«Το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται».

Πόσο μάλλον αυτό που είναι… μπούφος!

...και, δυστυχώς, παρέρχεται! "Όλα είναι ατμός"!

     Αυτή τη στιγμή η νέα Κυβέρνηση, οχυρωμένη πεισματικά και… υπερήφανα πίσω από τις ιδεολογικές της πεποιθήσεις, τις προεκλογικές αιθεροβασίες της και τις μετεκλογικές της τυχάρπαστες ακροβασίες, έχει στραγγίξει κάθε διατιθέμενο πιθανό κουμπαρά προκειμένου ν’ αντλήσει και την τελευταία σταγόνα λίπους που υπάρχει σε ταμεία και υπηρεσίες γιά την λειτουργία τους. Όχι την εύρυθμη, αλλά τη στοιχειώδη. Στις απεγνωσμένες κραυγές των ληστευομένων ταμείων, οι δασκαλεμένοι βουλευτές, αλλά και κάθε… «στέλεχον» απαγγέλουν το ίδιο ποίημα, προφανώς εκπορευόμενο από τον αγαθό και αγαθιάρη γερομέντορα του Πρωθυπουργού και της γνωστής αμπελοφιλοσοφίας του: «’Ντάξει μωρέ, και τί έγινε. Όλα είναι αέρας»! 

    Όλοι τους επιχειρηματολογούν με το… δημόσιο συμφέρον που εξυπηρετείται από τον… υψηλότερο τόκο που θα δώσουν τα… repos της Τράπεζας της Ελλάδος, έναντι των απλών καταθέσεων στις συστημικές Τράπεζες. Και πλασάρουν στην εγχώρια και ανησυχούσα χαχολαρία ένα περίπου: «Αμ’ έπος, αμ’… repos! Γιά το καλό σας βρε κουτά»! Και δώσ’ του να προσπαθούν να πείσουν όλους εκείνους που βλέπουν με απόγνωση να τινάζεται η μπάνκα τους στον αέρα, πως… «δεν τρέχει τίποτα» και τα λεφτά τους είναι εξασφαλισμένα και μάλιστα… αυγατισμένα!

   Όμως, αν δούμε τα πράγματα με τη δέουσα σοβαρότητα, ποιός εγγυάται πως η τρέχουσα διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους πιστωτές, τέως τοκογλύφους και νυν… «εταίρους μας», (αυτό το «μας» που δηλώνει λατρεία κι αφοσίωση, με ξετρελαίνει!), θα κλείσει ευνοϊκά, θα καταβληθεί -επί τέλους- η τελευταία πολυπόθητη δόση και πως αυτή θα χρησιμοποιηθεί γιά την επιστροφή των… αναγκαστικών δανεικών στα άδεια ταμεία; Ποιός εγγυάται, μέσα στην παντελή έλλειψη ρευστότητος,  πως δεν θα καταντήσει κι αυτό το… δάνειο, δανεικό κι αγύριστο, σαν το κατοχικό γερμανικό, που το αναζητούμε ματαίως, 70 χρόνια μετά; Χώρια την εγγενή ανασφάλεια των ομολόγων, έναντι του ζεστού μετρητού χρήματος. Η πικρή εμπειρία κάποιων ταλαίπωρων που πίστεψαν στην εντιμότητα του ανέντιμου κράτους μας και του εμπιστεύτηκαν τα κόπια τους που έκαναν φτερά, είναι πρόσφατη και εκπέμπει σήμα κινδύνου. 

   Αλλά το σπουδαιότερο -και παρακαλώ την προσοχή σας επ’ αυτού- αποτελεί μία απλή, απλούστατη παρατήρηση-ερώτημα:

   - Αν εγώ ήμουν ένας από τους τροϊκανούς της διαπραγμάτευσης και έβλεπα την πρεμούρα και τις σπασμωδικές κινήσεις της ελληνικής Κυβέρνησης να μαζέψει μετρητό, παίρνοντας χρήμα ακόμη κι από τους ζητιάνους των δρόμων, τί θα έκανα; Θα ενέδιδα στις… «κόκκινες γραμμές» της και θα υποχωρούσα, ή θα σκλήρυνα τη στάση μου μέχρις εκεί που δεν παίρνει, αφού το γονάτισμά των απέναντι θα είναι θέμα λίγου χρόνου; Ποιός διαπραγματευτής Ευρωπαίος είναι τόσο ηλίθιος ώστε να ενδώσει, αφήνοντας το ψάρι να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια του; Ποιός αφελής χαχόλος εκλαμβάνει τους τροϊκανούς τόσο χαϊβάνια, ώστε να τους τη φέρει ο αγαθός καφενόβιος θαμώνας των παλιών αυστριακών και των νέων ελληνικών καφενείων; 

   Και η μεγαλύτερη πλάκα είναι πως την κωλυσιεργία στις διαπραγματεύσεις την δημιουργεί η πλευρά που φλέγεται να κλείσει το θέμα μιά ώρα αρχύτερα! 

    Μυστήρια πράματα μιάς ακατανόητης στον κοινό νου αφελούς στρατηγικής και αδιέξοδης πολιτικής γιά το «θεαθήναι» και την εξαπάτηση των Ελλήνων πολιτών. «Των οικιών ημών εμπιπραμένων εκείνοι άδουν»! ‘Ντάξει μωρέ, και τί έγινε, δηλαδής; «Όλα είναι… ατμός»!, όπως έλεγε κι ο Θρασύβουλας-Βέγγος, στην ταινία «Ο ατσίδας»! Λέτε αυτή την πολιτική να μιμείται ο γερομέντορας, ο οποίος αποδεικνύεται μεν «ατσίδας» στον Μαρξ, αλλά «κουμπούρας» στον… κοντοπατριώτη του τον Μέτερνιχ;  Πάντως αυτούς τους  ανόητους αυτοσχεδιασμούς, όπως π.χ. τη θυσία των καλών σχέσεων με τις ΗΠΑ, χάρην ενός καθάρματος-πολυδολοφόνου, θα τους πληρώσουμε ακριβά όλοι μας.