Οι απολύσεις στον «Ριζοσπάστη».

Επικαιρότης

   Όταν στις 5 τρέχοντος μηνός έγραφα γιά τον «θάνατο των ιδεολογιών», ομολογώ πως δεν περίμενα τόσο γρήγορη επαλήθευση. Και μάλιστα από τον κατ’ εξοχήν χώρο που υπερμάχεται την ύπαρξη αυτών, μονοπωλώντας μάλιστα την ορθότητα, το αλάθητο και το λυσιτελές της δικής του. Αποκλειστικά της δικής του!

   Χωρίς ίχνος ειρωνείας, (μολονότι το δέλεαρ είναι μεγάλο και το μυαλό μου γαργαλάει το χέρι μου, προς τούτο), οι σύντροφοι του Περισσού αναγκάζονται, εκόντες-άκοντες, να κάνουν και στο έντυπο κομματικό τους όργανο, ό,τι έκαναν και στο ηλεκτρονικό. Δηλαδή να γονατίσουν υποταγμένοι στον νόμο της αγοράς και ν’ απολύσουν προσωπικό!

   Όσο κι αν προσπαθούν να «στολίσουν» το σκληρό μέτρο  -κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία-  με κούφια επιχειρήματα, σαχλές έως βλακώδεις δικαιολογίες και άσφαιρες αντεπιθέσεις, η απόλυση κάποιων εργαζομένων του Ριζοσπάστη είναι ένα απτό και πραγματικό γεγονός. Με τις όμοιες ακριβώς συνέπειες που έχουν όλες οι απολύσεις, απανταχού της Γης. Και οι καπιταλιστικές και οι «συντροφικές»! Ήτοι ανεργία, φτώχεια, πείνα, δυστυχία, εξαθλίωση των απολυμένων. Δυστυχώς, σ’ αυτές τις περιπτώσεις η αλήθεια είναι μία κι αντικειμενική και η πραγματικότητα αμείλικτη.

   Αφού η εφημερίδα «μπαίνει μέσα» οικονομικά και το ταμείο, (έσοδα-έξοδα), δεν φτάνει να πληρώνει όλους, κάποιοι περισσεύουν και πρέπει να φύγουν. Τόσο απλό, αν και σκληρό. Όσο σκληρός ακούγεται ένας ακρωτηριασμός γαγγραινιασμένου ποδιού, προκειμένου να σωθεί…. το υπόλοιπο σώμα! Ο άτεγκτος νόμος της αγοράς, (αυτής που μάχονται οι «σύντροφοι»), τον οποίον όμως υποχρεούνται να εφαρμόσουν κι αυτοί, όπως κάνουν οι πάντες, ανεξαρτήτως ιδεολογίας.

   Όσο γιά τους απολυόμενους, φρονώ πως ελάχιστα τους αγγίζουν και παρηγορούν οι δικαιολογίες. Είτε καπιταλίστας σε απολύει, είτε κομμουνιστής, το ίδιο κάνει. Ίδια θα πεινάσουν τα παιδιά σου, ίδια οι λογαριασμοί σου θα μείνουν απλήρωτοι και το μαύρο σκοτάδι που θα σε τυλίξει θα είναι το ίδιο μαύρο και ίδια πηχτό. Άσπρος λύκος, μαύρος λύκος, λύκος παραμένει και όμοια θα σε φάει.

   Τα παραπάνω, μαζί με κάτι σαχλαμάρες που έλεγε ο Λοβέρδος, ως Υπουργός Υγείας, στις αρχές της κρίσης, (ότι «αναγκαζόμαστε να πάρουμε αποφάσεις κόντρα…. στην ιδεολογία μας»!), καλό θα είναι να λειτουργήσουν σαν ξυπνητήρι στους, εν ύπνω, «συντρόφους». Οι Ανατολικοευρωπαίοι, οι Ρώσοι, οι Αλβανοί, οι Βιετναμέζοι, οι Κινέζοι το άκουσαν και ξύπνησαν. Οι δικοί μας, ακόμη;

   Το τραγικό, και γιά την περίπτωση Ριζοσπάστη, (με τους εναπομείναντες «συντρόφους», φυλακισμένους στις αυταπάτες τους, να επιμένουν να περπατούν στο… ταβάνι), είναι πως οι Έλληνες κομμουνιστές εξακολουθούν να κυνηγούν μάγισσες και να μάχονται ανεμόμυλους, (μονοπώλια (;), μεγάλο κεφάλαιο, κ.λπ ουτοπίες), αντί να εστιάσουν τις προσπάθειές τους, ρεαλιστικά, στην πραγμάτωση του εφικτού, μέσα στα σύγχρονα οικονομικά πλαίσια και δεδομένα, γεγονός που αποτελεί άλλωστε, την τέχνη και πεμπτουσία της πολιτικής. Έτσι εμπίπτουν καίρια στην, υπό του Νίτσε, αναφερθείσα διαπίστωση:

   - «Μερικές φορές κάποιοι άνθρωποι δεν θέλουν να δεχθούν την αλήθεια, γιατί αρνούνται να σκοτώσουν τις ψευδαισθήσεις τους»!