Βουλή των Ελλήνων – Τζεμάα ελ Φνα. Βίοι παράλληλοι.

Θέσεις - Απόψεις

   Στο Μαρακές του Μαρόκου, εκεί που αρχίζει η Σαχάρα, υπάρχει μια τεράστια πλατεία που λέγεται «Τζεμάα ελ Φνα», (στα ελληνικά η «Συνάντηση των νεκρών»), όπου οι διάφοροι Χαλίφηδες παλούκωναν και άφηναν σε κοινή θέα τα κομμένα κεφάλια των εχθρών τους, προς… γνώση και συμμόρφωση! Αυτά γιά την ιστορία.

   Σήμερα σ’ αυτή την τεράστια πλατεία αναπτύσσεται καθημερινά, από το απόγευμα και μέχρι αργά τη νύχτα, ένα από τα εντυπωσιακότερα θεάματα του κόσμου. Έμποροι, μικρέμποροι, μικροπωλητές, χαρτορίχτρες και μάγοι, σαλτιμπάγκοι, τσαρλατάνοι, μπεχλιβάνηδες, υπαίθριοι γιατροί και οδοντογιατροί, θαυματοποιοί, ηθοποιοί, τραγουδιστές, τζογαδόροι και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ανθρώπου νους, μαζεύεται εκεί και δίνει την «παράστασή» του μπροστά σ’ ένα αμέτρητο «φιλοθεάμον» κοινό. Εννοείται πως δεν υπάρχει επισκέπτης του Μαρακές που να μην περάσει απ’ αυτή την πλατεία και να μην χαζέψει επί ώρες.

   Παρακολουθώντας τις τελευταίες ημέρες τις συνεδριάσεις της Βουλής, άθελα, το μυαλό μου στριφογύριζε σ’ εκείνη την έξοχη πλατεία. Χωρίς να παρακολουθώ την ουσία των λεγομένων, αφού η κατάσταση, δυσμενής μεν αλλά, εδώ που έφτασαν τα πράγματα, ξεκάθαρη από πλευράς του τι πρέπει να ψηφιστεί και να γίνει, αφέθηκα να παρακολουθώ το ύφος, το ήθος και, κυρίως, τη συγκρότηση των ανθρώπων και του πολιτικού τους λόγου, οι οποίοι διαφεντεύουν την τύχη της χώρας και κρατούν στα χέρια τους τη μοίρα των ανθρώπων της.

   Το αποτέλεσμα μελαγχολικό και εξόφθαλμα απογοητευτικό πιστοποιεί, άλλη μιά φορά, την αλήθεια του αποφθέγματος του Τσώρτσιλ: «Ο κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει»! Δεν υπάρχει καραγκιοζιλίκι, σαχλαμάρα και φανφάρα που να μην επιστρατεύθηκε και κατατέθηκε από βήματος της Βουλής στις σοβαρότερες συνεδριάσεις της Νεώτερης Ελλάδος, στον βωμό του φτηνού εντυπωσιασμού ενός, κατά κανόνα, απαίδευτου, αμόρφωτου και εντελώς αποπροσανατολισμένου κοινού.

   Ο τραγέλαφος με τις ψηφοφορίες στα πανεπιστήμια, της υποτιθέμενης μελλοντικής πνευματικής ελίτ της χώρας, με κορυφαία τη στάση φοιτητών της Ιατρικής και προσεχών «υπηρετών» του Ιπποκράτη που κατέβασαν διακόπτες θέτοντας σε κίνδυνο ζωές ασθενών, δίνει ανάγλυφα την ποιότητα του λαού και κυρίως των γενεών που έρχονται, τώρα που ο κίνδυνος κι η άμεση ανάγκη «κατέβασαν» τις μάσκες του καθωσπρεπισμού κι αποκάλυψαν αυτό που συστηματικά καλλιέργησε η τελευταία 30/τία στη χώρα. Δηλαδή την απόλυτη γύμνια από κάθε είδους ποιότητα και ηθική αξία. Σήμερα ο οιοσδήποτε φωνακλάς καραγκιόζης μπορεί να δώσει άφοβα και με περισσή αυταρέσκεια την σαχλή του παράσταση στον, υποτιθέμενο, ναό της Δημοκρατίας. Να κουβαλάει φραντζόλες και γάλατα, μαγνητοφωνάκια, πανώ με συνθήματα, φωτογραφίες με πανάκριβα ρολόγια και άλλες τέτοιες αηδίες, να ασχημονεί, να απειλεί και να υβρίζει ανενόχλητα, μετατρέποντας τη Βουλή σε Τζεμάα ελ Φνα.

