην ταράτσα. Δώδεκα τεράστιοι τάρανδοι, με δυνατά στήθη και μεγάλα επιβλητικά κέρατα, σαν βασιλικά στέμματα στο κεφάλι, που ξεφυσούσαν σαν ατμομηχανές το προσγείωσαν σαν πούπουλο μπροστά του. Ένα έλκηθρο γεμάτο κουτιά τυλιγμένα με πολύχρωμα χαρτιά και δεμένα με παρδαλές γιορταστικές κορδέλες! Ακριβώς όπως το περιέγραφε στις αφηγήσεις της η θεία Μαρία!
   Μόλις προσγειώθηκε το έλκηθρο -Ω’, Θέ μου- πρόβαλε μέσα από τους σωρούς των δώρων, ο Άγιος Βασίλης! Ο ίδιος, αυτοπροσώπως, με το ίδιο γλυκό καλόκαρδο γέλιο, ακριβώς όπως στις περιγραφές και τις φωτογραφίες που ήξερε ο Αρούλης από τις εφημερίδες! Ο Άγιος πλησίασε, τον πήρε αγκαλιά, του χάιδεψε τρυφερά τα μαλλιά, ζεσταίνοντας με το χοντρό μάλλινο γάντι του το παγωμένο του πρόσωπο και είπε αργά, με τη βαριά του φωνή.
   - Αρούλη, είσαι ένα πολύ καλό παιδί. Το πιό καλό παιδί του κόσμου! Αυτό που έκανες απόψε γιά μένα, ποτέ κανένα άλλο παιδάκι δεν σκέφτηκε και δεν τόλμησε να κάνει μέχρι σήμερα!
   Τον φίλησε στοργικά στο μέτωπο και τον τύλιξε απαλά με τη φλοκάτη, μαζί και το μεγάλο, ολοστρόγγυλο, καλοφουσκωμένο και γυαλιστερό τόπι που έβαλε στην αγκαλιά του. Ένα μεγάλο άσπρο τόπι με ωραίες κόκκινες και μπλέ βούλες!
   Ο Αρούλης έκλεισε τα μάτια τρισευτυχισμένος! Δεν ένιωθε πιά κανένα κρύο. Μιά γλυκιά ζέστη τον είχε αγκαλιάσει ολόκληρο.

   Όταν ξύπνησε, ίσως το άλλο πρωί, ίσως το παρ’ άλλο, ίσως πολλά πρωινά μετά, δεν έχει σημασία, βρισκόταν σ’ ένα λευκό δωμάτιο, κουκουλωμένος σ’ ένα άσπρο κρεβάτι όπου πάνω και γύρω του κρέμονταν διάφορα σωληνάκια. Η μητέρα, με πρόσωπο σφιγμένο και την αναστάτωση ζωγραφισμένη επάνω του, καθόταν σε μιά καρέκλα δίπλα του κι η θεία Μαρία, όρθια στο κάτω μέρος του κρεβατιού, τον σταύρωνε από απόσταση. Τα πόδια και τα χέρια του ήσαν τυλιγμένα με άσπρους επιδέσμους και δίπλα, σ’ ένα ψηλό λευκό κομοδίνο, το μεγάλο, ολοστρόγγυλο και καλοφουσκωμένο άσπρο τόπι, με τις μεγάλες κόκκινες και μπλε βούλες! Το τόπι που του έφερε ο αγαπημένος φίλος των καλών παιδιών, ο Άγιος Βασίλης!
   Ο Αρούλης ξανάκλεισε πάλι τα μάτια γιά να ζήσει στα μικρά του όνειρα, το μεγάλο όνειρο της μικρής του ζωούλας. Ένα πλατύ χαμόγελο ευδαιμονίας σφράγιζε το πρόσωπό του και δεν αισθανόταν πλέον κανένα πόνο στο σώμα, ούτε έβλεπε τα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια της μητέρας και της θείας του, καθώς έπαιζε «δίτερμα» στον ουρανό με τους αγγέλους! Εννοείται με το μεγάλο άσπρο τόπι που του έφερε, πρωτοχρονιάτικο δώρο, ο αγαπημένος του Άγιος Βασίλης. Ο αγαπημένος Άγιος όλων των φρόνιμων μικρών και των αγαθών μεγάλων. Ο Άγιος των δώρων και της ελπίδας. Αυτής που προσδοκούμε και σήμερα όλοι, περισσότερο από ποτέ.

   Αφιερωμένο στον εγγονό μου Αριστείδη και χαρισμένο σε όλα τα παιδιά του κόσμου, μεγάλα και μικρά, που εξακολουθούν να κάνουν όνειρα και, κυρίως, να τα κυνηγούν, πιστεύοντας σ’ αυτά και ξεπερνώντας τα όρια.

Βίοι παράλληλοι, ή "οι καιροί αναπλάθουν αλλήλους"!

Γιά γέλια και γιά κλάματα

   Η βλακώδης μπουφονική φαρσοκωμωδία, με τον κορεάτικο «θρήνο», που έκλεισε το κεφάλαιο Κιμ κ.λπ. στην Βορ. Κορέα, ανοίγοντας το νέο κεφάλαιο Κιμ κ.λπ.(!!), έφερε στο μυαλό μου, με αφορμή χθεσινό δημοσίευμα σε πρωινή εφημερίδα, ένα άλλο, ελληνικό αυτή τη φορά, δείγμα βλακώδους προσωπολατρίας. Στη στήλη γνωστού γιά την ποιότητα πνεύματος δημοσιογράφου, γράφτηκε μέρος ενός «επικού» ποιήματος (;) που «εμπνεύστηκε»  ο Γιάννης Ρίτσος, λάβρος, γεμάτος πόνο, έμπλεος συγκίνησης και απέραντου κομμουνιστικού φανατισμού και ορμής, επί τη αναγγελία του θανάτου του μεγάλου σφαγέα, του «πατερούλη» Στάλιν, τον Μάρτιο του ’53. Ένα αγλάισμα λιβανιστικής μπουρδολογίας, όχι μόνο στην ελληνική ποίηση, αλλά σ’ ολόκληρη την παγκόσμια λογοτεχνία!
   Ανέτρεξα -κάτι είχα ακούσει μικρός γιά το «ποίημα» αυτό- στα πλούσια οικογενειακά κομμουνιστικά αρχεία και κατάστιχα που διαθέτω και ξετρύπωσα, ολόκληρο, το σπαραχτικό λογοτεχνικό «αριστούργημα» που παραθέτω, ατόφιο κι αυτούσιο. Προς δόξα της παγκόσμιας ποιητικής κακογουστιάς, της φανατικής, κολλημένης, προσωπολατρίας και της διανοητικής μειονεξίας κάποιων παθιασμένων πρωταγωνιστών μιάς ταραγμένης, ιστορικά, εποχής.
   Αφού το τάλαντο δεν αποτελεί απαραίτητο συνοδευτικό ευφυΐας διατηρώ την ελπίδα πως ο δημιουργός του, στην μετέπειτα λογοτεχνική του διαδρομή, πιθανόν να κατάλαβε και να το κατέταξε στα ποιητικά του περιττώματα. Και, ίσως-ίσως, να ντρεπόταν γι’ αυτό.
   Απολαύστε το!

    ΙΩΣΗΦ ΒΗΣΑΡΙΟΝΟΒΙΤΣ ΣΤΑΛΙΝ

   - Όχι δεν είναι αλήθεια. Δεν είναι αλήθεια.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες. Σταματήστε τις.
Ό Ιωσήφ Στάλιν δεν πέθανε.
Είναι παρών ο Στάλιν,
στο παγκόσμιο πόστο του.
Ό Στάλιν ανεβάζει στις επάλξεις
των πέντε Ηπείρων
τις σημαίες τής ειρήνης.
Ό Στάλιν ετοιμάζει
με το σκόρπιο αλεύρι του κόσμου
ένα ολοστρόγγυλο καρβέλι υγείας.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες. Σταματήστε τις.
   - Όσο κι' αν τα μονόφθαλμα κανόνια
στρέφουν το μαύρο ρύγχος τους
ίσα κατά την υψικάμινο της ελπίδας μας
ο Στάλιν αγρυπνεί
στο παγκόσμιο πόστο του.
Σώπα γιαγιά
και σκούπισε με το μαύρο τσεμπέρι σου τα μάτια σου.
Όταν σβύνει ή φωτιά σου κάτου απ’ το τσουκάλι σου
είναι ο Στάλιν πού σκύβει και φυσάει τη φωτιά σου ν' ανάψει.
   - Όταν λείπει απ’ το τραπέζι μας το ψωμί
κι' απ’ το στρώμα μας τ' όνειρο
κι' απ’ το δώμα μας το λυχνάρι
είναι ο Στάλιν πού ανάβει τα μεγάλα
ηλεκτρικά στον ορίζοντα
κι' ακούμε κάτου απ’ τα τούνελ της νύχτας
την βουή των τραίνων.
πού μεταφέρουν λάδι και ψωμί και κάρβουνο στους πεινασμένους.
Γιατί ο Στάλιν είναι
ό πρωτογιός των προλετάριων
κι' ό Στάλιν είναι κι ο πατέρας τους.
Γιά τούτο κι' ο πιο μαύρος τοίχος
τής πιο μαύρης νύχτας
είναι γιομάτος απ’ τούς σωλήνες του φωτός.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες.
Οι αιώνες σκαρφαλώνουν
στην κορφή τής ψυχής του ν' ανασάνουν.
Μην πείτε πώς ο ήλιος ορφάνεψε.
Κυτάχτε.
Κάθε ήλιος και σελίδα —μέρα με την μέρα—
με τούς ήλιους των 74 χρόνων του,
έφτιαξε ένα χοντρό βιβλίο από ατσάλι
και τ' ακούμπησε στα γόνατα του κόσμου Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Στάλιν.
Με τ' όνομά του ανοίγει ή Ιστορία τις Πύλες της στον Άνθρωπο.
Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Στάλιν. το έργο του:
Λευτεριά.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες κι' ακούστε.
Πάνου απ’ την κόκκινη πλατεία στην εξέδρα του ήλιου.
Ό Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Στάλιν μιλάει:
«Υπερασπίστε, λαοί, την Ειρήνη».


ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ 4-3-53

   Όπου η θεία τέχνη ανταμώνει την ανθρώπινη μα…ία και προχωρούν, χέρι-χέρι! Κρίμα, γιατί κάποτε εκτιμούσα τον άνθρωπο. Τον ποιητή του εξαίρετου «Επιταφίου» και της σπουδαίας «Ρωμιοσύνης»!
   Φαίνεται πως, ενίοτε, το τυφλό πάθος, πολιτικό ή άλλο, είναι ικανό να οδηγήσει και τον πιό ταλαντούχο δημιουργό στη γελοιότητα και ανυποληψία, αφού μπορεί να τον σπρώξει στο να «δημιουργεί» κάτι τέτοιες, (επιεικέστατα), αφελείς βλακείες, αναξιοπρεπή γλυψίματα και αηδή λογοπλαστικά ξεράσματα!
   Όταν ένα έργο τέχνης δημιουργείται βεβιασμένα, χάριν σκοπιμότητος, π.χ. πολιτικής, και υπό πίεση χρόνου, το αποτέλεσμα θα είναι από κακόγουστο έως γελοίο.
   - Γράφω γιατί πρέπει να γράψω και όχι γιατί μου ’ρθε να γράψω!
   Προϋποθέσεις μιάς ποιοτικής καλλιτεχνικής δημιουργίας είναι -πάνω απ' όλα- η ελευθερία σκέψης, (έμπνευση), του καλλιτέχνη, η ανεξάρτητη, σφαιρική, θεώρηση του υλικού και άυλου κόσμου γύρω του, τα πραγματικά και όχι «επιστρατευμένα» και κατευθυνόμενα ερεθίσματα και η αποδέσμευση από πιέσεις χρόνου.

   Αφού στην χώρα που γέννησε το φως, το πνεύμα και τον πολιτισμό, πριν από χιλιάδες χρόνια, γράφονται τέτοιες σαχλαμάρες από, υποτίθεται, καταξιωμένους πνευματικούς ανθρώπους, (έστω κι αν η καταξίωση «στήνεται», κυρίως, από ένα συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, γεγονός που δικαιώνει τον μεγάλο Χατζηδάκι στο απόφθεγμά του περί των προϋποθέσεων επιτυχίας εν Ελλάδι -γιά να πετύχεις εδώ, είπε, πρέπει να είσαι ή κομμουνιστής ή π… ης- ), τι θα μπορούσε να περιμένει κανείς από μιά εσαεί τριτοκοσμική χώρα που γεννά μόνο «άχεστους» (!) ηγέτες, όπως η Βόρεια Κορέα. Και πάλι καλά γι’ αυτήν. (Την Κορέα, εννοείται!).
   Η μόνη, μεγάλη, απορία που μένει γιά τον Ρίτσο, είναι πώς με τέτοια ποιητική αρλουμπολογία του ξέφυγε το Νόμπελ λογοτεχνίας του έτους 1968! όπου σίγουρα κάποια αριστερή «διανόηση» θα τον είχε προτείνει. Βεβαίως, το βραβείο Λένιν που του απονεμήθηκε το 1977, ήταν, όπως και να το κάνουμε, μιά κάποια ανταμοιβή και αναγνώριση! Πιό πολύ γιά το πιστό του νεροκουβάλημα στον κομμουνιστικό μύλο, παρά γιά την ποιητική του αξία και έργο. Αφού είναι γνωστό ποιοί, πώς και γιατί καταξιώνονται, κυρίως, σ’ αυτό το βραβείο.

Ο απίθανος «σύντροφος» Κιμ !

Γιά γέλια και γιά κλάματα

   Μετά την ανάληψη στους ουρανούς του μεγάλου ηγέτη της Β. Κορέας, του σπάνιου αυτού ανθρώπινου είδους, (γιά την ακρίβεια μοναδικού δείγματος στην ανθρώπινη ιστορία), βλέπουν φως δημοσιότητος, μαζί με τα ευτράπελα του δημόσιου ανταγωνισμού «θλίψης» και διάφορες τερατώδεις, εν τη αφελεία τους, πληροφορίες, που επί χρόνια κυκλοφορούσαν στην ταλαίπωρη χώρα και είχαν «ξεπλύνει» τα μυαλά των κατοίκων της, μετατρέποντάς τους σε αποχαυνωμένα δίποδα όντα!
   Η πιό ενδιαφέρουσα κι απίθανη είναι, οπωσδήποτε, αυτή που θέλει τον μεγάλο ηγέτη, τόσο διαφορετικό και εξιδανικευμένο πλάσμα, ώστε δεν ουρούσε, ούτε αφόδευε ποτέ! Τόσο αλλιώτικος ήταν! Υπάρχουν πολλές θεωρίες επεξήγησης του φαινομένου. Συμβολικές, υπερφυσικές, ή
ρεαλιστικές.
   Κατά την πρώτη, ιδιαίτερα συμβολικού χαρακτήρα, επιδιωκόταν να εμφανιστεί ο «μεγάλος» ως μη έχων ανάγκη «σφουγγοκωλαρίων», αφού δεν υπήρχε η ουσιαστική, κυριολεκτική τους χρησιμότητα! Όσο γιά την μεταφορική έννοια του όρου, είχε κι αυτή απαλειφθεί, ως κοινός παρονομαστής, αφού απαξάπαντες οι Βορειοκορεάτες πολίτες έπρεπε να είναι, διά βίου, συστηματικοί «κωλογλείφτες» του! Απλό!
   Η δεύτερη, καθαρά υπερβατική εκδοχή, έχει σχέση με το σταθερό γιά χρόνια βιοτικό επίπεδο της χώρας και την συνεισφορά του ηγέτη σ’ αυτό. Είναι γνωστό πως ο λαός της Β. Κορέας λιμοκτονεί. (Εδώ άρχισε να πέφτει άγρια πείνα στην Ελλάδα και δεν θα πεινάνε οι Βορειοκορεάτες!).
   - Γυναίκα, τι θα φάμε σήμερα; Η στερεότυπη ερώτηση του κατάκοπου βορειοκορεάτη συζύγου, όταν γυρίζει βράδυ απ’ τη δουλειά.
   - Σκατά!, η ίδια στερεότυπη απάντηση της συζύγου.
   Συνεπώς, εις απόδειξη του ότι ο «μέγας» ηγέτης δεν ευθύνεται γιά την κακή διατροφή του λαού, (οι ιμπεριαλιστές φταίνε πάντα!), οι παρατρεχάμενοι διέδωσαν πως
   - Ο μεγάλος «Στρατηγός» δεν αφοδεύει ποτέ! Άρα… ψάξτε αλλού γιά φαΐ!
   Η τρίτη, απολύτως ρεαλιστική, εκδοχή, (αλλά μη απολύτως εξακριβωθείσα, γιά τους γνωστούς λόγους), αναφέρει ότι ο «ουρανόπεμπτος» ηγέτης δεν αφοδεύει τα γνωστά προϊόντα, όπως όλοι οι θνητοί, αλλά «παράγει»…. σοκολατάκια! Μάλιστα σοκολατάκια!
   Λέγεται δε, πως μετά το πρωινό πάει στην τουαλέτα και «φτιάχνει» σοκολατάκια ….γάλακτος. Όταν τρώει φρούτα «κατασκευάζει» σοκολάτες φουρέ. Με κεράσι, ανανά, πορτοκάλι, και άλλες τέτοιες λιχουδιές. Και όταν είναι απολύτως υγιής «κάνει» σοκολάτες υγείας! Μάλιστα τα απογεύματα, πίνοντας και τρώγοντας ξηρούς καρπούς, «παράγει» αριστουργήματα! Σοκολατάκια με λικέρ 
και πραλίνες. Απίθανα δημιουργήματα! Συλλεκτικά κομμάτια σε συσκευασία δώρου, γιά τους επιτελείς του κόμματος!
   Φήμες από την Πυονγκγιάνγκ, μάλιστα, αναφέρουν πως τα περίφημα σοκολατάκια FERRERO ROCHER, σαν ιδέα και έμπνευση, προέρχονται από κάποια παλιά βαρυστομαχιά και δυσκοιλιότητα του μεγάλου «ζαχαροπλάστη», που προήλθε από το πολύ φουντούκι που είχε φάει γιά να τονωθεί σεξουαλικά! Έτσι προέκυψαν τα, σαν από τεράστια κατσίκα φτιαγμένα, ωραία, μεγάλα και ολοστρόγγυλα φημισμένα σοκολατάκια, τα αγαπημένα των πρέσβεων! (Όπως έλεγε και μιά παλιά διαφήμιση).

   Στο μεταξύ, τα καραγκιοζιλίκια με τους κακοστημένους κι απλοϊκούς «θρήνους και κοπετούς» γιά την μεγάλη απώλεια του αναντικατάστατου «Στρατηγού» συνεχίζονται στην Β. Κορέα με αμείωτη ένταση και συνεχώς αυξανόμενη ευρηματικότητα σε κωμικά πλάνα και φαιδρά ενσταντανέ.
   Ας είναι καλά, εκεί που πήγε, ο μεγάλος ηγέτης. Στο χάλι που βρισκόμαστε και στην επικρατούσα κατάθλιψη, οι λίγες στιγμές ιλαρότητος που μας προσφέρει η σαχλότητα των «ολοφυρόμενων» κίτρινων ανθρωποειδών μοιάζουν με στάλες βάλσαμο και όαση ψυχαγωγίας γιά μας!
   Όμως, πέραν από την αρχική διασκέδαση που προσφέρει ο κωμικός «σπαραγμός», αυτή η ομαδική ψεύτικη υστερία αποκαλύπτει, με πολλή μελαγχολία και οίκτο ορώμενη, το μέγεθος του εφηρμοσμένου εξευτελισμού και τα απεριόριστα όρια της ανθρώπινης αναξιοπρέπειας.

