«Ρήτρα μηδενικού ελλείμματος»

Πολυφορεμένη φράση, άγνωστη έννοια!

- Τελικά, όλα είναι αέρας (κοπανιστός)!

    Η φιλοσοφία παροχής συντάξεως επιβίωσης στους απόμαχους της εργασίας στηρίζεται στο εξής απλό: Δημιουργείται ένας «κουμπαράς», στον οποίον μπαίνουν εισφορές και από τον οποίο βγαίνουν συντάξεις. Τον τροφοδοτούν εργαζόμενοι, εργοδότες και κράτος. Η κρατική συνεισφορά λειτουργεί ως σταθεροποιητικός παράγων του ύψους των συντάξεων, καθ’ ότι οι εισφορές των δύο πρώτων ποικίλλουν, κλιμακώνονται και υπόκεινται και σε αστάθμητους παράγοντες, ανάλογα με την πορεία της Οικονομίας. (Πληθωρισμός = ΑΤΑ, παχιές αγελάδες = ανάπτυξη, πρόοδος, ισχνές αγελάδες = ύφεση, ανεργία). Όμως το κράτος πρέπει να παρέχει ασφάλεια και σταθερότητα συντάξεων. Αυτό που λέμε: - « Το κράτος εγγυάται….».  

   Αυτός όμως ο μηχανισμός αφορά μόνο τις κύριες, τις βασικές συντάξεις, αφού υπάρχουν και οι λεγόμενες «επικουρικές», στις οποίες το κράτος δεν… «παίζει». Εκεί, η κάθε συντεχνία συστήνει δικό της Ταμείο, ρυθμίζει πρόσθετες εισφορές εργοδοτών και εργαζομένων και από αυτά που εισπράττει παρέχει πρόσθετη σύνταξη στους μετόχους του. Αυτή λέγεται «επικουρική». Σ’ αυτή τη διαδικασία το κράτος μετέχει μόνον ως υψηλός επιβλέπων και η όλη ιστορία αφορά την κάθε συντεχνία. Έτσι η κάθε συντεχνία ρυθμίζει τα του οίκου της και οι παρεχόμενες συντάξεις ποικίλλουν, ανάλογα με την ευρωστία του κάθε Ταμείου. 

   Βάσει των ανωτέρω, είναι προφανές πως το ύψος των επικουρικών συντάξεων έχει άμεση σχέση με την αναλογία εργαζομένων προς συνταξιούχους, (όσο μεγαλύτερο το πηλίκον, τόσο υγιέστερο το Ταμείο), το πλήθος των εργαζομένων και τη συνέπειά τους στην καταβολή εισφορών. Εννοείται πως σε χαλεπούς καιρούς η ανεργία και η ανέχεια ροκανίζουν τα αποθεματικά και φαλκιδεύουν τις συντάξεις, ενώ στις καλές εποχές τις αυξάνουν!  

   Συνεπώς, όταν η κοινωνία δουλεύει και προκόβει, μπορεί μιά επικουρική σύνταξη να υπερβαίνει την κύρια, οπότε όλα είναι ωραία και καλά! Όμως στα δύσκολα χρόνια που περνάμε και με δημιουργημένα πλαφόν, τα επικουρικά ταμεία αδειάζουν με ρυθμό πολυβόλου καθώς εισρέουν λίγα και μίζερα και εκρέουν πολλά και αδικαιολόγητα. Οπότε με συνέχιση τέτοιου ρυθμού λειτουργίας των επικουρικών ταμείων η χρεωκοπία τους είναι βεβαία και μόνο ερωτηματικό το πότε θα συμβεί. Έτσι στο σχετικό SOS που εκπέμπουν καλείται το κράτος, ήδη μπατιρημένο, να βάλει πλάτη! Κάτι που, φυσικά, είναι αδύνατον.  

   Βεβαίως οι συνταξιούχοι-ασφαλισμένοι προβάλλουν το λογικοφανές επιχείρημα: -Αφού πληρώσαμε, γιατί να περιορίσουμε, ή και να χάσουμε τα δικαιώματά μας; 

   Η απάντηση είναι δυσάρεστη, αλλά απολύτως λογική. Είναι η ίδια που δίνεται σε κάθε δικαιούχο πτωχεύοντος οφειλέτη. Είτε αυτός είναι ιδιωτική επιχείρηση, είτε δημόσιος οργανισμός, είτε ασφαλιστικό ταμείο. Απλή, αφοπλιστική και αναγκαστικά αποδεκτή: -«Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος»! (Η κλασσική ένσταση του Μενίππου). Δηλαδή: - «Δεν σου δίνω γιατί… δεν έχω»! Στο σημείο αυτό, το κατασυκοφαντημένο mail Χαρδούβελη έλεγε κάτι δυσάρεστο μεν, αναπόφευκτο δε. Συνέδεσε την καταβολή των επικουρικών συντάξεων με το εκάστοτε περιεχόμενο του ταμείου του… Ταμείου. Πολλά έχει, πολλά θα δώσει, λίγα έχει, λίγα θα δώσει, αέρα έχει, αέρα θα δώσει! (Κάτι ξέρει επ’ αυτού ο σοφός γερομέντορας που σπούδασε μισή ζωή Στατική, γιά να εμπεδώσει στέρεα μέσα του το «Κεφάλαιο» του Μαρξ!).   

   Με απλά λόγια, αυτό θα πει «ΡΗΤΡΑ ΜΗΔΕΝΙΚΟΥ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΟΣ»! 

   Το κράτος γιά ν’ ανακατευτεί στην υπόθεση θα πρέπει να βάλει… λεφτά. Απ’ αυτά που δεν έχει και ζητιανεύει απαιτητικά και τσαμπουκαλίδικα να του δώσουν- καλά και σώνει- οι δανειστές-εταίροι (και όχι συνέταιροι στο μπεζαχτά τους): - «Δώ μου δανεικά, ρε πού…η»!

    Χαρακτηριστικά θυμάμαι τον γραφικό σαλιάρη, σχετικό Υπουργό σήμερα, να απαντά σε όσους δημοσιογράφους απορούσαν γιά το πού θα βρει τα χρήματα να κρατήσει σταθερό το ύψος των συντάξεων, να απαντά με βεβαιότητα και ύφος: 

   - «Θα τα βρούμε. Θα κόψουμε το λαιμό μας και θα τα βρούμε»! 
   Η στήλη περιμένει να… τηρήσει την υπόσχεσή του. Όλο και κάποιος τζιχαντιστής θα βρεθεί διαθέσιμος να τον βοηθήσει, μέσα στα μιλιούνια των λαθρομεταναστών που μπουκάρουν ανεξέλεγκτα στη χώρα γιά να… λιαστούν. 

   Και όποιος θεωρεί πως στο θέμα υπάρχει άλλη λύση, πλανάται και πλανεύει. Ας ευχηθούμε η λογική που, αναγκαστικά, θα επικρατήσει στις επικουρικές, να μην περάσει και στις κύριες. Γιατί από την αρχή του μνημονίου ακούγαμε ψιθύρους περί... 320 ευρώ και τους θεωρούσαμε παραμύθια. Αν μάλιστα καταντήσουμε και σε κάτι τέτοιες, (με τη δραχμή σίγουρα και πιό κάτω), εμείς οι συνταξιούχοι δεν θα μπορούμε ν΄αγοράσουμε ούτε το σκοινί γιά να κρεμαστούμε.