Η νέα σχολή Αρχιτεκτόνων και η ανεργία των μηχανικών.

Όπου η φαυλότητα ξεπέρασε το κόκκινο και παίρνει νέους στο λαιμό της!

Τέλος εποχής!

 

   Ανήγγειλε ο κ. Υπουργός της… «διά βίου αγραμματοσύνης και δημιουργίας πτυχίων αποκλειστικά γιά κορνιζοποίηση» πως θα λειτουργήσει η νέα πανεπιστημιακή σχολή Αρχιτεκτόνων στα Ιωάννινα. Και όσοι πιστοί… προσέλθετε!

   Πέραν πάσης άλλης σκοπιμότητος, γίνεται καταφανές πως ο «Γιαννάκης» της πολιτικής θέλει να «ρεφάρει» την πολιτική του δημοφιλία και συνεχώς ξεπερνάει τον εαυτό σου σε παροχές λαϊκίστικου χαρακτήρα. Με την τελευταία του εξαγγελία παίζει άλλη μία φορά με τον πόνο και την ασίγαστη μανία των ταλαίπωρων συμπολιτών μας γιά απόκτηση… πτυχίου. Πτυχίο να ’ναι κι ό,τι να ’ναι! Ανεξαρτήτως περιεχομένου και συναλλακτικής αξίας. Και βεβαίως με την απόκτηση να ενδιαφέρει πρωτίστως και όχι με το γνωστικό του περιεχόμενο ή την μελλοντική του επαγγελματική εξαργύρωση. Έτσι ο τόπος πλημμύρισε από… «πτυχία» ασχέτων, αμόρφωτων… πτυχιούχων. Κατάλληλα μόνο γιά περιτύλιγμα σαρδέλας ή γόπας από πάγκο ιχθυοπωλείου.

   Πτυχία με τη σέσουλα από «διαπλεκόμενους» αγράμματους και «τοξικούς» δασκάλους, με μηδενική επιστημονική γνώση και μηδενική διδακτική επίδοση κι απόδοση. Φυσικό αποτέλεσμα η δημιουργία πληθωρικού πτυχιακού προλεταριάτου με μηδενική γνωστική ουσία! Πλην όμως -όλα κι όλα, η αλήθεια να λέγεται- και με απόλυτη επίτευξη της αξιακής ισοπέδωσης των… «πτυχιούχων», κατά τη βασική μαρξιστική θεώρηση. Δηλαδή, όλοι προς τα κάτω! Τελείως άσχετοι και χωρίς γνώσεις. Στον πάτο! Εκτός κάποιων ειδικών εξαιρέσεων που, διαθέτοντας καταραμένο «κεφάλαιο», ξεστραβώνονται στο εξωτερικό, μένουν εκεί και… προκόβουν!

   Ειδικά οι πολυτεχνικές σχολές, ακόμη κι αν παραβλέψουμε τις made in Greece σπουδές και τις υποτυπώδεις προσλαμβανόμενες επιστημονικές γνώσεις, δεν οδηγούν σε επιτυχημένη επαγγελματική καριέρα. Αν θεωρήσουμε, βέβαια, πως κανείς δεν τελειώνει το Πολυτεχνείο, (Αρχιτέκτων, Πολιτ. Μηχανικός, Μηχανολόγος-Ηλεκτρολόγος, Τοπογράφος, κ.λπ.), γιά τη χαρά ... απόκτησης διπλώματος, αλλά γιά την εξαργύρωσή του στον στίβο της ζωής με μία αξιοπρεπή και δημιουργική καριέρα και τα, εξ αυτής, οικονομικά ωφελήματα. Όσοι, όμως, ξεκινούν σήμερα με τέτοιο σκοπό και στόχο, μάλλον ατύχησαν και πρέπει να ξανασκεφτούν τον επαγγελματικό τους προσανατολισμό.

