Το "μνημόνιο" απέθανε. Ζήτω το "μνημόνιο"!

Μετά παρρησίας, λόγου γνώσεως και κρίσεως.

Αγνά, αθώα και... επί σφαγήν! Μπέεεε...

   Επειδή ο Ιούνιος «εγγύς εστί» και τα «παλιά» προοιωνίζουν τα «νέα», τίποτε δεν αλλάζει, τελικά, σ’ αυτόν τον τόπο. Τα όνειρα θα σκορπίζονται πάντα, οι ελπίδες θα διαψεύδονται και οι προσδοκίες θα αναστέλλονται γιά…  ευθετότερο χρόνο. Με τα χειρότερα να έπονται. Οδυνηρά και αναπόφευκτα.

   Η χώρα θα πορεύεται, καθημαγμένη και τυλιγμένη στο ψεύδος μεν, αλλά... περήφανη και με γνώμονα το… εθνικό της «συμφέρον». Με την λαϊκή λογική και ηθική του όρου. Όμως το «συμφέρον» δεν ταυτίζεται πάντοτε με το «δίκιο» και συνήθως απέχει απ' αυτό. Ακριβώς όσο απέχει το «ηθικό» από το «νόμιμο», τα οποία «συγκλίνουν» ενίοτε και κατά περίπτωση. Μη ταυτιζόμενα όμως κατ’ ανάγκην.

   Η τιμή θα ανήκει πάντα σε εκείνους που μπορούν να καταλάβουν την διαφορά -πρώτα-  να την αντέξουν -ύστερα- και, τέλος, να την αποδεχθούν. Με γενναιότητα και υπευθυνότητα, εστω με δόση… δυσκολίας και κόντρα στο... ίδιο συμφέρον, αν χρειαστεί. Η... περηφάνεια όμως, μαζί κι η απογοήτευση θα μένει στους πολλούς, τους πολύπλευρα και πολυποίκιλλα πτωχούς και «μακάριους» κατά τη Βίβλο, πλην... τιμίους συμφεροντολόγους. Και το βόλεμα -εννοείται- στους ευφυείς ολίγους.