Οι εθνικές επέτειοι ως αφετηρία ψυχικής ανάτασης.

Γιά να μην ξεχνιόμαστε

-Εμπρός σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους...!

   Αν και λίγο μπαγιάτικο αξίζει ν’ αναφερθεί. Την 25^η Μαρτίου στο Μεσολόγγι, μπροστά σ’ ένα ηρωικό ντεκόρ, (προτομές αγωνιστών, φοίνικες, εθνικό παλμό και άλλα τέτοια ωραία), η επική μορφή του αγωνιστή με το παιδικό μυαλό μάγεψε τα πλήθη και ο μεστός από αυταπάρνηση λόγος του κατατρόμαξε τους εχθρούς-εταίρους μας, οι οποίοι -έντρομοι- έσπευδαν σίγουρα ν’ αλλάξουν σλιπάκια! 
   Δακρυσμένος παρακολούθησα τα εμπνευσμένα πύρινα λόγια που με γουρλωμένα τα γουρλωτά του μάτια ο ρήτορας ξεφώνιζε με στεντόρεια φωνή, παλλόμενη από εθνική υπερηφάνεια. Και συνεπαρμένος άρπαξα το μεγάλο κουζινομάχαιρο κι ετοιμάστηκα ν’ ακολουθήσω τον γενναίο στρατηλάτη Στράτα-Στρατούλη στη νέα Έξοδο Μεσολογγίου: 

   - Πίσω κουφ…ες και σας φάγαμε το γούργουρα!

   Μετά, όμως, θυμήθηκα -λίγα χρόνια πριν- το ίνδαλμά μου στο πάρκινγκ του ΟΑΚΑ να το σφαλιαρίζουν δύο κι αυτός να τσιρίζει: 

   - Βοήθεια, είμαι ο Στρατούλης και η Χρυσή Αυγή με… σκοτώνει!

   Προς στιγμήν -συγκρίνοντας τα γεγονότα- αμφέβαλα γιά τη μνήμη μου. Μετά βεβαιώθηκα πως πρόκειται γιά το ίδιο πρόσωπο και… ανέβαλα την «Έξοδο». 

   - Άσε, βγαίνουμε λίγο αργότερα, σκέφτηκα. Να ζεστάνει κι ο καιρός. Τώρα βρέχει και το τσούζει λιγάκι. Πού να τρέχουμε με τις γόβες στις λάσπες. Καθώς, μάλιστα, σέρνονται και κάτι θανατηφόρες ιώσεις! Και γύρισα το κουμπί στο χαζοκούτι να δω τον… Παπαφλέσσα.