Σκέψεις - Απόψεις
Πέρασαν κάμποσοι αιώνες μέχρις ότου ξεθωριάσουν οι ιδέες του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, ξεπλυμένες μέσα στο μίγμα των «οξέων» που συνθέτουν οι κακές έξεις και φύσεις του ανθρώπινου DNA και ο συνεχώς ελαττούμενος «ζωτικός» χώρος που προσφέρεται, λόγω της γιγάντωσης του παγκόσμιου πληθυσμού και της, ένεκα τούτου, αδυναμίας της μάνας Γης να σηκώσει το βάρος της «διατροφής» όλων των… παιδιών της, τα οποία, σημειωτέον, γίνονται ολοένα και πιό… κακομαθημένα, πιό απαιτητικά, πιό καταναλωτικά και πιό… αδηφάγα.
Η επιδιωχθείσα ανατροπή, (με διάφορες ουτοπικές θεωρίες), του διαχρονικού θεωρήματος του μεγάλου Αριστοτέλη, που μεταξύ των πρώτων, (αν όχι πρώτος), διατύπωσε τα περί της παγκόσμιας ανισότητος, έφερε τις κοινωνίες, από τον 18ο αιώνα, μπροστά σε πολλές τριβές, πολλές συζητήσεις, αντιπαλότητες, σκληρούς κοινωνικούς αγώνες και αιματηρούς πολέμους.
Τελικά, όπως σήμερα προκύπτει ανάγλυφα στον παγκόσμιο χάρτη, οι μεγάλες ουμανιστικές ιδεολογίες έχουν ενταφιαστεί κάτω από τις αδήριτες ανάγκες της σύγχρονης ζωής, της σκληρότητος που επιβάλλει η επιβίωση, του εθνικισμού (ως προτεραιότητα) και τελικά της ατομικίστικης ιδιοτέλειας.
Οι καμπάνες του συναγερμού που ήχησαν τα τελευταία, ιδίως, χρόνια, ως ανελέητο σήμα αγωνίας γιά αυτοσυντήρηση, απ’ άκρου σ’ άκρο στον πλανήτη, ποδοπάτησαν κάθε έννοια που περιέχει στοιχεία συλλογικότητος, ανοχής και ειλικρινούς συνεργασίας. Το περίφημο, και υπέροχο, σύνθημα του Αλεξ. Δουμά στους «Τρεις Σωματοφύλακες»: «Όλοι γιά έναν και ένας γιά όλους», πήγε περίπατο, ανεπιστρεπτί! Τώρα ισχύει το ψυχρό «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Οι περίφημες «αγορές», με αιχμή του δόρατος τις Τράπεζες, νίκησαν κατά κράτος την ανθρωπιά, την αλληλεγγύη, την προσφορά, την παραχωρητικότητα, και επέβαλλαν τον σκληρό και ψυχρό νόμο της επωφελούς συναλλαγής και δοσοληψίας. Όλα στη βάση της γενικής αρχής «δράση-αντίδραση» και των διαφόρων μορφών με τις οποίες, ανάλογα, εμφανίζεται αυτή. «Μου δίνεις αυτό, σου δίνω εκείνο», «με συμφέρει η ζωή σου, σε κρατώ σ’ αυτήν», «με εξυπηρετεί ο θάνατός σου, σε σκοτώνω»!
Ο υλιστικός ρεαλισμός συνέτριψε τον ρομαντικό ιδεαλισμό.
Κάποτε στη Σοβιετική Ρωσία υπήρχαν τα περίφημα «σταχανοφικά» βραβεία, εμπνευσμένα από έναν ακάματο ανθρακωρύχο (;), τον Αλεξέι Σταχάνωφ. Αν σκιζόσουν, δούλευες και παρήγαγες παραπάνω, όπως έκανε αυτός, ως επί πλέον ανταμοιβή εισέπραττες ένα … στάχυ, τον έπαινο της πολιτείας και το… μίσος των συναδέλφων σου, αφού η αυξημένη παραγωγικότητά σου ανέβαζε τις «νόρμες»!
- Αφού μπορεί αυτός, μπορείς κι εσύ!
Κάτι ανάλογο με τους αρχαίους Ολυμπιονίκες που είχαν ως μόνο έπαθλο ένα κλαδί ελιάς, ενώ τώρα.....
