Θέσεις - Απόψεις
Αυτή η φάση των διαπραγματεύσεων με το eurogroup, επί τέλους, έληξε. Η δυστοκία στην επίτευξη συμφωνίας αποδεικνύει, από μόνη της, την πολυπλοκότητα του προβλήματος και τη δυσχέρεια στη λήψη των αποφάσεων. Οι επίπονες προσπάθειες όλων, και κυρίως της Ελλάδος, είναι προφανείς, καθ’ όσον σ’ αυτό το «παιχνίδι» διακυβεύονταν, πλην της άτακτης χρεοκοπίας της χώρας μας, η συνοχή και το μέλλον της ευρωζώνης και, στο βάθος, της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το μυαλό της Ελλάδος, σαν διψασμένη γη, ήταν στραμμένο στην πολυπόθητη «δόση» που θα μας ξελάσπωνε προσωρινά, (μετά έχει ο Θεός!), ενώ τους υπόλοιπους τους ενδιέφερε η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Και τούτο γιατί αν προκύψει πως αυτό … «δεν»! τα λεφτά τους πάνε χαμένα. Δανεικά κι… αγύριστα!
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η τελική έκβαση της ιστορίας και η ληφθείσα απόφαση είναι προφανώς θετική γιά τη χώρα, χωρίς το γεγονός να επιτρέπει θριαμβολογίες και ουτοπικές προσδοκίες λυσιτελούς αποτελέσματος στο τεράστιο πρόβλημα που μαστίζει την Ελλάδα σήμερα. Οποιαδήποτε άλλη απόφαση κι αν ελαμβάνετο θα ήταν κατά πολύ χειρότερη κι ας λεν ό,τι θέλουν οι αντιπολιτευτικές μιζέριες. Δυστυχώς, όσοι είναι καλόπιστοι καταλαβαίνουν πως με τα πάσης φύσεως δανεικά δεν λύνονται τα οικονομικά προβλήματα της χώρας. Απλώς της δίνουν ανάσες και την διατηρούν, ως σωληνάκι ζωής, γιά κάποιο διάστημα ακόμη. Και έχει ο Θεός! Μέχρι ο ασθενής, δηλαδή εμείς, βγει από το κώμα και πορευτεί με τις δικές του δυνάμεις. Ο χαρακτηρισμός «επιτυχία» προκύπτει αυτόματα, αν σκεφτούμε τι καταστροφή μας περίμενε αν η ετυμηγορία του eurogroup έλεγε:
- Δεν έχετε βιώσιμο χρέος, δεν σας εμπιστευόμαστε πως θα μας επιστρέψετε τα δανεικά, εμείς δεν πετάμε τα λεφτά μας στην καταβόθρα σας και κόψτε το λαιμό σας! Κάντε ό,τι σας φωτίσει ο Θεός κι ό,τι καταλαβαίνετε.
Γι’ αυτό είναι, τουλάχιστον, επιπόλαιες, μίζερες, στενόκαρδες και μικρόμυαλες οι αντιπολιτευτικές αιτιάσεις των αφρόνων συριζαρέων, οι οποίοι το μόνο που επιζητούν με φανατισμό είναι η εξουσία, τώρα που η «τσίκνα» της τους χτυπάει έντονα τα ρουθούνια και τους «γαργαλάει» επικίνδυνα. Πλούσιοι γόνοι, πλουσίων πατεράδων, π.χ. νεαρός και επιπόλαιος Τσίπρας, («Σκαπανέας») και θορυβώδης μαινάδα Ζωή Κωνσταντοπούλου, (θυγατέρα του μεγαλοδικηγόρου Νίκου), ορέγονται θώκους και επιζητούν «καρέκλες», παντί τρόπω και πάση θυσία!
Ποιός σώφρων άνθρωπος μπορεί να δεχθεί πως είναι δυνατόν να χρωστάς στο σύμπαν τα μαλλιοκέφαλά σου, να βρίσκεσαι στα πρόθυρα μιας άτακτης κι ολοκληρωτικής χρεοκοπίας και να πηγαίνεις να ζητάς δανεικά με… τσαμπουκά και υποβάλλοντας… όρους!
