Συκοφαντημένες λέξεις, παρεξηγημένες έννοιες

   Η ελληνική γλώσσα είναι πλουσιότατη, εκφραστικότατη και επεξηγηματικότατη στις ανεπαίσθητες αποχρώσεις και τον ακριβή προσδιορισμό. Μία γλώσσα άρτια, μακράν η πρώτη στον κόσμο, κατά την απόδοση ολόκληρης της διαβάθμισης και της ουσίας συναισθημάτων, υλικών πραγμάτων και λεπτών αφηρημένων εννοιών. Κυρίως όμως, αποπνέει μέτρο και μελωδία στον ήχο -με τους καθαρούς της φθόγγους- αρκεί να μην την κακοποιείς με βαρβαρισμούς, σολοικισμούς, άγνοια και -το χειρότερο- ημιμάθεια και διαστρέβλωση.  

   Κάποιες λέξεις της μάλιστα, έχουν τελείως περίεργη αντήχηση σε ανελλήνιστα φανατικά αυτιά. Π.χ. η   πρόθεση «αντί», ως στοιχείο επιθετικού προσδιορισμού. Δυστυχώς έχει πέσει κι αυτή θύμα οξείας και ανερμάτιστης πολιτικής αντιπαράθεσης, προκαλώντας άλλοτε  την αντιπάθεια όσων δεν συμφωνούν μ’ εκείνους που την χρησιμοποιούν γιά να δηλώσουν κάτι, ή την συμπάθεια των ιδίων, αν την ακούσουν «κολλημένη» σε άλλο επίθετο με το οποίο συμφωνούν. Έτσι αν δηλώσεις, λ.χ. «αντικομμουνιστής», χάθηκες από τους αριστερούς της προόδου και της θολής κουλτούρας. Τους φοιτητές της Φιλοσοφικής και μέλη της… «ακαδημαϊκής κοινότητος» που εχθρεύονται τον «πρυτάνη» Φορτσάκη, ας πούμε, οι οποίοι θα διδάξουν αύριο τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Ενώ αν δηλώσεις «αντιρατσιστής» και «αντιδεξιός», είσαι αμέσως γιά φίλημα! Το αντίθετο συμβαίνει με τους φανατικούς Ελληναράδες και κατ' εξοχήν αγράμματους της Χρυσής Αυγής, με το «εγέρθητοι όλοι»!

   Το «αντί» όμως, με την έννοια της αντίθεσης κι όχι αντικατάστασης υποδηλώνει προσωπική, άποψη, γούστο, προτίμηση, με αρνητικό όμως πρόσημο και πρόταγμα το «δεν». Γουστάρω κάπνισμα, δεν γουστάρεις κάπνισμα! Γούστο μου δημοκρατικό και γούστο σου δημοκρατικό. Γιατί το να δηλώσει κάποιος «αντικαπνιστής» δεν προκαλεί «τζιχαντισμό» σ’ έναν φανατικό καπνιστή που τον ακούει, ενώ μ’ ένα: «είμαι αντικομμουνιστής», γίνεται χαμός;

   Άλλη παρεξηγημένη λέξη είναι η «καταστολή». Οι ίδιοι τύποι που σεληνιάζονται με το άκουσμα «αντικομμουνιστής», αποκαλούν την Αστυνομία και τα ΜΑΤ, που προστατεύουν την τάξη και την ασφάλεια των φιλήσυχων πολιτών, ως «δυνάμεις καταστολής», μ’ ένα ύφος υψίστης αηδίας λες και πιάνουν σκ… Προφανώς επειδή τους «καταστέλλουν» τις προσπάθειες να σπάσουν, να κάψουν, να λεηλατήσουν, δημιουργώντας μία πόλη μπάχαλο. Όταν όμως, κανενός από δαύτους πιάσει το σπίτι φωτιά, θα φωνάξει απεγνωσμένα την Πυροσβεστική να την «καταστείλει». Ή εάν κάποιος συγγενής τους βρεθεί στην εντατική και απαιτείται να τεθεί σε «καταστολή», μπας και διαφύγει τον κίνδυνο, τότε η «καταστολή» όχι μόνο είναι αποδεκτή αλλά και παράκλητη.

   Αλλά όταν μιά χώρα επιμένει να ζει στην ομίχλη των παραμυθιών και να τρέφεται με μύθους που την φανατίζουν και αποπροσανατολίζουν από την πραγματική μόρφωση και τον τρόπο απόκτησής της, τότε δεν έχει ελπίδες. Είναι καταδικασμένη να τσαλαβουτάει στη βρώμα και τη λάσπη που η ίδια αναπαράγει. Και να αναπνέει τη μπόχα τους. Όρα τα Πανεπιστήμιά της και την κατάταξή τους στην παγκόσμια κλίμακα.