Ανεπίδεκτοι μαθήσεως

Βουλή των Ελλήνων. Είμαστε μιά ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε...

Ο αγωνιστής Πόρκυ σε... παλιές περιπέτειες. Παλιά μου τέχνη κόσκινο.

   Χθες στη Βουλή έγινε της κακομοίρας. Μιά διαδικασία που δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τους παλιούς καυγάδες στη Λαχαναγορά, κατά την περίοδο του ’60. 

   Προσπερνώντας, χωρίς πολλές κριτικές, το επίπεδο πολιτισμού και κοσμιότητος, την εν γένει εμφάνιση και την ποιότητα λόγου και επιχειρημάτων, (καθαρά απότοκα της αντίστοιχης ποιότητος και των εκλεγμένων ταγών και αυτών που τους στέλνουν στη Βουλή, αντί να τους στείλουν στα… κομμάτια και τα αζήτητα), μπαίνω στην ουσία του θέματος.  

   Απορώ γιατί δεν μπορεί να γίνει συνείδηση, τουλάχιστον στην νηφάλια σκεπτόμενη μερίδα του κόσμου, το ότι άλλο πράγμα είναι το ατομικό μας συμφέρον, αυτό που επιδιώκουμε και θέλουμε να ικανοποιηθεί ως αίτημα, και άλλο πράγμα το «δίκαιο του αιτήματος», από πλευράς γενικότερης και αντικειμενικής θεώρησης. Άλλο το να θέλεις τη νίκη της ομάδος σου και άλλο το να την δικαιούται. Γιατί σε κάθε αναμέτρηση υπάρχει και αντίπαλος με αντίθετη επιδίωξη. Πιθανώς μάλιστα και να διαθέτει καλύτερη ομάδα από τη δική σου, οπότε δικαιούται περισσότερο τη νίκη. Όποιος θελήσει, και καταφέρει, να αποστασιοποιηθεί από την συμφεροντολογική θεώρηση του σημερινού δικού μας προβλήματος και το αντιμετωπίσει αντικειμενικά, θα καταλήξει, μελαγχολικά ίσως, σε αντίθετα συμπεράσματα από εκείνα που προσδοκά, θέλει και εύχεται η ψυχούλα μας. Αρκεί να σταθεί σοβαρά στην αγανακτισμένη διατύπωση Υπουργού Οικονομικών κάποιας βαλτικής χώρας, ο οποίος είπε στον δικό μας, περίπου, αυτά:  

   - Έχοντας πρόβλημα καταβολής μισθών και συντάξεων στον λαό μου, μου ζητάς να σε δανείσω προκειμένου να πληρώνεις στον δικό σου υψηλότερες;  

   Πέραν από το προσωπικό συμφεροντολογικό κίνητρο, αφού και η δική μου σύνταξη κινδυνεύει, δεν μπορώ να παραδώ το «δίκιο» του ξένου Υπουργού και να μην καταλάβω τρία πράγματα. Πρώτον γιατί στη διαπραγμάτευση αντιμετωπίζουμε ως  μπλοκ το σύνολο των υπολοίπων εταίρων, οι οποίοι είναι αδύνατον να έχουν όλοι άδικο και το δίκιο να είναι με το μέρος μας. Δεύτερον, αφού είναι πασίγνωστο, να μην αντιληφθώ πως τα θεατρινίστικα κόλπα, οι αμφίσημες δηλώσεις, η διγλωσσία και οι ασαφείς και παραπλανητικές θέσεις του ημέτερου Baroufakis εξοργίζουν τους πιστωτές μας, αφού καταφανώς στοχεύουν στην, ξανά, εξαπάτησή τους. Και τρίτον, και σπουδαιότερο, αδυνατώ να φανταστώ πως όλη αυτή η γελοία σκηνοθεσία με την οπερετικού χαρακτήρα παπατζήδικη διαπραγμάτευση, απολύτως συμβατή με τον βίο και την πολιτεία του εμπνευστή και ενορχηστρωτή της, ο οποίος παρέσυρε στον αδιέξοδο τυχοδιωκτισμό την συριζέικη κομπανία, (άλλο που δεν ήθελε κι αυτή),  είναι δυνατόν να περάσει από το κόσκινο της κρίσης σοβαρών ανθρώπων και σοβαρών κοινοβουλίων, όπως είναι τα Ευρωπαϊκά, και να τελεσφορήσει επιτυχώς γιά μας.  

   Δυστυχώς, ο εγγενής επαναστατικός χουλιγκανισμός των επαγγελματιών του μαρξισμού, δεν τους αφήνει να καταλάβουν πως από ανεύθυνοι φασαριοποιοί έγιναν πλέον Κυβέρνηση και πρέπει να κυβερνήσουν συνετά και υπεύθυνα προς γενικό όφελος, αλλά εξακολουθούν, «σκαρφαλωμένοι» στα κάγκελα να θεωρούν τη διαπραγμάτευση… πόλεμο και κάθε λογικό ενάντιο των μεθοδεύσεών τους, ως προδότη της πατρίδος και πράκτορα του… εχθρού! Με τέτοια ρεβανσιστική διάθεση γιά αναβίωση νεοεμφυλιακού κλίματος οι προβλέψεις γιά την ομαλή εξέλιξη της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, πέραν από τις εξωτερικές σχέσεις με εταίρους και μη, δεν προοιωνίζουν καλό. Το ψυχρό βλέμμα κάποιων καιροφυλακτούντων συντρόφων δείχνει και υπόσχεται πολλά δεινά. 

   Ευχή μου η διάψευση της πρόβλεψης.