Κόντρα στη δύναμη του Χρόνου.

   Σαν να ήταν χθες, πέρασε ήδη ένας χρόνος από τότε που η Άλκηστίς μας έμπαινε στον τελευταίο γύρο της άνισης και απέλπιδος μάχης με τον Θάνατο. Γαλήνια, αγέρωχη, γενναία, αξιοπρεπής όρθωσε στον γίγαντα το εξασθενισμένο, από την αρρώστια, κορμάκι της. Μέχρι τελευταίας ανάσας τον κοίταζε θαρραλέα κατάματα και τον περιφρονούσε. Καθώς εκείνος της έτριζε τα δόντια, αυτή τον λοιδορούσε! Όμως ήξερε την τελική κατάληξη αυτής της μάχης, γιατί γνώριζε καλά τη δύναμη του Χάρου και την αδυναμία του Ανθρώπου. Και, παρά ταύτα, πολέμησε μέχρι το αναπόφευκτο τέλος με αποφασιστικότητα και αξιοπρέπεια. Γιά μιά ζωή «μεγάλη» δεν ήταν δυνατόν να λυγίσει τις τελευταίες της στιγμές. Γνώριζε καλά πως το πραγματικό μεγαλείο του ατόμου βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο κλείνει τον επίγειο κύκλο του. Και, γι’ αυτό, έφυγε «μεγάλη». Μεγάλη στην ψυχή και το φρόνημα και περήφανη στην αντιμετώπιση της «φτήνιας» και της ευτέλειας της καθημερινότητος, δεν ήταν δυνατόν ν’ αλλάξει στο τέλος. Από την αρχή της ζωής της υπήρξε «Κυρία» και κυριάρχησε κερδίζοντας εκτίμηση και αναγνώριση. Και σαν τέτοια απεχώρησε. Αλύγιστη, πάντα αξιοπρεπής και μ’ ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη.

   Το κενό που άφησε πίσω της, είναι όχι απλώς δυσαναπλήρωτο, αλλά αδύνατο να καλυφθεί. Ενάντια στο Παγκόσμιο Νόμο που... «εχθρεύεται» τα κενά και -με την ακατάλυτη δύναμη του Πανδαμάτορα Χρόνου- φροντίζει να τα γεμίζει, επουλώνοντας πληγές και τραύματα, η απουσία της θα μένει παντοτινή και επώδυνη. Και η σκιά της θα σκεπάζει τους ανθρώπους της, αλλά και τον χώρο και τα χώματα που πότισε με τον ιδρώτα, την φροντίδα και την έννοια της.

   Οι όντως «μεγάλοι» -όχι οι... προβεβλημένοι και αναγνωρίσιμοι από εφήμερη, κίβδηλη δημοσιότητα- δεν ξεχνιούνται ποτέ. Και το αποτύπωμα που αφήνουν θα παραμένει ανεξίτηλο στην ψυχή και τη μνήμη αυτών που τους γνώρισαν, τους έζησαν, τους εκτίμησαν και τους αγάπησαν.