«Μαρκ Τουαίν», ο μοναδικός, ο διαχρονικός, ο ανεπανάληπτος.

   Ο πασίγνωστος Αμερικανός χιουμορίστας συγγραφέας και ποιητής, περισσότερο επίκαιρος σήμερα, παρά ποτέ, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις.

   Κάτω απ’ αυτό το ψευδώνυμο κρύβεται ο Σάμουελ Λάνχορτ Κλέμενς, ένας ανήσυχος τύπος του αμερικανικού νότου, που γεννήθηκε το 1835 στη Φλόριντα του Μισούρι κι έμελλε ν’ αφήσει το ανεξίτηλο στίγμα του στην παγκόσμια λογοτεχνία. 

   Η τυχοδιωκτική του φύση κι η αγάπη του για  ταξίδια και  περιπέτεια τον έκανε, αρκετά πριν τα 20 του χρόνια, πηδαλιούχο σε ποταμόπλοιο του Μισσισσιπή. Τότε, αφού όπως είναι γνωστό ότι  το βάθος των ποταμών μεταβάλλεται συνέχεια από προσχώσεις, την μεταβολή της ποσότητος του νερών που κουβαλούν  και τον έλεγχο της ασφάλειας του πλού  τον είχαν δύο μούτσοι, ειδικά επιφορτισμένοι προς τούτο. Ο ένας βυθομετρούσε συνέχεια μ’ ένα βυθόμετρο κι ο άλλος κατέγραφε το βάθος.

   Έτσι, φώναζε λοιπόν ο πρώτος, μετρώντας:                                                                                  

    - Mark two! Δηλαδή, «Γράψε δύο!», εννοώντας δύο οργιές. Έγραφε 2 στο κατάστιχο, ο δεύτερος μούτσος και συνέχιζαν το μέτρημα και την καταγραφή.

   Απ’ αυτή την διαδικασία προέκυψε το ψευδώνυμο «Mark Twain», δηλαδή, σε  ελεύθερη απόδοση, «Γραψοδυάρης»!

   Στα 20 του, ο Τουαίν πήγε χρυσοθήρας στην Καλιφόρνια και, παράλληλα, άρχισε να δημοσιογραφεί, ώσπου η μανία του γιά ταξίδια τον έστειλε, ως ανταποκριτή εφημερίδος Alta California του Σαν Φραντσίσκο, το 1867, στα λιμάνια της Μεσογείου. Οι εντυπώσεις του αποτέλεσαν το υλικό του πρώτου του βιβλίου, με τίτλο «Το ταξίδι των αθώων». Έκτοτε, έγραφε με μανία, γενόμενος γνωστός παγκοσμίως.

   Το κοφτερό του μυαλό κι η φαρμακερή του γλώσσα, μέσα σε μια κοινωνία απόλυτα συντηρητική, τον έκαναν να κατηγοριοποιεί τα γραπτά του. Σ’ εκείνα που δημοσιεύονται και σ’ εκείνα που δεν, προσέχοντας επιμελώς να μην σκανδαλίζει ….πολύ!  Έτσι χρειάστηκαν 25 τόμοι γιά να συγκεντρωθεί και δημοσιευτεί το συνολικό του έργο,  αρκετά μετά τον θάνατό του, το 1910, αφού τα περισσότερα γραπτά του παρέμεναν αδημοσίευτα και άγνωστα!

   Ανάμεσα στα πιό πιπεράτα του έργα υπήρξε και το κείμενο  μιάς καταπληκτικής διάλεξης που έδωσε στο Παρίσι το 1879, αναγνωρισμένος πλέον συγγραφέας, ως  τιμώμενο πρόσωπο του συλλόγου «Stomach Club», με

την οποία θα έκλεινε τις εργασίες ενός ανόητου και ανούσιου συνεδρίου. Μια, σχετικά, όχι πολύ γνωστη σελίδα της πολυποίκιλης δραστηριότητός του.

   Γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως επρόκειτο περί αφόρητα πληκτικής διαδικασίας και συνάθροισης, φρόντισε κι έγραψε ένα εξόχως σοκαριστικό χιουμοριστικό κείμενο, του οποίου η από βήματος ανάγνωση σόκαρε και ταρακούνησε την καλή παρισινή κοινωνία και έκανε τους… συνέδρους, με γουρλωμένα μάτια,  να μην ξέρουν πού να κρυφτούν κι από πού να φύγουν, από την ταραχή τους, βλαστημώντας, μέσα τους, την έμπνευση να καλέσουν αυτόν τον παλαβό, τιμώντας τον μάλιστα! Στην αίθουσα έγινε ένας χαμός!

   Το θέμα που επέλεξε να αναπτύξει ο Τουαίν είχε τίτλο: «Σκέψεις γιά την επιστήμη του Αυνανισμού» και γενικό συμπέρασμα το : «ο αυνανισμός αποτελεί την μητέρα όλων των εφευρέσεων»!!!

   Λόγω του μήκους της ομιλίας, αλλά και γιά να μην σας κουράζω περισσότερο, θα την αναρτήσω αυτούσια, σε δεύτερο μέρος.  Στο μεταξύ, όσοι αδημονούν μπορούν ν’ αρχίσουν την… προπόνηση μόνοι τους και… από τώρα. Σιγά-σιγά και με αργές παλινδρομικές κινήσεις!      Έτσι γιά…. ζέσταμα. Οι υπόλοιποι μαζί μου, αύριο. 

   Tώρα θα μου πείτε: Καλά πως σου 'ρθε πάλι στο μυαλό αυτή η μνημειώδης... διάλεξη; Απλά, παρατηρώντας τον τρόπο που αντιπολιτεύονται τα παλικαράκια του Σύριζα την κυβέρνηση, είναι αδύνατον να μην σκεφτείς πως αν ζούσε ο... μαιτρ Μαρκ, θα τους αφιέρωνε ολόκληρα κεφάλαια!!!

   

Μαρκ Τουαίν. Σκέψεις για την Επιστήμη του Αυνανισμού.

«Ο αυνανισμός είναι η μητέρα των εφευρέσεων».

   Κυρίες και κύριοι, χαίρετε.

   Ο χαρισματικός προλαλήσας από αυτό εδώ το βήμα, σας επέστησε την προσοχή στην «κοινωνική μάστιγα» που αποκαλείται συζυγική απιστία. Ανέλυσε με θαυμαστή ευστοχία το θέμα μέχρι που το εξάντλησε! Τίποτα, μα τίποτα απολύτως δεν απομένει να προσθέσω εγώ. Κι αν αυτή τη στιγμή έχω καταλάβει τη θέση του, είναι για να συνεχίσω την ιεράν αποστολή που εκείνος ξεκίνησε με στόχο τη διαφύλαξη της Αρετής, επισημαίνοντας τους κινδύνους που εγκυμονεί μία άλλη απόλαυση. Η απόλαυση εκείνου του είδους της ηδονής που πολλοί συνηθίζουν να ονομάζουν «αυτοκαταστροφική». Με άλλα λόγια θα αναφερθώ σε κάτι που έχω λόγους να πιστεύω πως κι εσείς οι ίδιοι πολύ συχνά επιδίδεστε!

   Μεγάλοι συγγραφείς ή επιστήμονες, ταγμένοι στην διαφύλαξη της Υγείας ή της Ηθικής μας, ασχολήθηκαν με ζήλο και μαχητικότητα με το θέμα αυτό, αποδεικνύοντας έτσι συγχρόνως και το πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στη ζωή μας. Άλλοι από αυτούς τάχθηκαν υπέρ και άλλοι κατά.

   Ο Όμηρος, στο δεύτερο βιβλίο της  Ιλιάδας  αναφωνεί:  «Αν είναι να μου κόψετε τη μαλακία, καλύτερα να πεθάνω»!

   Και ο Καίσαρ, παρατηρεί στα Σχόλιά του. «Η μαλακία είναι η πιό καλή παρέα γιά τον μοναχικό, η πιό καλή φίλη γιά εκείνον που η κοινωνία έχει παραπετάξει, η πιό μεγάλη ευεργεσία γιά τον γέροντα. Χάρη σ’ αυτήν τη μεγαλειώδη ενασχόληση οι πάμπτωχοι μπορούν κάποιες στιγμές κι αισθάνονται την ευτυχία του πλουσίου». Αλλού πάλι, αυτός ο έμπειρος παρατηρητής της ζωής επισημαίνει: «Είναι κάποιες φορές που προτιμώ τη μαλακία κι από αυτόν ακόμη τον σοδομισμό!».

   Ο Ροβινσώνας Κρούσος προσθέτει: «Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω όλα όσα οφείλω σ’ αυτήν την τόσο ραφινάτη τέχνη».

   Η βασίλισσα Ελισάβετ  την θεωρούσε ως «το φρούριο της παρθενίας».

   Αλλά κι αυτός ο Τσέτε – Γουά – Ρη, ο αρχηγός των Ζουλού, την προτιμά” «Κάλιο μιά παχιά στο χέρι, παρά δέκα στο βρωμομάλλιαρό τους».

   Ο αθάνατος Φραγκλίνος τόνισε: «Η μαλακία είναι η μητέρα των εφευρέσεων» και συμπλήρωσε: «Η μαλακία είναι η αντιπροσωπευτικότερη πολιτική πράξη».

(Σημ. Πόσο προφητικός ο, σίγουρα φιλέλλην και μεγάλος γνώστης του ελληνικού ταμπεραμέντου και χαρακτήρα, Φραγκλίνος, αφού την απόδειξη της αληθείας των λόγων του έχομεν προ οφθαλμών σήμερα!)

   Ο Μιχαήλ Άγγελος, αλλά και όλοι οι κλασσικοί μαιτρ  -και ας μου επιτραπεί στον όρο μαιτρ να συμπεριλάβω μία σειρά από τις πιό λαμπρές προσωπικότητες στην ιστορία της ανθρωπότητος- εκφράστηκαν με τρόπον ανάλογο. Είπεν ο Μιχαήλ Άγγελος στον Πάπα Ιούλιο τον II: «Η ταπεινοφροσύνη βοηθά την ψυχική υγεία, η μόρφωση αποτελεί ένα πολύ χρήσιμο εφόδιο, η αυτοσυγκράτηση αναδεικνύει τον άνδρα, αλλά  γιά μιά ψυχή που όλοι οι άλλοι την θεωρούν πραγματικά ανώτερη και φωτισμένη αυτά όλα δεν αποτελούν παρά ατελή κι ασήμαντα υποκατάστατα μιάς άλλης άσκησης. Εκείνης του να μαλακίζεσαι αποτελεσματικά!».

   Ο μέγας ποιητής Μ. Μπράουν, (Σημ. άλλο ένα, εν χρήσει ψευδώνυμο του Μαρκ Τουαίν), σ’ ένα από τα πρόσφατα και ασφαλώς ιδιαιτέρως εμπνευσμένα του ποιήματα, ενσωματώνει οριστικά τη μαλακία μέσα στην ποίησή του, μέσω ενός στίχου, ο οποίος δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως θα επιβιώσει στους αιώνες των αιώνων:

              «Κανένας μας δεν μπόρεσε, να μην την αγαπήσει,

                σε κάθε δε περίσταση, σπεύδει να την τιμήσει»

   Ανάλογες είναι και οι σχετικές μ’ αυτήν δηλώσεις και πολλών άλλων φωτισμένων προσωπικοτήτων αναλόγου κύρους.

   Όμως ο κατάλογος των ονομάτων όλων εκείνων που στα λόγια τους την κατακρίνουν και την μάχονται είναι ατελείωτος. Αυτών που έχουν καταφερθεί με ακαταμάχητα επιχειρήματα και έχουν εκφωνήσει πύρινους λόγους εναντίον της. Δυστυχώς όμως ο χρόνος δεν μας επιτρέπει να αναφερθούμε διεξοδικότερα.

   Ο Μπρίγκαμ Γιάνγκ, δεύτερος Πρόεδρος της Εκκλησίας των Μορμόνων, που εισήγαγε την πολυγαμία στον Χριστιανισμό και ο οποίος, φοβούμενος μήπως κατηγορηθεί ότι ο ίδιος πρώτος δεν εφήρμοζε την διδασκαλία του, παντρεύτηκε 53, περίπου, γυναίκες και απέκτησε 56 παιδιά. Με άλλα λόγια, αυτός ο ειδικός επί θεμάτων μαλακίας δήλωσε: «ο αυνανισμός συγκρινόμενος με την πραγματική συνουσία έχει τόση διαφορά, όση η πυγολαμπίς από την αστραπή».

   Ο Εβραίος Σολομών απεφάνθη: «Το μόνο που μπορώ να εκτιμήσω στον αυνανισμό, είναι το χαμηλό κόστος του».

   Ο δε αρχαίος γιατρός Γαληνός, από την άλλη μεριά, παρατηρεί: «Αποτελεί αίσχος να εξευτελίζουν  με μία τόσο ζωώδη χρήση αυτό το πολύτιμο όργανο, αυτό το σπουδαίο μέλος του ανθρώπινου σώματος, το οποίον εμείς οι θεράποντες της Επιστήμης, ακριβώς ένεκα της μεγάλης αναπαραγωγική του σπουδαιότητος  αναγορεύουμε σε Μεγάλο Ευεργέτη του ανθρώπινου είδους. Αυτό δηλαδή ισχύει με όσους εξ ημών το τιμούμε, πράγμα ομολογουμένως πολύ σπάνιο. Οι άλλοι καλά θα κάνουν να το κόψουν, παρά να το χρησιμοποιούν κατ’ αυτόν τον επαίσχυντο τρόπο».

   Αλλά και ο εξπέρ της Στατιστικής, ο Άνταμ Σμιθ, επισημαίνει σε μία αναφορά του στη Βουλή των Κοινοτήτων: «Κατά τις προσωπικές μου μετρήσεις, το μεγαλύτερο ποσοστό παιδικής θνησιμότητος οφείλεται σ’ αυτή την ολέθρια συνήθεια».

   Όμως η από αρχαιοτάτων χρόνων εξάσκηση αυτής της τέχνης, μας υποχρεώνει να την περιβάλουμε με την εκτίμηση και τον σεβασμό μας. Από την άλλη, το υψηλό ποσοστό βλαπτικότητος  αυτής γιά τον άνθρωπο, μας επιβάλλει να την καταδικάσουμε.

   Ο κ. Δαρβίνος αναγκάστηκε, με θλίψη πολλή, ν’ αποκηρύξει τη θεωρία του, σύμφωνα με την οποίαν ο πίθηκος είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ ανθρώπου και κατωτέρων όντων. Θεωρώ, εν τούτοις, πως επέδειξεν ιδιαιτέρα βιασύνη σ’ αυτή του την απόφαση. Ο πίθηκος είναι το μόνο ζώον που, εκτός από τον άνθρωπο, κατέχει και ασκεί την επιστήμη της μαλακίας. Τί τρανότερη απόδειξη απαιτείται διά να καταδειχθεί η από τον πίθηκο καταγωγή μας! Τί άλλο χρειαζόμαστε διά να βεβαιωθούμε πως ο πίθηκος είναι αδελφός μας; Μα εξακολουθείτε ακόμη να διαφωνείτε; Δώστε σ’ αυτό το τόσο εκλεπτυσμένο ζώο ένα κατάλληλο ακροατήριο και θα διακόψει αμέσως κάθε άλλη του δραστηριότητα, προκειμένου να πιάσει τη μαλακία. Αν προσέξετε δε καλά τις συσπάσεις του προσώπου αυτού του, μετά μανίας, αυνανιζομένου όντος, θα ανακαλύψετε ίδια φλόγα εξυπνάδας και ίδια έκσταση ικανοποίησης μ’ εκείνη που έχει ένας άνθρωπος που ηδονίζεται μπροστά σε ακροατήριο, προθυμότατο να τον ακούσει!

