ORPHEAS

-Κυριάκο, τον Τσίπρα και τα μάτια σου!

Οι δημοσκοπήσεις το δείχνουν καθαρά. Όσο κι αν υπάρχει δυσπιστία από κάποιους σ΄ αυτές. Η επιμονή στην κατεύθυνση που δείχνουν όλες ανεξαιρέτως -με μικροδιαφορές μεταξύ τους- αποδεικνύει την γενική τάση της κοινωνίας.

Πέραν από τα όποια εξωτερικά μηνύματα, η προσωπική αίσθηση είναι σαφής. Η χώρα διαθέτει κυβέρνηση σοβαρή στις προθέσεις, έντιμη στα εφαρμοζόμενα και, εν πολλοίς, αποτελεσματική ως προς το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Μέσα σ΄ έναν ορυμαγδό αντιξοοτήτων, ακραίων παγκόσμιων αρνητικών συγκυριών και αδήριτης αναγκαιότητος αποφασιστικών μεταρρυθμίσεων, η κυβέρνηση προσπαθεί να βγάλει την χώρα από την λιμνάζουσα οπισθοδρόμησή της και να καλύψει την απόσταση από τις υπόλοιπες δημοκρατικές και ευνομούμενες πολιτείες. Όμως οι αντιδράσεις της αντιπολιτεύσεως -από κωμικές μέχρι στείρα άρνηση των πάντων- μοιάζουν με τυπική διαδικασία θεσμικής αντιπολιτευτικής υποχρεώσεως. Λέμε γιά να λέμε! Και μάλιστα με πλήθος ασυναρτησιών, σολοικισμών, βαρβαρισμών και εμφανή στοιχεία ανοησίας, μπουρδολογίας και απόλυτης αμορφωσιάς και αντιφάσεων. Ήτοι, απουσία πολιτικών θέσεων και πομπώδεις μεγαλοστομίες, τάχα «σπινθηροβόλα»… ευφυολογήματα με υποκρυπτόμενη βλακεία και πλήρης απουσία εναλλακτικών θεσμικών προτάσεων. Κάτι που θυμίζει τον παλιό μαγκουροφόρο Δηλιγιάννη, ο οποίος ερωτηθείς ποιό είναι το πολιτικό του πρόγραμμα απάντησε: -«Μα… το αντίθετο του κ. Τρικούπη»!

Έτσι, απέναντι στην συμπαγώς συγκροτημένη προσωπικότητα του Μητσοτάκη, ένας τυχάρπαστος, άξεστος και αλλοπρόσαλλος λαϊκιστής Τσίπρας, προσπαθεί, με αόριστη συνθηματολογία παλαιάς κοπής, να απευθυνθεί στο λαϊκό θυμικό. Δημαγωγώντας ασύστολα, με κατά κόρον χρήση παλαιών, ξεπερασμένων και, εν πολλοίς, αφηρημένων, ακατανόητων και ξεθυμασμένων λέξεων και εννοιών, όπως π.χ. η «πρόοδος» και όλα τα παράγωγά της. Ενώ, στην ουσία, εκφράζει το άκρον άωτον της ακινησίας, της συντήρησης και της προσκόλλησης σε ό,τι πιό αναχρονιστικό, αντιπροοδευτικό και απηρχαιωμένο ιδεολόγημα έχει υπάρξει στον Πλανήτη. Π.χ. ο Μαρξισμός, ο τεμπέλικος δημοσιοϋπαλληλισμός και ο ιδιοτελής κουτοπόνηρος συνδικαλισμός. Μοναδικός στόχος η κατάληψη της εξουσίας, με μόνο πολιτικό «εργαλείο» προς τούτο, (ό,τι του έχει απομείνει δηλαδή), αντί επιχειρημάτων και πολιτικού διαλόγου στο κοινοβούλιο, η άκριτη συνέγερση των… «μαζών» και η πειθώ του πεζοδρομίου, (συλλαλητήρια, υψωμένες γροθιές, συνθήματα, γκαρίκλες, κόκκινες σημαίες και μπόλικη… τεχνητά καλλιεργημένη «αγανάκτηση»). Συνταγή που τον έφερε κάποτε στην εξουσία. Παραγνωρίζει όμως πως αυτή η συνταγή απεδείχθη ατελέσφορος, ως προς το αποτέλεσμα, και πως το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού, η σιωπηρή και σκεπτόμενη πλειοψηφία, «έπαθε και έμαθε». Και έχει πλέον αφυπνιστεί. Οπότε, η εμμονή σε κόλπα και τερτίπια του παρελθόντος, δεν μπορεί παρά να «αλείφει» με βούτυρο το ψωμί της πολιτικής υπεροχής Μητσοτάκη.

Μακάρι, λοιπόν, γιά το καλό της Ελλάδος, να συνεχίσει έτσι…