Υπεύθυνη δήλωση.

Θέσεις - Απόψεις

   Λένε, και έχουν απόλυτο δίκιο, πως όσο ζεις μαθαίνεις. Παθαίνεις και μαθαίνεις! Χθες μου έτυχε το εξής καταπληκτικό.

   Όντας γιά κάτι μικροψώνια στο ταμείο ενός σούπερ μάρκετ, πλησίασε μιά νεαρή τσιγγάνα μ’ ένα μωρό στην αγκαλιά να βυζαίνει κι ένα άλλο κουτσούβελο να κρέμεται από το άλλο της χέρι. Με το γνωστό παρακλητικό ύφος ζητιάνεψε, γενικώς, να της δώσουν λίγο γάλα γιά τα παιδιά της, αφού δεν είχε λεφτά να το αγοράσει.

   Με τη σκέψη πως η ανάγκη αυτής της μάνας είναι οπωσδήποτε μεγαλύτερη από τη δική μου και πως το κάθε ευρώ έχει μεγαλύτερη αξία σ’ αυτήν παρά σε μένα, γύρισα στο βάθος του μαγαζιού, πήρα ένα μεγάλο χάρτινο κουτί, οικογενειακό μέγεθος, με γάλα και γυρίζοντας λέω στην ταμία:

   - Παρακαλώ χτυπήστε κι αυτό. Και απευθυνόμενος στην τσιγγάνα της είπα.

   - Κοπέλα μου, πάρ’ το και να 'σαι καλά.

   Η απάντησή της με άφησε άναυδο.

   - Ξέρεις, τα παιδιά μου πίνουν μόνο Νουλάκ!

   Στα όρια του εγκεφαλικού, ίσα που πρόλαβα να φωνάξω:

   - Πάρ’ το και φύγε αμέσως, πριν στο φέρω στο κεφάλι!

   Το άρπαξε κι έφυγε, αφήνοντας όσους βρίσκονταν γύρω από το ταμείο να κουνούν μελαγχολικά το δικό τους κεφάλι.

   Η συνέχεια λίγους δρόμους πιό πέρα, στο ψιλικατζίδικο που πήγα μετά γιά εφημερίδα.

Σκασμένος ακόμη και φουντωμένος, διηγούμαι το γεγονός στην ιδιοκτήτρια του μαγαζιού, προσδοκώντας ανάλογη έκπληξη κι απ' αυτήν.

   - Α΄, μου λέει, ξέρω, πέρασε κι από δω. Μου ζήτησε κι εμένα, αλλά επειδή δεν είχα Νουλάκ, αρνήθηκε το φρέσκο κι έφυγε. Την περίμενε πιό κάτω ένα πράσινο NISSAN. Μπήκε μέσα και έφυγαν.

   Η έκπληξή μου ολοκληρώθηκε από το γεγονός πως οι γύφτοι πλέον εξελίχτηκαν τόσο που από τα φορτηγάκια DATSUN προχώρησαν κι απέκτησαν κι επιβατηγά NISSAN και ζητιανεύουν... εποχούμενοι!

   Κατόπιν των ανωτέρω, προβαίνω σε μιά υπεύθυνη δήλωση, με πλήρη επίγνωση των συνεπειών του Νόμου γιά κάθε παράβασή της. Στο εξής, γιά να λυπηθώ άνθρωπο θα πρέπει να τον δω ξάπλα χάμω κι ... ετοιμοθάνατο. Αφού πρώτα ξεψυχήσει μπρος στα μάτια μου και βεβαιωθώ γι’ αυτό, δηλαδή πως, ως πεθαμένος, δεν …. «ανακλάνει»! Και γιά να μην θεωρηθώ ρατσιστής, στη δήλωση περιλαμβάνω, εκτός Αλβανών, Πακιστανών, Αφγανών, Άγγλων, Γάλλων, Πορτογάλων, Τσιγγάνων, γύφτων κ.λπ. ξένων, και όλους τους ντόπιους.

   Κάλλιο σκληρός κι ανάλγητος, παρά κορόιδο και θύμα κακομαθημένων… αναξιοπαθούντων! Δυστυχώς με τα ξερά θα καούν και κάποια χλωρά, δηλαδή μερικοί που πράγματι έχουν την ανάγκη μας, και διαθέτουν φιλότιμο μαζί και σεμνότητα.

   Θυμάμαι μικρός, στη δεκαετία του ’50 πως οι πραγματικοί επαίτες τιμούσαν και το ξεροκόμματο που από το υστέρημα τους πρόσφερε κάποιος, (ελάχιστα λιγότερο φτωχός απ’ αυτούς). Το φιλούσαν πρώτα, με σεβασμό κι ευλάβεια, και μετά το έβαζαν προσεκτικά στο σχετικό σακούλι που κρατούσαν στην πλάτη και ευχόμενοι συγχώρεση γιά τα «αποθαμένα» του ελεούντος, προχωρούσαν γιά τον επόμενο…. ελεήμονα!

   Άλλες εποχές, άλλα ήθη, άλλα δεδομένα.