"Η διαπραγμάτευση, της διαπραγμάτευσής, ώ΄ διαπραγμάτευση"!!!

Δαρμένοι, γδαρμένοι, αγνώριστοι! Απλές διαπιστώσεις κοινού νοός.

-Ουδείς μετά Χριστόν προφήτης; Και όμως!!!

     Ακούγοντας όσα εντέχνως αφήνονται να διαρρεύσουν από τους γνωστούς διαστρεβλωτικούς επικοινωνιακούς κύκλους της νέας μας Κυβέρνησης, το μυαλό μου ανατρέχει στις παλιές, κλασσικές αλλά και αφελείς μεθόδους των  αλήστου μνήμης κομμουνιστικών κομμάτων της Υφηλίου. Ανηλεής βομβαρδισμός με σαχλές και ανεδαφικές αερολογίες, μέχρις εξουθένωσης του απέναντι. Με αργή και βασανιστική σαχλοβυζαντινολογία επί ασχέτων ή λεπτομερειακών σημείων, κυρίως επί θεμάτων διαδικασίας, και παρασιώπηση των σοβαρών και φλεγόντων.  

   Το σημερινό μας γενικό χάλι αποδεικνύει περίτρανα πως η οικονομία είναι το κέντρο που επηρεάζει αποφασιστικά κάθε κοινωνική συνιστώσα. Όταν αυτή πάσχει, πάσχουν και όλες οι άλλες. Ιδέ παιδεία, υγεία, δημόσια έργα, δημόσια ασφάλεια, μέχρι και… ποδόσφαιρο. Όλα διαλυμένα, όλα σάπια, όλα ανυπόληπτα.  

   Οι πλέον προσεκτικοί εξ ημών θα έχουν παρατηρήσει τον Πρωθυπουργό να αναφέρεται πολλές φορές σε «στρατηγική» που ακολουθεί. Θεωρώντας προφανώς πως αφήνοντας την χώρα να αιωρείται επί μακρόν στο χείλος του γκρεμού θα συγκινήσει τους Ευρωπαίους, (άλλοτε «εταίρους» μας και άλλοτε «τοκογλύφους», κατά περίπτωση), οι οποίοι θα «λειτουργήσουν» όπως έκανε η προηγούμενη Κυβέρνηση στην περίπτωση του «φιλομαθούς» τρομοκράτη» Ν. Ρωμανού. (Όχι του Μελωδού, του… άλλου). Δηλαδή θα υποχωρήσει, μπας και... αυτοκτονήσουμε! Έτσι, ενώ ξύνει πάτους βαρελιών των όποιων πηγών, δημόσιου και ιδιωτικού χαρακτήρα, διατίθενται και  μπορούν ακόμη να δώσουν σταγόνα ζωογόνου αίματος, καθώς τώρα το αίμα τους πίνει πλέον -το νερό τους το ήπιε προ πολλού, με την πλήρη στάση πληρωμών παντού- από την άλλη «κουνιέται και ακίζεται» πως, τάχα, το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό, αλλά… θεσμικό, (Baroufakis έφα!).  

   Επί της ουσίας τώρα. Η Κυβέρνηση αποκαλύπτει συνεχώς τις ιδεοληπτικές αριστερές της αγκυλώσεις, από τις οποίες -δυστυχώς- δεν μπορεί ν’ απαλλαγεί, τουλάχιστον σε μεγάλο και αποφασιστικό τμήμα αυτής και, ευκαιρίας δοθείσης, επιχειρεί, πειραματιζόμενη και αντιστάσεως μη ούσης, αφού διαθέτει υποκλεμένη πρόσφατη λαϊκή εντολή και διαλελυμένη αντιπολίτευση, να τις εφαρμόσει και στις πλάτες μας. (-Βάλτε τώρα που γυρίζει!). 

   Αυτό το πείραμα εφαρμόστηκε, ως μόδα, στον 20^ο αιώνα σε πλείστες χώρες της Γης, με αποτέλεσμα σχεδόν ολόκληρο το τμήμα του σύγχρονου κόσμου το οποίο το υπέστη να αντιμετωπίζει πλέον τον μαρξισμό ως μολυσματική επιδημία, από την οποία και αποθεραπεύτηκε. Τώρα τον ξορκίζει, δημιουργώντας κιόλας -σε πλείστες χώρες- ανοσία, εξαλείφοντας όλες τις μαρξιστικές δυνάμεις, ή μετατρέποντάς τις σε «σοσιαλδημοκρατικές». (Κάτι σαν την γρίπη των πουλερικών, την ισπανική, την ασιατική, τον έμπολα, τη λέπρα, την πανούκλα, κ.α.). Εμείς, πρωτοπόροι στην ανοησία επιχειρούμε, όψιμα, να μπούμε εκεί από όπου οι μέσα βγαίνουν έντρομοι και τρέχοντας, γιά γευτούμε τη «γλύκα» του!  

   Με απλά λόγια. Ο ελληνικός κυβερνητικός μαρξισμός, ιδεολογικά συνεπής, αρχίζει και τελειώνει την διαχείριση του χρήματος, (καταραμένο κεφάλαιο!), με τον τρόπο διανομής του, αδιαφορώντας πλήρως -ή και αγνοώντας τελείως- την δημιουργία του! Αυτή θεωρείται, εντέλως ακατανόητα και παράλογα, ως νομοτελειακή αλλά και επουσιώδης προϋπόθεση. Και αδυνατώντας να το παράξει, το αρπάζει με χαρακτηριστική άνεση και αφέλεια, από όπου και όπως το βρει! -Τί καλά, τρα, λα, λα. (-Έλα μωρέ, τα λεφτά αέρας είναι! Όπως είπε και ο σοφός γέροντας που αγνοεί μεν το "πού παν τα τέσσερα", αλλά χαράζει την πολιτική της χώρας). 

   Έτσι πορευόμαστε με προσλήψεις, κοινωνικές παροχές, αυξήσεις μισθών και συντάξεων, μειώσεις φόρων, αλληλεγγύη στα λεφούσια των λαθρομεταναστών και πλήθος άλλων εκροών, οι οποίες ακούγονται πολύ ωραία από τις άκριτες και αμνήμονες μάζες, που ως κλασσικά «λωτοφαγικά» όντα, έχουν ξεχάσει, (ή κάνουν πως), πόθεν προήλθε η σημερινή κατάντια μας και γιατί μας «στενεύει» η μείωση των αποδοχών, και δεν σκεφτόμαστε πως όμορες χώρες, π.χ. Βουλγαρία, αν και πολύ πιό παραγωγικές από μας έχουν σχεδόν τις μισές απολαβές. Οπότε, οι λεονταρισμοί των διάφορων τύπων με παιδικό μαρξιστικό μυαλό, π.χ. ηρωικός «χέστης» Στράτα-Στρατούλης, περί… «κόκκινων γραμμών» στο ύψος των μισθών και συντάξεων και άλλα τέτοια ωραία που ξεσηκώνουν θύελλες ενθουσιασμού στα χαχόλικα μυαλά, (όπως ο πεντοζάλης που θα βάζαμε να χορέψει η… Μέρκελ!), δεν αναφέρουν λέξη γιά την πηγή η οποία θα τροφοδοτεί την κανονική ροή τους.  

   Το «μνημόνιο», κουτσά-στραβά, τελειώνει οσονούπω και η τελευταία δόση των 7,3 δις που έχουμε λαμβάνειν -και πιστεύω ακράδαντα θα την πάρουμε- γιατί εμείς εν τέλει θα υποχρεωθούμε να ψευτοτηρήσουμε τα συμφωνηθέντα και οι δανειστές θα κρίνουν πως τηρήθηκαν, έχει ήδη «φαγωθεί» στο στράγγισμα και τις άμεσες διεθνείς υποχρεώσεις μας. Και στο αμείλικτο ερώτημα: - Μετά, τί γίνεται ρε παιδιά μετά; κανείς δεν απαντά, κανείς δεν βγάζει άχνα! Μόνο «δος ημίν σήμερα και… ’ντάξει μωρέ!  

   Δυστυχώς γιά τη χώρα, έχει καταντήσει σαν τους ναρκομανείς και χωρίς «δόση»… δεν τίποτα και με τίποτα! Αυτή η «εξάρτηση» από το ξένο χρήμα, όπως καταντήσαμε, είναι απόλυτη και καθοριστική γιά την επιβίωσή της και τούτο πλέον έχει γίνει πλήρως αντιληπτό -καθώς διακηρύσσεται συστηματικά, αλλά έμμεσα- πως χωρίς… «δόση» πτωχεύουμε. Και πως άλλωστε να μην, αφού ουσιαστικά έχουμε παραιτηθεί από κάθε διαδικασία ανάπτυξης και βολευτήκαμε με δανεικά και δανειστές. Τα πρώτα θέλουμε να τα… «φάμε» με διαγραφή ως "επονείδιστα" και τους δεύτερους τους κοροϊδεύουμε, τους λοιδορούμε, τους βρίζουμε! Έτσι, διώχνουμε υπάρχουσες επενδύσεις με διάφορα επιχειρήματα κι εφευρήματα, π.χ. Σκουριές με το… περιβάλλον, αποθαρρύνουμε νέες, π.χ. Cosco, ζητώντας τους κρατική συμμετοχή πλειοψηφικού ποσοστού, (- Εσύ κορόιδο βάλε τα ωραία σου λεφτά γιά να προσλαμβάνει στο «κοινό μαγαζί» την πελατεία του ο… Κατρούγκαλος και να μοιράζει τα λεφτά σου ο… Στρατούλης!) και κυνηγάμε την ιδιωτική πρωτοβουλία του… ξορκισμένου κεφαλαίου, γεμίζοντας την Ελλάδα ανέργους και αδειάζοντας από πόρους τα ασφαλιστικά μας ταμεία, τα οποία: -Α΄, όλα κι όλα, θα πρέπει να δίνουν παχυλές συντάξεις, γιά να μην γίνουμε… Βουλγαρία!  

   Με τέτοιες αστειότητες και κοντόφθαλμες πολιτικές που στηρίζονται στα λεφτά των άλλων και ανόητα μυαλά που πιστεύουν πως η χώρα θα πορεύεται μονίμως παθητικά, προκοπή δεν θα δούμε στον αιώνα τον άπαντα. Χωρίς κίνητρα γιά παραγωγικές διαδικασίες και ιδιωτική πρωτοβουλία, με γιγάντωση του χρηματοβόρου αντιπαραγωγικού κρατισμού και την εσαεί κάλυψη της αριστερής καταβόθρας από ξένα λεφτά που θα επαιτούμε συνεχώς εκβιάζοντας τους Ευρωπαίους και υποχρεώνοντάς τους να μας χρηματοδοτούν επειδή είμαστε μάγκες και παίζουμε ωραία… λύρα, η αύξηση της εξάρτησης και ο περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας είναι θέμα πολύ λίγου χρόνου. Ο Ιούνιος είναι κοντά και όποιος βλέπει φως στο τούνελ, είναι αυτό του τραίνου που έρχεται με ταχύτητα. Γι’ αυτό, οι αφελείς χειροκροτητές ας πανηγυρίζουν ακόμη γιά λίγο. Μέτα -όλοι μας- θα είμαστε γιά τα πανηγύρια. Δαρμένοι, γδαρμένοι, αγνώριστοι και αδιάντροποι. Πλην... εθνικά υπερήφανοι!