Η περίφημη «πολιτική λύση» με απλά λόγια.

Μιά «καραμέλα» που όλοι πιπιλίζουν και πολύ λίγοι καταλαβαίνουν τη «γεύση» της.

-Συχωρέστε, δώστε και σώστε. Που να σχωρεθούν τ' αποθαμένα σας!

   Από αρχαιοτάτων χρόνων, η μεταφορά σε απτά, εύπεπτα και απλοϊκά παραδείγματα, έδινε την ευκαιρία στον απλοϊκό και αμόρφωτο κοσμάκη να κατανοεί έννοιες με βαθμό δυσκολίας ανώτερο του πνευματικού βεληνεκούς του. Αυτό γινόταν, συνήθως, με μύθους, π.χ. Αίσωπος, ή παραβολές π.χ. Χριστός. Και σε κάποιες περιπτώσεις με την πειθώ του... βούρδουλα!

   Κάνοντας, εκ περιεργείας, μικρή δημοσκόπηση στο στενό μου κύκλο διαπίστωσα την παντελή άγνοια όλων των ερωτηθέντων -μηδενός εξαιρουμένου- στο τί ακριβώς σημαίνει ο όρος : «πολιτική λύση». Έτσι καταφεύγω στην αλληγορία μιάς παραβολής, την οποία έζησα στα μαθητικά μου χρόνια στο Βαρβάκειο. 

   Το Πρότυπο αυτό Σχολείο λειτουργούσε, μαζί με το Πειραματικό της οδού Σκουφά και κάποια άλλα λίγα γυμνάσια της χώρας, με κανόνες και διατάξεις, πέραν από εκείνους των υπολοίπων ελληνικών σχολείων. Γι’ αυτό και τα μαθήματά μας τα παρακολουθούσαν, σαν κανονικοί μαθηταί, μετεκπαιδευόμενοι καθηγηταί του Διδασκαλείου Μέσης Εκπαίδευσης. Βάσει αυτών των κανόνων, πέραν του αυστηρά καθοριζόμενου αριθμού των μαθητών, (το πολύ 40 ανά τμήμα, όταν σε κάποια άλλα σχολεία αυτός ο αριθμός μπορούσε να φθάσει και το 100!), υπήρχαν και αυστηρά κριτήρια γιά το ποιόν των μαθητών. Έτσι αν ο γενικός βαθμός προαγωγής ήταν κάτω του 15, ή η διαγωγή στο ενδεικτικό δεν ήταν «κοσμιωτάτη», ο μαθητής προάγονταν μεν κανονικά, αλλά δεν μπορούσε να συνεχίσει τη φοίτησή του στο Βαρβάκειο. Απεκλείετο και τη θέση του καταλάμβαναν άλλοι -από διάφορα σχολεία της Ελλάδας- οι οποίοι έκαναν σχετική αίτηση με συνημμένα πλήρη ενδεικτικά προηγούμενης φοίτησης. Συνηθέστατα οι «αντικαταστάτες» μαθηταί ήσαν άριστοι των αρίστων στα προηγούμενα σχολεία τους και αφομοιώνονταν σχετικά εύκολα στο υψηλό επίπεδο του Βαρβακείου.

   Κάποιες φορές, σε πολύ ειδικές περιπτώσεις, ένας μαθητής μπορεί να αστοχούσε σε κάποια από τις προϋποθέσεις εκείνες που του επέτρεπαν να παραμείνει… «βαρβακειόπαις» και -αυτομάτως- έπρεπε να φύγει. Όμως, αν συνέτρεχαν ειδικές και έκτακτες συνθήκες, είχε το δικαίωμα να ζητήσει την παραπομπή της υπόθεσής του στη ολομέλεια του Συμβουλίου των Καθηγητών και να ζητήσει την, κατ’ εξαίρεση και παρά το τυπικόν, παραμονή του στη Σχολή. Και το Συμβούλιο, επίσης κατά τον Κανονισμό, είχε το δικαίωμα να κάνει δεκτό -κατ’ εξαίρεση πάντα και κρίνοντας με γενικότερα κριτήρια- το αίτημα του μαθητού και να του επιτρέψει τη συνέχιση της σπουδής του στο Βαρβάκειο.

   Πιστεύω -πλην της περίπτωσης ακραίων και φανατικών συριζαρέων- το παράδειγμα να δίνει κατανοητή εικόνα του όρου: «πολιτική λύση», αν στη θέση του μαθητού βάλλουμε την Ελλάδα και στη θέση του Συμβουλίου των Καθηγητών, το Συμβούλιο των Ευρωπαίων ηγετών.

   ΥΓ. Γιά όσους τυχόν αμφισβητούν την αλήθεια της… «παραβολής», αναφέρω πως το παράδειγμα αφορά εμένα. Συγκεκριμένα  στην Δ΄ Γυμνασίου, (σημερινή Β΄), πήρα στο ενδεικτικό, δικαίως κατά τον Εσωτερικό Κανονισμό, «διαγωγή κοσμία» επειδή συνελήφθην στο τελευταίο διαγώνισμα της Γεωγραφίας να βγάζω… «σκονάκι»!  Φλερτάροντας στην βαθμολογία έτους με βαθμό μεταξύ 18 και 18,5 είχα ταγμένο έπαθλο από τον πατέρα μου ένα ποδήλατο «ΡΑΛΛΕΥ», αν πετύχαινα το πάνω όριο. Από διαβολική σύμπτωση και λάθος υπολογισμό άφησα αδιάβαστο το κεφάλαιο «Γερμανία», καθ’ όσον ο αείμνηστος Καθηγητής μου Παναγόπουλος και μόνον ακούγοντας το όνομα «Γερμανία» άφριζε! Τόσο πολύ αγαπούσε τη χώρα και τους κατοίκους της. Καλού-κακού όμως, πήρα στην τσέπη, σκισμένα, τα φύλλα του βιβλίου που αναφέρονταν σ’ αυτήν. Με δοθέντα δύο θέματα από «Γερμανία» δεν χρειαζόταν και πολύ γιά να γίνει το κακό. Σύλληψη αντιγραφής, μηδενισμός κόλλας, διαγωγή κοσμία και… ουστ!  από το Βαρβάκειο. 

   Επακόλουθο: Μέσος προαγωγικός βαθμός λίγο κάτω του 18, ένα καλοκαίρι αγωνία, καθ’ υπαγόρευση χειρόγραφη ταπεινωτική αίτηση μεταμέλειας και συντριβής, συνεχείς διαβουλεύσεις και, τελικά, κατ’ εξαίρεση άφεση… λόγω προτέρου έντιμου βίου! Βεβαίως, σημαντικό ρόλο σ’ αυτό έπαιξε και ο Διευθυντής Πέτρος Τόγκας, βιβλία του οποίου εξέδιδε τότε ο πατέρας. Όλα αυτά καλοκαίρι του σωτηρίου έτους 1956 και, έκτοτε, ανεξίτηλα σημάδια στον γράφοντα.  Βλέπετε, η «πολιτική» λύση έχει βαθειές ρίζες στις κοινωνίες των ανθρώπων! Πάντως, ποδήλατο δεν απέκτησα ποτέ στη ζωή μου. Και μάλιστα «ΡΑΛΛΕΥ»!