Οι δημοκρατικοί «διέξοδοι» και τα ολέθρια λάθη του «αλάνθαστου» λαού.

«Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε»!       

Μερικές σκηνές του προσεχούς έργου

    Αναμφίβολα η παρούσα κυβέρνηση διαπράττει πολλά και μεγάλα λάθη. Ενεργεί σπασμωδικά και υπό το κράτος διαρκούς πανικού, ένεκα της συνεχώς επιδεινούμενης οικονομικής κατάστασης της χώρας, παρά τα διάφορα success stories και τις λοιπές αισιόδοξες παπαρδέλες που υποστηρίζει -μαχόμενη σε κατακαϊμένο ταμπούρι- προκειμένου να εκπέμψει αίσθηση αισιοδοξίας στον σκληρά και επί τετραετία δοκιμαζόμενο λαό. Άτσαλη, άγαρμπη, ασύνδετη, ασυντόνιστη και με αποφάσεις που υπακούουν στην τριλογία: «χαρτί, μολύβι, γόνατο» και στο βέτο της τρόικα.

   Επίσης, κι ας μην στρουθοκαμηλίζουμε, αποτελεί κατοχική κυβέρνηση, στο έλεος των πιστωτών μας, αφού η κάθε της απόφαση υπόκειται στη σύμφωνη, ή μη, γνώμη τους, ισορροπώντας -έτσι και συνεχώς- στην κόψη ενός καλοακονισμένου ξυραφιού.

   Δεν υπάρχει όμως αμφιβολία πως κάνει ό,τι μπορεί, με όσα μέσα και όπλα διαθέτει, κυριότερο των οποίων η κουτοπονηριά και στρεψοδικία σε όρους και συμφωνίες -φαρδιά, πλατειά- υπογεγραμμένες από όλες τις μετά το 2010 κυβερνήσεις. Συμφωνίες που υπεγράφησαν αδιάβαστες, με το μαχαίρι στο λαιμό και κάτω από αδήριτες ανάγκες και άδεια ταμεία.

 Το μεγαλύτερο λάθος της όλης ιστορίας, στα όρια εθνικού εγκλήματος, το γεγονός ότι δεν επεξήγησε και δεν «πέρασε» σωστά στο λαό το νόημα του «μνημονίου» και τους λόγους που το επέβαλαν. Έτσι με γνώμονα την παραδοσιακά ελληνική κουτοπολιτικάντικη αντιπαλότητα, το πολιτικό προσωπικό (sic) το κατέστησε ως το επίκεντρο της πολιτικής διαπάλης, με προφανές μήλο της έριδος την εξουσία. Οπότε σήμερα οι πολιτικές δυνάμεις, μονίμως ανοηταίνοντας, λαϊκίζουσες και δημαγωγούσες, έχουν διαχωριστεί σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, λες κι εκεί βρίσκεται, όλο κι όλο, το ελληνικό πρόβλημα.

 

   Άλλες χώρες που μπήκαν -αναγκαστικά όπως κι εμείς-  σε ανάλογο «μνημόνιο», το χειρίστηκαν συνετά και έξυπνα, αλλά κυρίως μονιασμένα σε εσωτερικό επίπεδο, θεωρώντας το ως εργαλείο θεραπείας και ανόρθωσης της οικονομίας τους. Δεν το κατηγόρησαν, δεν το συκοφάντησαν και δεν το κατέστησαν ρωμαϊκή αρένα μονομαχιών. Επωφελήθηκαν απ’ αυτό, αλλάζοντας θεσμούς, δομές και τρόπους διαχείρισης, προσαρμοζόμενες στον σύγχρονο τρόπο λειτουργίας ενός ευνομούμενου κράτους. Και ολοκληρώνοντας την «ποινή», ή θητεία, σ’ αυτό, βγήκαν παλληκάρια και γύρισαν πάλι, αξιοπρεπώς, στις αγορές.

   Εμείς το μόνο που κατορθώσαμε είναι να παίζουμε τέσσερα χρόνια κρυφτούλι με την τρόικα, προκειμένου να μην αλλάξουμε ροές και βολές, τυρβάζοντας μόνο να… εκταμιεύουμε, με κόλπα, γλωσσοκατασκεύασματα και «μηχανές», την εκάστοτε δόση, η οποία -στη συνέχεια- χανόταν σε καιάδα εξόφλησης προηγούμενων οφειλών και ως τσόντα μισθών, συντάξεων και κοινωνικών παροχών. Μαζί με όσα «σουφρώναμε» από τη συνεχώς αυξανόμενη άγρια φορολόγηση υπαρκτών και ανύπαρκτων αποδοχών κι εισοδημάτων των ταλαίπωρων πολιτών. Καταβροχθίζαμε, δηλαδή, τις σάρκες μας. Μηδέν επενδύσεις, μηδέν αποκρατικοποιήσεις, χιλιάδες πτωχεύσεις επιχειρήσεων,  απώλειες εργατοωρών σε άσκοπες και αλυσιτελείς απεργίες, πλήρης αδρανοποίηση δημοσίων υπηρεσιών και κατάρες στην… Μέρκελ!

   Μία αμήχανη και πελαγοδρομούσα κυβέρνηση να φαλτσάρει στο pontium, υπό την μαεστρική καθοδήγηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία δημαγωγεί κοντόφθαλμα, αφού γνωρίζει -και πρέπει να γνωρίζει- πως όσο συντελεί σε βαθύτερη εξαθλίωση της χώρας, τόσο μεγαλύτερα και πιο δυσεπίλυτα θα γίνουν τα προβλήματα που θα έχει ν’ αντιμετωπίσει άμα γίνει κυβέρνηση και τόσο οξύτερη και ταχύτερη η λαϊκή μεταστροφή που θα επακολουθήσει την θριαμβευτική υπερψήφισή της. Από το «ωσανά» στο «σταύρωσον», μιά δρασκελιά δρόμος.

   Το σχετικά πρόσφατο πάθημα του εξουσιομανούς, αλλά ανίκανου Γιωργάκη, που επί μήνες το 2009 του έλεγες: «καλημέρα» και σου απαντούσε «εκλογές», δεν παραδειγμάτισε κανένα. Ούτε και η ξεχασμένη πολιτική τακτική του πατέρα του, που απετέλεσε τη θρυαλλίδα διάλυσης της χώρας, αφού την πέρασε πρώτα από ένα πλούσιο δανεικό και κλεμμένο φαγοπότι, το οποίο, στο τέλος, της βγήκε ξυνό. Όταν ο ηττημένος Γ. Ράλλης, την νύχτα των εκλογών του ’81, βγήκε στο μπαλκόνι κι ευχήθηκε στον ελληνικό λαό να μην μετανιώσει γιά την επιλογή του, χαρακτηρίστηκε από τους πανηγυρίζοντες χαχόλους ως «μικρόψυχος»! Όμως η Ιστορία -που δεν διδάσκει αγανακτισμένους και άφρονες εκδικητές- τον δικαίωσε.

   Στη δημοκρατία όλοι έχουν δικαίωμα στην άποψη, τον λόγο, την επιλογή. Ακόμη και την λανθασμένη. Με τη διαφορά, όμως, πως το λάθος το πληρώνουν, στο τέλος, όλοι.

   Σήμερα, κύριο πρόβλημα είναι το οικονομικό. «Λεφτά δεν υπάρχουν» με αποτέλεσμα να καθίσταται υποχρεωτικό το δίλημμα: Ή οικονομική κηδεμονία κάποιων πιστωτών μέσω κάποιου είδους γλωσσοπλασμένων αλλιώς μνημονίων, ή ζούμε με ό,τι παράγουμε. Δηλαδή… βρούβες!

   Πιθανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αποκλείεται να φέρει τη χώρα έστω κι ένα βήμα πιο μπροστά οικονομικά, αφού δεν υπάρχουν πόροι. Από πού θα τους αντλήσει; Από τον λαό που έχει στεγνώσει, από επενδύσεις που ξορκίζει με τον απήγανο, ή από τους εταίρους τζάμπα,  τη στιγμή μάλιστα που τους έχει τρελάνει στο βρισίδι!

   Αλλά μήπως πρόκειται να βελτιωθεί κανείς άλλος δείκτης στην πορεία της χώρας; Με τους σκληρούς Λαφαζάνηδες, τους Καστοριανούς «γουναράδες», που περιμένουν μ’ αγωνία τον επόμενο γύρο στα νέα Δεκεμβριανά και το νέο Γράμμο; Στο όνομα του Βελουχιώτη, του Μπελογιάννη και της… εθνικής συμφιλίωσης;

   Ποιος θα σουλουπώσει την ξεχαρβαλωμένη παιδεία και θα συμμαζέψει τον μαθητόκοσμο που - ενώ δεν βγήκε ακόμη απ’ τ’ αυγό- θέλει να μετέχει… στις αποφάσεις, αλλά  και το ασύδοτο φοιτηταριό που ασελγεί ποικιλλοτρόπως στα πανεπιστήμια-τεκέδες-μπορντέλα; Μήπως ο… Στρατούλης;

   Ποιος θα ηγηθεί του Στρατού; Αυτοί που τον πολέμησαν στο Βίτσι; Ποιος θα προΐσταται των Σωμάτων Ασφαλείας; Αυτοί που τα αποκαλούν: «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι»; Μήπως τους βάλουν κι επικεφαλής τον κ. Μαζιώτη;

   Και, για να μην ξεχνιόμαστε, τη θορυβώδη Ζωίτσα στο Δικαιοσύνης;

   Όσοι θεωρούν την σημερινή κατάσταση ως τη χειρότερη δυνατή, ας το ξανασκεφτούν. Η ελληνική αριστερά διαφέρει από όλα τα ευρωπαϊκά αριστερά κόμματα, τα οποία δεν χωρίζονται από τα αντίστοιχα δεξιά με ποτάμια αίματος, εμφυλίους πολέμους και μνήμες άσβεστες και στενόψυχες που φλέγονται για εκδίκηση. Οι Έλληνες δεν είναι Ισπανοί που, έθαψαν το κακό παρελθόν, έσβησαν από την ψυχή τους το μίσος, έδωσαν τα χέρια και ένωσαν τύχες και δρόμους ατενίζοντας το μέλλον. Δυστυχώς, αλλά ο δρόμος που οδηγεί την Αριστερά στην εξουσία είναι ανεπίστροφος και το καλοκάγαθο ήμερο σκυλάκι που κυκλοφορεί στο δάσος, είναι στην πραγματικότητα… άγριος λύκος. Κοκκινοσκουφίτσα πρόσεχε!