Σήμερα, ο αφιλότιμος εγωισμός, η διαφορετικότητα, οι ικανότητες, οι δυνατότητες και η φιλοδοξία που φυσιολογικά ενεδρεύει σε κάθε, επίσης φυσιολογικό άτομο, και που ογκούμενη δημιουργεί την ανάγκη διαφορισμού στις αποδοχές και όχι μόνο, την μόδα και, εν τέλει, το imperium, πέταξε στα σκουπίδια της Ιστορίας όλες αυτές τις μαρξιστικές κουταμάρες και κράτησε την παραγωγικότητα, κι τον ανταγωνισμό και την ανάπτυξη που προκαλείται απ’ αυτόν. Δυστυχώς το παιχνίδι της ζωής είναι τραχύ και παίζεται με σκληρά «τζαρτζαρίσματα», κάτι που δεν μπορούν ν’ αντέξουν όλοι που, απλά, ακολουθούν ... θεωρίες και διάφορους «..ισμούς» .
Όμως η Φύση δεν καταπολεμάται και δεν αλλάζει τους νόμους της, επειδή το θέλουν ο Μαρξ, ο Ένγκελς και η …. Παπαρήγα, παρά μόνο τιμωρεί όσους προσπαθούν να το τολμήσουν. Έτσι νομοτελειακά και μοιραία, διαμορφώνονται στον κόσμο δύο μεγάλες ομάδες. Τα «Πρόβατα» και οι «Λύκοι». Απ’ αυτή τη διάκριση δεν ξέφυγαν ούτε κι οι μεγάλοι θεωρητικοί και ταγοί που, κατά καιρούς και τόπους, προσπάθησαν να οικοδομήσουν τον… σοσιαλισμό, αναδεικνυόμενοι τελικά κι οι ίδιοι σε αρχιλύκαρους! (Π.χ. Στάλιν, Μάο, κ.λπ.).
Στις καλές εποχές των παχειών αγελάδων, το ανθρώπινο πρόσωπο γίνεται προσωπείο. Γλυκαίνει και προσπαθεί να «στρογγυλέψει» ορισμένες διαφορές, με συνθήκες, διεθνείς συμφωνίες, ΟΗΕδες, Ενώσεις και διάφορα τέτοια ηχηρά, ωραία και πολιτισμένα. Αγάπες και λουλούδια! Τα Πρόβατα αποκτούν κάποια προνόμια, όπως καλύτερες στάνες και απολαμβάνουν καλύτερους τρόπους… σφαγής. Πιό ανώδυνους, πιό υγιεινούς, πιό «πολιτισμένους», ενώ οι Λύκοι γίνονται λιγότερο επιθετικοί, κρύβουν τα νύχια τους και μοιάζουν πιό ήμεροι και καλοσυνάτοι, χωρίς όμως να χάσουν ίχνος από τη βουλιμία τους. Απλά σφάζουν τα Πρόβατα με το… μαλακό και τα τρώνε με μαχαιροπήρουνα, με νόμους και με κανόνες !
Όταν όμως έρθουν, όπως τώρα, οι ισχνές, τα προσωπεία πέφτουν, τα πρόσωπα σκληραίνουν και οι Λύκοι προβάλλουν νύχια και δόντια και…. ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Όσο γιά τις «ιδεολογίες»; Ε΄, αυτές ποιός τις χ…ζει! «Ανάγκαν και θεοί πείθονται».
Δυστυχώς, όποιος δεν μπορεί να «πιάσει» τα, τόσο καθαρά και ηχηρά, μηνύματα των καιρών και να κινηθεί κατάλληλα, τόσο το χειρότερο γι’ αυτόν. Είτε θα βρίζει την κοινωνία και το… κατεστημένο, αδρανής και αιτιώμενος αορίστως όσους… τα «φάγανε», παρασυρόμενος από λαικιστές των καναλιών, είτε θα μελετάει τα τσιτάτα του … Μαρξ, σαν γραφικό απολίθωμα περασμένων αιώνων, θεωρώντας το παρωχημένο ως σύγχρονο, την αγκύλωση ως πρόοδο και τη γνώμη των ολίγων ομοϊδεατών του ως θέσφατο και δημοκρατική κατάκτηση, είτε θα φοράει κουκούλα και με μιά μολότωφ ή ένα καλάσνικωφ στο χέρι θα προσπαθεί… ν’ αλλάξει, επί τα βελτίω εννοείται, την κοινωνία!
Σαν νέος Αρχιμήδης, αλλά στα όρια του παραλογισμού και της βλακείας, μ’ έναν μικρό, ξύλινο λοστό θα προσπαθεί μάταια να μετατοπίσει τη Γη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου