Περιμένοντας την "Ανάσταση".

Η "Ανάσταση" του Ελ Γκρέκο

   Έπρεπε να φτάσω στο γέρμα του βίου, έχοντας γευτεί όλες τις χαρές και όλες τις λύπες του. Από την γλυκύτερη επιτυχία ως την πικρότερη αποτυχία. Να πετάξω στα ύψη και να βουλιάξω στα βάθη.  Να πανηγυρίσω περιφανείς νίκες και να μουδιάσω κάτω από ταπεινωτικές ήττες. Να γνωρίσω τον έρωτα, την αγάπη αλλά και την εγκατάλειψη και την προδοσία. Να "κεντήσω" όνειρα και να "γκρεμίσω" όνειρα. Να νιώσω της ευεξία και τον πόνο, την αφθονία και την στέρηση, την ελπίδα και την απελπισία, την αισιοδοξία και την απογοήτευση, το κέρδος και την ζημιά, την εύρεση και την απώλεια, το δίκιο και την αδικία, την αναγνώριση και την αχαριστία, την Ζωή και τον Θάνατο. Έπρεπε να φτάσω στο τέρμα αυτών των συστατικών της ζωής, που -όλα μαζί- στοιχειοθετούν ό,τι -με τρεις λέξεις- ονομάζουμε «ματαιότητα των εγκοσμίων», γιά να στραφώ με περισσότερη προσοχή, ευλάβεια και σεβασμό προς τον Θείο και να συνειδητοποιήσω την τεράστια αξία και πνευματική υπεροχή του Χριστιανισμού πάνω σε όλες τις υπόλοιπες εκφάνσεις, υπομνήσεις, εμφανίσεις και αποκαλύψεις του Θεού στον κόσμο που «έχτισε» και ιδίως στο τελειότερο -αλλά και ατελέστερο λόγω παθών- δημιούργημά Του, τον Άνθρωπο. Να συγκεκριμενοποιήσω και σκιαγραφήσω μέσα μου αυτό που συμβατικά αποκαλούμε: «Θρησκεία». Να την διαχωρίσω, απομονώσω και διατηρήσω απρόσβλητη και αμόλυντη -ως κόρην οφθαλμού- από  τις υπερβολές, τα λάθη και τις αστοχίες των επίγειων λειτουργών της, οι οποίοι -στο βάθος τους- δεν είναι τίποτα περισσότερον από απλοί άνθρωποι. Με πάθη, ελαττώματα και ανάγκες. Δυστυχώς, σ' αυτήν τη κατάληξη άργησα, αλλά -ευτυχώς- πρόλαβα!

   Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου που μ’ αξίωσες να βιώσω όσα εβίωσα και να καταλάβω, επί τέλους,.... αυτά που θα έπρεπε να είχα καταλάβει από καιρό.