Χρόνης Μίσσιος. Ο συγγραφέας που έφυγε….

Κατευόδιο

   Είναι πολύ λυπηρό το άκουσμα της «αναχώρησης» ενός ανθρώπου. Καμιά φορά και οδυνηρό. Και το κάνει ακόμη πιό μελαγχολικό η ψυχρή ολιγόλογη ανακοίνωση από μιά άχρωμη φωνή στα ερτζιανά.

   Τελικά ο θάνατος είναι πολύ κρύο πράγμα που παγώνει, μαζί με τον νεκρό, και τις ψυχές αυτών που τον πληροφορούνται.

   Η «μετακόμιση» σε άλλους, άγνωστους χώρους, παρά τις έντεχνα κατασκευασμένες θεωρίες που ομιλούν γιά μετάβαση σε «έναν καλύτερο κόσμο». Aκόμη κι αν, πράγματι, συμβαίνει έτσι και ξαναδιασταυρώνονται εκεί οικείοι κι αγαπημένοι, εμένα αυτό καθόλου δεν με παρηγορεί, σαν μήνυμα, ούτε μου καλλιεργεί καμιά αισιοδοξία. Το κάθε άτομο που «φεύγει» αφήνει πίσω του κενό. Ένα κενό, όχι απλά δυσαναπλήρωτο, αλλά ένα κενό που δεν θα γεμίσει ποτέ. Το υποδηλώνει έντονα η μοναδικότητα των ανθρώπων. Εφ’ όσον ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, το σημάδι της πληγής που αφήνει ο χαμός του δεν επουλώνεται ποτέ. Υποκατάσταση μπορεί να γίνει, αντικατάσταση με τίποτα!

   Τον Χρόνη Μίσσιο τον γνώρισα μέσα από ένα βιβλίο του που πρόφτασα να διαβάσω, αλλά είχα ήδη «προσέξει» την εκχειλίζουσα ευαισθησία του σε μιά δημοσιευμένη συνομιλία που είχε με … ροδιά στον κήπο του. Μιά συνομιλία που απέπνεε ανείπωτη τρυφερότητα!

   Οι περιγραφές του Μίσσιου στα κείμενά του έξοχες, σχεδόν ονειρικές. Ένας μοναδικός, ξέφρενος κι αχαλίνωτος οίστρος οδηγεί μαεστρικά την πέννα-χρωστήρα του πάνω στον στέρεο καμβά της δημιουργίας και με τα φτερά μιάς γόνιμης και λογοπλαστικής φαντασίας φέρνει την διεισδυτική ματιά του μέχρι τα βάθη, τα άδυτα της ψυχής. Λεπτές πινελιές, γεμάτες φως, χρώμα, συναίσθημα κι ευαισθησία που απογειώνουν τον αναγνώστη και τον «ταξιδεύουν» μακριά, στα όρια της δικής του.

   Προικισμένος μ’ ένα μεγάλο, πηγαίο και αυθεντικό συγγραφικό ταλέντο που όμως άφησε να σπαταληθεί, μάλλον άσκοπα και άδικα, συνθλιβόμενο στις μυλόπετρες κακών και μίζερων βιωμάτων κι εμπειριών της νεανικής του εποχής. Φυλακισμένος σε κελί προκαταλήψεων που δεν μπόρεσε να υπερβεί και σφιχτοδεμένος με δεσμά πολιτικών σκοπιμοτήτων που δεν μπόρεσε να σπάσει, αυτοπεριόρισε το πεδίο της πνευματικής του δημιουργίας, φαλκιδευμένο, σε μονοδρομικές κατευθύνσεις που μονοπώλησαν το πλούσιο ταλέντο του και δεν το άφησαν ν’ «απλωθεί» σύμφωνα με τις πραγματικά μεγάλες του δυνατότητες.

   Εάν, μάλιστα, απέφευγε και κάποιες ακραίες υπερβολές που νόθευσαν τον ρομαντικό ιδεαλισμό των έργων του με έναν άκρατο ερωτισμό ρεαλισμό, δημιουργημένο από τον δικό του, τον καταπιεσμένο και ξεστρατισμένο στα πρώιμα νιάτα του, (γεγονός που δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει), μαζί με τη χρήση πολλών, άσκοπων και περιττών, βωμολοχιών που «διανθίζουν» χωρίς έννοια τα έργα του, και στα οποία δεν προσδίδουν αξία, αλλά μάλλον αφαιρούν, σίγουρα η ελληνική λογοτεχνία θα τον κατέτασσε σε πολύ ψηλότερη θέση, από αυτήν την ήδη περίοπτη, που κατέκτησε και δικαιωματικά κι επάξια κατέχει.

   Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει, αφού η μνήμη του, ούτως ή άλλως και λόγω του έργου του, θα παραμείνει αιώνια, ακολουθώντας κι αυτός την μοίρα των ξεχωριστών, των μεγάλων θνητών.