Η προοδευτικότητα της «συντήρησης» και η συντηρητικότητα των «προοδευτικών».

Θέσεις - Απόψεις

   Τις προάλλες η στήλη υποστήριξε τον θάνατο των ιδεολογιών. Και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις…., με τη νέα διαμάχη σχετικά με το ωράριο εργασίας των καταστημάτων, επιβεβαιώνεται. Τα πάντα τα διέπει η ιδιοτέλεια και το ατομικό συμφέρον, στα πλαίσια του «εμένα μην θιγεί τρίχα κεφαλής και… γαία πυρί μιχθήτω».

   Εδώ, τελικά, φαίνεται καθαρά πως η «εργασία» αποτελεί κακή έξη και η αναφορά της και μόνο, ως λέξη, προκαλεί αλλεργία βαριάς μορφής με εξανθήματα και κρίσεις επιληψίας, στους συνδικαλισταρέους των μαχητικών και ανυπότακτων συνδικάτων. Το μόνο που τους απασχολεί και τους μετατρέπει σε υπερσυντηρητικούς ορκισμένους υπέρμαχους των…. «κεκτημένων» είναι το πώς θα … τσεπώσουν περισσότερα με οιαδήποτε πρόφαση και λιγότερο κόπο. Κατάσταση παγιωμένη από τις, αλήστου μνήμης, εποχές των παχιών αγελάδων, όπου αλώνιζαν ασύδοτα προκειμένου οι τότε κυβερνώντες να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο και να…. επανεκλέγονται ασφαλώς και ανελλιπώς. Από τότε που τα φρούτα σάπιζαν στα δέντρα, ελέω… γεωργικών αποζημιώσεων, καταβαλλομένων επί τη εμφανίσει τρακτέρ στην Εθνική, και των καταβολών επιδομάτων… εγκαίρου προσελεύσεως στους δημοσίους υπαλλήλους!

   Όλοι λειτουργούν ακόμη λες και δεν καταλαβαίνουν τις κοσμοϊστορικές μεταβολές που έγιναν και που πρέπει να γίνουν ακόμη στη χώρα, γιά να ξαναϊσορροπήσει η «βάρκα». Και επιμένουν, συντηρητικά, σε παρωχημένα δεδομένα παλιών καλών, αλλά αμαρτωλών, εποχών που όμως παρήλθε ανεπιστρεπτί, αλλά δεν εννοούν να το καταλάβουν. Και όλα αυτά τη στιγμή που οι «συντηρητικοί» εργοδότες-μαγαζάτορες είναι διατεθειμένοι να κρατούν ανοιχτά τις επιχειρήσεις τους ακόμη και τα μεσάνυχτα, αφού κυνηγούν τον πελάτη με το ντουφέκι, προκειμένου να διασωθούν και αυτοί και μαζί κι οι εργαζόμενοι σ’ αυτούς. Όλοι!

   Όμως τα «συνδικάτα» που επιμένουν να διαθέτουν τις Κυριακές τους γιά… «βόλτα με την οικογένεια», μη σκεπτόμενα πως νηστικό αρκούδι ούτε χορεύει, αλλά ούτε «βολτάρει», ομιλούν περί εργατικού… «μεσαίωνα» και τέτοιες ηχηρές πομφόλυγες, όταν όλοι παραδέχονται την αναγκαιότητα ριζικών μεταρρυθμίσεων και ανακατατάξεων στην οικονομική λειτουργία της χώρας, πάνω στη βάση της αποδοτικότερης εργασίας και του ανταγωνιστικού χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας, που επί χρόνια λιμνάζει στο τέλμα της βολής σε δημόσια «θεσούλα», αιώνια δέσμια της αρχής της «ήσσονος προσπαθείας».

    Πάντως, όλα κι όλα, όλοι απαιτούν αλλαγές και μεταρρυθμίσεις αλλά αυτές να γίνουν και να αφορούν…. τους άλλους! Και αν είναι να σηματοδοτούν λιγότερη δουλειά και περισσότερη αμοιβή, καλώς να έλθουν, με παραπάνω δουλειά όμως, όχι. Να μας λείπει!

   Από πολλά χρόνια πριν θυμάμαι, σε τόπους που έσφυζαν από κίνηση, ζωή και προκοπή, με μηδενικά ποσοστά ανεργίας, (π.χ. Χονγκ Κονγκ, Σινγκαπούρη, πόλεις που ξέρουν πολύ καλά χιλιάδες Έλληνες τουρίστες), σε κάποια εμπορικά κέντρα υπήρχαν εργαζόμενοι που έκαναν μήνες να δουν ήλιο. Νύχτα έπιαναν δουλειά και νύχτα σχόλαγαν!

   Επίσης θυμάμαι πως η αργία, μιά ημέρα την εβδομάδα, ήταν κυλιόμενη. Έτσι οι μεν εργαζόμενοι είχαν ρεπό σε διαφορετική ημέρα κάθε εβδομάδα, η επιχείρηση όμως ήταν πάντοτε ανοιχτή. Επί 365 ημέρες το χρόνο. Έτσι προκόβει ο κόσμος!

   Το βιοτικό επίπεδο των προαναφερθέντων τόπων είναι γνωστό και ζηλευτό και η θέση τους στην παγκόσμια κατάταξη επίσης.

   Κι εδώ μου γεννιέται το ερώτημα, αφού αυτοί μπορούν, εμείς γιατί όχι; Μήπως γιατί δεν μας αφήνει η κακομάθεια και η συντήρηση των, έστω, στραβών…. κεκτημένων;

Οπότε λειτουργούμε σαν την ορχήστρα του «Τιτανικού», που έπαιζε μέχρι τέλους, ενώ το καράβι βούλιαζε;  Μόνο που εκείνοι υπηρετούσαν με αξιοπρέπεια κι αυταπάρνηση το καθήκον τους, ενώ εμείς το κάνουμε κοιτάζοντας μόνο, αναξιοπρεπώς και ιδιοτελώς, την πάρτη και τη βολή μας. Ούτε ρούπι απ’ τα «κεκτημένα»!