Κική Δημουλά. Μιά ακόμη "φυγή" κι ένα ακόμη δυσαναπλήρωτο κενό.

  Μιά ακόμη μεγάλη μορφή της τέχνης του λόγου και της διανόησης έφυγε διακριτικά γιά τον προορισμό που της ανήκει. Την αιωνιότητα. Γιά να αναρριχηθεί και καταλάβει, δικαιωματικά, την θέση που της αξίζει στο Πάνθεον εκείνων των ανθρώπων που, φεύγοντας, αφήνουν πίσω τους στιβαρό και σοβαρό αποτύπωμα, κάνοντας την βιολογική τους απουσία, ιδιαιτέρως οδυνηρή.

   Ωραία φυσιογνωμία, χαμηλότατο προφίλ και άπειρη ευγένεια. Στοιχεία που επιβεβαιώνουν την αντιστροφή του γνωμικού: "Επιστήμη χωριζομένη αρετής κακία εστί", καθ' ότι η "επιστήμη" της στην λογοτεχνία συνοδευόταν από ενάρετη ζωή, άρα... προσωποποιούσε την καλοσύνη!
   Η ποίησή της βαθυστόχαστη και απόλυτα μελαγχολική -πάντα του μισοάδειου ποτηριού- όμως το ίδιο απόλυτα ευρηματική, εύστοχη και ακριβοδίκαιη στις περιγραφές της.
   Σαν μικρό δείγμα από το μεγάλο της έργο, παραθέτω κάποιους στίχους που με ηλέκτρισαν όταν τους πρωτοδιάβασα κι εξακολουθούν να με κρατούν σε... "τάση". Το μεγάλη δεν λέει τίποτα. Υπήρξε, είναι και θα είναι... παμμέγιστη! 
   Όσοι διαβάζετε τώρα αυτές τις γραμμές, σας καλώ να... υποκλιθείτε ευλαβικά στη μνήμη της.

«....Χαμένα πάνε εντελώς, τα λόγια των δακρύων.

Όταν μιλάει η αταξία, η τάξη σωπαίνει, κι έχει μεγάλη πείρα ο χαμός.

Τώρα θα πρέπει να σταθούμε στο πλευρό του ανώφελου.

Σιγά να ξαναβρεί το λέγειν της η μνήμη,

να δίνει ωραίες συμβουλές μακροζωίας

σε ό,τι έχει πεθάνει.

Ο μόνος αξιόπιστος μάρτυρας ότι ζήσαμε, είναι η απουσία μας».