“Πίσω στα παλιά”

Θέσεις - Απόψεις

   Μέσα στην έρημο της σημερινής γενικής και διάχυτης ασχήμιας, της πνευματικής καχεξίας, της παντοίας ρύπανσης, του απόλυτου παραλογισμού, της γραμματικής ημιμάθειας και της ασφυκτικής υποκουλτούρας, όπου η κορύφωση της τεχνολογίας δίνει το δικαίωμα και τη δυνατότητα στον «πάσα ένα» να βγάζει σε κοινή θέα το εσώψυχό του, (ψυχή και μυαλό), στην πλειονότητα κακόγουστο -στα όρια του αντιαισθητικού-, παράλογο -στα όρια του τρελού-, ιδιότροπο -στα όρια του αντικοινωνικού-, ναρκισσιστικό  -στην πρόθεση αυτοπροβολής ποικίλων και ανύπαρκτων «δήθεν»-,  ή φανατικά πολιτικοποιημένο -στα όρια του αντιδημοκρατικού-, και να εκφραστεί δημόσια προβάλλοντας, ό,τι του κατέβει, ως αληθές και ….θέσφατον, υπάρχουν ευτυχώς και μερικές, μικρές, οάσεις ποιότητος, ευπρέπειας και καλαισθησίας. Με σεμνότητα, διακριτικότητα, ευγένεια, άριστη γνώση της ελληνικής γλώσσας και, άρα, δυνατότητα πλατειάς κατανόησης των θεμάτων που διαπραγματεύονται, χιούμορ, καλλιέπεια, δωρική λιτότητα στη διατύπωση και ευστοχία στην επιλογή τους.

   Μιά τέτοια όαση αποτελεί η ιστοσελίδα «pisostapalia» ενός άγνωστου φίλου, η οποία, πέραν όλων των ανωτέρω χαρακτηριστικών, έχει την αποκλειστική ικανότητα να «ταξιδεύει» τον επισκέπτη της πίσω στο παρελθόν. Σε χρόνους αλλιώτικους, αλίμονο «φευγάτους» ανεπιστρεπτί, όπου η ποιότητα ανέβλυζε μέσα από τη λιτότητα των υλικών αγαθών και την ταπεινότητα της ένδειας. Εποχές όπου η σωφροσύνη απέρρεε από την παράδοση, η εγκράτεια από την πείρα κι η εγκαρτέρηση συναγωνιζόταν την θέληση γιά βελτίωση και ανέλιξη, παρακινούμενη και προωθούμενη από την ελπίδα και την προσδοκία ενός καλύτερου «αύριο». Με επίπονη προσπάθεια και σκληρή δουλειά. Στα πλαίσια της «λογικής του εφικτού», που κατίσχυε κάθε άκριτου «εδώ και τώρα» και με αισθητική, λόγων και έργων, που υπερτερούσε της σημερινής χυδαιότητος στις συμπεριφορές, της άκρατης βωμολοχίας στην διατύπωση, της αμετροέπειας στην έκφραση του δημόσιου λόγου του απόλυτου μηδενισμού και της ολοκληρωτικής ισοπέδωσης των πάντων, στα πλαίσια μιάς νεφελώδους αιτιολόγησης ενός απελπισμένου άλματος στο...κενό και το πουθενά!

   Κάτω από αυτό το πρίσμα και υπ’ αυτή την έννοια, όλοι εμείς -όσοι περισσέψαμε, τέλος πάντων- που νοιώθουμε λαϊκά γεννήματα του τόπου και της εποχής, αλλά όχι  -επ’ ουδενί- λαϊκιστές, εμείς που ξέρουμε να τιμούμε την παράδοση και τις ρίζες μας και να βλέπουμε καθαρά στο μέλλον, είμαστε όλοι «feugatoi»! Τουλάχιστον έτσι νοιώθουμε. Και το νοιώθουμε πολύ νοσταλγικά, πολύ περήφανα και, στα σίγουρα, πολύ πιό στέρεα προοδευτικά, από τους «επαγγελματίες» του είδους!