ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΖΑΧΑΡΙΑ ΒΟΛΙΚΑ

Τον Καθηγητή νευροχειρουργό, τον συμμαθητή, τον φίλο....

                                            SILENCIO

   «Είπετε τώ βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ου μάντιδα δάφνην, ουδέ παγάν λαλέουσαν. Απέσβετο και λάλον ύδωρ». 

      Ακριβέ μου φίλε. Δεν βρήκα τίποτε πιο πρόχειρα, αλλά και πιο κατάλληλα λόγια  αποχαιρετισμού, από τον τελευταίο χρησμό της Πυθίας. Αυτόν που έστειλε στον αυτοκράτορα Ιουλιανό για να του δηλώσει την ματαιότητα των εγκοσμίων και των ανθρώπινων, μπροστά στη νομοτέλεια της Ζωής και της εξέλιξης. Κι αυτό γιατί, πέρα και πάνω από όλα, υπήρξες και συ μια «πηγή λαλέουσα» που σκόρπιζε γύρω της άφθονο και γάργαρο νερό. Πηγή που όμως στέρεψε μαζί σου, ακολουθώντας τις επιταγές του Δημιουργού και του Πανδαμάτορα χρόνου.

   Φίλε μου Ζαχαρία, το ίχνος σου στη Γη υπήρξε ξεχωριστό. Από εκείνα τα μακρινά, τα δυσδιάκριτα από τη μνήμη σχολικά χρόνια, αυτό διαφαινόταν καθαρά. Ζωηρός, γελαστός, αεικίνητος και πάντα ευρηματικός. Φιλικός με όλους, γέμιζες με αθώες «διαολιές» τη μαθητική μας ρουτίνα, στο αξέχαστο Γ3 τμήμα του Βαρβακείου. Την τάξη που, αλίμονο, με δικαιολογημένες ή αδικαιολόγητες απουσίες -όπως πλέον και η δική σου- φτωχαίνει συνεχώς και απελπιστικά. 

      Από ιδιοτροπία της μοίρας, μετά τον φυσιολογικό μας χωρισμό -αφού σαν τα πουλιά ο καθένας μας πέταξε στον δικό του δρόμο και για τον δικό του προορισμό- οι δικές μας διαδρομές διασταυρώνονταν πάλι συχνά σε καίρια σταυροδρόμια. 

      Θυμάμαι έντονα, τότε που μας φιλοξένησες με την γυναίκα μου στο Λονδίνο, στο διαμέρισμα που σου παραχωρούσε το Νοσοκομείο του Γουίμπλετον, και περνούσαμε ώρες ατέλειωτες, μοιράζοντας την αγάπη μας για αντίκες και έργα τέχνης, όταν ένα τηλεφώνημα μας διέκοψε:

   - Πάω ν’ ανοίξω ένα κεφάλι, μας είπες, κι έρχομαι! Εσείς, στο μεταξύ, συνεχίστε! Έτσι απλά, μας αποσβόλωσες. 

   Ή, όταν με επισκέφτηκες κάποτε στην Ερέτρια και σ’ έβγαλα βόλτα μ’ ένα μικρό βαρκάκι, μυώντας σε στην ιστιοπλοΐα, και ένα μήνα μετά αγόρασες ολόκληρο σκάφος ιστιοπλοϊκό -που πήγες, μάλιστα, και το έφερες μόνος από τη Μασσαλία! Γιατί τέτοιος υπήρξες πάντοτε. Απλός, τολμηρός, αποφασιστικός και αθεράπευτα ονειροπόλος. Φτιαγμένος από την ειδική, όσο και σπάνια, στόφα εκείνων των σπουδαίων που κάνουν το μεγάλο απλό, το δύσκολο παιχνιδάκι και το ακατόρθωτο εφικτό! Χωρίς έπαρση, χωρίς επίδειξη και χωρίς φανφάρα. Μόνο μ’ ένα χαμόγελο στο πρόσωπο και μια φλόγα στην καρδιά.

    Αξέχαστε, πολυτάλαντε φίλε. Αν δεν ήσουν ένας διακεκριμένος Καθηγητής νευροχειρουργός, θα μπορούσες να είσαι ένας έξοχος ευαίσθητος ποιητής, ή ένας σημαντικός Έλληνας ζωγράφος. Τελικά υπήρξες και τα τρία! Δεν μπορώ να ξεχάσω τη βραδιά -άγρια μεσάνυχτα- που με πήρες τηλέφωνο και μου απάγγελλες για ώρα, ένα μεγάλο και… ολόφρεσκο ποίημά σου, μόλις βγαλμένο κι «αχνιστό» από τον «φούρνο» της ιδιοφυίας σου. Κι εγώ σε άκουγα μαγεμένος. 

   Φίλε μου Ζαχαρία. Μπορεί η ζωή στην καθημερινότητα, με τα ζόρια και τα προβλήματά της, να μην επέτρεπε τη συχνή μας επαφή. Όμως ποτέ δεν έσπασε τον στέρεο πνευματικό λώρο που ανέκαθεν μας συνέδεε. Τουναντίον, τον γαλβάνισαν και τον κατέστησαν πανίσχυρο και ακατάλυτο, τα κοινά πνευματικά ενδιαφέροντα και η αμοιβαία εκτίμηση κι αγάπη. 

   Τώρα, πάντα πρωτοπόρος, πέταξες για τους ουρανούς και τα όνειρά σου. Στην αξέχαστη τελευταία τηλεφωνική μας επαφή, τον ουσιαστικό μας αποχαιρετισμό, φάνηκες «σαν έτοιμος από καιρό» και έτσι, «σαν θαρραλέος αποχαιρετούσες την Αλεξάνδρεια που χάνεις». Προβληματισμένος για το μεγάλο βήμα, αλλά φιλοσοφημένος, γενναίος, ήρεμος και γελαστός, όπως πάντα. Και τότε ένοιωσα -για μια ακόμη φορά- πως με το στόμα σου μιλούσε η «στόφα» που ανέφερα πριν. 

   Και καθώς εσύ έφυγες κι εμείς μένουμε πίσω να θρηνούμε, με πρώτη την πιστή σύντροφο της ζωής σου, ένα με παρηγορεί. Δεν θα είναι δα και πολύ μακρύς ο χρόνος μέχρι να ξανασμίξουμε! Σε καλύτερους τόπους και με καλύτερες συνθήκες. 

   Φίλε, κράτα μου θέση δίπλα σου. Έχουμε τόσα να πούμε, που αφήσαμε μισά κι ατέλειωτα εδώ. 

   Καλό σου ταξίδι Ζαχαρούλη μου κι εκεί που πάς να… προσέχεις!