Φόρτσα, Φορτσάκη!

Η κατάντια του αυτονόητου εμπρός στην αθλιότητα του παραλόγου.

Καμαρώστε την ισότητα των φύλων στην... κοσμιότητα της συμπεριφοράς

  Η οικονομική εξαθλίωση της χώρας έφερε και την κοινωνική της καταβαράθρωση. Πασιφανές πλέον πως δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο, αρχής γενομένης -επιμένω συστηματικά και αταλάντευτα σ’ αυτό- σε όσα έχουν σχέση με τη νεολαία. Το, κατ’ εμέ, κύριο αναπαραγωγικό κύτταρο γιά το μέλλον του τόπου και του έθνους. Κύτταρο το οποίο θα πρέπει να παραμένει υγιές, ζωηρό και ελπιδοφόρο, ώστε να υπάρχει «φώς στο καντήλι» κι ελπίδα ανόρθωσης της κοινωνίας μας. Με πρώτα απ’ τα πρώτα, τα σπουδάζοντα σε ανώτατο επίπεδο μέλη της. Όμως -και δυστυχώς- εκεί βρίσκεται το μεγαλύτερο χάλι και η «πηγή», σε απελπιστικό βαθμό, της πλήρους απογοήτευσης γιά κάθε έννοια «αύριο».

   Η εικόνα με το γιουρούσι της υστερικής και αλλοπρόσαλλης κομπανίας στη σύνοδο της Συγκλήτου του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου είναι ενδεικτική αλλά και προφητική.  Λέξεις και έννοιες, όπως η αναγνώριση και αποδοχή της «αξίας», της ιεραρχίας, της αξιοπρέπειας και ο σεβασμός του μικρότερου στον μεγαλύτερο, του άσχετου στον γνώστη και του διδασκόμενου προς τον δάσκαλο, έχουν πάει περίπατο. Μέσα σε συνθήκες χάους, κοινωνικής ζούγκλας, αλήτικης συμπεριφοράς και με την  επικράτηση της αυθαιρεσίας και του παραλογισμού. Όπου το δίκιο του ισχυρότερου νεαρού «φωνακλά» επισκιάζει -νταηλίδικα- κάθε ήρεμη και λογική φωνή και άποψη, καταργώντας τελείως νηφάλια συζήτηση και πολιτισμένο διάλογο. Στα πλαίσια της πιο αλλόκοτης έννοιας δημοκρατίας που έχει εφαρμοστεί ποτέ στη Γη, (μετά από εκείνη του αρχιδημοκράτη λαοφιλούς ηγέτη της Βόρ. Κορέας), όπου οι «λίγοι» μαχητικοί θορυβώντες απαιτούν να επιβληθούν επί των «πολλών» που σιωπούν, υπομένουν και υποφέρουν.

   Αλλά τί καλύτερο μπορεί να περιμένει κανείς, όταν γονείς δηλώνουν υπερήφανοι επειδή ο γιός τους ασχημονούσε παρελαύνων, μπροστά από την εξέδρα των επισήμων. Οι ίδιοι που θα κλαψουρίζουν πανικόβλητοι έτσι και ο κανακάρης τους υπηρετήσει τη θητεία του σε φρεγάτα ή υποβρύχιο, που περιπολεί στα νερά της Κύπρου.

   Ο Πρύτανης κ. Φορτσάκης, εφαρμόζοντας τα νόμιμα και αυτονόητα, εξελίσσεται σε ηρωική μορφή που ορθώνει ανάστημα κόντρα στην ανομία και την αλητεία αυτών των λίγων. Ο ρόλος που καλείται να παίξει είναι διαυγής και εύκολος στον προσδιορισμό του. Αρκεί ν’ αντέξει στους τραμπουκισμούς της αλητοπαρέας και τις πιέσεις των πολιτικών πατρώνων τους. Η εφαρμογή των αυτονόητα ορθών προγραμματισμών γιά μιά ομαλή λειτουργία του Πανεπιστημίου, έχει δυσκολίες, αντιξοότητες κι ανηφοριές και ο όποιος προβληματισμός τοποθετείται στις αντοχές του. Μακάρι ν’ αντέξει και διπλά μακάρι, το παράδειγμά του να το ακολουθήσουν και άλλοι Πρυτάνεις. Μήπως και -επί τέλους- σταματήσει η, πάλαι ποτέ, Ανωτάτη Εμπορική να είναι «Ανωτάτη Χασισεμπορική», το Πάντειο Πανεπιστήμιο να πάψει ως «Ανώτατη Σχολή Παντείων Ανομιών» και το Αριστοτέλειο να χάσει τον τίτλο της «Αριστοτέλειας Χωματερής Θεσσαλονίκης». (Με περιεχόμενο το απέραντο «σκουπιδαριό», υπό κάθε έννοια!).

   Τα πρώτα μηνύματα είναι ενθαρρυντικά. Μακάρι να έχουν συνέχεια και μιμητές. Αν ναι, τότε το όνομα του Φορτσάκη θα γραφτεί μαζί μ’ εκείνα των μεγάλων πνευματικών ταγών του Γένους. Δίπλα στον Γεώργ. Γεννάδιο, τον Άνθ. Γαζή, τον Αδ. Κοραή και τους άλλους «πεφωτισμένους» διαφωτιστές, μεταρρυθμιστές και δάσκαλους του Γένους των Ελλήνων. Κι ας λέει ό,τι θέλει ο Κυρίτσης της «Αυγής» και ο εθνικός μας γελωτοποιός. (Αυτός της π…ής και του μεθανίου που αποπνέει και διαχέει).