Από ημέρες με απασχολούσε το πάρα κάτω θέμα, όμως η… «γλύκα» της υποθέσεως των Γλυκών Νερών ήταν ισχυρότερη και το επεκάλυπτε. Με την αυλαία της α΄ πράξεως αυτού του δράματος να πέφτει και τον Μπάμπη να κουρνιάζει τρυφερά -γιά τα περαιτέρω μαθήματα σκηνοθεσίας και ηθοποιίας- στην αγκαλιά του Λιγνάδη, επανέρχομαι στο θέμα.
Αυτό που εισπράττω, ως συνισταμένη, από μεγάλο μέρος της μίζερης ελληνικής κοινωνίας, το διαισθανόμουν ήδη -σιγά τα δύσκολα- και επιβεβαιώθηκε από μισόλογα και ακριτομύθιες της γνωστής και αντιπροσωπευτικής αριστερής «προοδευτικούριας, (τρομάρα τους!), και συμπλεγματικής μερίδος της.
Η σπουδαία διάκριση του ελληνικού ζευγαριού στο μεγάλο γαλλικό Όπεν της παγκόσμιας Αντισφαιρίσεως -ελληνιστί… Τένις- αντί να γεννήσει χαρά και εθνική υπερηφάνεια, σκόρπισε κατήφεια, γκρίνια και απελευθέρωσε ταξικό μίσος. Τα μικρόνοα και στενόκαρδα αριστερά ανθρωπάκια προσκολλημένα στο καρανίκειο δόγμα: «η καριέρα είναι χολέρα» και το μπαλτάδειο απόφθεγμα: «η αριστεία είναι ρετσινιά», εμπνεόμενα από τη ζηλοφθονία των υψηλών αποδοχών που φέρνει αυτή η αριστεία -εκφραστής της η γριέντζα, πρώην συριζάρια υφυπουργός, που κατακεραύνωνε τους… «πλούουουσιους» και γέμιζε ο στόμας της… πλούτια- βγάζουν το ταξικό τους μίσος κατά του δήθεν… ελιτίστικου αθλήματος, το οποίο θεωρούν σπορ των πλουσίων και το εξορκίζουν με τον απήγανο!
Όθεν, θα παρακαλούσα -και προέτρεπα- όλα αυτά τα… λαϊκά παιδιά της αριστερόστροφης κουλτούρας να μην διανοηθούν καν να πιάσουν στο χέρι… ρακέτα. Ούτε αυτοί, ούτε τα παιδιά, ούτε τα εγγόνια τους.
Μακριά απ΄ αυτό το σιχαμερό άθλημα. Μή… Τζίζζζ... Φτού, κακά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου