Νίκος Κωνσταντόπουλος ή πως η κατσίκα με μιά κλωτσιά αδειάζει την καρδάρα που με υπομονή άφησε να γεμίσουν, αρμέγοντάς την ! !

Επικαιρότης

Η στήλη θυμάται με πολλή νοσταλγία από τα μαθητικά της χρόνια την ποδοσφαιρική ομάδα του Βαρβακείου, αρκετά ισχυρή για την εποχή της, αφού κοντράριζε στα ίσια, σε μαθητικά πρωταθλήματα, ομάδες όπως της Σεβαστοπουλείου Σχολής με τον Δομάζο στη σύνθεσή της, την Λεόντιο των Πατησίων, το Ε’ Γυμνάσιο και το Γυμνάσιο Περιστερίου ( στα δύο τελευταία ξέσπαγε γιά τις φυσιολογικές ήττες από τις δύο πρώτες οι οποίες ήσαν ανίκητες, ως διαθέτουσες παίκτες αναγνωρισμένων ομάδων (π.χ. ο Δομάζος, που τότε έπαιζε στην Άμυνα Αμπελοκήπων, λίγο πριν μεταγραφεί στον Παναθηναϊκό).
Στην μεγάλη εκείνη ομάδα σέντερ φορ ήταν ο υποφαινόμενος και σέντερ μπάκ ο Νίκος Κωνσταντόπουλος. Ναι, ο γνωστός σήμερα δοτός Πρόεδρος του Παναθηναϊκού.
Ο Νίκος υπήρξε ικανότατος και σκληροτράχηλος ποδοσφαιριστής. Εγγύηση στην άμυνα της ομάδας. Παρ’ όλη την ερασιτεχνική του εμφάνιση, αφού επέμενε ν’ αγωνίζεται με πολιτικά παπούτσια και μακρύ παντελόνι, του οποίου γύριζε δυό – τρεις βόλτες τα ρεβέρ, ήταν εξαίρετος αμυντικός ποδοσφαιριστής.
Ο Νίκος, από μικρός υπήρξε σοβαρός σαν μαθητής και πολλά υποσχόμενος σαν μελλοντικός επιστήμονας και πολιτικός και ήταν ένας από τους τρεις συμμαθητές μας που ακολούθησαν αυτό τον δρόμο (οι άλλοι δύο ήσαν ο Νίκος ο Καλτεζιώτης κι ο Βασίλης ο Κοντογιαννόπουλος).
Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος διέγραψε πολύ εντυπωσιακή πολιτική τροχιά και έφτασε, μάλιστα, να συζητηθεί και γιά Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πριν το όνομά του καεί από την άκαιρη και πρόωρη προβολή του. Γι’ αυτό και η σημερινή του «τοποθέτηση» στον προεδρικό θώκο μιάς ποδοσφαιρικής ομάδος προδίδει, οπωσδήποτε, κατάντια και εκφυλισμό. Μία άτυχη επιλογή, σπονδή στην προεδρολαγνεία του.
Η στήλη θεωρεί αδιανόητο τον συναγελασμόν ενός θεωρούμενου ως κατ’ εξοχήν σοβαρού (μήπως μόνο σοβαροφανούς ; ) και πνευματικού ανθρώπου με το καφρολόϊ του σημερινού ποδοσφαιρικού χουλιγκανισμού, προβλέπει, εκ του ασφαλούς, την πλήρη αποτυχία του στο πόστο που, αφρόνως, ανέλαβε και θεωρεί αδύνατη την μακροημέρευσή του σ’ αυτό.
Όσο για την αποδοχή της πρότασης να αναλάβει τον ρόλο ενός αχυράνθρωπου σε τέτοιους χώρους, ρισκάροντας την ιστορία και την υστεροφημία του για μια σαχλαμάρα, τι να πει κανείς. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου !
Αχ, που' σαι νιότη που μου 'λεγες πως θα γινόμουν άλλος ! !