Τζίτζης ο αγέρωχος.

Κατευόδιο

Χθες στις 10.35΄ το πρωί «έφυγε» ο εμβληματικός γάτος του σπιτιού. Κάθε σπιτικό έχει κάτι συνυφασμένο με την ύπαρξή του. Άλλο, τα παλιά μισοερειπωμένα, το φάντασμά του, άλλο το φίδι του το καλό, που θεωρείται γούρι και προστάτης, (ξέρω πολλά χωριάτικα σπίτια που τις νύχτες αφήνουν ένα πιάτο γάλα και το πρωί το πιάτο είναι άδειο, από το φίδι που βγαίνει από τη μυστηριώδη τρύπα του και το πίνει). Εμείς είχαμε τον Τζίτζη. Έναν γάτο επιβλητικό, ήμερο και ήρεμο. Ένας τιγκρέ γατούλης. Ένας γάτος ευπατρίδης!

   Όσο κι αν στύβω το μυαλό μου δεν βρίσκω πολλά να πω γιά τον Τζίτζη. Ίσως επειδή ήταν τόσο διακριτικός και ανενόχλητος που δεν άφηνε χαρακτηριστικά στίγματα. Έφυγε πλήρης ημερών, γάτος-μαθουσάλας 18, 5 + χρόνων, έχοντας διανύσει μιά ζωή ονειρώδη και ζηλευτή από τα εκατομμύρια δυστυχισμένα γατάκια, αυτά που δεν ζουν πάνω από δυό χρόνια, κατά μέσο όρο, αδέσποτα, πεινασμένα, κατατρεγμένα και φοβισμένα στους δρόμους.

   Το καλοκαίρι του ΄94 τον κατέβασα, κατατρομαγμένο γατάκι, από μιά χαμηλή ελιά όπου είχε βρει καταφύγιο, με το λυκόσκυλο ενός φίλου μου να λυσσομανά χοροπηδώντας από κάτω και έκτοτε έγινε αναπόσπαστο μέλος της οικογένειας.

   Ο Θάνατος, τελικά, είναι πολύ κρύο πράγμα κι όταν επισκέπτεται, ανεπιθύμητα ένα σπίτι, γιά ν’ αρπάξει κάποιον ένοικο, αφήνει πάντα πίσω του μιά μεγάλη παγωνιά. Δεν έχει σημασία αν αυτό που θα πάρει φεύγοντας είναι ένα καναρίνι ή η μητέρα σου. Το κρύο που θα νοιώσεις θα είναι πάντα το ίδιο. Κι η οξύτητα του πόνου θα έχει την ίδια διατρητική δυνατότητα ώστε να φτάνει στον πυθμένα της ψυχής. Τη διαφορά, προφανώς τεράστια, την κάνει η σημασία κι η διάρκεια του πόνου της απώλειας, το συναισθηματικό δέσιμο και, οπωσδήποτε, οι συνέπειες που αφήνει πίσω του αυτός που φεύγει, αφού η μνήμη λειτουργεί όμοια. Όμως τη στιγμή που αισθάνεσαι δυό μάτια να κλείνουν οριστικά και μιά καρδούλα να παύει να χτυπά, εκείνη τη στιγμή ο πόνος μοιάζει ίδια οξύς, διαπεραστικός κι αβάστακτος.

   Πάντως, στην περίπτωση του Τζίτζη, το καλύτερο παυσίπονο γιά μας αποτελεί η καλή ζωή που έζησε και, κυρίως, η μεγάλη, ανέφελη κι ανενόχλητη διάρκεια της.