Έτσι, διατείνονται πως θα έπρεπε να διαπραγματευτούν, ο σεμνός, σοβαρός και αποτελεσματικός διαπραγματευτής κ. Στουρνάρας και ο -επί τέλους ένας- συνετός και ολιγόλογος πρωθυπουργός, ο κ. Σαμαράς.
Όποιος αμφιβάλλει, ας φανταστεί κάτι ανάλογο στον μικρόκοσμό του κι ας υποθέσει ότι πάει σε φίλους του κι απαιτεί, με το έτσι θέλω, να τον δανείσουν:
- Κου….ες, ρίξτε τα φράγκα, αλλοιώς θα…..!
Το πολύ-πολύ που θα εισπράξει είναι ένα μεγαλόπρεπο:
- Άει σιχτίρ!
Το επιχείρημα πως οι δανειστές μας έχουν οικονομικό όφελος απ’ αυτή την υπόθεση, γι’ αυτό μας δανείζουν οι πονηροί, είναι τόσο αστείο, όσο κι αυτοί που το προβάλλουν. Τα κράτη που μας δανείζουν, δανείζονται ακριβότερα από τις αγορές και κινούνται από αλληλεγγύη στην αποφυγή γενικότερης διαταραχής της, ήδη, κλονισμένης ευαίσθητης οικονομικής και νομισματικής ισορροπίας στην ευρωζώνη. Αυτός είναι ο υπολογισμός που κάνουν και το κέρδος που έχουν. Αυτοί που πραγματικά εμπορεύονται το χρήμα και το προσφέρουν με κέρδος είναι οι περίφημες «αγορές». Και αυτές, λόγω των υψηλών επιτοκίων, είναι απροσπέλαστες γιά μας.
Όμως οι εκπρόσωποι ηγέτες των κρατών-πιστωτών μας δεν είναι ανεξέλεγκτοι και δεν μπορούν να κάνουν του κεφαλιού τους γιά το …. χατίρι μας! Λογοδοτούν κι αυτοί στους λαούς τους, των οποίων τα συμφέροντα προτάσσουν και, πράγμα απόλυτα φυσικό, τυρβάζουν και γιά τη δική τους «καρέκλα».
Επομένως, ας αφήσουμε κατά μέρος τις μιζέριες και τις κουτοπονηριές, ( όρα τον πονηρούλη διοπτροφόρο «μικρό Λένιν» του ΣΚΑΙ και τις διάφορες κοντοκουρεμένες Ιερεμιάδες της αλήστου μνήμης εποχής της τέντας του Ωνασείου και της... «άφθονης διούρησης» του ασθενούς μέντορά τους ) και των λοιπών στενόμυαλων κουλτουριαρέων, που μέμφονται την κυβέρνηση γιατί, τάχα, δεν … διαπραγματεύτηκε και δεν … νίκησε, πατώντας το κουμπί της ως διά μαγείας διόρθωσης όλων των κακών της τελευταίας 30/ετίας και της επιστροφής μας στο όλβιο παρελθόν των 4Χ4, της αστακομακαρονάδας και της εν γένει πλαστής και δανεικής ευημερίας.
Κάτι τέτοιο είναι αντικειμενικά απόμακρο, χαμένο ως όνειρο σε κάποιες προσεχείς δεκαετίες, ή και εκατονταετίες, και υπό την προϋπόθεση της συνεχούς προσπάθειας, της σκληρής δουλειάς, της υπομονής, της επιμονής, της εγκράτειας και της αναπόφευκτης λιτότητος. Μέχρι να οικοδομηθεί ξανά, πετραδάκι-πετραδάκι, το οικοδόμημα της ανάπτυξης, ελπίζοντας σε πιό γερά θεμέλια έναντι αυτών του παρελθόντος, και με την ευχή να μην μπει, στο μεταξύ, κάποια καταστροφική σφήνα με τη μορφή ενός νέου λαϊκιστή ηγέτη, τύπου «Αντρέα».
Αυτή η φάση των διαπραγματεύσεων με το eurogroup, επί τέλους, έληξε. Η δυστοκία στην επίτευξη συμφωνίας αποδεικνύει, από μόνη της, την πολυπλοκότητα του προβλήματος και τη δυσχέρεια στη λήψη των αποφάσεων. Οι επίπονες προσπάθειες όλων, και κυρίως της Ελλάδος, είναι προφανείς, καθ’ όσον σ’ αυτό το «παιχνίδι» διακυβεύονταν, πλην της άτακτης χρεοκοπίας της χώρας μας, η συνοχή και το μέλλον της ευρωζώνης και, στο βάθος, της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το μυαλό της Ελλάδος, σαν διψασμένη γη, ήταν στραμμένο στην πολυπόθητη «δόση» που θα μας ξελάσπωνε προσωρινά, (μετά έχει ο Θεός!), ενώ τους υπόλοιπους τους ενδιέφερε η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Και τούτο γιατί αν προκύψει πως αυτό … «δεν»! τα λεφτά τους πάνε χαμένα. Δανεικά κι… αγύριστα!
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η τελική έκβαση της ιστορίας και η ληφθείσα απόφαση είναι προφανώς θετική γιά τη χώρα, χωρίς το γεγονός να επιτρέπει θριαμβολογίες και ουτοπικές προσδοκίες λυσιτελούς αποτελέσματος στο τεράστιο πρόβλημα που μαστίζει την Ελλάδα σήμερα. Οποιαδήποτε άλλη απόφαση κι αν ελαμβάνετο θα ήταν κατά πολύ χειρότερη κι ας λεν ό,τι θέλουν οι αντιπολιτευτικές μιζέριες. Δυστυχώς, όσοι είναι καλόπιστοι καταλαβαίνουν πως με τα πάσης φύσεως δανεικά δεν λύνονται τα οικονομικά προβλήματα της χώρας. Απλώς της δίνουν ανάσες και την διατηρούν, ως σωληνάκι ζωής, γιά κάποιο διάστημα ακόμη. Και έχει ο Θεός! Μέχρι ο ασθενής, δηλαδή εμείς, βγει από το κώμα και πορευτεί με τις δικές του δυνάμεις. Ο χαρακτηρισμός «επιτυχία» προκύπτει αυτόματα, αν σκεφτούμε τι καταστροφή μας περίμενε αν η ετυμηγορία του eurogroup έλεγε:
- Δεν έχετε βιώσιμο χρέος, δεν σας εμπιστευόμαστε πως θα μας επιστρέψετε τα δανεικά, εμείς δεν πετάμε τα λεφτά μας στην καταβόθρα σας και κόψτε το λαιμό σας! Κάντε ό,τι σας φωτίσει ο Θεός κι ό,τι καταλαβαίνετε.
Γι’ αυτό είναι, τουλάχιστον, επιπόλαιες, μίζερες, στενόκαρδες και μικρόμυαλες οι αντιπολιτευτικές αιτιάσεις των αφρόνων συριζαρέων, οι οποίοι το μόνο που επιζητούν με φανατισμό είναι η εξουσία, τώρα που η «τσίκνα» της τους χτυπάει έντονα τα ρουθούνια και τους «γαργαλάει» επικίνδυνα. Πλούσιοι γόνοι, πλουσίων πατεράδων, π.χ. νεαρός και επιπόλαιος Τσίπρας, («Σκαπανέας») και θορυβώδης μαινάδα Ζωή Κωνσταντοπούλου, (θυγατέρα του μεγαλοδικηγόρου Νίκου), ορέγονται θώκους και επιζητούν «καρέκλες», παντί τρόπω και πάση θυσία!
Ποιός σώφρων άνθρωπος μπορεί να δεχθεί πως είναι δυνατόν να χρωστάς στο σύμπαν τα μαλλιοκέφαλά σου, να βρίσκεσαι στα πρόθυρα μιας άτακτης κι ολοκληρωτικής χρεοκοπίας και να πηγαίνεις να ζητάς δανεικά με… τσαμπουκά και υποβάλλοντας… όρους!
Έτσι, διατείνονται πως θα έπρεπε να διαπραγματευτούν, ο σεμνός, σοβαρός και αποτελεσματικός διαπραγματευτής κ. Στουρνάρας και ο -επί τέλους ένας- συνετός και ολιγόλογος πρωθυπουργός, ο κ. Σαμαράς.
Όποιος αμφιβάλλει, ας φανταστεί κάτι ανάλογο στον μικρόκοσμό του κι ας υποθέσει ότι πάει σε φίλους του κι απαιτεί, με το έτσι θέλω, να τον δανείσουν:
- Κου….ες, ρίξτε τα φράγκα, αλλοιώς θα…..!
Το πολύ-πολύ που θα εισπράξει είναι ένα μεγαλόπρεπο:
- Άει σιχτίρ!
Το επιχείρημα πως οι δανειστές μας έχουν οικονομικό όφελος απ’ αυτή την υπόθεση, γι’ αυτό μας δανείζουν οι πονηροί, είναι τόσο αστείο, όσο κι αυτοί που το προβάλλουν. Τα κράτη που μας δανείζουν, δανείζονται ακριβότερα από τις αγορές και κινούνται από αλληλεγγύη στην αποφυγή γενικότερης διαταραχής της, ήδη, κλονισμένης ευαίσθητης οικονομικής και νομισματικής ισορροπίας στην ευρωζώνη. Αυτός είναι ο υπολογισμός που κάνουν και το κέρδος που έχουν. Αυτοί που πραγματικά εμπορεύονται το χρήμα και το προσφέρουν με κέρδος είναι οι περίφημες «αγορές». Και αυτές, λόγω των υψηλών επιτοκίων, είναι απροσπέλαστες γιά μας.
Όμως οι εκπρόσωποι ηγέτες των κρατών-πιστωτών μας δεν είναι ανεξέλεγκτοι και δεν μπορούν να κάνουν του κεφαλιού τους γιά το …. χατίρι μας! Λογοδοτούν κι αυτοί στους λαούς τους, των οποίων τα συμφέροντα προτάσσουν και, πράγμα απόλυτα φυσικό, τυρβάζουν και γιά τη δική τους «καρέκλα».
Επομένως, ας αφήσουμε κατά μέρος τις μιζέριες και τις κουτοπονηριές, ( όρα τον πονηρούλη διοπτροφόρο «μικρό Λένιν» του ΣΚΑΙ και τις διάφορες κοντοκουρεμένες Ιερεμιάδες της αλήστου μνήμης εποχής της τέντας του Ωνασείου και της... «άφθονης διούρησης» του ασθενούς μέντορά τους ) και των λοιπών στενόμυαλων κουλτουριαρέων, που μέμφονται την κυβέρνηση γιατί, τάχα, δεν … διαπραγματεύτηκε και δεν … νίκησε, πατώντας το κουμπί της ως διά μαγείας διόρθωσης όλων των κακών της τελευταίας 30/ετίας και της επιστροφής μας στο όλβιο παρελθόν των 4Χ4, της αστακομακαρονάδας και της εν γένει πλαστής και δανεικής ευημερίας.
Κάτι τέτοιο είναι αντικειμενικά απόμακρο, χαμένο ως όνειρο σε κάποιες προσεχείς δεκαετίες, ή και εκατονταετίες, και υπό την προϋπόθεση της συνεχούς προσπάθειας, της σκληρής δουλειάς, της υπομονής, της επιμονής, της εγκράτειας και της αναπόφευκτης λιτότητος. Μέχρι να οικοδομηθεί ξανά, πετραδάκι-πετραδάκι, το οικοδόμημα της ανάπτυξης, ελπίζοντας σε πιό γερά θεμέλια έναντι αυτών του παρελθόντος, και με την ευχή να μην μπει, στο μεταξύ, κάποια καταστροφική σφήνα με τη μορφή ενός νέου λαϊκιστή ηγέτη, τύπου «Αντρέα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου