Επί τέλους, λίγη αξιοπρέπεια κυρά Θάνου.

(Κοίτα τί ψάχνω στον αριστερό εσμό. Μάλλον θα μου’ πεσε βαρύς ο χθεσινοβραδυνός μουσακάς!).

 

"Πώς μας θωρείς αγέρωχη, πού τρέχει ο λογισμός σου";

   Η πολύφερνος, γιά την συριζαρέικη φάλτσα κομπανία, νύφη κυρά Βασιλική Θάνου, μας προκύπτει ήκιστα αξιοπρεπής. Απόλυτα συμβατή με το υπόλοιπο, εκτροχιασμένο στην ασυνέπεια, την κουταμάρα και τον παραλογισμό αξιοθρήνητο αριστερολόι. Μια τυπική αριστερή περσόνα, κολλημένη με UHU στην καρέκλα που -gratis- το αφεντικό την στρογγυλοκάθισε λίγο πριν μας... τελειώσει, μπας και διασωθεί γιά τις προσφερθείσες υπηρεσίες της. Ο βίος και πολιτεία της κυράς είναι γνωστός και κερασάκι στην τούρτα του, η τελευταία «κωλοτούμπα» -εξόχως επιτυχημένη-  όπως εκείνες του πρώτου διδάξαντος προϊσταμένου της: «Ναι, ομολόγησε, προ δέκα ετών είχα την άποψη πως δεν πρέπει οι απερχόμενοι δικαστές να παίρνουν δημόσιες θέσεις ουδετερότητος και ανεξαρτησίας, όμως τώρα... άλλαξα !!!». Η αρχική της ιδιότητα -συνδικαλίστρια- με ενοχλεί και με... ξυνίζει. Προσωπικά πιστεύω πως -ο ούτως ή άλλως κακός- συνδικαλισμός απάδει σε ορισμένα επαγγέλματα. Π.χ. οι στρατιωτικοί, οι αστυνομικοί, οι πυροσβέστες, οι δικαστικοί, οι σκουπιδιαρέοι -και κάποιοι άλλοι που δεν μου έρχονται τώρα στο μυαλό- δεν μπορούν -και δεν πρέπει- να συνδικαλίζονται. Αν δεν τους αρέσει να αλλάξουν δουλειά, ή να μην μπουν καθόλου σ’ αυτήν.  Αδυνατώ να φανταστώ, εν ώρα μάχης, να συγκαλούν οι φαντάροι... έκτακτη συνέλευση, ή με μιά μεγάλη φωτιά να μαίνεται, οι πυροσβέστες να κλείνουν τη μάνικα λόγω... αιτημάτων! Πλέον αυτών και λόγω ιδιώματος, έστω ιδιοτροπίας, δηλώνω φυσιογνωμιστής και πιστεύω απόλυτα στο: «οία η μορφή, τοιάδε και η ψυχή». Συνεπώς μού είναι αδύνατον να χωνέψω την μπρουτάλ φάτσα ενός Πολάκη ως υπουργό και την αφάνα της κυρά Βασιλικής ως πρόεδρο του Αρείου Πάγου.

   Η εν λόγω κυρά, σε όλο τον δημόσιο βίο της υπήρξε ιδιοτελής και ανήλθε -όπου και όταν- στηριζομένη σε ευνοιοκρατία πολιτικής φύσεως ή σε εκμετάλλευση της θέσεώς της δι΄ ίδιον συμφέρον. Όπως η προσπάθεια παρατάσεως της θητείας του Προέδρου του Αρείου Πάγου, δηλαδή της... αφεντιάς της! Τώρα, μετά την απόλυτη κομματική ταύτιση με την αξιωματική αντιπολίτευση, αρνείται -στερούμενη ίχνους ευθιξίας- να κάνει την ανάγκη φιλοτιμία και αποχωρήσει αξιοπρεπώς:

- «Ρε΄ σεις, δεν με θέλετε μιά, δεν σας θέλω δέκα»!  Να τα βροντήξει και να φύγει με το κεφάλι ψηλά. Όμως σκαρφίζεται -τάχα- την πολύτιμη παρουσία της γιά υψίστης σημασίας υποθέσεις που, αλί και τρισαλί, έτσι και φύγει αυτή από την προεδρία της επιτροπής ανταγωνισμού! Θα χάσει η Βενετιά βελόνι.

   Επειδή αδυνατώ να φανταστώ πως η κόλλα στον θώκο λέγεται «μισθουλάκος», μυρίζομαι κάτι πιό βαθύ και πιό «ψαχνουδερό» να κρύβεται πίσω από την ερρωμένη της αντίσταση να μας αδειάσει τη γωνιά. Μπορεί, δεν ξέρω, ίσως και να κάνω λάθος. Ο καιρός θα δείξει.

   Επί του παρόντος ας απολαύσουμε την λύσσα των συριζαρέων που, ζαλισμένοι από απώλεια της εξουσίας, δεν ξέρουν τί κοτσάνα, τί ψέμα και τί ανακρίβεια να σκαρφιστούν και να εκτοξεύσουν κατά της Κυβερνήσεως, εκθέτοντας την μωρία τους, πριν  ξαναγυρίσουν στη γνωστή, καλή τους συνταγή, που προ πενταετίας τους "βγήκε". Τη βαβούρα, τους μπαχαλάκηδες και τον άκριτο λαϊκισμό του πεζοδρομίου.