«Ελλάδα κουράγιο, Ελλάδα υπομονή».

Η Ιστορία διδάσκει, αλλά μόνο σε ώτα ακουόντων

Έμπρός, στο δρόμο του Ζαλόγγου!

  Ναι, η Ιστορία διδάσκει όσους «μαθητές» της κάθονται προσεκτικά στα θρανία και την μελετούν. Και όχι όσους, με βάση το «δος ημίν σήμερα»,  στοχεύουν στην περιστασιακή κατάληψη -παντί τρόπω και πάση θυσία- της εξουσίας και μετά ό,τι ήθελε προκύψει, πορευόμενοι… «βάρκα γιαλό».

   Δυστυχώς, τα σχετικά πρόσφατα γεγονότα -παθήματα και όχι μαθήματα- όχι μόνο δεν έγιναν κατανοητά, αλλά είμαστε έτοιμοι να τα επαναλάβουμε, δικαιώνοντας όσους ιστορικούς ισχυρίζονται πως η Ελλάδα είναι η μυθική χώρα των Λωτοφάγων. Δηλαδή, ο τόπος που παράγει τον καρπό της ιστορικής λήθης.

   Έτσι, εμείς ως λαός, λειτουργώντας με την παρόρμηση  του συναισθήματος, υπό το κράτος της αγανάκτησης και της φούριας και με την έντεχνη χειραγώγηση γλυκόλαλων δημαγωγών, εξακολουθούμε να πέφτουμε στην ίδια «λούμπα».

   Ο αρχιδιαφθορέας και εθνικός ολετήρας Αντρέας έβαλε τον θεμέλιο λίθο στην εθνική μας καταστροφή -μέσω της γλυκειάς μέθης των παντοίων απολαύσεων, χωρίς ήθος, αξίες και υπόβαθρο εθνικής παραγωγής- και ο ανίκανος χαζογιός του, παρακινούμενος από την οικογενειακή παράδοση εξουσίας, την ολοκλήρωσε με το αμίμητο: «λεφτά υπάρχουν»! Με όλους τους υπόλοιπους ενδιάμεσους κυβερνήτες να έχουν βάλει κι αυτή πλάτη στην «κατεδάφιση». Όμως εμείς, κλασσικοί Λωτοφάγοι, μάθαμε να πολεμούμε ανεμόμυλους και να θέλουμε τα πάντα έτοιμα -θεωρώντας τα ως οφειλόμενα- χωρίς κόπο και χωρίς να κουνήσουμε δακτυλάκι γιά να τ' αποκτήσουμε. Πλην απεργιών και διαδηλώσεων!

 

   Σήμερα βρισκόμαστε πάλι στο κατώφλι μιας νέας εθνικής τραγωδίας, η οποία επέρχεται νομοτελειακά, με την διαφαινόμενη άνοδο στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ. Εάν και εφ’ όσον αυτό το πολιτικό μόρφωμα φανεί συνεπές προς τις πολιτικές του εξαγγελίες. Μόνη ελπίδα σωτηρίας -άκουσον, άκουσον σε τί καταντήσαμε να ελπίζουμε- να φανεί κι αυτό ως κυβέρνηση… «πολιτικός απατεών»! Δηλαδή να πετάξει στα σκουπίδια τους λεονταρισμούς, τις ανέφικτες υποσχέσεις και τις ρητορικές μεγαλοστομίες του «πριν», προσαρμοζόμενος στη λογική και τις ανάγκες της πραγματικότητος και του «σήμερα». Οπότε κάτι κουταμάρες Σκουρλέτη π.χ.: «Οι καταλήψεις των μαθητών εκφράζουν… υγεία»! θα πεταχτούν στα σκουπίδια. (Ας ευχηθούμε μαζί με τον ίδιο).

   Είναι γνωστό πως όποια απόφαση, ατομική ή συλλογική, λαμβάνεται εν θερμώ, κάτω από κράτος συναισθηματικής φόρτισης και αιθεροβατεί πέραν της λογικής και της επαγωγικής συλλογιστικής, στο τέλος αποδεικνύεται λάθος. Ένα λάθος που ανάλογα με το μέγεθός του, οδηγεί σε ανάλογη ζημιά. Άλλοτε ανατάξιμη και άλλοτε μοιραία. Ας ευχηθούμε πως το υπό διάπραξη προβλεπόμενο θα ανήκει στα πρώτα.

   Όλοι οι λαοί έχουν τη μοίρα τους και βαδίζουν στο δρόμο των ιστορικών τους πεπρωμένων. Σ’ αυτή την πορεία άλλοι μεγαλουργούν, άλλοι φυτοζωούν, άλλοι εξαφανίζονται και άλλοι αναγεννιόνται από τις στάχτες τους, όπως ο φοίνικας, το μυθικό πουλί.

  Η σημερινή πρωτοφανής παγκόσμια συγκυρία, με τον υπερπληθυσμό της Γής, τις κλιματικές αλλαγές, τις εξεγέρσεις, τις μαζικές μεταναστεύσεις, την άκριτη υπερκατανάλωση και την σπάνι των πρώτων υλών, δεν προοιωνίζεται αίσιον μέλλον γιά την ανθρωπότητα και απαιτούνται προσεκτικοί χειρισμοί και υπεύθυνες πολιτικές, έστω κι αν αυτές  «κουβαλούν» πίσω τους και αναγκαία αντιλαϊκά μέτρα, τα οποία προϋποθέτουν λαϊκή  συναίνεση, καρτερία και φρόνηση. Τόσον από ταγούς και ηγέτες, όσον κι απ’ αυτούς που τους επιλέγουν.

 

   Στο σημερινό παιχνίδι της Ζωής, η χώρα μας «παίζει» με βαρύ χάντικαπ. Γεγονός που η εθνική μας αφροσύνη -αυτή που κοκορευόμαστε ως… «σοφία του λαού»- μας έκανε να χάσουμε πολλά τραίνα προόδου κι ανάπτυξης στο παρελθόν. (Π.χ. μετά τους βαλκανικούς πολέμους στα χρόνια της belle époque, την ανασυγκρότηση της Ευρώπης με την εμπλοκή μας σε Εμφύλιο, με τη χούντα στον κολοφώνα της ευρωπαϊκής ανάπτυξης και -τελευταία- με την εξαέρωση και τον ευτελισμό της «προίκας» των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας).

   Εκείνο το οποίο προέχει τώρα, που η χώρα βρίσκεται πάλι στο κατώφλι ιστορικών επιλογών, είναι ψυχραιμία, σύνεση, περισυλλογή και ακριβές «ζύγισμα» των βασικών, κρίσιμων  και ανεπίστροφων αποφάσεών μας, ώστε να μην χαθεί κι αυτό το τραίνο, το ύστατο. Γιατί, όπως είπε κι ο Ελύτης: «… δεύτερη ζωή δεν έχει».