Με τη χώρα στο χορό της φωτιάς.

Ατυχία, ο καύσωνας, ο κακός μας ο καιρός, ή... μήπως;

  

    Το πλήθος, το μέγεθος, οι συνθήκες και ο χρόνος που εκδηλώνονται οι πρόσφατες φοβερές πυρκαγιές, σε σχέση με την επελθούσα πολιτική αλλαγή και το ιστορικό της περυσινής καταστροφής στο Μάτι, δίνουν αφορμή γιά απίθανες σκέψεις.
    Επιστρατεύοντας τα τελευταία ψυχία καλοπιστίας- ή και αφέλειας- που διαθέτω, αρνούμαι να τις προσεγγίσω, έστω και εφαπτομενικά,
    Όμως η διαβολικότητα του πολιτικού χώρου, σε συνδυασμό με την μηδενική φιλοπατρία του, το σκληρό βλέμμα, την ψύχρα στην λήψη των αποφάσεων και το μίσος που αναζωπύρωσε το σύντομο πέρασμα του από την εξουσία και η απώλεια αυτής, αποτελούν πειρασμόν μέγα.
    Παρακολουθώντας διάσπαρτα το τί γράφεται στο διαδίκτυο και με τί πάθος γεννιέται αυτό και διακινείται σε αρρωστημένα και ηλίθια μυαλά, δεν μπορώ να αποκλείσω, πλέον, τίποτα. Η παντελής έλλειψη κοινωνικής συνειδήσεως, η μικρομυαλιά, η ανευθυνότητα και ο πολιτικός φανατικός αμοραλισμός -κατάλληλα υποδαυλισμένος και κατευθυνόμενος άνωθεν- συνάδει ταιριαστά με την "σαμσωνική" φιλοσοφία του "αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων" και την λογική του... "να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα".
    Επειδή οι καιροί αναπλάθουν αλλήλους και τίποτε δεν γίνεται με παρθενογένεση, ο νους μου πηγαίνει στο προπολεμικό περιστατικό με την πυρπόληση του Ράιχσταντ και φοβούμαι τα επακόλουθά της. Μακάρι να διαψευστώ. Όμως οι συμπτώσεις είναι πολλές, γιά να είναι απλές συμπτώσεις.