«Νόμπελ... Ειρήνης». H τελευταία αυταπάτη Τσίπρα.

«Κι η μυλωνού τον άντρα της με τους... πραματευτάδες».

 

Με το μαχαίρι στο λαιμό, αρνούμαι να φανταστώ τον Αμόρφωτο Αγράμματο με σμόκιν στη θέση του Ελύτη!

   Αρχίζω με μικρή αναδρομή στον θεσμό. Ο Άλφρεντ Νόμπελ (1833 - 1896), ήταν γόνος πάμπλουτης οικογένειας Σουηδών μηχανικών και βιομηχάνων. Σαν προσωπικότητα εθεωρείτο ιδιόρρυθμη, όπως όλοι όσοι διαθέτουν καινοτόμο μυαλό. Μεταξύ άλλων εφευρέσεων τελειοποίησε την παρασκευή της νιτρογλυκερίνης και με βάση την πυρίτιδα εφηύρε την δυναμίτιδα. Αυτή, στα πρώτα της στάδια λειτουργούσε ανεξέλεγκτα, με αποτέλεσμα... πολλά θύματα εκρήξεων. 'Ενα από αυτά και ο αδελφός του Αιμίλιος! 

   Προφανώς λόγω τύψεων, αλλά και έμφυτου ανθρωπισμού, διέθετε το μεγαλύτερο τμήμα της κολοσσιαίας περιουσίας που απέκτησε σε φιλανθρωπίες. Σπουδαιότερη των οποίων η ίδρυση κληροδοτήματος με σκοπό την απονομή -κατ’ έτος- ειδικών βραβείων σε διάφορες ουμανιστικές δραστηριότητες και σε διακεκριμένες και προβεβλημένες παγκόσμιες προσωπικότητες οι οποίοι, απαραιτήτως, θα πρέπει να βρίσκονται στη ζωή. Οι τομείς που βραβεύονται ήσαν, κατ’ αρχήν, πέντε -Φυσική, Χημεία, Ιατρική, Λογοτεχνία και Ειρήνη- στους οποίους προσετέθη, από το 1968, ως έκτη η Οικονομία.

   Κατά μία ακατανόητη -σε μένα- λογική, όλα απονέμονται από την Σουηδική Βασιλική Ακαδημία Επιστημών στην Στοκχόλμη, πλην αυτού της Ειρήνης που απονέμεται στο νορβηγικό Όσλο, από την ειδική Νορβηγική Επιτροπή Νόμπελ, ενώ η απόφαση επιλογής είναι κι αυτή σουηδική!

   Η Ελλάδα καταξιώθηκε -δύο φορές- να κατακτήσει το κορυφαίο αυτό έπαθλο, και μάλιστα στον ίδιο τομέα, αυτόν της Λογοτεχνίας. Μία, το 1963, στον Γ. Σεφέρη και μία, το 1979, στον Οδ. Ελύτη. Και έτσι, η χώρα μας λογιζομένη αυτάρκης από βραβεία σε ποιοτικούς ανθρώπους της Μόρφωσης και των Γραμμάτων, διά της αριστερής ισοπεδωτικής της κυβερνήσεως, θεωρεί πως ήρθε η ώρα των... Αγραμμάτων και της Αμορφωσιάς! Και ποίος καταλληλότερος, αν μη ο προβεβλημένος ημέτερος ηγέτης! Ο οποίος, αν και υπέρμαχος της «ενοποίησης των θρανίων», αφού η φυσική του θέση είναι λίγο πιό πίσω και από το τελευταίο, ενώ τα πτυχία τα... απέκτησε gratis και τα «κατέλαβε» με γροθιά υψωμένη να... διεκδικεί και όχι προσγειωμένη στο θρανίο με το bic να γράφει στην κόλλα, ξερογλείφεται τώρα στην ιδέα μιάς καθαρά καπιταλιστικής βράβευσης.  Οπότε, φουλ άπαντα τα αριστερά ανεγκέφαλα τρόλια ξαμολήθηκαν να... πανηγυρίζουν γιά την... βέβαιη επικείμενη βράβευση του ηγέτη τους! Μέχρι την 11^η Οκτωβρίου θα μας πιπιλίζουν και θα μας τα... «ζαλίζουν» -διαφημίζοντας, προπαγανδίζοντας και «βάφοντας αυγά με πορδές»- μιά επιτυχία που δεν πρόκειται να έρθει ποτέ! Και εξηγώ γιατί:

   Οι Σουηδοί είναι σκεπτόμενα και μορφωμένα άτομα και δεν είναι τόσο ηλίθιοι -σαν τα ντόπια αριστερά κουτορνίθια- ώστε να βραβεύσουν έναν αγράμματο λαϊστή δημαγωγό που με ψέμματα, κόλπα και αυταπάτες εξαπάτησε έναν ολόκληρο λαό, του κάθισε στον σβέρκο και τον «κουλαντρίζει» με κολωτούμπες και πλήρη υποταγή στα κελεύσματα των ισχυρών της Γης, που τώρα γλείφει εκεί που πρώτα έφτυνε -κορδακιζόμενος. Δεν είναι δυνατόν η Συμφωνία των Πρεσπών να θεωρηθεί συμβολή στην παγκόσμια ειρήνη, καθ’ όσον αυτή ουδέποτε ετέθη σε κίνδυνο από την αρνησικυρία της Ελλάδος στην ένταξη των Σκοπίων σε διεθνείς οργανισμούς. Ίσα-ίσα που, μέχρι τώρα, οι οικονομικές και τουριστικές σχέσεις Ελλάδος-Σκοπίων είναι μεγαλύτερες και ισχυρότερες από κάθε άλλη διακρατική σχέση σε ποσοστό ΑΕΠ. Πιθανή υποστήριξη των διαφόρων... «μεγάλων», στην προβολή υποψηφιότητος Τσίπρα, όπως των Τραμπ, Μέρκελ, Μακρόν, κ.λπ., ως αντάλλαγμα της ένταξης των Σκοπίων σε ΝΑΤΟ και ΕΕ και επιβράβευση της βολικής υποταγής του... «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενου», έχουν μία ευτέλεια στην οποία θεωρώ αδιανόητο να υποταχθεί ένα σοβαρό σώμα, όπως αυτό των Σουηδών Ακαδημαϊκών.

   Συνεπείς στην αερολογική μπουρδολογία και το αριστερό αξίωμα: «Πες, πες, πες, όλο και κάτι θα μείνει», επιστρατεύτηκε -φυσικά διαστρεβλωμένος- ακόμη κι ο... Πάπας! Η αλήθεια, σχετικά με την δήθεν... πρόταση του Τσίπρα γιά Νόμπελ Ειρήνης έχει ως εξής: Παλαιότερα και πολύ πρό της Συμφωνίας των Πρεσπών, η οποία -υποτίθεται- αποτελεί το αίτιο της... «βράβευσης», ο Ποντίφηξ, αναφερόμενος στην επίσκεψη Τσίπρα στη Λέσβο και σε όσες μπούρδες τους ξεφούρνισε εκεί είπε, στο περίπου: «Με τέτοιο ανθρωπιστικό ενδιαφέρον γι’ αυτούς τους δυστυχείς, ο άνθρωπος θα άξιζε ένα... Νόμπελ Ειρήνης»! Ένας άσχετος εντυπωσιασμένος από άσχετο γεγονός, γιά έναν άσχετο παραμυθατζή, που -πέραν από παχιά λόγια- έχει αφήσει τους λαθρομετανάστες στην τύχη τους!

   Θεωρώ αδιανόητη τη βράβευση γιά... Ειρήνη, ενός τύπου που με σύνθημα! «Ή τους τελειώνουμε, ή μας τελειώνουν», κατάφερε σε τέσσερα χρόνια να διχάσει έναν λαό και να τον κάνει μαλλιά κουβάρια ξύνοντας παλιές -σχεδόν ενός αιώνα- πληγές, να αναζωπυρώσει καταλαγιασμένα πάθη και να αναμοχλεύσει ξεχασμένες έχθρες. Όχι, χίλιες φορές όχι, αρνούμαι να δεχθώ τοιαύτη και τοσαύτη εθελοτυφλία και επιπολαιότητα των Σουηδών Ακαδημαϊκών, γιά τόσο «μικρή και ευτελή» σκοπιμότητα με την προβολή ενός πολιτικάντη ασήμαντου διεθνούς βεληνεκούς. Αρνούμαι να δεχθώ αξιοσύνη σε ένα μικρόψυχο ανθρωπάκι που επιμένει στην άρνηση συγγνώμης προς ένα αθώο -τον Πικραμένο- και αρνήθηκε έκφραση συμπάθειας σε ένα θύμα - τον Παπαδήμο- της, απ' αυτόν, εκκολαφθείσης πολιτικής εγκληματικότητος.

   Κοντολογίς, αν ο Τσίπρας μπορούσε να διεκδικήσει κάποιο διεθνές βραβείο, αυτό θα είναι της παιδικής παραμυθοφιλολογίας, ως ένας σύγχρονος Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Ή σε κάποιο που θα πρέπει να θεσπιστεί ειδικά για δαύτον: Της σε ελάχιστο χρόνο «Ιδεολογικής Μετάλλαξης» και της «Θεαματικότερης Πολιτικής Κωλοτούμπας»!