   Τα αποτελέσματα της έντονης προτίμησης σ’ αυτή την ολέθρια ενασχόληση είναι ευκόλως ορατά. Προκαλείται μία τάση διά επίσημα γεύματα, κοκτέιλ, κάπνισμα πούρων σε κοσμικά φουαγιέ, φιλικές συγκεντρώσεις, διηγήσεις σόκιν ιστοριών και ανεκδότων και, κυρίως, μία έφεση γιά μεγαλεπήβολα σχέδια ζωής. Αν η συχνότητα της άσκησης ξεπεράσει ένα όριο, τότε έχουμε απώλεια μνήμης, ανδρικής τιμής, αξιοπρέπειας, αυθορμητισμού, συνεργατών και φίλων.

   Σε σχέση με όλα τα είδη της σεξουαλικής επαφής, η μαλακία μειονεκτεί ως προς τα εξής: Ως διασκέδαση διαρκεί ελάχιστα. Ως εργασία είναι υπερβολικά κουραστική. Ως κοινωνική επίδειξη δεν αποφέρει κέρδη. Δεν έχει θέση στην κοσμική ζωή, επειδή στους κύκλους των καλλιεργημένων έχει προ πολλού υπερκεραστεί ως θέμα συζητήσεως. Αυτοί, οι τόσον θερμοί υποστηρικτές της εξέλιξης και της προόδου, κατάφεραν ο αυνανισμός να αντιμετωπίζεται ως μία πάθηση. Κάτι σαν την αεροφαγία και τα επακόλουθά της. Όντως, οι έχοντες καλήν ανατροφή θεωρούν και τη μαλακία και το κλάσιμο, ως δύο ασχολίες απολύτως προσωπικές. Αν και, κατά το σαβουάρ – βιβρ, στη δεύτερη απ’ αυτές  ενδέχεται, υπό τις αυστηρές προϋποθέσεις πως η παρέα είναι ανδρική και πως θα ζητηθεί προηγουμένως η σχετική άδεια, η ομήγυρη να άρει το εμπάργκο, όσον αφορά τον «αναστεναγμό» του πισινού.

   Ο διακεκριμένος προκάτοχός μου σ’ αυτό το βήμα, προφανώς σας έπεισε ότι όλες ανεξαιρέτως οι «κοινωνικές μάστιγες της ηθικής» είναι κατακριτέες. Με τη σειρά μου θα ήθελα κι εγώ να σας πείσω πως υπάρχουν και κάποιες άλλες μάστιγες, τις οποίες δεν ανέφερε. Αυτές είναι που θα πρέπει ν’ απαγορευτούν, και μάλιστα με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο!

   Σας συμβουλεύω, λοιπόν: «Αν πρόκειται να θέσετε σε κίνδυνο την αξιοπρέπεια και τη σοβαρότητά σας, μην τον παίζετε και πάρα πολύ!».

   Και αν αισθάνεστε μίαν κάποια  «αγωνιστική»  διάθεση  μέσα σας, τότε ρίξτε το «ακόντιό» σας με άλλον τρόπο. Μην το κοπανάτε συνεχώς, πάνω-κάτω στο έδαφος, μπροστά στα πόδια σας.

   Ευχαριστώ που με ακούσατε.

   ΥΓ.  Το εκπληκτικό αυτό κείμενο έχει εκδοθεί και κυκλοφορήσει σε κάμποσες χιλιάδες, με τον ίδιο τίτλο, από τις εκδόσεις «ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ». Όσοι επιθυμούν να …. κοσμήσει τη βιβλιοθήκη τους, ας το αναζητήσουν στα βιβλιοπωλεία.