«Γελά το μωρό, όταν το γελοίον δει»!

Επικαιρότης

   Η παράφραση του αρχαίου ρητού που είχε πρωτογίνει από κάποιον κουμπούρα συμμαθητή μου στην Α’ Γυμνασίου, (τότε λεγόταν, με βλακώδη επιχειρήματα Γ’), ποτέ δεν φανταζόμουν ότι, κάποτε, θ’ αποκτούσε απτή εφαρμογή και απεικόνιση! Άρα ο φίλος μου ο Βασιλάκης Τ., καλή του ώρα αν ζει, τώρα δικαιώνεται!

   Προχθές, ο μικρός εγγονός μου, βλέποντας στα νέα της TV, τον ομαδικό θρήνο χιλιάδων Βορειοκορεατών στο άκουσμα της αναγγελίας θανάτου του «λαοφιλούς», του «μοναδικού», του «κοσμαγάπητου», του…, του… ηγέτη τους, ξεράθηκε στα γέλια! Ήταν τόσο κωμικό, πέραν των ορίων κάθε γελοιότητος, αυτός ο εξευτελισμός ενός ολόκληρου λαού ολοφυρόμενου σε διατεταγμένη υπηρεσία, που κι ένα μικρό παιδί το κατάλαβε!
   Η υποκρισία της βορειοκορεάτικης ανθρωπομάζας συναγωνιζόταν την καταφανή έλλειψη υποκριτικού ταλέντου! Χιλιάδες κόσμου, σε πλατείες και άλλους δημόσιους χώρους να κοπανιώνται και να σκούζουν γοερά, συναγωνιζόμενοι ποιός θα «σπαράξει» ζωηρότερα μπροστά στο φακό, αλλά και ποιός θα εντυπωσιάσει θρηνώντας και εξευτελιζόμενος περισσότερο. Ανθρώπινη κατάντια!
   - Σκάσε μωρή και σκούζε γιατί μας παίρνει η κάμερα!  Τύφλα να ’χουν οι ιταλικές κωμωδίες της δεκαετίας του ’60!

   Μιά λογική εξήγηση αυτής της ομαδικής αυτής παράκρουσης και υστερίας που έχουν υποβάλλει κι επιβάλλει σ’ έναν ολόκληρο λαό, ικανή να δικαιολογήσει απόλυτα τη γελοία εικόνα που παρουσιάζει στις τηλεοράσεις η κατάσταση των ολοφυρόμενων της Βόρειας Κορέας, είναι ότι το γοερό, ομαδικό κλάμα ίσως και να προέρχεται από τη συνειδητοποίηση του τι τους περιμένει αν…. δεν κλάψουν! Πιθανώς και να βραβεύεται, π.χ. η σπαρακτικότερη κραυγή, ο δυνατότερος λυγμός, ή το «πλουσιότερο» χτύπημα στήθους ή αυτομαλλιοτράβηγμα, μπροστά στην κάμερα και να τιμωρείται η αδράνεια! Ποιός ξέρει!

   Πάντως, το «έργο» αυτό, δεν πρωτοπαίζεται στη Βόρεια Κορέα, αποτελεί συνήθη πρακτική έκφρασης βλακώδους προσωπολατρείας όλων των «ανθρωπιστικών» κομμουνιστικών καθεστώτων που, λόγω της μεγάλης αγάπης κι ενδιαφέροντος γιά τον Άνθρωπο, γενικώς, ξεσκίζονται στο θρήνο, (τύφλα να ’χουν οι μανιάτισσες μοιρολογίστρες), με κάθε απώλεια ανθρώπινης ζωής!! Απλώς στους ηγέτες δίνεται λιγουλάκι μεγαλύτερη…. δημοσιότητα!

   Η ίδια διασκεδαστική φαρσοκωμωδία παίχτηκε στη Σοβ. Ένωση με τον «πατερούλη» τον Στάλιν, στην Κίνα με τον «μεγάλο τιμονιέρη», τον Μάο, στην Αλβανία με τον Χότζα, (εκεί να δείτε δάκρυ κορόμηλο επί μέρες, όπως μου αφηγούνται κάτι φίλοι Αλβανοί), στο Βιετνάμ με τον Χο-τσι-Μίνχ και πάει λέγοντας! Και όποιου του βαστάει, ας μην βγει στο δρόμο να κλάψει! Θα μετανιώσει και … θα κλάψει πικρά!

   ΥΓ.  Η σημερινή ανάρτηση έχει σαν στόχο να καταδείξει ότι υπάρχουν κι αλλού γελοιότητες στον κόσμο. Και μάλιστα μεγαλύτερες από τις εδώ. Πολύ μεγαλύτερες, π.χ. από αυτήν που αναδίδει η κοντοκουρεμένη πρασινοφρουρού «δημοσιογράφα» της τέντας του Ωνασείου, που περιέγραφε, τότε, τρέμοντας από συγκίνηση και με σπασμένη φωνή, την «άφθονη διούρηση» του δικού της «πατερούλη» ηγέτη, η οποία προκειμένου ν' αντιπολιτευτεί τον Σαμαρά, υποστηρίζει, (έστω έμμεσα), την μείωση των επικουρικών συντάξεων!

Παγκοσμιοποίηση. Ένα θανάσιμο αγκάλιασμα!

Θέσεις - Απόψεις

   Τώρα που κι οι πλέον ένθερμοι υποστηρικτές της μεγάλης φενάκης που λέγεται «παγκοσμιοποίηση», βιώνουν στο πετσί τους τις καταστροφικές συνέπειες των οικονομικώς συγκοινωνούντων δοχείων αυτού του αποτυχημένου πειράματος, έρχεται η ώρα της περίσκεψης και του απολογισμού. Μαζί με τους υπολογισμούς των ζημιών. Ο κόσμος μετράει, ήδη, τις πληγές του, έντρομος γιά τον αιφνιδιασμό του σήμερα και απογοητευμένος γιά τις προοπτικές του αύριο.
   Η στήλη, ανέκαθεν ήταν και παραμένει αντίθετη σε κάθε ιδέα, σκέψη και φόρμουλα, που στοχεύει στην, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, «αγελοποίηση» που διαχέει και εκμηδενίζει το ανθρώπινο άτομο στο καζάνι του ανθρώπινου χυλού! Διαφωνεί και απορρίπτει κάθε ιδεολόγημα που υποτάσσει την ιδιαιτερότητα, την μοναδικότητα και την προσωπικότητα του ατόμου, ανεξαρτήτως μεγέθους και ειδικού βάρους και απεχθάνεται ό,τι μετατρέπει ένα σύνολο ανθρώπων σε «ανθρωπολόι». Κάθε έννοια απρόσωπης «μαζικότητος» της φέρνει αναγούλα και, στην πιθανότητα επικράτησης τέτοιων θεωριών, ανατριχίλα. Οι μυριάδες παρελαύνοντες, ομοιόμορφα ντυμένοι, με απόλυτη τάξη, ζύγιση, στοίχιση και συγχρονισμένο βήμα, ή οι χιλιάδες διαδηλούντες, δίκην αφρισμένης λαοθάλασσας, με άναρθρες κραυγές και υψωμένες γροθιές, την τρομάζουν, της δίνουν αίσθηση κακόγουστης χυδαιότητος και της προκαλούν ανασφάλεια και τρόμο.
   Πίστευε, και πιστεύει, στην αξία, (οιαδήποτε και οσηδήποτε), του κάθε συγκεκριμένου ατόμου, την αυτοτέλεια, την μοναδικότητα και τις δυνατότητες συμμετοχής στην οικοδόμηση της κοινωνίας στην οποία ανήκει και την επικοινωνία, συνεργασία και συνεννόηση με τις «άλλες» κοινωνίες που συναποτελούν κάποια «άλλα» άτομα, που σκέφτονται αλλιώτικα και, πιθανότατα, λειτουργούν διαφορετικά. Η ισοπέδωση και ο καταναγκαστικός «συναγελασμός» αποτελούν, κατά τη γνώμη μου, το φερετζέ της ασημαντότητος των ανικάνων και το καταφύγιο της ανικανότητος και του φθόνου τους κατά των ικανών.
   Το φαινόμενο είναι σύμφυτο με τον άνθρωπο και εκδηλώθηκε τους τελευταίους αιώνες, κυρίως, με το κομμουνιστικό πείραμα και την επιδίωξη προλεταριοποίησης των Ανθρώπων. Τα αποτελέσματα γνωστά και η αποτυχία του πειράματος πλήρης, γεγονός που αποδεικνύουν τα γελοία κατάλοιπα σε Βόρειο Κορέα, Κούβα και Βιρμανία και τα ποτάμια του αίματος που χύθηκαν, άδικα και εγκληματικά, σε Σοβιετική Ένωση, Κίνα, Καμπότζη και αλλαχού. Την θεωρητική χρεοκοπία του κομμουνιστικού μοντέλου την επιβεβαιώνουν, με τον καλύτερο και πειστικότερο τρόπο, οι ιδιοτελείς συμπεριφορές των περισσότερων Ελλήνων ψευτοκομμουνιστών, (μαζί με τις κουτοπόνηρες δικαιολογήσεις), τύπου Λιάνας Κανέλλη, που δείχνουν ότι οι «ξύπνιοι» και ικανοί πάντα βολεύονται, με προβολές, οφίτσια και Εκάλες, εις βάρος των μη ξύπνιων, αγνών ιδεολόγων, «δουλεύοντας» τα κορόιδα-οπαδούς τους με ωραία λόγια, φιλολαϊκές κορώνες και άλλα φούμαρα.

   Αντίστοιχο αποτυχημένο μοντέλο της απέναντι «όχθης» αποτελεί η θεωρία της «παγκοσμιοποίησης», που οδηγεί, τελικά, τους λαούς σε αντίστοιχη μιζέρια και δυστυχία. Οικονομικό εφεύρημα της νηνεμίας εποχών «παχιών» αγελάδων, άρχισε να κλυδωνίζεται στην πρώτη μεγάλη φουρτούνα κι ετοιμάζεται, μισομπαταρισμένο όπως κατάντησε, γιά ολοκληρωτικό φούντο στην επερχόμενη καταιγίδα των «ισχνών». Άλλο ένα αποτυχημένο πείραμα, προϊόν άφρονης σκέψης κι επιπόλαιων χειρισμών, που μεταδίδει το μικρόβιο οικονομικής καχεξίας μιάς χώρας σε όλες τις υπόλοιπες, μολύνοντας, επικίνδυνα έως καταλυτικά, όλη την αλυσίδα του οικονομικού γκρουπ.
Χωρίς, δυστυχώς, το φαινόμενο να μπορεί να λειτουργήσει και αντίστροφα. Έτσι η οικονομική καλοκαιρία, π.χ. της Γερμανίας δεν μπολιάζει, γιά προφανείς λόγους, την χειμάζουσα αντίστοιχη της Ελλάδος.
   Σήμερα, ολόκληρο το οικοδόμημα του ευρώ, κατ’ αρχήν, και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατ’ επέκταση, ταρακουνιέται συνθέμελα, τρίζει και απειλείται με θεαματική κατάρρευση. Θύμα του μοιραίου και πανανθρώπινου νόμου που θέλει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης να προβαδίζει παντός αισθήματος αλληλεγγύης και κάθε άλλου λογικού, ανθρωπίνου και ανθρωπιστικού μορφώματος. Όταν χτυπήσουν τα καμπανάκια του συναγερμού, κάθε ωραίο χαλί μετατρέπεται, εν ριπή οφθαλμού, σε θλιβερή κουρελού. Ήδη ο Βρετανός Κάμερον έφυγε από τη Σύνοδο των Βρυξελών με το πρώτο ξέφτι της Ε.Ε. στο χέρι! Η επάνοδος στην αυθυπαρξία και αυτονομία των, επί μέρους, κρατικών οικονομιών αποτελεί, ίσως, τη μόνη λύση γιά την αποφυγή ενός απολύτου και καθολικού ναυαγίου. Με ποικίλου μεγέθους αβαρίες γιά κάθε χώρα. Άλλη πολλές, άλλη λίγες. Στο μέλλον θα φανεί το μέγεθος της ζημιάς.
   Ένα σκάφος με πολλά στεγανά διαμερίσματα δεν βουλιάζει, αν κάποιο απ’ αυτά παρουσιάσει ρήγμα, αφού θα πλημμυρίσει μόνον το διαμέρισμα αυτό. Αν, όμως, το σκάφος δεν διαθέτει τέτοια στεγανά, αλλά έχει μονοκόμματα ύφαλα, η παραμικρότερη τρύπα, κάπου, θα το στείλει στον πάτο αύτανδρο!
   Δυστυχώς, οι υπολογισμοί, κάποτε, των Αντενάουερ, Ντε Γκωλ, Σπάακ, Ντε Γκάσπερι και σία, δεν μέτρησαν τα σημερινά αδιέξοδα. Ίσως να μην ήσαν δυνατές τόσο μακροχρόνιες προβλέψεις. Όμως τους μεγάλους πολιτικούς τους χαρακτηρίζουν, μεν, οι οραματισμοί κα τα μεγάλα έργα αλλά, τελικά, τους κρίνει η Ιστορία, εκ του αποτελέσματος. Και ή τους δικαιώνει, ή τους απορρίπτει. Η Ευρώπη κι ο Δυτικός Κόσμος, γενικότερα, βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού, μπροστά σ’ ένα αποφασιστικό σταυροδρόμι. Ο καιρός θα δείξει προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα και τι κόσμος θα προκύψει….

Ο μουτζούρης.

Θέσεις - Απόψεις

   Είναι γνωστόν ότι ο μεγαλύτερος εφιάλτης κάθε κυβέρνησης ακούει στο όνομα «πολιτικό κόστος»! Απ’ αυτό το ρημάδι εξαρτάται το «ψωμάκι», (μάλλον γιά παντεσπάνι πρόκειται), του πάλαι ποτέ λειτουργήματος και νυν πολύ προσοδοφόρου επαγγέλματος του…. «πατέρα του Έθνους»! Το τρέμουν οι κυβερνώντες, όπως ο διάβολος το λιβάνι και το καρπούνται, ως κέρδος, οι αντιπολιτευόμενοι.
   Η σημερινή κατάντια της χώρας, στο έσχατο σημείο εξαθλίωσης κι ανυποληψίας, αποκαλύπτει, μεταξύ άλλων, και την πλήρη εξαχρείωση ολόκληρου του υπάρχοντος πολιτικού (sic) προσωπικού, (γιατί όταν ακούω την κομψή αυτή φράση το μυαλό μου πάει, συνειρμικά, στο καθ’ όλα σεβαστό «υπηρετικό προσωπικό»;), ανεξαρτήτως παρατάξεως. Όλοι, μα όλοι, κινούνται τώρα με απλοϊκές, σκακιστικές κινήσεις, πίσω από το ίδιο, (κυνικά εμφανιζόμενο και ευκόλως προδιδόμενο), μικροπολιτικό τους συμφέρον, θεωρώντας, προφανώς, την χώρα και την οικονομία της, ως ολική απώλεια, καράβι μισοβουλιαγμένο, οπότε περιττεύει κάθε προσπάθεια διάσωσης και …. ο σώζων εαυτόν σωθήτω!
   Μέχρι τώρα το πολιτικό κόστος χρεωνόταν στη μία παράταξη, που κυβερνούσε, και το κέρδος το εισέπραττε, κυρίως, μία άλλη, η ισχυρότερη που αντιπολιτευόταν. Σήμερα όμως, αυτό επιπίπτει στις πλάτες τριών κομμάτων, που αναγκάστηκαν να φτιάξουν προσωρινή, (χάριν της πολυπόθητης 6ης δόσης), λυκοφιλία και να σχηματίσουν την πιό αδρανή, πιό αλληλομισούμενη, αλληλοτορπιλιζόμενη και πιό άχρηστη αλαλούμ-κυβέρνηση που γνώρισε ποτέ ο ελληνισμός! Πιό πολύ «κλωτσοπατινάδα» γίνεται κάτω από το τραπέζι, παρά χρήσιμο κυβερνητικό έργο πάνω σ’ αυτό. Και όλοι προσπαθούν, με απαράμιλλη υποκρισία, να πασάρουν, ο ένας στον άλλο, κάθε ενέργεια που δημιουργεί πολιτικό κόστος, άρα φθορά. Με αποτέλεσμα να μην γίνεται τίποτε! Η κυβέρνηση αποτελεί πρότυπον…. ακυβέρνησης! Ο ένας φορτώνει τον άλλον κι ο άλλος κατηγορεί τον πρώτο, με κατά κανόνα αφελή επιχειρήματα και παιδιάστικες συμπεριφορές! Το σημερινό πολιτικό σύστημα που επανδρώνει η φαυλότερη και απεχθέστερη συντεχνία πολιτικών που γνώρισε ποτέ ο τόπος, επιβαίνει ενός καραβιού που βουλιάζει και όπου καθένας προσπαθεί να διασωθεί μετερχόμενος κάθε διαθέσιμου μέσου, θεμιτού ή αθέμιτου. Με κυρίαρχη έκφραση τις συνεχείς «κωλοτούμπες» που επιβάλλει το ένστικτο και όχι το μυαλό. Χωρίς σκέψη και χωρίς αιδώ!
   Η όλη ιστορία θυμίζει ένα παλιό παιχνίδι που παίζαμε παιδιά, με τράπουλα. Τον μουτζούρη! Τον μμουτζούρη εξέφραζε μία φιγούρα, (π.χ. βαλές), ή ο τζόκερ, που σε όποιον έμενε στο τέλος του παιχνιδιού, αυτός έχανε. Και μάλιστα υποχρεωνόταν να φάει και μιά μουτζούρα από κάρβουνο
-απαραίτητο συστατικό του παιχνιδιού- στο κούτελο!
   Εννοείται ότι οι λαμπροί πολιτικοί μας αστέρες, «συγκυβερνώντες» και παίζοντες με εκπληκτική επιτυχία το συναρπαστικό αυτό παιχνίδι, μέχρι τις εκλογές θα έχουν αρπάξει τόσες «μουτζούρες» έκαστος, θυμίζοντας πλέον «αραπάκια στο Νείλο», που το αναπόφευκτο εκλογικό φούμο που τους περιμένει άφθονο, δεν θα προξενήσει καμία εντύπωση σε κανένα. Αυτό το γνωρίζουν καλά, γι’ αυτό και δεν επιθυμούν, οι περισσότεροι, εκλογές. Προτιμούν τον «μουτζούρη» στη Βουλή, από το «μαύρο» της κάλπης. Και το παιχνίδι, όσο τραβήξει….. Και η υπομονή μας μαζί.

Η πιό έξυπνη κίνηση του Τσίπρα!

Επικαιρότης

   Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση, την κατάλληλη στιγμή! Κάπως έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η ευφυέστατη κίνηση του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ να προσεγγίσει την κ. Σακοράφα. Επί τέλους, να μιά καλή και χρήσιμη είδηση μέσα στη στείρα μονοτονία της αέναης κλωτσοπατινάδας στο χώρο της Αριστεράς.

   Με μεγάλη ικανοποίηση, το αριστερό τμήμα του εαυτού μου, (ομολογουμένως μικρό ποσοστό), παρακολούθησε χθες στις βραδινές ειδήσεις την κοινή εμφάνιση του κ Τσίπρα και της κ. Σακοράφα και τις εκατέρωθεν δηλώσεις. Πιστεύω πως το μεγάλο γεγονός της «ένωσης των δυνάμεών τους», (προσέξτε την διατύπωση, δεν μίλησαν για προσχώρηση, αλλά γιά ένωση δυνάμεων), σημαίνει κάποιο είδος συμμαχίας! Από τη μιά ο ΣΥΡΙΖΑ κι από την άλλη η ….κ. Σακοράφα, δηλαδή δύο απολύτως ισότιμα μέρη ενώνονται γιά τον κοινό σκοπό, με την κ. Σακοράφα να «υπερακοντίζει» σε πολιτική βαρύτητα!

   Επειδή τα φαινόμενα απατούν και η «πρώτη ανάγνωση» του γεγονότος, πιθανόν, δημιουργεί παρεξηγήσεις και γεννά λανθασμένους συνειρμούς, π.χ. Μητρόπολη-Άγιος Λευτέρης, ή «έκανε κι η μύγα κ… κι έχ…. τον κόσμο όλο», και άλλα τέτοια, η στήλη σπεύδει να εξηγήσει το βαθύτερο νόημα της «ένωσης» και να βάλει τα πράγματα στη σωστή τους θέση.
   Ο ρόλος της κ. Σακοράφα στον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι, πράγματι, σοβαρός και, θα μπορούσα να πω, ακρογωνιαίος! Με την υπάρχουσα πολυδιάσπαση της Αριστεράς και τα αμέτρητα κομμάτια και κομματάκια, (γκρουπούσκουλα, στην κομψή αριστερόστροφη διάλεκτο), που υπάρχουν στον χώρο της, είναι ηλίου φαεινότερη η άμεση ανάγκη μιάς διαδικασίας, μιάς φόρμουλας συνένωσης και συρραφής. Άρα, στην παρούσα ιστορική στιγμή, τι πιο απαραίτητο γιά την Αριστερά από μία…. δυνατή σακοράφα! Και η δύναμη της κ. Σακοράφας είναι αδιαμφισβήτητη!
   Βλέπετε τι έπαθε το ΠΑΣΟΚ, τώρα που του έφυγε η…σακοράφα του; Κομματάκια γίνεται! Ένα μπατζάκι από δω, ένα μανίκι από κει! Μόνο ο καβάλος έμεινε ακέραιος γιά να «καβαλάει» στο σβέρκο εμάς!

   Με τις εκλογές προ των πυλών, η «συνένωση» πολιτικών δυνάμεων, μοιάζει κοσμοϊστορικό γεγονός! Έτσι ο Τσίπρας βάζει τα κομμάτια κι η Σακοράφα τη…. σακοράφα! (Ελπίζω και εύχομαι να βρουν και γερή κλωστή!).

   Το σπουδαίο αυτό, όντως κοσμοϊστορικό, γεγονός μου θυμίζει -αφού είναι παρεμφερούς σημασίας και σπουδαιότητος- το πρώτο βήμα του αστροναύτη Άρμστρονγκ στο φεγγάρι και την πρώτη του φράση, («Ένα μικρό βήμα του ανθρώπου, ένα μεγάλο της Ανθρωπότητος»), η οποία, παραφραζόμενη αναγκαστικά, θα μπορεί να διατυπωθεί, κάπως έτσι:
   - Μια μικρή Σακοράφα στον ΣΥΡΙΖΑ, μιά μεγάλη συρραφή στην Αριστερά!

Ο Πρόεδρος Κωστής Στεφανόπουλος, ο Έντιμος !

Θέσεις - Απόψεις

   Ο βίος και η πολιτεία του κ. Κωστή Στεφανόπουλου είναι γνωστή, ή, εν πάση περιπτώσει, ευκόλως ανιχνεύσιμη. Όμως περισσότερο σοβαρά από το στίγμα του στα πολιτικά δρώμενα του τόπου, είναι τα εξαίρετα ελληνικά του. Άψογος χειρισμός της γλώσσας και μεστός νοημάτων, περιεκτικός και στέρεος ο λόγος του.
   Κατά την δεκαετή θητεία του, ως Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, απέκτησε από τον πασοκικό προπαγανδιστικό μηχανισμό, το προσωνύμιο «έντιμος»!
   Κατ’ εμέ, το επίθετο μοιάζει ακατανόητο, αφού, εξ όσων γνωρίζω, ουδείς πρόεδρος έκλεψε, σκότωσε και, γενικώς, προέβη σε κάποια εμφανή ατιμωτική πράξη ή παράλειψη. Τόσο κατά τη διάρκεια της θητείας του, όπου βρίσκεται αδρανής στο χρυσό κλουβί του Προεδρικού Μεγάρου, όσο και προ αυτής. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, προφανώς δεν θα εξελέγετο! Άρα η προσωνυμία «έντιμος» -αφελής και ανόητη- εξυπηρετεί κάποια άλλη σκοπιμότητα. Η στήλη πιστεύει ακράδαντα πως ο όρος επιστρατεύτηκε γιά να καθησυχάσει και ναρκώσει τους χαχόλους πασόκους οπαδούς και να κατευνάσει τις πιθανές αντιρρήσεις τους, σχετικά με την επιλογή του προσώπου, αφού ήταν γνωστή η κομματική προέλευση του κ. Στεφανόπουλου και μάλιστα με χροιά, μάλλον άδικη, ακροδεξιού! (Ίσως λόγω του αυστηρού ύφους και της άπταιστης καθαρεύουσας που χρησιμοποιούσε και χρησιμοποιεί).

   Ο κ. Κ. Στεφανόπουλος, όπως όλοι, άλλωστε, οι Πρόεδροι Δημοκρατίας, υπήρξε άψογος στα υψηλά του καθήκοντα, του «μηδέν πράττειν» και απλώς «υπογράφειν» ό,τι του σερβίρουν, κάτι που θα μπορούσε να κάνει, εξ ίσου καλά, και ο εγγονός μου, ο οποίος διαμόρφωσε, ήδη, μία θαυμάσια και μεγαλόπρεπη υπογραφή!
   Όμως, όποιος δύσπιστος και προβληματισμένος ερευνητής σκαλίσει τη μνήμη του, το πρόσφατο παρελθόν και την πολιτική Ιστορία του τόπου, θα ανακαλύψει ότι ο κ. Έντιμος, όταν δεν εξελέγη αρχηγός της Ν.Δ., το 1984, χολωθείς αποχώρησε απ’ αυτήν και άνοιξε δικό του «κομματικό μαγαζί», την ΔΗ.ΑΝΑ, η οποία φυτοζώησε πολιτικά επί 10/ετία μέχρι να μαραθεί εντελώς το 1994 και πεταχτεί στον κάλαθο αχρήστων της Ιστορίας.
   Η εκλογή του στο ύπατο αξίωμα της χώρας, κατά το 1995, έγινε χωρίς τις ψήφους της Ν.Δ. και χρειάστηκε τρίτη εκλογή με 181 «ναι», συμπεριλαμβανομένων και εκείνων της τότε ΠΟΛ.ΑΝ. του Αντώνη Σαμαρά, (άλλος εξουσιολιγούρης κι αυτός), γιά να εκλεγεί.

   Φαίνεται πως, παρ’ όλο το πέρασμα του χρόνου, η μνήμη του κ. Στεφανόπουλου διατηρείται φρέσκια και ζωντανή, καθώς και η μνησικακία του. Σιγά που τον πήρε τώρα ο πόνος γιά τον λαό, τον κ. Έντιμο. Τόσα χρόνια που το χαζό παιδί σέρνει την Ελλάδα στον χορό του Ζαλόγγου, από μνημόνιο σε μνημόνιο, από χαράτσι σε χαράτσι, από παλινωδία σε παλινωδία κι από κοροϊδία σε κοροϊδία, που ήταν ο κ. Έντιμος; Οι εκλογές τον μάραναν! Εκεί, μόνο, βγαίνει η αγωνία του κ. Εντίμου; Τώρα μας θυμήθηκε; Καλό το παραμύθι του κ. Στεφανόπουλου, αλλά όπως όλα τα, εκ του πονηρού, παραμύθια στερείται Δράκου!
   Έτσι, με την τελευταία του συνέντευξη στην κυριακάτικη «Καθημερινή», εξοφλεί κάποια παλιά του βερεσέδια. Ευγνωμοσύνη προς το ΠΑΣΟΚ, αφού συνηγορεί υπέρ της παράτασης της παρούσης κυβέρνησης, (πασοκική, μην αμφιβάλλει κανείς), στην εξουσία, (αφού το ΠΑΣΟΚ τον εξέλεξε) και «μπηχτή» στη Ν.Δ., (που τον καταψήφισε), αφού την «φρενάρει» απροκάλυπτα. Παρ’ ότι γνωρίζει ασφαλώς -η πολιτική του πείρα εγγυάται γι αυτό- πως η παρούσα κατάσταση δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα τέλμα αδράνειας, αναποφασιστικότητας και αλληλοϋποβλέψεων, που μόνο με κυβέρνηση δεν μοιάζει, αφού δεν παράγει κανενός είδους έργο, πλην του να εκτελεί, δίκην κλητήρος, τις εντολές της Μέρκελ. Μιά αρρωστημένη κατάσταση που θυμίζει τους «βαρβάρους» του Καβάφη, το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ και την «Έρημο των Τατάρων» του Μπουτσάτι!

   Ας κρατήσει, λοιπόν, τις όψιμες αγωνίες και τις συμβουλές του, ας γυρίσει στη σιωπή του, (όπως έκανε τόσα χρόνια), και ….. το ποδήλατό του κι ας μας αφήσει ήσυχους κι ….. ασυμβούλευτους στη τύφλα και τη δυστυχία μας. Μπορούμε να τις αντέξουμε και χωρίς τις πολύτιμες παρεμβάσεις του!

Avanti popolo - Βandiera rossa!

Γιά γέλια και γιά κλάματα

   Με κατάπληξη διάβασα σε μία συνέντευξη της συντρόφισσας Λιάνας Κανέλη, μεταξύ άλλων, και τα περί του … οίκου της στην Εκάλη. Εστίασα εκεί, προφανώς, λόγω της αντιφατικότητας που προκαλεί έκπληξη κι ερωτηματικά. Εννοείται πως η αντίφαση βρίσκεται στην επιλογή του προαστίου. Εκάλη, το λίκνο του μεγάλου και ξορκισμένου κεφαλαίου, η φωλιά του καπιταλιστικού «κούκου»!
   Τι ζητάει, αλήθεια, στην Εκάλη μιά «πούρα» κι αγνή κομμουνίστρια προλεταρία, έστω και χριστιανή; Τι ζητάει η αλεπού στο παζάρι;
   Βεβαίως, η Εκάλη είναι μιά χαρά προάστιο. Αξιοπρεπές, καθαρό, ήσυχο και, προ παντός, ασφαλές. Άρα ό,τι πρέπει γιά μιά καθώς πρέπει λαϊκή, χριστιανή αγωνίστρια!
   Μεγαλύτερη έκπληξη, απ’ αυτό καθ’ αυτό το γεγονός της στεγαστικής επιλογής της λαοφιλούς Λιάνας, αποτελεί η δικαιολόγηση που έδωσε η ίδια, η λαλίστατη και μαχητική σύγχρονη «Πασιονάρια» του…. υπαρκτού!
   Με το γνωστό ιταμό και προκλητικό της ύφος μπέρδεψε με νεφελώδεις συνειρμούς το Πέραμα, την Εκάλη, το από πού πήρε το όνομα, τα καθίκια, το Κολωνάκι, τους ΚΥΠατζήδες, τον Στάλιν και την Βουλιαγμένη. Ανακάτεψε τον Πλούταρχο κι έφτιαξε ένα ωραίο άλλοθι γιά τον …εαυτό της, προσπαθώντας να εξηγήσει τα ανεξήγητα και δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα!
   Πιθανόν να της  υπέδειξε κι ο ίδιος ο Πλούταρχος την επιλογή αγοράς σπιτιού στο, κατ’ εξοχήν, «λαϊκό» βόρειο προάστιο, με δάνειο 90 (κατά δήλωσή της) εκατομμυρίων που, παρεμπιπτόντως, εξόφλησε πρόσφατα. (Προφανώς από τις αιματηρές οικονομίες της, ευρώ-ευρώ τα μάζευε η «σφιχτή», αφού οι βουλευτικές της αποδοχές πηγαίνουν, όπως οι ίδιοι οι βουλευτές του ΚΚΕ ισχυρίζονται, στο κόμμα).
   Εννοείται πως με τα 90 (κατά δήλωσή της) ψωροεκατομμύρια, άντε ν’ αγοράσεις στην Εκάλη, το πολύ κανένα ταπεινό δυάρι, που ίσα-ίσα σε χωράει, στριμωχτά. Όμως, τι να κάνουμε, όταν είσαι σωστός και συνεπής χριστιανός κομμουνιστής, βολεύεσαι και με 180 - 200 τετραγωνικά. Ας όψεται ο καταραμένος καπιταλισμός που καταπιέζει τα λαϊκά στρώματα! Καταραμένη φτώχεια!

   Μυστική, απόρρητη έρευνα της στήλης και αποκλειστικό ρεπορτάζ, αποκαλύπτει τους πραγματικούς λόγους, οι οποίοι οδήγησαν τη δυναμική συντρόφισσα Λιάνα, κατ’ ανάγκη και παρά τη θέλησή της, στην «αγκαλιά» του μεγάλου κεφαλαίου, κοντά στον «έτερο Καππαδόκη» και μέγα διώκτη του καπιταλισμού, τον μεγάλο μας Μάκη, τον φυγόστρατο μεν, πλην αδιάφθορο παιδί του λαού. (Τον Τριανταφυλλόπουλο, ντε!).

   - Κατ’ αρχήν, η μεγάλη έλλειψη στέγης. Έφαγε τον τόπο η κοπέλα και δεν εύρισκε ούτε κεραμίδι να την στεγάσει, ούτε τρύπα να χωθεί! Έψαξε Περιστέρια, Αιγάλεα, Πετρουπόλεις, Κερατσίνια, Ταμπούρια, τίποτα! Όλα πουλημένα και κατοικημένα. Μόνο στην Αγία Βαρβάρα βρήκε μιά γκαρσονιέρα κι αυτή πανάκριβη! Άσε που έσταζε και το ταβάνι!
   Είδε κι αποείδε, λοιπόν, και κατέληξε σε μιά οικονομική μαιζονετούλα στην Εκάλη! Τι να κάνει το κορίτσι; Να μένει στο δρόμο; Δεν κάνει! Ας είναι καλά η φίλη που της την πούλησε! (Είδες τι καλό πράγμα είναι η φιλία!). Πάντως γιά πισίνες, τένις, σκουός και τέτοια, το ρεπορτάζ δεν αναφέρει τίποτα.
   - Στην επιλογή της, βαρύνουσα παράμετρος η κυκλοφοριακή ευκολία. Μόλις κατέβεις από τη μεγάλη πλατεία, (μετά την εκκλησία αριστερά), το μεγάλο δρόμο και πιάσεις Εθνική, στρίβεις αριστερά, (πάντα!), και τσααααάκ!, σε τρία λεπτά φτάνεις Ν. Φιλαδέλφεια, οπότε στρίβοντας αριστερά, (πάντα!), σε άλλα τρία είσαι, τσιφ!, Περισσό. Στα γραφεία του Κόμματος!
   Ενώ από κάτι Λιόσια, π.χ., Καματερά και άλλα τέτοια, θες τουλάχιστον μιά ώρα και βάλε, όπως κατάντησε το κυκλοφοριακό!
   - Όμως ο σπουδαιότερος λόγος, τον οποίον η στήλη αποκαλύπτει με άκρα μυστικότητα ποντάροντας στην εχεμύθεια των αναγνωστών της, είναι ότι η συντρόφισσα Λιάνα βρίσκεται σε διατεταγμένη κομματική αποστολή! Η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος, σε μυστική συνεδρίαση, με δεδομένη τη μεγάλη της πειθώ, τον ήρεμο λόγο και το γλυκό ύφος που την διακρίνει γενικώς, της ανέθεσε την οργάνωση κομματικής αχτίδας, στην φωλιά του αντίπαλου «κούκου»! Σχέδιο μεγαλοφυές και διαβολικό!
   Εγκαθιστάμενη στην Εκάλη και προσερχόμενη κάθε Κυριακή, ως καλή και πιστή χριστιανή, στην λειτουργία της Αγίας Μαρίνας θα έχει την ευκαιρία να πιάσει γνωριμίες, (ίσως γίνει κι ενοριακή επίτροπος) και να κατηχήσει, με την ρητορική της δεινότητα και τον χειμαρρώδη της λόγο, (Λιάνα η μελίρρυτος), όλους τους άπορους και «αγανακτισμένους» Εκαλιώτες, που πλήττονται από τα άδικα οικονομικά μέτρα, αδυνατώντας να πληρώσουν φόρους και χαράτσια και να τους οργανώσει σε ένα νεοσύστατο ΠΑΜΕ Εκάλης! Η ιδέα είναι έξοχη, καθ’ όσον χτυπάει το κακό στη ρίζα του. Μπαίνεις στην καρδιά του αντιπάλου, τον αποπροσανατολίζεις, τον αποσυναρμολογείς και, εν τέλει, τον διαλύεις!
   Έτσι, το μεγάλο κεφάλαιο, περικυκλωμένο, (μεριά η Λιάνα, μεριά ο Μάκης), είναι θέμα χρόνου να τα… κακαρώσει! Ως γνωστόν τα μεγάλα κάστρα αλώνονται εκ των έσω!
  
   - Κάποιοι αναφερθέντες δευτερεύοντες λόγοι, όπως π.χ., η γειτνίαση με τον μεγαλοϊδιοκτήτη του αγαπημένου της Παναθηναϊκού, του Γ. Βαρδινογιάννη, δεν διερευνήθηκαν, αφού ο εν λόγω κύριος ετοιμάζεται να την «κάνει» από τον ΠΑΟ, ενώ η Λιάνα, ποτέ!
   - Δεν αποκλείεται, επίσης, η Λιάνα, ως υπέρμαχος των φτωχών, κυνηγημένων και ταλαίπωρων λαθρομεταναστών, να θέλει να διαπιστώσει, από πρώτο χέρι, πώς είναι να ζεις, (φτωχός, κακομοίρης και παρίας), ως παρείσακτος σε μιά κοινωνία πλουσιότερη κι αριστοκρατικότερη.

   ΥΓ. Πάντως, όλα κι όλα, κανείς δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει ότι η συντρόφισσα Λιάνα δεν έπιασε το αληθές νόημα του εφηρμοσμένου σοσιαλισμού και δεν του έδωσε να καταλάβει!
   Ξεπέρασε ακόμη και τον πρώτο διδάξαντα, μέγα σοσιαλιστή, που τραγουδώντας τη «φτώχεια και τη ξενιτιά πήρε ρετιρέ στην…Κηφισιά»! Αυτόν που τα έκανε πλακάκια με τον Πανταγιά, (που τον έφαγε, εξ αυτού του λόγου, το σκοτάδι), γιά να γλιτώσει φόρους, και έχουμε τώρα την κόμισσα-σύζυγό του, πολιτικό αστέρα πρώτης, να κατακεραυνώνει θρασύτατα από τα κανάλια, τη φοροδιαφυγή, ως αίτιο της φτώχειας και της δυστυχίας της χώρας μας!
   Η μεγάλη Λιάνα, αριστερότερη, προοδευτικότερη, πιό μάγκισα, πιό τσίφτισα και πιό καπάτσα, το προχώρησε βορειότερα το πράγμα. Το έφτασε μέχρι Εκάλη μεριά! Viva Liana! Χτύπα το κεφάλαιο και πού ξέρεις, αν το Beverly Hills σου πέφτει κομματάκι μακριά, το Mayfair του Λονδίνου είναι μιά δρασκελιά δρόμος!

   Πάντως, κίβδηλοι αγωνιστές και γιαλατζή ιδεολόγοι, γενικώς, δεν πείθουν. Απλώς διατηρούνται στην επικαιρότητα και διασκεδάζουν το νοήμον κοινό με την γραφικότητά τους. Τους θεωρώ, συλλήβδην, λαμόγια.