   Όσο το Κοινοβούλιο «κοσμείται» από την ψυχρή αγριότητα των Χρυσαυγιτών και την ανεγκέφαλη θηλυκή υστερία του ΣΥΡΙΖΑ, γαρνιρισμένη με μεσαιωνικές εφαρμογές δικαίου κάποιων ανόητων ετερόφωτων «εισπρακτόρων» αδελφικής αίγλης και διάφορων κουτοπόνηρων ιδιοτελών πολιτικάντηδων που δουλεύουν μόνο γιά πάρτη τους, παίζοντας αφελές «κρυφτούλι», νοιαζόμενοι, δήθεν, γιά τη σωτηρία της πατρίδος, προκοπή δεν πρόκειται να γίνει.

   Και κάτι σαν ξεκαθάρισμα ως προς την …ιδιοκτησία της βουλευτικής έδρας. Ο κάθε βουλευτής που εκλέγεται με την σημαία ενός κόμματος οφείλει να ακολουθεί τη γραμμή του, ιδίως στα σοβαρά και κρίσιμα θέματα.

   Δικαιούται, αν δεν το επιτρέπει η συνείδησή του, να διαφοροποιηθεί παραιτούμενος, όμως, του βουλευτικού αξιώματος και επιστρέφοντας την έδρα στο κόμμα. Το επιχείρημα «ο λαός ψήφισε εμένα γι’ αυτό και γι’ αυτό και μπλά, μπλά», δεν στέκει. Ο λαός επιλέγει πρόσωπα κάτω από συγκεκριμένες κομματικές σημαίες και δεν αποτελεί προσωπική «βαλίτσα» του κάθε βουλευτή, ώστε να μπορεί να τον περιφέρει σε άλλους πολιτικούς χώρους και σχηματισμούς απ' αυτόν που εξελέγη, κατά το δικό του δοκούν. Τόσοι και τόσοι που βγήκαν θριαμβευτικά με το ένα κόμμα, όταν άλλαξαν στρατόπεδο, πάτωσαν σε επόμενες εκλογές! Π.χ. είναι δυνατόν βουλευτής εκλεγμένος με ψήφους του ΚΚΕ, να προσχωρήσει, ας πούμε, στη…. Χρυσή Αυγή επειδή… έτσι του υπαγόρευσε ξαφνικά η συνείδησή του και να παραμένει βουλευτής; (Παρακαλώ όπως το παράδειγμα μην θεωρηθεί εξωπραγματικό αφού σημερινός βουλευτής του δεξιού κ. Καμμένου, μουσοφόρος και θορυβώδης, προέρχεται από το εξωκοινοβουλευτικό Μουλουκουκού!).
   Όποιος, γιά οιονδήποτε λόγο, αλλάζει κομματικό χώρο ή έστω ανεξαρτητοποιείται, παραιτείται πρώτα από βουλευτής και μετά κάνει ό,τι θέλει. Και αν στις επόμενες εκλογές επανεκλεγεί με τις ψήφους του νέου χώρου ή κρατώντας και προσωπική δύναμη, τότε χαλάλι του. Όμως όχι κουτοπονηριές του τύπου «και την «κάνω» και κρατώ την έδρα», γιά να παίρνω το μισθό και να «κολλάω» συνταξιοδοτικά ένσημα. Αυτά αλλού!