   Ανεξάρτητα από την οικονομική κρίση, η οποία επιδεινώνει την κατάσταση, αυτά τα τεχνικά επαγγέλματα δεν έχουν κανένα επαγγελματικό μέλλον και, ήδη, όλοι οι σχετικοί επιστήμονες μηχανικοί υποαπασχολούνται και φυτοζωούν, αναγκασμένοι να μετατρέπονται σε γραφειοκράτες διεκπεραιωτές ηλίθιων εγγράφων, άνευ πρακτικής και ουσιαστικής χρησιμότητος. Δουλειές της πλάκας, όπως νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων, εκδόσεις ενεργειακών πιστοποιητικών, τροποποιήσεις ανελκυστήρων και άλλες τέτοιες αναξιοπρεπείς ψευτοαπασχολήσεις που εφεύραν οι κυβερνώντες για να βγάζει ένα κομμάτι ψωμί ο μηχανικός, υποβιβαζόμενος από επιστήμονας σε «ψωμοζήτουλα» διεκπεραιωτή ευκαιριακών «δουλειών του ποδαριού», ουδενός επιστημονικού περιεχομένου.

   Γενικώς, και παρά το αντικειμενικό γεγονός πως η οικοδομή αποτελεί μία από τις ατμομηχανές της οικονομίας, καθώς σέρνει πίσω της εκατοντάδες επαγγέλματα, δεν παύει να αληθεύει επίσης πως αυτή αποτελεί την λιγότερο αποδοτική και παραγωγική επένδυση, αφού «στοκάρει» και «τσιμεντοποιεί» το χρήμα.

   Ειδικά στην Ελλάδα, με τη γνωστή νοοτροπία της ανασφάλειας, του «κεραμιδιού πάνω από το κεφάλι μας» και της τσόντας του ενοικίου μιας γκαρσονιέρας, ή ενός διαριού, στα εισοδήματα των γεραμάτων μας, χτίστηκε ο τόπος απ’ άκρου σ’ άκρο.

   Κεραμίδι στην πόλη, κεραμίδι στο βουνό, κεραμίδι στη θάλασσα, κεραμίδι παντού! Νόμιμο ή αυθαίρετο, η χώρα… τίγκαρε στο… κεραμίδι! Αμφιβάλλω αν υπάρχει ελληνική οικογένεια χωρίς… κεραμίδι. Γι’ αυτό και οι κυβερνήσεις αρπάζουν το… κεραμίδι και το αλαλιάζουν στη φορολόγηση. Μας το φέρνουν στο κεφάλι, κατακούτελα,  κάνοντας ταυτόχρονα και το πορτοφόλι μας … κεραμιδαριό!

   Έχοντας βιώσει από πρώτο χέρι την άναρχη και ακόρεστη ανοικοδόμηση, έβλεπα από πολλών χρόνων πριν -και χωρίς ιδιαίτερες μαντικές ικανότητες- τον επελθόντα κορεσμό, τον μηδενισμό της οικοδομικής δραστηριότητος και την κατρακύλα των τιμών των ακινήτων και απέτρεπα από τα σχετικά επαγγέλματα όσους μπορούσα και όσους επηρέαζα.

   Με την επιφύλαξη ενός γιγαντιαίου σεισμού, γεγονός εντελώς απευκταίον, η οικοδομή στην Ελλάδα είναι τελειωμένη υπόθεση, ανεξαρτήτως οικονομικής κρίσεως. Βασικά λόγω κορεσμού. Ελάχιστες νέες οικοδομές και κάποιες επισκευές και διαρρυθμίσεις δεν είναι δυνατόν να απασχολήσουν τον τεράστιο, πλέον, αριθμό των ανέργων μηχανικών. Μιά ελαχιστοποιηθείσα «πίτα» δεν μπορεί να γεμίσει ένα μεγιστοποιημένον αριθμό «στομάτων». Η περίοδος των παχιών αγελάδων της ανοικοδόμησης παρήλθε ανεπιστρεπτί και οι σχετικές σχολές που θα παράγουν, εξ ορισμού, άνεργους πτυχιούχους μηχανικούς καλόν θα είναι να μειώνονται και όχι να αυξάνονται, δημιουργώντας ψεύτικα όνειρα και τρέφοντας φρούδες ελπίδες.

   Υποψήφιοι πολυτεχνίτες και ταλαντούχοι στα μαθηματικά και το σχέδιο, ξανασκεφτείτε την επιλογή σας, πριν είναι αργά! Η μετατροπή σας σε ταξιτζήδες-μηχανικούς, σουβλατζήδες-αρχιτέκτονες και καφετζήδες-μηχανολόγους, σίγουρα δεν σας αρμόζει.

"Δεύτερη ζωή δεν έχεις"! (Οδυσσέα Ελύτη)

 Μικρό αφιέρωμα σε ανεγκέφαλους... προοδευτικάριους κουλτουριαρέους.

Κρίμα στα νειάτα τους!

    Με αφορμή τελευταία ανάρτηση, σχετικά με την αναμενόμενη δυστυχία του μικρού παιδιού του ζεύγους των αρχιτρομοκρατών της... πλάκας, (ας όψεται η πειθώ των καλάσνικοφ και των περιστρόφων), έγινε μεγάλο "τζέρτζελο". Από θαυμαστές εκείνων που, δημοκρατικότατα, προσπαθούν να επιβάλλουν τις παρανοϊκές  σαχλαμάρες τους, κόντρα στην κοινή λογική, προσβάλλοντας έτσι τον μόχθο του σκληρά δοκιμαζόμενου και χειμαζόμενου λαού, προκειμένου με τον τίμιο ιδρώτα και την υπομονή του να βελτιώσει τη ζωή του.

   Ο παραλογισμός, η ασυναρτησία και η αρλουμπολογία τους απεκαλύφθη σε όλο τους το μεγαλείο, από τα σχετικά σχόλια, στα μάτια και τη συνείδηση του κάθε νοήμονος αναγνώστη.

   Καλή φίλη της στήλης μου έστειλε το κατωτέρω κείμενο του Οδυσσέα Ελύτη. Τραγικό, σχεδόν σπαρακτικό, αλλά απέραντα αληθινό και προφητικά επίκαιρο. Απολαύστε το, σκεφτείτε και προβληματιστείτε.

 

   "Αναρωτιέμαι μερικές φορές: Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, γιά να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
    Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή γιά να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις. Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
    Και να μη βλέπεις, πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μιά αγάπη, μιά δουλειά, μιά δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
    Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιό βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
 

   Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα. Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Γιά τους εαυτούς τους και γιά όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μιά ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μιά πολύχρωμη μπουγάδα."
 

"Όσο κι αν κανείς προσέχει, όσο κι αν το κυνηγά
Πάντα, πάντα θα 'ναι αργά. Δεύτερη ζωή δεν έχει".
(Οδυσσέας Ελύτης)

«Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα».

Παράπλευρες απώλειες...

Mπάαντερ - Μάινχοφ, made in Greece

   Κατά τη συνήθη πρακτική τα ΜΜΕ, ακολουθώντας την ιδιοτελή τακτική τους που υπαγορεύει ο χρυσός κανόνας της AGB, αναμασούν συνεχώς τα ίδια και τα ίδια στην υπόθεση του αρχιτρομοκράτη Νικ. Μαζιώτη. Εννοείται συνεχώς με τις ίδιες «πιασάρικες» παραμέτρους και μικρολεπτομέρειες καθώς και τις βαρύγδουπες δηλώσεις του ψωραλέου γερούνδιου που τον υπερασπίζεται, «προμοτάροντας» τις αλλοπρόσαλλες και παρανοϊκές ιδέες της τρομοκρατίας τις οποίες «σουλουπώνει» και «ντύνει» με τις αντικοινωνικές σαχλαμάρες τους.

   Πίσω όμως από τον οπωσδήποτε «σαλεμένο» αρχιτρομοκράτη και την αναλόγου «ανήκεστου πνευματικής βλάβης» σύντροφό του με το παγωμένο βλέμμα, βρίσκεται ένα δυστυχισμένο τετράχρονο αγοράκι με το οποίο ουδείς ασχολείται.

   Και μόνο η «δημιουργία» του αποδεικνύει την μέχρι βλακείας ελαφρότητα των γονιών του. Αφού, νεαρέ μου, έβαλες σκοπό της ζωής σου το… ν’ αλλάξεις την κοινωνία, μόνος και κατά τα μυαλά σου, επιτυγχάνοντας μόνο να της… «αλλάξεις» τα φώτα, το παιδί τί το θέλεις; Ένα βαρίδι στις κινήσεις σου κι ένα αθώο θύμα που, από καταβολής του, είναι καταδικασμένο σε μιά άχαρη κι αφύσικη ζωή μέσα σε συνθήκες πανικού και ανασφάλειας, αλλά και συνεχούς καταδίωξης και περιπλάνησης. Ένας τρόπος ζωής, ανατροφής και καθημερινής λειτουργίας εντελώς απαράδεκτος, που συν τω χρόνω θα γίνεται εντονότερα αντιληπτός από τα παιδικά του μάτια, δημιουργώντας, μαζί με το ψυχικό του στραμπούληγμα, και μία αναμενόμενη πνευματική υπανάπτυξη και παραμόρφωση.

   Μεγαλωμένο ουσιαστικά χωρίς γονείς και, κυρίως, χωρίς μάνα και τη στοργή της, τί προοπτικές υπάρχουν γι’ αυτό το έρημο το «ορφανό». Αφού, πέραν του ουσιαστικού οικογενειακού του απορφανισμού, δεδομένης της -θέμα χρόνου- σύλληψης και της μάνας, η διαπαιδαγώγησή του είναι βέβαιο προς ποία κατεύθυνση θα στραφεί και από ποιούς. Με τί μίσος θα διαποτιστεί και με τί μάτι θα δει την ζωή, το μέλλον και την κοινωνία αύριο. Και επειδή, όπως λέγεται, πρόκειται περί έξυπνου παιδιού, δεν υπάρχει αμφιβολία πως σε καμιά 15/αριά χρόνια η Αστυνομία θα έχει ένα ακόμη «ξεφτέρι» αντικοινωνικής συμπεριφοράς να κυνηγάει!

   Δυστυχώς, όλοι εκείνοι οι «προοδευτικούριοι» της πλάκας, αυτοί που θεωρούν «πρόοδο» τη μιζέρια, την εξαθλίωση και την πνευματική αγκύλωση σε παλαιολιθικές και αποτυχημένες οικονομικές και κοινωνικές φόρμες, δεν διστάζουν να αγκαλιάσουν και εγκολπωθούν το κάθε διεστραμμένο και αναρχικό κεφάλι, προκειμένου να προωθήσουν τον μοναδικό και πολυπόθητο στόχο τους. Την υφαρπαγή της εξουσίας. Αδιαφορώντας για επιπτώσεις και συνέπειες.

   Ευχής έργον θα ήταν αν κάποια διεθνής οργάνωση, μετά το τέλος αυτής της θλιβερής ιστορίας, αναλάμβανε την υιοθεσία του μικρού, με στόχο την απόπλυση και αποκάθαρσή του από όλους αυτούς  τους αντικοινωνικούς ιούς που ήδη το έχουν προσβάλλει και τη μετατροπή του σε κανονικό και δημιουργικό στέλεχος μιάς ιδροκοπούσας κι εργαζόμενης κοινωνίας. Ενός υγιούς μέλους της του οποίου οι συναλλαγές με τις Τράπεζες θα γίνονται με το βιβλιάριο και όχι το καλάσνικοφ και οι απόψεις του οι πολιτικές, οι όποιες, θα στηρίζονται στην πειθώ του λόγου και των επιχειρημάτων και όχι του εξάσφαιρου. Είθε!    

Τιμή και δόξα!

Προς Θεού! Τ' ανθρώπινα δικαιώματα και τα μάτια μας!

   Τιμή και δόξα στους λαϊκούς αγωνιστές, που από μόνοι τους ανέλαβαν, εργολαβικώς και παρά την αντίθεσή τους προς τα πάσης φύσεως μονοπώλια, να… διορθώσουν την… κακοφτιαγμένη μας κοινωνία. Σκοτώνοντας ύπουλα, αλλά λεβέντικα, ληστεύοντας Τράπεζες, άρα… χτυπώντας το κεφάλαιο, και τρομοκρατώντας όλον τον υπόλοιπο αθώο κοσμάκη.

   Τιμή και δόξα και στους ηρωικούς περιθωριακούς υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων εκείνων των αμετανόητων κοινωνικών αποβρασμάτων, τα οποία γράφουν… όπου δει, τα ανθρώπινα δικαιώματα των θυμάτων τους. Με τις παχυλές αμοιβές, που κανονικά θα έπρεπε να διώκονται γιά… ξέπλυμα μαύρου χρήματος, αφού τα «κόπια» τους πληρώνονται με προϊόντα ληστειών.

Τυχόν ομοιότητες με υπαρκτά πρόσωπα, εντελώς συμπτωματική.

  

   Τιμή και δόξα στους δικηγορικούς συλλόγους που ανέχονται ως μέλη τους τέτοια νομικά εκτοπλάσματα, τύπου ψωραλέας ξεπουπουλιασμένης καρικατούρας του «χαρυποτερικού» Ντάμπλντορ, ονόματα δεν λέμε, αλλά… «κόψε μάπα και βγάλε συμπέρασμα»!.

   Τιμή και δόξα στο σωφρονιστικό μας σύστημα που προσέχει, πώς και πώς, τον αρχιτρομοκράτη Μαζιώτη και επιτρέπει στον συνήγορό του να… διατυπώνει επιφυλάξεις γιά τις συνθήκες κράτησής του στον Ευαγγελισμό. (Πιθανόν οι… μπάτσοι, βασανίζοντάς τον, να του δίνουν γιά δείπνο πιλάφι με γιαούρτι, ενώ είναι γνωστόν πως το γιαούρτι το βράδυ φέρνει στον Νικολάκη… αέρια! Απαράδεκτο!).

   Τιμή και δόξα στον σαλιάρη, πνευματικά νάνο αλλά σκληρό κομμουνιστή -εκείνον που σφαλιάρισαν παλιά κάποιοι στο ΟΑΚΑ και κατουρημένος απ’ τον φόβο του φώναζε: «Βοήθεια, είμαι ο… και με σκοτώνει… η Χρυσή Αυγή»!- που περιμένει να γίνει κυβέρνηση, αλλά μηδενίζει το έργο της Αστυνομίας η οποία προτάσσει τα στήθη της, υπερασπιζόμενη την κοινωνία και τους πολίτες της.

   

   Τιμή και δόξα στην Κυβέρνηση που σπαταλά τόσο χρήμα και ενέργεια γιά να «παίζει» κρυφτούλι με σκληρά και αμετανόητα καθάρματα και δεν αναθέτει τη φύλαξη των επικίνδυνων κακοποιών, εργολαβικά, στο ρουμάνικο σωφρονιστικό σύστημα, κατόπιν σχετικών συμφωνιών. Το κόστος της… «δουλειάς» θα είναι σημαντικά φτηνότερο, κάτι που στους σημερινούς χαλεπούς καιρούς μετράει ιδιαίτερα! 

   Αλήθεια, μήπως άκουσε κανείς τα τελευταία 15, περίπου, χρόνια τίποτε γιά το άλλο… «λιοντάρι» της βαριάς εγκληματικότητος, τον κ. Κ. Πάσσαρη, ο οποίος βλέπει τον ήλιο μόνο σε περιοδικά, (αν και εφ’ όσον οι Ρουμάνοι δεσμοφύλακες του επιτρέπουν να διαβάζει).

   Τιμή και δόξα στους συριζάριους βουλευτές και παρατρεχάμενους γιά τη στάση τους, γενικώς. Όμως… καλά, αυτούς άσ΄τους, περί άλλα τυρβάζουν, σοβαρότερα. Μαθαίνουν αριθμητική!