Το μεγάλο δίλημμα: Ταφή ή Καύση

 Μακάβριο μεν, αναγκαίον δε.

Κι ανάμεσα στο σκουπιδαριό, κόκκαλα, νεκροκεφαλές κι... απ' όλα!

   Η Ιερά Σύνοδος της Ελλάδος εξέδωσε Εγκύκλιο η οποία, μεταξύ άλλων, αναφέρεται και στο γνωστό και αμφιλεγόμενο ζήτημα της μετά θάνατον «τακτοποίησης» του θανόντος.

 «Ἡ Ἐκκλησία δέν δέχεται γιά τά μέλη Της τήν ἀποτέφρωση τοῦ σώματος, διότι τοῦτο εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Α΄ Κορ. 6, 19), στοιχεῖο τῆς ὑποστάσεως τοῦ κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ πλασθέντος ἀνθρώπου (Γεν. 1, 24), καί περιβάλλει αὐτό μέ σεβασμό καί τιμή ὡς ἔκφραση ἀγάπης πρός τό κεκοιμημένο μέλος Της καί ὡς ἐκδήλωση πίστεως στήν κοινή πάντων ἀνάσταση», αναφέρεται στο σχετικό εδάφιο.
    Επικαλείται επίσης, ως πρόσθετον λόγον αυτής της τοποθέτησής της και τα εξής: «Ἡ ἀποτέφρωση τοῦ σώματος δέν εἶναι σύμφωνη πρός τήν πράξη καί παράδοση τῆς Ἐκκλησίας γιά θεολογικούς, κανονικούς καί ἀνθρωπολογικούς λόγους».

   Πριν από δύο ημέρες, εντελώς τυχαία, είδα στις ειδήσεις ένα απερίγραπτο -όσο και ανατριχιαστικό- χάλι που επικρατεί στη χωματερή του Σχιστού, το οποίο μου θύμισε κάποια αντίστοιχη εικόνα στο Νεκροταφείο Βύρωνος -προ πάρα πολλών χρόνων- όταν λόγω ηλικίας η τελευταία μου κατοικία δεν με απασχολούσε ιδιαίτερα. Τότε και τώρα, εκεί κι εδώ, το ίδιο θέαμα. Πεταμένα, μετά την εκταφή των νεκρών γιά εξεύρεση χώρου και ικανοποίηση της... νέας πελατείας των Νεκροταφείων, και διασκορπισμένα στα πέριξ κόκκαλα, νεκροκεφαλές και υπολείμματα νεκρικών ρούχων, τα οποία γίνονται -εκτός των άλλων- και κολατσό πεινασμένων σκύλων. Συνεπώς το απόσπασμα: «…καί περιβάλλει αὐτό μέ σεβασμό καί τιμή ὡς ἔκφραση ἀγάπης πρός τό κεκοιμημένο μέλος Της…», πάει περίπατο!

   Βαθύτατα πιστεύοντας στην ύπαρξη του Παντοδύναμου και Δημιουργού Θεού και ακριβώς επειδή ασπάζομαι πλήρως το ως άνω απόσπασμα της Ιεράς Συνόδου, που μεριμνά γιά την απότιση σεβασμού στους νεκρούς, έχω αφήσει αυστηρές οδηγίες στους κατιόντες μου να προβούν στην καύση της σορού μου -όταν έρθει εκείνη η ώρα- και να διασκορπίσουν τις στάχτες μου στην θάλασσα. Κατά προτίμηση εκείνη του Ανταμάν, αν και εφ’ όσον μπορούν να επωμιστούν και το κόστος της εκεί μετάβασης. Ειδ’ άλλως, βολεύομαι και με τον Νότιο Ευβοϊκό. Θεωρώ πως έτσι διαφυλάσσω την, μετά θάνατον, αξιοπρεπή μεταχείριση της σορού μου και διασφαλίζω, ως ελάχιστο δείγμα αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού των λειψάνων μου, την προστασία τους από κάθε ενδεχόμενη σκύλευση. Ακόμη και κατά κυριολεξία!

   Επίσης διαφωνώ με την, κατά τα άλλα, απόλυτα σεβαστή μου Ιερά Σύνοδο στο σημείο: «…ὡς ἐκδήλωση πίστεως στήν κοινή πάντων ἀνάσταση», καθ’ όσον η παντοδυναμία του Θεού, αφού μπορεί -κατά την Β΄  Παρουσία και Ανάσταση- να αναπλάσει τον άνθρωπον εκ των βεβηλωμένων  και διασκορπισμένων -τήδε κακείσε- οστών του, θα μπορεί ευχερέστατα να αναστήσει αυτόν και εκ της διασκορπισμένης τέφρας του.

   Εξ άλλου η, επί του προκειμένου, άποψη της Ιεράς Συνόδου είναι εντελώς υποκειμενική, ακόμη και μέσα στο Ορθόδοξο Δόγμα, καθ’ όσον η Βουλγαρία και η Ρουμανία, λόγου χάρη, που δέχονται την καύση των νεκρών είναι στην πλειοψηφία του πληθυσμού τους ορθόδοξες χώρες. Οι εκεί Ιερές Σύνοδοι γιατί δεν ενοχλούνται; Γιά να μην αναφερθώ και σε άλλα δόγματα, όπως, π.χ. το Καθολικό, που δεν φημίζεται γιά την προοδευτικότητά του, αλλά όλες οι καθολικές χώρες διατηρούν κρεματόρια.

   Τέλος, η απειλή της Ιεράς Συνόδου: -Θέλεις καύση; Δεν… σε «παίζω» κι εγώ, τράβα... αμνημόνευτος! Κάθε άλλο παρά χριστιανικές αρετές προδίδει. Αφού -πέρα από στενοκεφαλιά και μη προσαρμοστικότητα σε σύγχρονες αναγκαιότητες- φανερώνει εκδικητικότητα, μισαλλοδοξία και παντάπασι έλλειψη ανοχής και άφεσης. Όσο γιά τα οικονομικά κίνητρα που κάποιοι θέλουν να συνδέσουν με την ταφή, (μνημόσυνα, τρισάγια, κ.λπ.), δεν πιστεύω πως ισχύουν, αφού θα μπορούσαν κάλλιστα να συνυπάρχουν και χωρίς τον ενταφιασμό, με τελετές και διαδικασίες μέσα στις Εκκλησίες. Και μάλιστα, γιά πολύ μακρύτερο χρόνο από όσο σήμερα, που όλα τελειώνουν σχετικά σύντομα και το πολύ μέχρι την εκταφή.

   Όμως είπαμε, καλή και άγια η παράδοση, αρκεί να μην μπαίνει στα χωράφια της στενομυαλιάς.