Ο κουτοπόνηρος, «κουρασμένος» και διαφωνών κ. Ευφράδειας!

Επικαιρότης

   Κάθε ημέρα που περνά αποκαλύπτεται, όλο και πιό ανάγλυφα, το σκορποχώρι της κυβέρνησης Παπαδήμου. Κραυγαλέα η αναποτελεσματικότητα, η αμηχανία, η παθητικότητα και το ακατανόητο της ύπαρξής της. Η κατάσταση θυμίζει, πλέον, την απόλυτη άπνοια λίγο πριν την άφιξη του επελαύνοντος τυφώνα.
   Όλοι καταστρώνουν σχέδια και όλοι ακονίζουν τα μαχαίρια τους με τη σκέψη στην επόμενη μέρα. Κανείς, μα κανείς, δεν ασχολείται με το σήμερα και τον έρημο ετούτο τόπο, αφού όλοι γνωρίζουν ότι η μοίρα του είναι προδιαγεγραμμένη και κατάμαυρη! Και όλοι προσβλέπουν αποκλειστικά στην κατάληψη της εξουσίας, ξερογλυφόμενοι και αδημονούντες. Οι θώκοι και τα οφίτσια απασχολούν τους πάντες, αδιαφορώντας αν θα κληθούν αύριο να κυβερνήσουν ερείπια κι αποκαΐδια!
   Το μέλλον της χώρας, αλλά και του όλου οικοδομήματος που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ξεκάθαρο γιά όσους μπορούν, ακόμη, να βλέπουν καθαρά. Οι θεωρίες περί παγκοσμιοποίησης, αλληλεγγύης και τέτοια ωραία, κούφια και παχιά, εποχής «παχιών αγελάδων», πάνε περίπατο όταν σφίγγουν οι κ…. , οπότε μόνο ασφαλές καταφύγιο παραμένει το πανάρχαιο και πάνσοφο: «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω»!

   Τα όσα συμφωνήθηκαν στις 9 Δεκεμβρίου είναι απολύτως ανεφάρμοστα σε βάθος χρόνου. Οι χώρες δεν είναι στρατιωτάκια, ούτε μαθητούδια του νηπιαγωγείου γιά να υπακούουν τυφλά σε λοχίες και νηπιαγωγούς και μάλιστα με τόσο μακροπρόθεσμα στριμώγματα. Κατ’ εμέ, είναι θέμα χρόνου η έκρηξη και η διάλυση της Ε.Ε.! Ο Κάμερον λειτούργησε, ήδη, σαν αφέτης και σαν το πρώτο «ξέφτι» στην ευρωπαϊκή κουρελού. Άλλωστε βλέπουμε, κάθε λίγο και λιγάκι, οι ίδιοι ηγέτες να μαζεύονται και ν’ ανατρέπουν όλα όσα είχαν αποφασίσει προ ολίγων μηνών! Μύλος και ατέλειωτο ράβε-ξήλωνε!

   Ως προς το καθ’ ημάς και σύμφωνα με τα τελευταίως αποφασισθέντα, αυτά τα περί μειώσεως του χρέους από το 162 % που είναι σήμερα, στο 120 % το 2020 (!) και περαιτέρω μείωση κατά το 1/20 ετησίως, με έλλειμμα σταθεροποιημένο στο 0,5 %, είναι παραμύθια που ούτε η φαντασία της κ. Χαλιμά δεν θα μπορούσε να γεννήσει! Ο ένας κοροϊδεύει τον άλλο (οι ηγέτες!) και όλοι μαζί τους λαούς τους. Γιά τους ίδιους ακριβώς λόγους. Την «καρέκλα» και την «κουτάλα», ένας έκαστος! Τι Γερμανός, τι Τσέχος, τι Ισπανός, όλα τα γουρούνια ίδια μούρη!

   Η Ελλάδα, ξεκινώντας από τη συνήθη της θέση, δηλαδή τον πάτο, θα βιώσει σκληρότερα την κρίση και θα πληρώσει ακριβότερα, με περισσότερο αίμα, δάκρυα και περισσότερο ιδρώτα, την μεγαλύτερη αφροσύνη που επέδειξε στα «καλά» χρόνια, όπου με την αλόγιστη κραιπάλη του υπερκαταναλωτισμού και υπερδανεισμού «υφάνθηκε» το παγκόσμιο χρέος. (Πάντα πρωτοπόρος η χώρα μας!).
   Και μέσα στην διάχυτη αλλοφροσύνη των ανθρώπων, τον πλήρη παραλογισμό και το αλαλούμ των αποφάσεων των διοικούντων, ο πολύς (και παχύς) κ. Ευφράδειας, αφού δηλώνει «κουρασμένος», (από την προσπάθεια γιά το καλό μας!!),  χωρίς να υφίσταται τις αντίστοιχες λοιδορίες των γνωστών παπαγαλακίων των πασοκικών φερέφωνων, που υπέστη ο Καραμανλής όταν ξεστόμισε το ίδιο, αποκαλύπτει τις προθέσεις του.
   Γνωρίζοντας πολύ καλά πως ο επερχόμενος ορυμαγδός «μέτρων» και «σταθμών» θα αποτελειώσει την ημιθανή ελληνική κοινωνία και θέλοντας να διατηρήσει κάποια υπολείμματα δημοτικότητος, αποκηρύσσει …τα διάφορα μνημόνια και όσα στήριζε μέχρι σήμερα, με τη γλαφυρή παπαρδελολογία του, φτύνοντας εκεί που έγλυφε και προσκυνούσε μέχρι χθες!
   - Εγώ διαφωνούσα με το μνημόνιο! (η μωρή παρθένος που ο όφις την εξηπάτησε!).
   Βλέποντας τον Λοβέρδο, (άλλον αρχιφαύλο του κερατά!) να τον υποσκελίζει στις δημοσκοπήσεις, χρησιμοποιώντας τακτικές μεταξύ «Νίκου Ξανθόπουλου» (το παιδί του λαού) και «Παναγιώτη Γιαννάκη» (ο κλαψιάρης μπασκετμπολίστας), σπεύδει να αποστασιοποιηθεί από το ζοφερό παρελθόν και παρόν, και μιλάει γιά επόμενη κυβέρνηση που «θα εφαρμόσει όσα πρόσθετα μέτρα χρειαστούν», υπονοώντας γρήγορες εκλογές!
   Θέλει να μας αποπροσανατολίσει και να ξεχάσουμε πως ό,τι «καπέλο» μας έρχεται προσεχώς, αυτός το συναποφάσισε και συνυπέγραψε και θέλει εκλογές, το γρηγορότερο, ορεγόμενος την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, πριν φθαρεί τελείως και «καεί» ολότελα, και πριν οι διάφοροι «δελφίνοι» οργανωθούν κατάλληλα!
   Προετοιμαστείτε, λοιπόν, γιά μιά νέα εξόρμηση αρλουμπολογίας και παραπλανητικής φιλολαϊκής υποσχεσιολογίας και σαχλαμάρας. Ο πονηρούλης, με το παγωμένο βλέμμα, κ. Ευφράδειας είναι μανούλα σ’ αυτά! Μόνο που η κολυμπήθρα του Σιλωάμ του πέφτει μικρή και δεν τον χωράει, όπως κατάντησε σωματικά και ηθικά, να μπει και να εξαγνιστεί. Χρειάζεται μακρόχρονη δίαιτα, αλλά οι καιροί «ου μενετοί»!

   Τελικά, στο παρόν πολιτικό προσωπικό, (sic),  καθένας γιά την πάρτη του δουλεύει και, όλοι μαζί, «δουλεύουν» εμάς. Αντισταθείτε, καθένας με τον τρόπο του!

Στον απόηχο της Συνόδου Κορυφής.

Επικαιρότης

   Πέραν από όσα ακαταλαβίστικα ανακοινώνουν τα κανάλια και γράφουν οι εφημερίδες, το ουσιαστικό νόημα αλλά και το επείγον αντικείμενο της σύγκλισης της Συνόδου Κορυφής, με απλά λόγια, είναι το συμμάζεμα των οικονομιών των χωρών της Ε.Ε. και, κυρίως, εκείνων της ευρωζώνης.
   Η Μέρκελ, κι ας την βρίζουν βιαστικά και επιπόλαια όσοι παρασύρονται άκριτα, λέει το αυτονόητο, από τη θέση της ηγέτιδος της ισχυρότερης και υγιέστερης οικονομίας της Ευρώπης. Με γνώμονα πρώτα το συμφέρον του λαού της και μετά όλα τα άλλα.
   Κατά συνέπειαν, μας συμφέρουν-δεν μας συμφέρουν οι θέσεις της, (προφανώς το δεύτερο), η Μέρκελ κάνει τη δουλειά της γιά τους Γερμανούς και, μάλιστα, την κάνει καλά. Και λέει στους καταχρεωμένους Ευρωπαίους εταίρους της.
   - Κύριοι, μαζευτείτε! Σταματήστε τις σπατάλες και μηδενίστε τα ελλείμματά σας.
   Και σ’ αυτή τη βάση προτείνει σύνταξη προγραμμάτων λιτότητας, πειθαρχία σ’ αυτά, αστυνόμευση και ….τιμωρίες! Πιστεύω πως όλοι, είτε από προσωπική πείρα, είτε εξ ακοής, γνωρίζουν τι σημαίνει γερμανική πειθαρχία, γερμανική μπότα και γερμανικός βούρδουλας! Γι’ αυτό και κλωτσάνε!

   Το αίτημα, κατ’ αρχήν, δεν είναι λάθος ή παράλογο, ούτε σε λάθος κατεύθυνση. Απλώς, είναι δυσάρεστο, αυστηρό, δύσκολο στην εφαρμογή του και με νωπές τις μνήμες της γερμανικής νοοτροπίας και συμπεριφοράς, από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, όλοι τρέμουν την… τιμωρία. Γιά κάποιες μάλιστα χώρες, τα μέτρα θεωρούνται, ως προς την εφαρμογή τους, από δύσκολα έως αδύνατα, λόγω κακομάθειας, εθισμού και ειδικών συνθηκών. Αν, μάλιστα, βάλουμε και σαν παράμετρο τον παράγοντα «γόητρο», (π.χ. Βρετανία), το πράγμα περιπλέκεται περισσότερο. Δυστυχώς, γιά μιά ακόμη φορά, επαληθεύεται στην πράξη ο νόμος του ισχυροτέρου και η αναφώνηση του Γαλάτη Βρέννου προς τους ηττημένους Ρωμαίους.
   -Ουαί, τοις ηττημένοις!
   Όπου, εν προκειμένω, ηττημένοι είναι όλοι οι Ευρωπαίοι που, άλλος λίγο, άλλος πολύ, παρεσύρθησαν σ’ ένα θεότρελο πάρτυ υπερκαταναλώσεων, ασύδοτων υπερδανεισμών και αμέριμνης σπατάλης. Πίσω από άκρατο και άκριτο καπιταλισμό, απατηλά τραπεζικά «προϊόντα», χρηματιστηριακές φούσκες, «αγορές», σπρέντς, φάντς και άλλα τέτοια ακαταλαβίστικα που οδήγησαν χώρες και λαούς στη μεγάλη γλίστρα της απωλείας, σαν τον Πινόκιο στο σχετικό παραμύθι.
   Θυμάμαι, πως γιά ν’ αγοράσω το πρώτο μου αυτοκίνητο, μάζευα, δραχμή-δραχμή, το ποσό που χρειαζόμουν και αφού το συμπλήρωσα, χτύπησα την πόρτα της αντιπροσωπίας. Σήμερα παίρνεις αμάξι με … 250 άτοκες δόσεις και χωρίς προκαταβολή!
   Έτσι, βλέποντας το τυρί και όχι τη φάκα, βρέθηκαν όλοι οι Ευρωπαίοι, σαν λιγδοπόντικοι, στη μεγάλη φάκα του υπερδανεισμού, της υπερχρέωσης ιδιωτών και δημοσίου, της ύφεσης, της ανεργίας, των περικοπών, της υποβάθμισης ζωής! Και καλά ξεμπερδέματα σε 30 χρόνια και…. βλέπουμε! (αν και εφ’ όσον).
   Ειδικά γιά τη χώρα μας υπάρχουν εξόχως επιβαρυντικοί παράγοντες που την καθιστούν ουραγό, αναξιόπιστη, επαίτη και άβουλο άθυρμα στις ορέξεις του κάθε ισχυρού ξένου τοκογλύφου-«λεφτά».
   Ο συνδυασμός λαϊκίστικων κυβερνήσεων (που εξασφάλιζαν την μακροημέρευσή τους σπαταλώντας αφειδώς τα κόπια του λαού, τις επιχορηγήσεις της τότε ΕΟΚ γιά ανάπτυξη κι εναρμόνιση της οικονομίας και τον επιπόλαιο υπερδανεισμό) και του φαύλου συνδικαλισμού (που με τις αχόρταγες και παράλογες μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις του, πίσω από την αρχή της «ήσσονος προσπαθείας», νέκρωσαν κάθε παραγωγική ικμάδα του τόπου), έφεραν τη χώρα στον πάτο!
   Χωρίς γεωργία, χωρίς βιομηχανία, κακές υπηρεσίες, χωρίς εισαγόμενο χρήμα, αφού ό,τι ελάχιστο εξακολουθεί να παράγεται στην Ελλάδα είναι μη ανταγωνιστικό, ακόμα και στην ίδια μας τη χώρα! Π.χ. τα τυριά μας έχουν διπλάσια τιμή από το γερμανικό edam, η ισπανική βραστή γαλοπούλα (ζαμπόν) έχει μισή τιμή από την αντίστοιχη ελληνική, και πάει λέγοντας! Και, εννοείται, πως και στην ποιότητα τα δικά μας προϊόντα υστερούν καταφανώς των εισαγομένων.
  
   Με κρατική μηχανή εντελώς αποσυναρμολογημένη και με πολιτική ηγεσία ανίκανη, φαύλη και διεφθαρμένη, στον κόσμο της, να τυρβάζει μόνο γιά την «κουτάλα» της εξουσίας, πού και σε τι να ελπίσεις;
   Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο χειρισμός του επαίσχυντου χαρατσιού της ΔΕΗ. Πέραν και πλέον των άλλων, σκαρφίστηκαν και ανακοίνωσαν σοβαρά, (οι ασόβαροι), πως τριμελής επιτροπή (!) θα εξέταζε τις οικονομικές αντοχές των ταλαίπωρων «υποζυγίων». Και στην επιτροπή έβαλαν …κοινωνικό λειτουργό του Δήμου, που ανάθεμα αν μιά χούφτα Δήμοι της χώρας διαθέτουν τέτοιο πολυτελές «φρούτο», και έναν…. αστυνόμο!!!! Και ο Παπουτσής να σηκώνει τα χέρια ψηλά και ν’ αρνείται συμμετοχή της Αστυνομίας σ’ αυτό το νέο φιάσκο! Τέτοιος συντονισμός! Τρέλα!
   Κρίμα που δεν ζουν Λουί ντε Φυνές, Πήτερ Σέλλερς και Μπένυ Χιλ, γιά να φτιάξουν κάποια τρελή κωμωδία να διασκεδάσει η οικουμένη.(Δυστυχώς ο δικός μας «Μπένυ» κάνει ό,τι μπορεί, αλλά δεν αρκεί).
   Με τέτοιες σαχλαμάρες άκρως ασόβαρης, γελοίας και ανίκανης ηγεσίας, πώς να μας πάρει κανείς στα σοβαρά και πώς ν’ αρθρώσουμε λόγο στα διεθνή φόρα. Γι’ αυτό, όπως θα παρατηρήσατε, ο κ. Παπαδήμος, (σαν βρεγμένη γάτα), καθόταν σε μιά γωνιά και…. άκουγε. Μόνο άκουγε! Χωρίς να δικαιούται να βγάλει κιχ, γιά όλα όσα θα καθορίσουν την μοίρα κάμποσων μελλοντικών γενεών!
   Όταν τσακώνονται οι ελέφαντες, τί να σου κάνουν τα μυρμήγκια;

Καλομελέτα κι έρχεται….

Θέσεις - Απόψεις

   Όσοι είναι παρατηρητικοί καταλαβαίνουν και το περιμένουν και όσοι, τυχόν, δεν το έχουν προσέξει, θα διαπιστώσουν σύντομα πως η «πολιτικάντικη» τακτική, (αφού η έντιμη παλικαρίσια πολιτική έχει πάει, προ πολλού πλέον, περίπατο διεθνώς), όταν θέλει να εφαρμόσει κάποιο «ζόρικο» μέτρο, το κάνει με την πανάρχαια μέθοδο του Μιθριδάτη. Μπολιάζει, λίγο – λίγο, τον ταλαίπωρο λαό, αφήνοντάς τον να συνηθίζει την ιδέα και μετά … του τη ρίχνει κατακέφαλα!. Οι παρεμβάσεις και τα σχετικά μισόλογα των Μπαρόζο και Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν, (του μεγάλου μας φίλου!), περί επιστροφής στην δραχμή είναι τυχαία; Δεν νομίζω!
   Επειδή, παρά τις όποιες αισιόδοξες και ενθαρρυντικές, πλην παμπόνηρες καθησυχάσεις μας πλασάρανε οι Ευρωπαίοι και τα εδώ ανόητα τσιράκια τους επί διετία, μέχρι να κλείσουν τα στεγανά τους και να εξασφαλίσουν την πάρτη τους, το γιγαντιαίο ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο σε βάθος χρόνου χιλιετίας, ας προετοιμασθούμε στην ιδέα της «νέας» δραχμής! Με δεδομένο τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας (περίπου μηδενικές) και τις ανταγωνιστικές της ικανότητες (ασήμαντες), οι επιλογές είναι δύο. Ή θα μας κρατάν, συνέχεια, στη ζωή με αλλεπάλληλες «δόσεις» δανεικών, αφού η φοροδοτική ικανότητα του λαού θα συρρικνούται, συνεχώς, κατά γεωμετρική πρόοδο, ή θα μας εξαναγκάσουν σε οικειοθελή αποχώρηση από το ευρώ, κατ' αρχήν, και, μετά, από την Ε.Ε. (Εφ’ όσον, σε λίγο, θα υπάρχει Ε.Ε.). Τα οικονομικά δεδομένα της εποχής συνηγορούν γιά το δεύτερο. 
   Η οικονομία μας δεν μπορεί ν’ αντέξει ένα σκληρό και ακριβό νόμισμα και η παραμονή μας θα θυμίζει γύφτο σε βασιλική δεξίωση. Επειδή δε, όλη η Ευρώπη ταρακουνιέται, περιθώρια γιά «ελεημοσύνες», δανεικά και τέτοια, δεν υπάρχουν. Η αλληλεγγύη και τα λοιπά παραμύθια της Χαλιμάς αποτελούν στοιχεία γιά περιόδους παχιών αγελάδων, ενώ τώρα οι αγελάδες είναι πετσί και κόκαλο.
   Όπως ακούτε, ένας-ένας, οι μεγάλοι μας «εταίροι», μας το φέρνουν, απ’ έξω-απ’ έξω και σε λίγο, η φτωχούλα κι άμυαλη Ελλαδίτσα, που έφαγε χθες το ψωμί του αύριο και καλόμαθε στην αρχή της «ήσσονος προσπαθείας», της βυζαντινολογίας και της ομφαλοσκόπησης, από «Ευρωπαίος εταίρος» θα μετατραπεί σε «ευρωπαία εταίρα». Μεταπηδώντας (και «καταπηδόμενη») από το «δώστε και σώστε» στο «χώστε και σώστε»! Εδώ που φτάσαμε ούτε Παπαδήμοι, ούτε θεοί, ούτε δαίμονες μας σώζουν! «Παπαδήμαινα καημένη…», που λέει και το δημοτικό άσμα.